Kocha, lubi, szanuje…

 

 

   „Kocha, lubi, szanuje. Nie chce, nie dba żartuje…” Pamiętna, stara rymowanka z dzieciństwa. Albo pioseneczka: „Mam chusteczkę haftowaną wszystkie cztery rogi. Kogo kocham, kogo lubię, rzucę mu pod nogi. Tej nie kocham, tej nie lubię, tej nie pocałuję a chusteczkę haftowaną Tobie podaruję”? Śpiewało się to kiedyś na placu zabaw w przedszkolu, w szkole albo na podwórku, nieprawdaż?

   Zosia nie lubiła tego. Czasami cierpła wprost z lęku, gdy miała się zacząć znajoma zabawa w wybieranie tych, których się lubi oraz odrzucanie innych, tych nielubianych. Zdarzyło jej się bowiem parę razy być obiektem owego odrzucenia i nie umiała zapomnieć przykrości, smutku oraz wstydu, który wówczas odczuwała. Nie potrafiła też ot tak wybierać i odrzucać innych. Zaraz czerwieniała na twarzy. A czasem nawet bolał ją brzuch, gdy pełna wyrzutów sumienia zmuszona była na kogoś wskazać. Nie potrafiła potem spojrzeć owemu dziecku w oczy. I bała się, że następnym razem będzie przez owo dziecko tak samo potraktowana. Wet za wet. Kogoś przecież wybrać trzeba było w tej radosnej, beztroskiej selekcji…A przecież to była tylko nic nie znacząca zabawa. Tylko zabawa a jednak dla pełnego kompleksów a do tego nadwrażliwego dziecka, jakim wówczas była Zosia nabierała zupełnie innego wymiaru. Stanowiła część reguł życia, których nie potrafiła zrozumieć i się im bezmyślnie podporządkować. Stojąc tak czasem w kółeczku innych rozbawionych dzieci rozmyślała sobie z lękliwą nadzieją:

- Może dzisiaj Justynka mnie wybierze, bo przecież ostatnio tyle się razem bawiłyśmy i śmiałyśmy. No i powiedziała, że mnie lubi – przestępując z nogi na nogę dziewczynka patrzyła na ową Justynkę z zachęcającym uśmiechem. Ale Justynka zapominając najwidoczniej o niedawnej wspólnej zabawie znowu wybierała kogoś innego jako ulubieńca, zaś Zosi pozostawała w sercu zadra o posmaku gorzkiej wdzięczności, że przynajmniej tym razem nie oznaczyła jej jako tę nielubianą i nieszanowaną.

   Czy inne, odrzucane w tej zabawie dzieci miały podobne do zosinych odczucia? Czy przejmowały się tym odtrąceniem tak jak ona? Nie wiadomo. Nie rozmawiało się raczej wtedy o uczuciach. Przeważnie tylko czyny o nich świadczyły. Chęć wspólnej zabawy albo jej brak. Chwycenie się za ręce albo ich wyrwanie.  Wzajemny uśmiech albo skrzywiona mina. Pewne rzeczy wyrażało się charakterystycznymi spojrzeniami albo ich brakiem. Lecz mimo wszystko wzajemne stosunki między dziećmi wraz z ich skomplikowanymi zależnościami i gmatwaniną sprzecznych emocji jawiły się Zosi niczym ogromny labirynt. Czasem znajdowało się w nim właściwą ścieżkę a czasem nie i szło się przed siebie na oślep w nadziei, że gdzieś się w końcu dojdzie.

   W międzyczasie Zosia przemieniła się w Zofię, ale choć za nią mnóstwo nowych doświadczeń, choć nauczyła się co nieco o sobie i ludziach, to nadal pełna jest wątpliwości. Pytań bez odpowiedzi. Doznawanych z nagła przykrości oraz zawodów. Poczucia bezradności.  I znowu błądzi, znowu rozmyśla, zastanawiając się nad tym samym, nad czym zastanawiała się w dzieciństwie. Tylko zabawy, w których uczestniczy inaczej się teraz nazywają. Jednak ich istota pozostaje wciąż ta sama. Ot, choćby sprawa Walentynek. Niby banalne, pełne komercji święto. Ale wbrew zdrowemu rozsądkowi i ironicznemu podejściu do owego zagadnienia chciałoby się w tym dniu od kogoś dostać jakiś dowód uczuć. Bo inni przecież dostają. A nawet się nim bezwstydnie chełpią. A co z tymi, o których nikt nie pamięta? Z tymi, co patrzą z boku (choć udają, że nie patrzą) na innych obdarowanych serduszkami, kwiatami albo jabłuszkami z napisem „I love You”. Czy ktoś myśli o ich uczuciach? Ale pal sześć te całe Walentynki!  Ty tylko jeden dzień w roku. A co z całą resztą? Jak znaleźć klucz do jej zrozumienia? Do  pojęcia reguł gry obowiązujących w tej dziwacznej mieszance serdeczności i obojętności, sympatii i okrucieństwa? Jak rozwikłać zagadkę zmienności ludzkich zachowań? I co zrobić by nie czuć tak mocno i po prostu płynąć przed siebie bez zbędnych namysłów i rozterek?

   Bo wciąż w takiej czy innej formie trwa stara zabawa w chusteczkę haftowaną…Czy w ogóle da się przed tą zabawą uciec…? Bo przecież króluje ona w każdej dziedzinie życia. W szkole, w pracy, między znajomymi i sąsiadami, zdarza się też w rodzinie a bardzo często w znanej nam wszystkim blogosferze. 

   Dziś ktoś jest blisko, a jutro już daleko. Ogromny ocean wzajemnych powiązań i wpływów zmienia się bezustannie. Nieznane prądy morskie wciąż kolebią łódeczkami a ich pasażerowie nie są w stanie odgadnąć, dlaczego dzieje się tak, skoro jeszcze wczoraj działo się inaczej. Kolejny labirynt i kolejny…Ktoś idzie naprzód a ktoś zostaje w tyle. Ktoś płacze a w tym samym czasie ktoś inny się śmieje. Bo takie jest życie. Bo każdy ma prawo do swoich uczuć w danym momencie. Do nieoglądania się na innych. A że w tym labiryncie ktoś znów zgubił nitkę…? Że znów nic nie wie? Cóż. Zawsze przecież może zacząć obrywać płatki kwiatów i szeptać dziecinną rymowankę: „kocha, lubi, szanuje. Nie chce, nie dba, żartuje…”Trzeba tylko uważać, by człowieka osa przy okazji nie użądliła, bo i takie rzeczy się zdarzają podczas na pozór niewinnych zabaw...

P.S.

I jeszcze a propos chusteczki haftowanej...Skąd dzisiaj wziąć taki przedmiot? Czy ktokolwiek jeszcze haftuje chusteczki? A jeśli nawet jakiś pasjonat to czyni, to przecież żadne dziecko już takiej chusteczki nie posiada. Pamiętam, że kiedyś prawie każde miało materiałową chusteczkę w kieszonce fartuszka. Mamy wyszywały na nich inicjały dziecka i jakieś kwiatki, czy inne ozdoby pozwalające dziecku rozpoznać, że to właśnie do niego ów kawałek materiału należy Dziś królują jednorazowe chusteczki higieniczne. W ogóle wydaje się, iż jednorazowość, krótkotrwałość to znak naszych czasów. Ot, należy zużyć coś szybko i wyrzucić. To niestety dotyczy nie tylko przedmiotów, ale bardzo często też ludzi...No tak, ale rodzi się od razu podstawowe pytanie - jakże bez tego ważnego atrybutu jakim jest solidna chusteczka dzieci bawią się w te haftowaną...? No chyba, że dzieci już się dzisiaj w to nie bawią  a w zamian dorośli przejęli pałeczkę a raczej rzeczoną chusteczkę?:-)