Z miętowym dymem z fajki...

    Cezary od prawie trzech miesięcy próbuje uporać się z tytoniowym nałogiem, o czym już kilkakrotnie na blogu pisaliśmy. Nabył sobie dwa elektroniczne papierosy, jakoś się nimi zadowalał, ale oba dawno już się zepsuły! Sukcesem jest to, że nie kupuje zwykłych papierosów, ale porażką, iż jednak czasami coś popala. A to od miłych sąsiadów papieroska wysępi, a to w naszej ulubionej gospodzie „Pod semaforem” jakieś cygarko wypasione sobie kupi. A ostatnio, gnębiony brakiem jakowegoś dymka skonstruował sobie nawet niezwykłą fajkę z drewna śliwkowego! Właściwie to wielka faja a nie fajka! Przypomina mi jakieś staropolskie cybuchy czy też aborygeńskie lub indiańskie wytwory. Ogromniasta owa faja roztacza dokoła wonny dymek, albowiem mąż mój postanowił napychać ją ziołami zamiast tytoniem. I jakże to pachnie? Ano, prawdę mówiąc, bardzo ładnie! Nie miałam pojęcia, że palone, suszone zioła mięty, lipy, rumianku czy dziurawca mogą roztaczać tak cudne aromaty.

   I znowu, jak w australijskich czasach, gdy tak bardzo było do twarzy memu mężowi z cygarem, tak i teraz, zadziwiająco ładnie mu z ową fajką! Nie powinnam oczywiście mu tego mówić, albowiem wzmacniam tym tylko jego chęć palenia zamiast go nieustannie zniechęcać. Ale patrzę na Czarka, który z rozmarzoną mina mędrca czy też poetycznego wędrowca wypuszcza aromatyczny dymek i widzę w nim szczęśliwego, wiecznego chłopca, realizującego swe wielkie marzenie. Ta chłopięcość ma tyle uroku…Nie wiem tylko, czy nie jest to aby bardziej dla zdrowia szkodliwe niż tytoń? Tak czy siak, Cezary pali niewiele. Ot tak, do porannej kawy zbożowej albo wieczorem, po pracy, dla relaksu i ukojenia duszy. Mam nadzieję, iż na tym poprzestanie!

   Widząc, jak przy pomocy wiertarki, dłutka, młotka, piły oraz ostrego nożyka mąż mój przez kilka wieczorów pracowicie rzeźbi swoją fajkę zapytałam, dlaczego sobie nie kupi prawdziwej, usłyszałam odpowiedź:

- Bo sprawia mi przyjemność jej robienie! A poza tym, jak wiesz, nie lubię iść na łatwiznę. Mogę jechać do najbliższego sklepiku z tytoniem i kupić jakiś chińskie dziadostwo, ale o ileż przyjemniej jest zrobić coś samemu!

- Czarek! Ale miałeś przecież już nie palić! – zauważyłam przytomnie, patrząc na rosnący stos narzędzi i wiór drewna, którymi otaczał się mój uparty rzeźbiarz.

- I nie będę Oluniu! To tylko tak, od czasu do czasu trochę dymka. Niewinna, prosta przyjemność… - odparł ze słodkim uśmiechem oraz towarzyszącym mu jak zwykle, gdy mowa o paleniu, delikatnym rumieńcem zawstydzenia, po czym w skupieniu powrócił do dłutowania, piłowania, ciosania, dłubania i skrobania wymarzonego kształtu własnej, niepowtarzalnej fajki!

   Nie mam zamiaru go surowo oceniać ani zniechęcać, bo przecież każdy z nas ma jakieś drobne grzeszki, czy niezbyt zdrowe przyjemnostki na sumieniu. Niekonsekwencja to rzecz ludzka! Mnie na ten przykład sprawia przyjemność wieczorne wypicie jakiegoś piwka czy kieliszka domowego wina, choć czasem boli mnie po tym żołądek. Namiętnie też łuskam słonecznik, co daje zajęcie dłoniom i zębom. Koi ta czynność myśli i znużone całodzienną pracą ciało, ale bolą od tego intensywnego łuskania palce i pokłute łupinami usta oraz niszczą się przednie zęby.

   Pada deszcz, dając polom, ogrodom i lasom tak wymarzoną wilgoć i ochłodę. Wszystko rośnie na potęgę a wszechobecna rzeźkość oraz chłód pozwalają odpocząć od codziennej, ciężkiej pracy na dworze. Wszystko na naszym polu i w ogrodzie posiane i zasadzone. Zazieleniły się już ładnie młode listki ziemniaków, kapusty, rzepy, koperku, słonecznika i buraczków. Ogórki, kabaczki i dynie wykiełkowały bujnie. Wokół tyczek zaczyna się piąć fasolka i pędy pomidorów. Chwasty na razie wyplewione (ale w przyszłym tygodniu znowu czeka mnie walka z nimi!). Ogromne bale do budowy letniej kuchni z budynku gospodarczego wyniesione. Miejsce na tę kuchnię przygotowane i wymierzone. W kurniku funkcjonalne gniazda lęgowe dla wysiadujących kwok zbudowane (ale kapryśne kury i tak nie chcą tam siedzieć!). Jajka od zielononóżek w ilości obfitej zgromadzone, na sprzedaż gotowe. Zapas ubiegłorocznych ziemniaków dla kur zakupiony i w chłodnym budynku gospodarczym umieszczony. Wyrośnięte już kurczaczki w wielkiej skrzyni pod lampą nieźle zadomowione. Front robót na przyszły tydzień zaplanowany.Uff!

   Jak jeszcze przedwczoraj było u nas strasznie sucho, tak teraz jest okropnie mokro. Błoto, kałuże i miękka glina wszędzie. Nie omieszkalismy sie zatem dzisiaj utopić jeepkiem w owym błocie, usiłując wyciągnąć z podmokłej doliny naszych sąsiadów. Na szczęście dobry człowiek z traktorem wyratował i nas i owych sąsiadów a my możemy wspominać już nie wiem, którą z kolei przygodę z utkniętym w błotnistej mazi jeepem! Tak to właśnie jest na naszej podkarpackiej wsi, gdzie asfalt to rzadkość, ale mili i uczynni ludzie to norma.

   W piecu napalone, bo wilgoć i zimnica prawie jesienna z dworu przychodziła. Przyjemne ciepło rozlewa się po domu. Cezary pali spokojnie swoją miętową fajkę. Ja w wolnym czasie piszę pewną bardzo długą opowieść o dawnych czasach. Słuchamy piosenek biesiadnych, zerkając na śpiącą na kanapie, w jakże rozczulającej nas pozie, Zuzię. Uśmiecham się do męża, wącham ten jego delikatny dymek i tak kończymy oboje ten majowy, pracowity, zielony tydzień…