Bajka o bańce mydlanej

   Ulubionym zajęciem Natalki, w taki pochmurny, kwietniowy dzień było robienie baniek mydlanych. Siedziała wtedy na  balkonie i ciepło zawinięta w koc dmuchała i dmuchała. Wówczas przestawała istnieć ta codzienność, która zdumiewała wciąż dziewczynkę swą szarością i obojętnością na wszystko, co proste i piękne. I nie pamiętała wtedy o tym, że tatusia już tak dawno nie ma. Nie myślała wtedy o tym, że mama nawet w Święta nie miała czasu by się z nią pobawić. A może nie umiała już się bawic? Czy każdy dorosły z tego wyrasta? Natalka nie chciała wyrosnąć. Miała swoje tęczowe bajki, które rodziły się w jej głowie wówczas, gdy obserwowała beztroski, lekki lot przecudnych baniek mydlanych.

   Dzisiejsze bańki były cudownie wielobarwne. Sprawił to płyn do mycia naczyń, który Natalka lekko tylko rozcieńczając wodą wlała do zielonego kubeczka. W ustach trzymała rozwidloną na końcu słomkę. I dmuchała, dmuchała, dmuchała. Z wnętrza domu dobiegały odgłosy codziennej krzątaniny. Pachniało kapuśniakiem i ziemniakami. Zaraz mama zawoła na obiad. A tymczasem w każdej bańce był osobny świat. A w tej największej był świat najcudniejszy. Bańkowe królestwo kolorów. Był tam król i królowa i bardzo się kochali. I mieli ogród pełen, kolorowych róż. A między tymi różami przechadzała się dobra wróżka i spełniała wszystkie ich życzenia. Dzisiaj zapragnęli kochać się najmocniej na świecie. Tak bardzo, by ich serca lśniły blaskiem na calutkie tęczowe królestwo. I by wszyscy, widząc to, też byli szczęśliwi. A dobra, kolorowa wróżka spełniła to życzenie.  Wszyscy mieszkańcy królestwa z podziwem patrzyli na blask, dobywający się z komnat zamkowych. 

-Taka miłość zdarza się tylko w cudownych bajkach - szeptali -  A to przecież nie bajka, to nasza rzeczywistość. To nasz tęczowy król i nasza tęczowa królowa!

   Po ogrodzie fruwały najcudowniejsze, ogromne motyle i ważki. Róże pachniały oszałamiająco. Wróżka śpiewała najpiękniejsze, magiczne pieśni. A król i królowa stali na balkonie a ich oczy świeciły jak gwiazdy. Rozmawiali o swojej przyszłości. O tym, że kiedyś będą mieć maleńką, tęczową córeczkę, która stanie się najszczęśliwszą dziewczynką na świecie. I płakali z radości na myśl o tym. A ich łzy sypały się diamentowym deszczem na świeżo rozkwitłe róże.

- I nigdy Cię nie opuszczę - szeptał król - I nigdy Cię nie opuszczę - odpowiadała królowa. Szeptali najcudniej, najczulej, najdelikatniej. Płatki róż opadały wdzięcznie na szmaragdowy trawnik. A wróżka słuchała tego wszystkiego i zapisywała w sercu.

   A potem ta najcudowniejsza, wielka bańka pękła. Natalka patrzyła na smętną kroplę, zwisającą z końca słomki. To była teraz jedyna pozostałość po bajce. Bo bajki to bajki. A bańki to bańki. A Natalka była już dużą dziewczynką. Niestety! 

   -Natalko! Obiad na stole! - zawołała mama. I Natalka odstawiła kubeczek na parapet okienny. Potem leciutko westchnęła i weszła do domu na kapuśniak z ziemniakami...

                                                                                                                    zdjęcie z internetu