Baśń wiosennego lasu

   Żył, był las. Stary i przepastny. Mieszany. Nikt nigdy nie zszedł go wzdłuż i wszerz, bo poprzedzielany był bagniskami i nieoczekiwanymi rozlewiskami. Można było w nie wpaść i przepaść na wieki. Można było napotkać zaczarowane miejsca, zerknąć w oczy wiecznie zielonej tajemnicy. O ile miało się na tyle odwagi, na tyle  nadziei...

   A wiosna zawsze ożywiała wody, śniegi, marzenia. I kusiła chłopców i dziewczyny z miasteczka, by pójść do lasku nałamać witek brzozowych, bazi, borowinek. Wstawić to potem do wiosennego bukietu. I rozśpiewać wnętrze domu, rozświetlić, zaczarować szare początki przedwiośnia.  Wesołe zgraje dzieciaków krążyły więc po obrzeżach lasu. Nikt jednak nie odważał się zapuszczać głębiej. Dorośli zawsze przestrzegali by tam nie chodzić. Ale czego się bali? Nikt nie wiedział...

   A tymczasem kwiecień kusił nowymi zapachami, kolorami, śpiewem ptaków i odwieczną tajemnicą odrodzenia. Las zachęcał tęsknym wołaniem. Coś w nim szeptało, coś drżało, coś szumiało i przygrywało cichutko na piszczałce z trawy.

   Mama chorowała. Tak jakoś jesienią się do niej choroba przyplątała i nie popuszczała, pomimo  wielkich  starań doktora z miasteczka. Szczupła, blada kobieta spoglądała ze smutkiem w okno. A tam ciągle z rynien i z dachów kapała bura woda. Przechodnie człapali na przemian to w błocie odwilży to w zamarzającej breji snieżnej. Stara magnolia pod oknem chyba już uschła, bo jej wiecznotrwałe, ciemnozielone liście zszarzały.  Pączków kwiatowych też ani śladu.  A w jej, niegdyś ślicznym pokoiku, tak mało było słońca. Tak mało go było w jej duszy. Aż wreszcie przestała w ogóle wierzyć w jego powrót, w jego odrodzenie.

   Joasia patrzyła na to wszystko z bezradnością. Gdzie ten cudowny uśmiech mamy? Gdzie jej piosenki, nucone przy codziennej robocie? Gdzie  siła i wiara, że mimo wszystko jakoś to będzie?

   I Joasia postanowiła wyruszyć do lasu na poszukiwanie pierwszych wiosennych kwiatów. Może gdyby mama poczuła ich zapach i zobaczyła te niepowtarzalne kolory jej serce znowu zaczęłoby żywiej bić? Może zniknąłby ten bezbrzeżny smutek z jej oczu?Może nabrałaby sił?

   I jak pomyślała, tak zrobiła. Nie zawahała się ani na moment. Weszła w ciemną, tajemniczą, leśną czeluść. Powitała ją dziwna cisza. Miała wrażenie, że jest obserwowana. Rozglądała się wokół uważnie lecz nadal wkraczała w głąb. Tak właśnie trzeba było zrobić. Bo mama opowiadała jej kiedyś legendę o tym, że w środku lasu jest niezwykła polana, na której trawa nigdy nie zamarza. Gdzie strumień zawsze śpiewa a zaczarowane kwiaty obrastają pień wiecznej brzozy - opiekunki lasu. Tam właśnie trzeba było pójść. Bo przecież w każdej legendzie tkwi cząstka prawdy. I ta właśnie cząstka była teraz jej nadzieją. A bez nadziei nie można istnieć. I tak, jak ziemia potrzebuje choćby jednego promienia słońca, tak Joasia potrzebowała teraz tej jednej, maleńkiej nadziei. Tyle od niej zależało.                                                                   
Las wstrzymał oddech. Pierwszy gość tej wiosny. Pierwszy widz spektaklu wiosennych przemian. Pierwszy zwiastun przebudzenia magii. 

   A w środku lasu, ukryta w różowej mgle złota polanka migotała żółto-zielonymi błyskami i przeczuwała wielką odmianę. Żółciły się tam najdelikatniejsze mlecze, stokrotki z różowymi środkami, liliowe koniczynki i błękitne niezapominajki. Brzoza szumiała im delikatnie i łaskotała młodziutkimi listeczkami stopy kobiety, ukrytej wśród jej gałęzi. To Wiosna siedziała na drzewie i wesoło machając nogami gwizdała skoczne melodyjki. Zaraz będzie musiała się stąd ruszyć. A nie bardzo jej się chciało. Tyle przed nią roboty! Tyle starania! Co roku ogarniało ją to dziwne lenistwo. Co roku opóźniała, jak tylko mogła swój powrót, bo tak dobrze jej było tu, w krainie niezmiennego trwania.

   Ktoś się zbliżał. Głośno sapał. Szeleścił zeschłymi liśćmi. Łamał stopami stare gałązki. Las zapytał Wiosnę, czy można wpuścić na polanę to zmęczone, uparte dziecko, które przeszło tyle kilometrów bez zatrzymania, bez najmniejszego zawahania. A zielonooka pani  wyjrzała spośród  delikatnego listowia i z zaciekawieniem zerknęła w serce dziewczynki. Znalazła tam troskę i głęboką miłość. Zobaczyła wielką siłę i tęsknotę. Było tam tyle wiary, tyle uporu i determinacji, że ten ogrom wzbudził zachwyt i zazdrość rozleniwionej nic nierobieniem Wiosny.
- Hej! Dziewczynko! - zawołała a zaskoczona Joasia zadarła wysoko głowkę i zobaczyła  twarz prześlicznej, podobnej do elfa, szmaragdowowłosej kobiety. Nie przestraszyła się, bo przecież dzieci potrafią wierzyć w to co piękne i niezwykłe. To dopiero późniejsze życie odbiera im zdolność wiary w magię. Dziewczynka dygnęła grzecznie, tak, jak uczyła ją mama i powiedziała:
- Dzień dobry! Przepraszam, że przeszkadzam, ale moja mama jest bardzo smutna i chora. Chciałabym jej jakoś pomóc, jakoś ją rozweselić i dlatego przyszłam tu po pierwsze, wiosenne kwiaty.W miasteczku jest tak szaro, tak zimno. Ludzie doczekać sie już wiosny nie mogą!
Zachwycona jej odwagą i rezolutnością zielonooka pani zeskoczyła na ziemię i zaśmiała się, spoglądając z zadowoleniem w chabrowe oczęta Joasi.
- No dobrze! - zawołała - Najwyższa już była pora, by  ktoś przywołał mnie do porządku! Koniec lenistwa. Przecież nie mogę zostawić na głowie wróżki Konstancji całej roboty! Zamknij na chwilę oczy dziewczynko i policz do dziesięciu.Niech się dzieją nareszcie wiosenne czary-mary!
 

   I wówczas Joasia mocno zacisnęła powieki a gdy skrupulatnie doliczyła do dziesięciu otworzyła oczy i tam, gdzie dotąd była tylko różowa mgła ujrzała teraz upragnioną polankę. Tylko tej tajemniczej kobiety nigdzie nie było widać...Joasia nie miała jednak czasu na zastanawianie się nad tym. Kucnęła wśród świeżej, pokrytej rosą trawy i nazbierała mnóstwo kwiatów. Potem zapłakała ze zmęczenia i nieoczekiwanej radości. Pogłaskała pień dobrej opiekunki tego miejsca - wiecznej brzozy. Wyszeptała podziękowanie i ruszyła w drogę powrotną. Szła bardzo szybko. Tak szybko, na ile pozwalały jej strudzone, małe nóżki.

   A tymczasem Wiosna przeleciała w liliowej chmurze ponad lasem. Rozpuściła złote warkocze. Rozmigotało się w nich słońce. Rozszalał się pijany szczęściem wiatr.

   I magnolia nagle zakwitła. Zrzuciła z siebie jak zły czar kurz  i chłód. Rozświetliła się różowością. Roztańczyła amarantem. Rozświergotała wróblami. Zapachniała świeżością. Mama Joasi otworzyła szeroko oczy. Czy to jej się śni? Tak nagle to wszystko! Tyle barw nie widziała dawno. I przestała już przecież wierzyć, że kiedykolwiek ujrzy odmianę, że poczuje chęć odżycia. Nie, to na pewno sen - pomyślała i znowu z rezygnacją przymknęła oczy. Takie rzeczy nie dzieją się naprawdę.

Wtedy do jej pokoiku wbiegła Joasia z całym naręczem kwiatów. A przez okno zajrzała ciekawska Wiosna. I w oczach mamy Joasi nareszcie znalazła swe prawdziwe przebudzenie...