Styczniowa opowieść, cz.1

  

    Styczeń płynie nam falami zmiennych nastrojów i samopoczucia. Łączy się to jakoś z pogodą, przeplatającą zimową, srogą aurę oraz bezśnieżne, szare w kolorycie i odczuciu dni. Dziwicie się pewnie, czytając o srogiej zimie? Tymczasem u nas, na Pogórzu klimat i związany z tym pejzaż jest zupełnie inny niż na nizinach. Czasem wystarczy zjechać w dół wsi kilkaset metrów, by doznać wrażenia, iż wchodzi się w zupełnie inny świat.

   Czapy burego śniegu leżały tutaj na drogach jeszcze do końca ubiegłego tygodnia, utrudniając skutecznie wydostanie się stąd i załatwianie ważnych spraw poza naszym przysiółkiem. Pierwsze, wymagające hartu ducha i dużej siły fizycznej tegoroczne doświadczenie zimowe miało miejsce w momencie wyjazdu z Pogórza mojej córki. Wyjechali z domu z Cezarym o bladym świcie, by dotrzeć na poranny autobus w Rzeszowie. I podczas gdy ja nieświadoma niczego zajmowałam się karmieniem kur i kóz, dwójka moich kochanych podróżników tkwiła utopiona w śniegu zaledwie trzy kilometry od naszego gospodarstwa. Rękami i nogami uparcie usiłowali wykopać samochód, ale po wielu nieskutecznych próbach dali w końcu za wygraną i zadzwonili po pomoc do naszego sąsiada. Sąsiad przybiegł po mnie, po czym uzbrojeni w łopaty we dwójkę ruszyliśmy z odsieczą Cezaremu i Anicie. Wreszcie po zawziętym kopaniu, licznych stękaniach, pchaniach, zapieraniach się i ślizganiach  dzielne autko pomknęło w śnieżną dal a ja zostałam na miejscu pełna obaw o pomyślny ciąg dalszy tej zimowej wyprawy…

   Ale dojechali szczęśliwie a mnie kamień spadł z serca i mogłam się nareszcie skupić na jakowejś robocie, która by ręce me i myśli pożytecznie czymś zajęła. Tak już mam, że ilekroć jestem sama w domu (a bardzo rzadko się to zdarza) biorę się za tyle czynności, jakbym jakiegoś napędu odrzutowego dostała. Biegam jak fryga i robota w rękach mi się pali. Tamtego dnia wyjątkowo smutno i nijako zrobiło się w Jaworowym domostwie. Weszłam do pustego pokoju córki i westchnęłam ciężko. Rozmiaułczane tęsknie koty siedziały na parapecie i popatrywały smutno w dal…Nieposłuszne łzy zakręciły się w mym oku. 

   Wówczas nie chcąc ulegać do końca przygnębieniu szybko zbiegłam na dół i dopiwszy resztki wystygłej kawy układałam sobie w głowie plan działania. Postanowiłam uprzątnąć pokoik położony tuż za naszą śliczną kuchnią na dole. Wynieść z niego wszystkie zbędne graty i przygotować do ewentualnego remontu, zaplanowanego jako kolejny wiekopomny czyn Cezarego i Olgi. I wszystko było dobrze póki nie zawzięłam się na drzwi, które trzeba było wytaszczyć z pokoju do pokoju. Myślałam, że jestem zaprawioną w bojach siłaczką i z łatwością dam sobie z nimi radę. Jednak podłe drzwi zawzięły się by stanąć wspak moim wyobrażeniom i nijak nie dawały się wynieść. Miotałam się zziajana i wściekła usiłując znaleźć sposób na nie. Wreszcie postawiłam je poziomo i tak przeniosłam stękając i dysząc. Jednak paskudne, złośliwe drzwi postanowiły na sam koniec dać mi w kość i w pewnym momencie poczułam dotkliwy ból w części krzyżowej kręgosłupa. 

- Oj, podźwignęłaś się Oleńko! Samaś sobie winna! Trzeba było poczekać na Cezarego - sarknęłam, stawiając ostrożnie rzeczone drzwi na podłodze i przysiadając na kanapie. Ból szybko minął, ale jakowaś niedogodność w kręgosłupie pozostała. Tak więc straciwszy wiele z animuszu już bez poprzedniego entuzjazmu kontynuowałam zamierzone prace. A ruszać się musiałam, bo zimno wielkie w domu panowało, gdyż odkąd pojęliśmy, iż w żaden sposób nie starczy nam drewna do końca zimy oszczędzamy je jak tylko się da, ubierając się na cebulkę oraz przebywając jak najwięcej w kuchni, przy ratującym nas od zamarznięcia piecyku „Jawor”.

   A propos tego piecyka, to jednak w nim także należy czymś palić. A najlepszy do tego jest chrust, który w ogromnych ilościach zalega w pobliskim, bukowym lesie. Dwa lata temu trwała tam wielka wycinka, na skutek czego mnóstwo drobniejszych gałęzi pozostało na ziemi. Nic tylko zbierać i do domu zwozić, tym bardziej, iż właściciel owego lasu zezwolił nam na owo zbieractwo. Szkoda tylko, że droga śródleśna tak bardzo zryta jest traktorami i ciągnikami, tak wyboista i podmokła, że nasz mały traktorek nie daje rady tam przejechać. Póki była z nami Anitka, łącząc przyjemne z pożytecznym brałyśmy kozy na spacer i podśpiewując sobie wesoło napełniałyśmy w try miga chrustem nasze koszyki. Innym znów razem wyciągałyśmy taczki i pchając je na zmianę przywoziłyśmy do domu zapas suchych gałązek na kilka dni. To wszystko było jednak możliwe, póki śnieg nas nie zasypał. Wędrując potem z kozami po śnieżnych błoniach i dolinach napawać mogłyśmy się urodą okolic, ale nie ratowane chrustem zapasy drewna topniały w drewutni w zastraszającym tempie…

   Jak tylko więc aura pozwoliła i piękna Pani Zima na jakiś czas odeszła z naszych stron już bez córki znowu wyruszyłam po gałązki. Kozom w to graj! Odsłoniły się bowiem przy okazji wielkie połaci jeżynowych zarośli i leśnych traw. I podczas gdy ja znosiłam do taczek przydatne gałązeczki one pasły się szczęśliwie obok popatrując spokojnie na moje poczynania. I tak trwało to kilka dni aż znowu stary ból w kręgosłupie przypomniał o sobie. I wyraźnie odczułam, iż moje korzonki w części krzyżowej muszą przez jakiś czas odpocząć. Na dodatek przyplątał się katar i drapanie w gardle. Oj, trzeba było dać sobie trochę na wstrzymanie z codziennymi wyprawami do lasu. Kozy wprawdzie rozpuszczone przeze mnie jak dziadowskie bicze bardzo głośno dopominały się nazajutrz zwyczajnego wyjścia, ale dostawszy pełne paśniki siana uspokoiły się wreszcie i zajęły spokojnym przeżuwaniem.

   Moje wypoczywające plecy smarowane codziennie przez Cezarego przeciwzapalną maścią miały się coraz lepiej. Jako i obolałe ramiona mego męża, smarowane przeze mnie troskliwie oraz dochodzące do zdrowia w przytulnym cieple naszej kuchni.

   A tymczasem za oknem zrobiło się sennie, szaro i mokro. Wielkie, roztapiające się płatki śniegu padały na ziemię, na nagie drzewa oraz na chrust, namakający coraz bardziej w lesie…Człowiek w taki czas najchętniej do łóżka by wskoczył żeby do barwniejszej pory roku jakoś dotrwać. Zasnąłby, aby nie myśleć wciąż o problemach, niemożnościach, bólach, tęsknotach i niepokojach…Ale nie. Życie codzienne musi się jakoś toczyć. Czasu się nie przyśpieszy. A może i nie trzeba, bo przecież czas przynosi ze sobą zarówno miłe, jak i niemiłe niespodzianki...Matka mojej najbliższej przyjaciółki Ady od kilku lat chorowała na Alzheimera. A jeszcze niedawno była  pełną werwy, zadowoloną z życia, inteligentną kobietą. Teraz, nie poznając swej córki toczyła z nią zawzięte boje bijąc i raniąc przy każdej próbie umycia, czy też posprzatania jej pokoju.  A myć tę kobietę trzeba było koniecznie bo uporczywie brudziła siebie oraz otoczenie swymi odchodami. Bo niepełnosprawna umysłowo wciąż dysponowała ogromem sił fizycznych i w szale agresji potrafiła przewrócić dom do góry nogami. Stareńki, chory na serce i raka płuc ojciec mej przyjaciółki w niczym jej pomóc nie mógł. Każdy telefon od zrozpaczonej, umęczonej koszmarną codziennością Ady przeżywałam głęboko...

- Niech już będzie to, co jest byleby zdrowie i spokój były – szeptaliśmy do siebie z mężem zapatrzeni w mgliste przestrzenie niepewnej przyszłości. Tego dnia walczyliśmy z naszym niedziałającym raptem centralnym ogrzewaniem i odpowietrzywszy wreszcie wszystkie grzejniki odpoczywaliśmy nareszcie po tej stresującej czynności.

   I gdy w tak dość melancholijnym nastroju siedzieliśmy sobie przy kuchennym stole, popatrując na te szare widoki i racząc się lipową herbatką, nagle jakiś nieznany samochód zatrzymał się pod bramą naszego obejścia. Wysiadł zeń wysoki, sympatycznie uśmiechnięty mężczyzna i popatrując ciekawie na nasz dom, zdecydowanie ruszył ku nam. Cezary pośpieszył na jego powitanie.

   O tym jednak, kim był nasz niespodziewany gość napiszę w następnej części tej zimowej opowieści...