Z wysoka i z niska…

 

 

   Pogodne i mroźne dni zachęcają by wyjść na zewnątrz, aby przekonać się jak wygląda natura w tak chłodną, lutową porę. A jeśli do tego wie się, iż ok. 20 km od nas czeka warta zobaczenia atrakcja turystyczna, pozwalająca na obejrzenie Pogórza Dynowskiego niemal z lotu ptaka, to nie ma się nad czym zastanawiać. Trzeba wyruszać, póki sprzyja czas!

  Owa atrakcja to zbudowana niedawno wieża widokowa w Krzywczy, w wiosce leżącej w połowie drogi między nami a Przemyślem. Trafić doń łatwo, bowiem postawiono ją tuż przy szosie. Metalowa, ażurowa wieża ma 37, 5 m. wysokości i pewnie nie każdy będzie miał odwagę by wspiąć się tak wysoko. Ja oczywiście bez namysłu weszłam na górę, jednak kilka razy po drodze zimny mróz przeszedł mi po krzyżu, gdy spojrzałam w dół i na boki a do tego miałam wrażenie, iż wieża leciutko się huśta. Podczas wspinaczki cały czas trzymałam się lodowato zimnej poręczy, wiedząc, że przecież bardzo łatwo można się potknąć albo poczuć ni stąd ni zowąd zawroty głowy. A przecież Cezary nie uratowałby mnie z opresji, bo został na dole i stamtąd cały czas obserwował mój wyczyn. Szłam więc coraz wyżej sama, samiusieńka i towarzyszył mi tylko lodowaty wiatr, pustka oraz zimowe Pogórze coraz szerzej rozpościerające się przede mną w całym swym majestacie.

   Patrzyłam dokoła z zapartym tchem. Serce biło mi mocno. Pola, wzgórza i doliny pokryte rudością, złotem i beżem traw, ciemnym brązem lasów i oranżem krzewów, głęboką zielenią świerków i sosen trwały w cierpliwym oczekiwaniu na pierwsze powiewy wiosny. Szczególnie zachwyciła mnie wijąca się na dole biała wstęga Sanu. Mimo, iż mieszkamy tu już piętnaście lat, nigdy jeszcze nie widziałam tej rzeki z tak wysoka a do tego w tak odmiennej, surowej, zimowej postaci. Od razu postanowiłam, że zaraz po zejściu z wieży namówię Cezarego by pojechać nad rzekę. Tam, gdzie widać było z oddali łuk zielonego mostu.

   Tak też zrobiliśmy. Dzięki temu udało nam się zrobić mnóstwo ciekawych, zupełnie innych niż dotąd fotografii. Rzeka w większości skuta lodem oszałamiała urodą, kolorytem, wielkością, meandrami. Gdzieniegdzie, tam, gdzie nie była zamarznięta pływały sobie kaczki i łabędzie. Tam zaś, gdzie przeważała zmarzlina dało się słyszeć co chwila pękanie kry, plusk wody, łakomie pochłaniającej kolejne kawały lodu. Patrząc na to miałam uczucie, jakbym znajdowała się gdzieś na Alasce albo na Syberii, tak bardzo groźny a jednocześnie niezwykle piękny był to zimowy widok. Wędrowaliśmy z mężem wzdłuż wybrzeża podziwiając bliższe i dalsze zakola rzeki, roślinność po jej bokach, widniejące w oddali wzgórza i wioski. Cały śnieg, który jeszcze niedawno leżał wszędzie już stopniał i jedyna biel, jaką można było obserwować to była ta lodowo srebrzysta biel pokrywająca San.

   Zimny wicher cały czas świstał nam w uszach, sprawiał, że oczy łzawiły a dłonie trzymające aparaty fotograficzne bolały i wręcz błagały o rychłe schowanie w kieszeniach. Jednak stojące wysoko słońce tak cudownie oświetlało ten pejzaż, że niczym zdawały się owe przykre wrażenia ciała. Wszak dusza cały czas śpiewała. Cały czas chciała więcej i więcej tej zimowej, bezkresnej wędrówki. Oczy chciały wpatrywać się w te niebieskości, srebrzystości i białości, żeby wchłonąć w siebie jak najwięcej tego mroźnego piękna, sycąc się nim na zapas.

   Ostatnia to chyba była okazja by zobaczyć w tym roku ten unikalny, zimowy spektakl odmarzającej powoli rzeki. Cieszę się zatem, iż dzięki wyprawie do wieży w Krzywczy, dzięki możliwości popatrzenia na świat z góry zostałam obdarowana tak niespodziewanym prezentem od natury. Czystym zachwytem i wzruszeniem. Poczuciem, że we wszystkim jest głęboki sens a dręczący człowieka na co dzień chaos znika, gdy spojrzy się na sprawy z innej niż dotąd perspektywy.

   Już wkrótce wiosna zapanuje na Pogórzu i rzeczywistość będzie wyglądać zupełnie inaczej. Bo wiosna potrafi zmienić wszystko. I nie tylko w świecie przyrody, ale i w świecie ludzi. Przypomniał mi się wiersz Marii Konopnickiej pt. „Rzeka”. Kiedyś śpiewaliśmy go w podstawówce, nie rozumiejąc chyba za bardzo czego metaforą może być długo skuta lodem rzeka, która w końcu na wiosnę się ruszy w dal. Teraz już wiem, rozumiem. I uśmiecham się na myśl o rzece, która nareszcie wolna i wielka, przezwycięży każdą przeszkodę i tak jak jej to przeznaczone popłynie swobodnie do morza…

 

Rzeka

Autorka: MARIA KONOPNICKA

 

Za tą głębią, za tym brodem,

Tam stanęła rzeka lodem;

Ani szumi, ani płynie,

Tylko duma w swej głębinie:

 

Gdzie jej wiosna,

Gdzie jej zorza?

Gdzie jej droga

Het do morza?

 

Oj, ty rzeko, oj, ty sina,

Lody tobie nie nowina;

Co rok zima więzi ciebie,

Co rok wichry mkną po niebie.

 

Aż znów przyjdzie

Wiosna hoża

I popłyniesz

Het do morza.

 

Nie na zawsze słonko gaśnie,

Nie na zawsze ziemia zaśnie,

Nie na zawsze więdnie kwiecie,

Nie na zawsze mróz na świecie.

 

Przyjdzie wiosna,

Przyjdzie hoża,

Pójdą rzeki

Het do morza!