Wiosennie u Jaworów

   Z dnia na dzień zrobiło się u nas nie tylko wiosennie, ale i letnio. Całe dnie przebywamy teraz na dworze i pracujemy, sprzątając w ogrodzie po zimie, czyszcząc kurniki oraz naprawiając uszkodzone przez mrozy płoty i drzwiczki, prowadzące do wybiegów dla kur. Przygotowujemy grządki do siania warzyw i ziół. Ścinamy uschnięte albo zbyt wysokie, stare śliwy. Dzięki temu będzie czym palić w piecu na ciepłą wodę. Przeprowadziłam białą kurkę Ramonę na mały, ogrodzony wybieg. Ma tam chatkę do swojej tylko dyspozycji. Za kilka tygodni, gdy młode kurki będą gotowe do zamieszkania poza domem dołączą do samotnej na razie Ramony. Teraz moja biała ulubienica całe dnie spędza na trawce, nasłuchując z ciekawością gdakań innych kur za płotem, skubiąc i wyjadając z ziemi, co tylko się da. 

   Po zakończeniu najpilniejszych prac ogrodowo-polowych zamierzamy wziąć się nareszcie za kontynuację remontu naszego domu. Wisi ten remont nad nami wciąż jak jakaś zmora i spokoju nie daje. Przyzwyczailiśmy się już wprawdzie do tych siermiężnych, mało eleganckich wnętrz, w których mieszkamy od prawie trzech lat, ale czas byłby coś wreszcie tutaj polepszyć!

   Codziennie rano i wczesnym wieczorem chodzimy do lasu, gdzie umieściliśmy na brzozach butelki, do których ścieka nam codziennie po kilka litrów soku brzozowego. Pomysł na pozyskiwanie brzozowego soku poddała mi Utygan z bloga „Ogród na końcu świata”. Jest to bardzo zdrowy i smaczny napój, pomagający w oczyszczeniu organizmu, wzmacniający i orzeźwiający. W smaku przypomina lekko osłodzoną wodę. Jest też jak woda zupełnie przeźroczysty. Obdarowujemy nim naszych sąsiadów, którzy choć z dziada pradziada tu mieszkają nigdy go jeszcze nie pili. Opowiadam im o jego zaletach a także o pozytywnych zmianach naszego samopoczucia, które zaszły w nas odkąd dwa miesiące temu zmieniliśmy sposób odżywiania. Od dawna mieliśmy problemy z żołądkiem i wątrobą. Byle co nam szkodziło. Byliśmy bez energii, zmęczeni zimą, bladzi i chorowici. Od dwóch miesięcy jadamy głównie kasze, warzywa i owoce. Zrezygnowaliśmy zupełnie z żywności przetworzonej i zawierającej jakiekolwiek konserwanty, barwniki i sztuczne dodatki smakowe. Nie jadamy wypieków i makaronów na bazie pszenicy, słodyczy (czasem kupujemy sobie tylko gorzką czekoladę) oraz wędlin. Nie jemy też nic smażonego. Słodzimy potrawy miodem a doprawiamy tylko ziołami i solą. Co kilka dni piekę żytni chleb na zakwasie. Kiszę buraki w wielkim słoju i popijamy pyszny, buraczany kwas oraz chrupiemy pachnące czosnkiem buraczki. 

   Co nam ta zmiana jakości pożywienia dała? Odzyskaliśmy siły, kolory wróciły na blade liczka, wzmocniły się nam włosy, paznokcie i troszkę schudliśmy. Nic nas nie boli. Zniknęły wszystkie nieprzyjemne doznania po zjedzeniu czegoś, co nam szkodziło. Teraz nic nie szkodzi, bo wszystko, co jemy jest zdrowe, lekkostrawne i po prostu pyszne. Jesteśmy bliżej natury!:-)

   Cezary nadal dzielnie nie pali, co też przyczynia się do polepszenia jego kondycji. Nie mamy poczucia, że się czegoś wyrzekamy, że czegoś nam brakuje albo za jakimś rodzajem produktów spożywczych tęsknimy. Cezary wprawdzie czasem po zjedzeniu zupy jarzynowej, czy postnego żurku wzdycha, że teraz zjadłby kotleta schabowego, ale widząc moje surowe, potępiające spojrzenie porzuca próżne marzenia! Nie ma co go jednak żałować, że taki biedny pod moim władaniem. Po pierwsze, to on lubi jak ja nadaję kurs wielu naszym sprawom, a po drugie najważniejsze dla niego i dla mnie jest dobre samopoczucie i zdrowie. Już za długo męczyliśmy się faszerując się byle czym i jęcząc potem oraz łykając tabletki przeciwbólowe i usprawniające trawienie.  

   Pracując w ogrodzie czy też chodząc codziennie do lasu spalamy dodatkowe kalorie. Napełniamy płuca czystym powietrzem oraz wystawiamy twarze do słońca na skutek czego już jesteśmy opaleni. Cezary jest złocisty. Ja różowa jak świnka!

   Robimy zdjęcia wszystkiego, co się da. Napawamy się tym ciepłem, młodą zielenią trawy, maleńkimi kwiatuszkami leśnymi i polnymi, intensywnym błękitem nieba. Nareszcie jest to wszystko, na co tak długo czekaliśmy! Popatrzcie proszę na wiosenne zdjęcia z Pogórza Dynowskiego. Oto nasz wiosenny las i jego cuda!