Poranny bieg

     - Nie wyleguj się już człowieku! Żadna gwiazdka z nieba Ci nie spadnie. Sam musisz ją sobie wziąć! Wstawaj! - nawoływał dziarsko, bardzo przejęty swą misją jakiś spiker w radiu.

     - Może dziś jest Twój najważniejszy dzień w życiu! Obudź się wreszcie!Przecież już wiosna! - powtarzało radio natarczywie, podniecając się własnymi słowami.

     Zirytowany Tomasz wyłączył radio i zacisnął powieki. Nie chciał się jeszcze obudzić. Nie chciał jeszcze zaczynać tego najważniejszego w swym życiu, dnia.(Nie chciał pamiętać o tamtej wiośnie, gdy ta straszna diagnoza zabrała mu ją na zawsze.)

     Dzisiaj będzie przecież podobne do wczoraj. Wczoraj było takie samo, jak przedwczoraj. Wciąż ta sama pustka...Ten sam gwarny, obcy świat. (Świat bez niej...)

     - No dobra, wstaję. - mruknął niechętnie. Przetarł zaspane oczy. Przeciągnął się. Znów odruchowo włączył radio. Ktoś monotonnym głosem przekazywał aktualności polityczne. Potem pogoda. Reklamy.

     Tomasz wcisnął się w swoje ulubione, wytarte dżinsy, szary golf, kurtkę i adidasy. Kilka łyków kawy i już wybiegał na klatkę schodową. Gdzieś u góry płakało dziecko. Skądś dobiegały odgłosy porannej krzątaniny. Dzwoniły talerze i sztućce. Ktoś krzyczał, że nigdzie nie pójdzie. Ktoś inny podśpiewywał znany przebój o kasztanach.(A ona miała przecież kasztanowe włosy...)

     A Tomasz biegł bocznymi uliczkami miasteczka. Zawsze biegał rano. Ta jedna chwila dawała mu złudzenie wolności i zapomnienia. Czuł wtedy wiatr we włosach, euforię w ściśniętym zwykle sercu, energię w całym ciele. Mijał zabieganą, znojną rzeczywistość, śpieszących do pracy, niewyspanych, szarych przechodniów. Mijał zamknięte jeszcze sklepy. Przebiegał obok staruszków, cicho unoszących w swych torbach poranne gazety i bułki.

     Wreszcie był w parku. Przystawał przy ulubionym, starym buku. Brał kilka głębszych oddechów. Rozglądał się dookoła. Wystawiał twarz ku słońcu, poddając się jego czułemu, porannemu muśnięciu.  Tak miało być i dziś. Teraz, jak zwykle chciał zawrócić i pobiec do domu. Przecież błogie, bezcenne piętnaście minut wolności właśnie dobiegało końca. Wtedy zobaczył niezwykłą, czarną wiewiórkę. Skakała po gałęzi tuż nad nim. Spoglądała na niego ciekawie i wyczekująco. Tak samo, jak wtedy. Tak samo, gdy był tu kiedyś z Anną...Wtedy Anna wyciągnęła do wiewiórki rękę i zawołała słodko i pieszczotliwie: Basia...    
A wiewiórka - figlarka zgrabnie odbiła się od jej dłoni i zniknęła w dziupli starego buka. Anna śmiała się wtedy tak zaraźliwie, tak wariacko, że wreszcie padli sobie w objęcia pijani śmiechem i swoim wspólnym szczęściem... 

         Nagle coś w Tomaszu  pękło... Jęknął, jak jęczały nad nim miotane wiosennym wiatrem srebrne gałęzie drzew. Słabo mu się jakoś zrobiło. Nieznośny ucisk w sercu, ten sam, z którym żył już od kilku lat teraz wzmocnił się nie do wytrzymania.

     Tomasz usiadł wprost na mokrej ziemi. Ścisnął głowę rękami. Ucisk od serca powędrował wprost do krtani, potem do gardła. Aż wreszcie mężczyzna zapłakał. Łzy płynęły mu po policzkach niepowstrzymywane i prędkie. A potem zrobiło się cicho. Zrobiło się tak, jakby cały park poczuł dziwną ulgę, jakby drzewa przestały zawodzić swe skrzypiące kołysanki przemijania i wsłuchiwały się tylko w jego ukojoną nagle duszę.

     Po chwili otarł zapłakane oczy i ze zdumieniem spojrzał w górę. Słońce rozgoniło właśnie dwie ciemne chmury, grożące od świtu deszczem a liliowa różowość malowała brzeżki wszystkich maleńkich obłoków. Lekki powiew wiatru poruszył bazie na wierzbach. Westchnął głęboko. Wstał. Otrzepał spodnie. Wtem usłyszał dobiegający zza drzew kobiecy śmiech. Perlił się jak woda w górskim potoku i przyzywał, by pobiec za nim i zerknąć w oczy tej tajemniczej kobiety. Ruszył za nim a promień słońca to oślepiał go, to wskazywał mu drogę. Przez chwilę zdało mu się, że dojrzał jej włosy. Błyszczały zielenią, złotem i kasztanowym, niepowtarzalnym blaskiem.

- Anno?! Czy to Ty?!- zawołał z niedowierzaniem i radością. Odpowiedziało mu tylko figlarne echo. Lecz jego serce pełne abstrakcyjnej nadziei zabiło mocniej, więc pobiegł dalej by za rozpoczynającymi kwitnienie krzewami forsycji dojrzeć szmaragdowowłosą kobietę tańczącą beztrosko na polanie. Roześmiał się i bez zastanowienia podążył w tamtą stronę...

A nad trawnikiem czarna wiewiórka, siedząc na buku rzucała zaczepnie orzeszkami na leżącego wśród ubiegłorocznych liści, nieruchomego mężczyznę.Dlaczego jej nie wołał? Dlaczego uśmiechał się tylko a jego pełne łez oczy wpatrywały się nieruchomo w pędzące po niebie obłoki...?

Tymczasem chodnikami miasteczka dreptali staruszkowie, niosący w siatkach swoje poranne zakupy. Spoglądali z radością na promienie słoneczne tańczące w oknach mijanych domów i pozdrawiali mijanych przechodniów słowami - Dzień dobry! Chyba wreszcie przyszła wiosna...