Zimowe nastroje…

   Listopadowa, podkarpacka szaruga ustąpiła na chwilę miejsca delikatnej bieli śniegu, mgłom niosącym powiew mroźnego powietrza. To jeszcze nie zima, ale nastroje w mej duszy już jak najbardziej zimowe. I cieszę się z tego, bo kocham zimę. To pora roku, która mimo wszelkich swych niedogodności zawsze przynosi mi ukojenie. Odgania zmorę smutku i dręczących obaw. Jest jak sroga, lecz mądra i łaskawa władczyni obdarowująca naturę nowym wystrojem przestrzeni oraz ducha. Ostatnie, poruszające wydarzenia w Polsce i na świecie wespół z deszczowymi, burymi dniami stworzyły we mnie jakieś dziwne stany niemożności, osaczenia, zniechęcenia, zalęknienia, odrętwienia czy też utkwienia w miejscu. 

   Aż wreszcie spadł śnieg. Niewinny i cichy. Wyjrzałam o poranku na tę pobieloną rzeczywistość i głęboko odetchnęłam. Jakiś kamień z serca spadł… Oto zrozumiałam, iż choćby się na świecie nie wiadomo  co działo to pory roku przychodzą i odchodzą jak gdyby nigdy nic. Nadal rodzą się dzieci. Nadal umierają starcy. Ktoś się śmieje. Ktoś płacze. Komuś tęskno. A komuś radośnie, bo doznał spełnienia. Ktoś się odnajduje a ktoś ginie. Szepty mieszają się z krzykami.  Baśnie z horrorami.  A milczenie nadal bywa złotem…

   Nic się nie zmienia, choć na pozór zmienia się wszystko. I od razu przypomina mi się jedna z moich ulubionych piosenek z „Piwnicy pod Baranami” – „Zwieść Cię może krążący ulicami tłum, wódka w parku wypita albo zachód słońca. Lecz pamiętaj – naprawdę nie dzieje się nic i nie stanie się nic aż do końca!”. Jakże mnie to pociesza! Sił dodaje i wiary, że świat toczyć się jeszcze będzie długo swoimi torami. Mimo wszystko…

   Co u Jaworów? Otóż ku naszej ogromnej radości towarzysz dla Zuzi - Jacuś naprawdę stał się jej towarzyszem. Obserwujemy często przez okno jak pieski bawią się wesoło. Przewracają, podgryzają, zaczepiają, ósemki zataczają a pyski śmieją im się radośnie a ogony kręcą zwariowane młynki. Patrzymy i nadziwić się nie możemy temu cudowi zbratania i harmonii. Także na spacerach z kozami, które odbywają się jeszcze od czasu do czasu, gdy tylko pogoda pozwala całe stado wędruje zgodnie. Mowy nie ma o żadnej agresji ani lęku. Kozy wyskubują ostatnie trawki i listki jeżyn. Pasą się na świerkowych gałązkach.  A w tym czasie Zuzia i Jacuś łeb w łeb biegają po mokrych łąkach i przepastnych paryjach. Potem przypadają na pieszczoty do naszych rąk, wpatrując się w oczy swych opiekunów z miłością, wiernością i oddaniem.  
   Zuzanna i Jacenty – tak mówimy o nich z dumą  spoglądając na tę dwójkę kochanych urwisów. Na to nasze spełnione marzenie o psiej przyjaźni. Ha! Zdarzyło się nawet, iż spali razem w starej, Zuzinej budzie a także bok w bok na naszej kanapie! Na ten widok omal żeśmy się ze wzruszenia nie popłakali!

 A przecież jeszcze tak niedawno bardzo źle między nimi było. Zuzia w depresji. Jacuś odrzucony. Zazdrość o byle co. A więc jednak czas przynosi pozytywne zmiany. Coś dobrego dzieje się nawet, gdy ulegamy smutkom i zwątpieniom. Zatem nadzieja nigdy nie powinna zginąć. Potrzeba nam tylko cierpliwości oraz wiary w siłę dobra. Koniecznie trzeba o tym pamiętać…

   A kozy? Kozy weszły w czas zimowy ciesząc się wysprzątanymi przed paroma dniami boksami. Po tym jak razem z Cezarym przez wiele godzin wyrzucaliśmy tony koziego obornika i wymienialiśmy starą, stwardniałą ściółkę na nową, mięciutką, pachnącą pszeniczną słomą i sianem z naszej łąki aż miło wejść do koziarni. Wejść i usiąść na postawionej tam starej kanapie. A usiadłszy zapatrzeć się w polegujące z rozkoszą na nowej pościeli kozule. Posłuchać smakowitego chrupania siana i meczenia. 

  

   Spokój zakłócają tylko ruje pojawiające się co kilka dni u kozich dam. Nieutulony w swych samczych pragnieniach Łobuz Kurdybanek  wariuje wówczas w swoim boksie i rozwala co i rusz drewniane przepierzenie. Zrobił się z niego naprawdę wielki i ciężki byk. Nie do utrzymania przez nas dwoje. I o ile między rujami nadal bywa łagodny i rozumny, to podczas nich wstępuje w niego istne szaleństwo. Bodzie i gryzie, gdzie popadnie. Dlatego w najgorszych chwilach zmuszeni jesteśmy trzymać go na łańcuchu. Nie zabierać na spacery. Odseparowywać od reszty stada. Łobuz, jak na inteligentnego kozła przystało, wyciągając wnioski z sytuacji szybko pokornieje i bez większych problemów znosi takie obostrzenia. Robimy z Cezarym , co w naszej mocy by kozy nie zaszły w tym roku w ciążę. Nie chcę nigdy więcej powtórki z koszmarnych przeżyć wiosennych związanych ze śmiercią koziołków … 

   Nadal codziennie doję kozule i mam dzięki temu na bieżąco świeże mleko, za którym przepadamy my i nasze zwierzęta. Zapomniałam już zupełnie, jak smakuje to kartonikowe, ze sklepu… Zobaczymy, jak to dalej będzie? Może uda się mieć stale to mleko bez konieczności zakocania kóz? Byłoby wspaniale…

   A co w Jaworowym domu? Życie toczy się przeważnie wokół kuchni i przyległego doń pokoju. Tu nam najcieplej, najmilej. Nie żałujemy sobie na razie drewna naciętego tak pracowicie w przeszłe miesiące i zgromadzonego pod wiatą oraz w drewutni. Jak niedźwiadki mościmy się w swej zacisznej gawrze i oddalając od całego świata oraz pomrukując sennie snujemy nieśpieszne, niedźwiedziowe gawędy...

   Na naszym stole królują teraz proziaki oraz zupy: dyniowa, grochówka, krupnik i ziemniaczanka. Chleb zajadamy z masłem i miodem albo z własnej roboty smalcem ze skwarkami, z kiszonymi ogórkami, cebulką i czosnkiem.  Wyjadamy konfitury i dżemy ze spiżarki. Pogryzamy orzechy włoskie, pestki dyni oraz wysuszoną na chrupko dynię z piekarnika. Posypana papryką czy pieprzem ziołowym stanowi smakowitą i zdrową przekąskę. Zdążyliśmy już spałaszować połowę naszego zapasu suszonych gruszek! Istne turkucie podjadki oraz niepoprawne gryzonie z tych Jaworów! Jak czytają, oglądają, muzyki słuchają czy piszą, to ich łakome szczęki wiecznie muszą coś przeżuwać, zgryzać, chrupać, cmoktać… No i popijać, rzecz jasna! Codziennie gwoli zachowania zdrowia czy też przepędzenia w zarodku przeziębień popijamy wrotyczowe, lipowe oraz glistnikowe herbatki. Na piecu, w którym stale buzuje ogień wciąż stoi czajnik z gorącą wodą. Tak łatwo zaparzyć dzięki temu jakieś zioła czy herbatę. Tak przyjemnie jest rozgrzać się od środka.

   Zimowo na dworze a mnie ogarniają już powoli nastroje świąteczne. Słucham kolęd. Śpiewam. Myślę o zbliżającej się wigilii. Nie mam pojęcia, jaka ona będzie. Ale przecież będzie… Na pewno jak zwykle pełna tęsknoty za tymi, z którymi nie będę mogła jej dzielić. Jednak w sercu moim oni są i pozostaną zawsze...

Za progiem już grudzień. Mój ulubiony miesiąc. Dni staną sie jeszcze krótsze, lecz pełne przy tym jakiegoś serdecznego, magicznego oczekiwania. Nasz dom, jak zawsze pachnieć będzie świeżo przyniesionymi z lasu świerkowymi i jodłowymi gałązkami. A gdy przyjdzie pora zgodnie z tradycją oraz finansowymi możliwościami wspólnie przygotujemy nasze ulubione potrawy wigilijne, ubierzemy małą choinkę. Do tej pory śnieg zapewne jeszcze wiele razy spadnie a potem stopnieje. Mgła otuli nas bezpieczną zasłoną a potem rozwieje się jak sen...

   Niech powtarza się to, co dobre, proste i ciepło duszy przynoszące. Nic w tym wielkiego, ale zarazem to przecież wszystko, co mamy. Nadal trwają a mam nadzieję, iż przetrwają nasze małe, ciepłe, budowane siłą uczuć światy. Wciąż dużo przecież od nas samych zależy…