Staruszek

     Spotkałam niedawno pogodnego, wciąż młodego duchem staruszka. Dużo starych ludzi ma tę właściwość. Wraz z latami przybywa im wspomnień, doświadczeń, przemyśleń i pogody właśnie. Lecz nie ubywa ciekawości dziecka oraz świeżości spojrzenia. Co dzień cieszy ich chociażby mozliwość popatrzenia na niebo. Zachwyt nad jego potęgą, błękitem i zmiennością. Odczuwalna pokora i zadziwiająca małość problemów ludzkich w obliczu jego ogromu. Radość, prosta dziecięca radość, że wciąż można ten cud nieboskłonu ogladać, że oczy widzą, nozdrza czują, serce pracuje...
   Starcy potrafią uważnie słuchać innych a w ich oczach widać wówczas szczere zainteresowanie i zrozumienie. Wiedzą, co ważne, co błahe, co trwałe, co przelotne.  Nie przeraża ich byle co. Nie dają się omamić złudnym blaskiem, chwilową modą, nieszczerym uśmiechem. Mają w sobie wewnętrzny blask. Widać go w ich oczach, słychać w głosie cichym i drżącym, jak jesienny wiatr. Blask mądrości i dobroci. I zgody na to, co niesie los.

   Stary profesor mówił mi o swoich książkach. Jest wybitnym rusycystą. Kocha ten język, literaturę, kulturę. Opowiadając o swej pasji młodnieje, rozjaśnia się jeszcze bardziej.

   I całe życie mi swoje pokazał. Uśmiechnął się do wspomnienia swojej żony, która zawsze walczyła z jego bałaganiarstwem. Zrzędziła i marudziła. Potrafiła też jednak przysiąść i błyskotliwie skomentować jakiś przekład poezji, nad którym biedził się od kilku godzin. I pięknie śpiewała rosyjskie romanse... Jego ukochana Galina...                                                    

 Opowiadał też o swojej wspaniałej, domowej bibliotece. Ma ponad cztery tysiące książek. Gromadził je przez całe życie. A każda z nich to osobny, fascynujący świat, do którego profesor wchodził zawsze w skupieniu i zachwycie.

   Patrzyłam na niego i mnie samą zaczęła ta jego jasność ogarniać, koić. Kiepski nastrój, w który popadłam jakiś czas przedtem ulotnił się nie wiadomo gdzie. Na moment nieważne stały się wszystkie nie cierpiące zwłoki sprawy. Znikł pośpiech, niecierpliwość. A na odchodnym, widząc moje zainteresowanie, profesor  wyciągnął ze starej teczki małą, zniszczoną książeczkę i powiedział, że mi ją pożycza. Wiersze dobrze robią na zmęczoną, obolałą duszę... Wiersze pokazują nasz smutek i tęsknotę odbitą w cudzych oczach. A czasem potrafią od smutku uwalniać. Tak  właśnie powiedział.

   Wierzę mu. Tak, wiersze potrafią wiele...Otworzyłam więc na chybił trafił pożyczony przez niego tomik poezji Anny Achmatowej. I oto, co przeczytałam:

           Jak biały kamień - Anna Achmatowa

        Jak biały kamień w głębi studni ciemnej.

        Tak we mnie jedno czai się wspomnienie.

        Nie walczę z nim i walczyć by daremno.

        Bo w nim i radość moja i cierpienie.

        I chyba każdy, kto mi spojrzy w oczy.

        Wyczytać musi je z ich smutnej treści.

        I głębszym smutkiem twarz mu się zamroczy.

        Niż gdyby słuchał samej opowieści.

    

        W przedmioty ludzi niegdyś przemieniano

        Ze świadomością im pozostawioną.

        By smutki cudze wieczną były raną.

        Tak w me smutki ciebie przemieniono...