Smerfetka – opowieść o dzielnej kotce

   To historia, w której wiele jest smutku, prawdy, bezradności i nagiej surowości życia… Jednak jej główną bohaterką jest nadzieja. Posłuchajcie zatem…

   Na początek trochę genealogii…Smerfetka urodziła się w Jaworowie kilka lat temu. Była ona córką naszej szarej kotki, nawanej nieco dziwacznie Tatrzecia.  Dlaczego Tatrzecia? Ano dlatego, ponieważ była wzięta przez nas wraz z dwoma rudymi braciszkami z domu siostry Cezarego. Jako trzecia właśnie, do kompletu.  Jej córka,  Smerfetka miała przepiękne  szylkretowe umaszczenie, czarno – złote, całe w refleksach i melanżach barw. Owe barwy odziedziczyła po swej babce – także szylkretowej kotce, Smerfuni. 

     Trwał akurat ciepły, cykający ostatnimi świerszczami wrzesień.  Jaworowo tętniło od prac remontowo-budowlanych. Pomiaukująca nerwowo Tatrzecia nie umiała sobie znaleźć miejsca. Czuła, że zbliża się jej czas...Tymczasem ustawione na domowym strychu kartonowe pudełko, wymoszczone miękkimi szmatkami od kilku tygodni czekało na nowych, kocich lokatorów. Zauważywszy jej nietypowe zachowanie porzuciłam wszelkie niecierpiące zwłoki sprawy i zajęłam się czułym pieszczeniem niespokojnej kotki. Po nieomal całym dniu spędzonym na trwających na mych kolanach delikatnych masażach brzuszka, przyszła matka pomiaukując boleśnie poszła wreszcie do swego zacisznego pudełka. Tam po kilkudziesięciu minutach powiła czwórkę kociąt.  Wśród nich Smerfetkę właśnie.. 

   Malutka, szylkretowa kociczka posiadała urocze, trzpiotne usposobienie, ale także jak Tatrzecia, dużo dystynkcji, delikatnego powabu, mądrości i sprytu… Wraz ze swym rodzeństwem wczesne dzieciństwo spędziła w Jaworowie, bawiąc się tu wesoło i poznając wszystkie zakamarki oraz ścieżki obejścia i okolicy. Choć taka maleńka potrafiła groźnym syczeniem i parskaniem odstraszyć skutecznie ciekawską Zuzię, która potem na jej widok podkulała ogon i uciekała jakby na widok potwora. Kotka świetnie dawała sobie ze wszystkim radę. Najszybciej nauczyła się polowania na myszy a przy misce to ona miała przed innymi pierwszeństwo. Dumna, odważna, pieszczotliwa jak jej matka…

   I oto przyszedł grudzień. Nieodwołalny czas rozstania z kociętami. Były już duże i potrzebowały stałego miejsca. Z nami miał zostać czarny kotek, zwany przez nas jakże oryginalnie Czarnym. Pozostałe zamieszkać miały w domu siostry Cezarego - Noli. W domu, gdzie przyszła na świat ich matka i babka. Nolanów  to wiejskie, położone od nas w odległości ok. 70 km siedlisko z ogrodem i ciągnącymi się za nim bezkreśnie polami oraz sosnowymi lasami. Jedyną wadą tego miejsca była przebiegająca obok, ruchliwa szosa. Była ona przyczyną wielu rozstań z kocimi czy też psimi żywotami.  Mimo gęstego, siatkowego płotu otaczającego obejście i zamkniętej szczelnie bramy zwierzaki zawsze znajdywały w końcu jakąś szparkę i nią wymykały się prosto w ramiona warkotliwej śmierci…

   Nola od zawsze uwielbiała koty. Otaczała je wręcz matczyną troską. Miała do nich wspaniałe podejście i mnóstwo zrozumienia dla skomplikowanej, kociej psychiki. Jej dom pełen był ciepła, serdeczności i polegujących na fotelach czy kanapach szczęśliwych kotów… Niestety, od kiedy matka Tejtrzeciej, Smerfunia zginęła pod kołami rozpędzonej ciężarówki pusto i smutno zrobiło się w Nolanowie.  Dziwnie ciche i nieprzytulne staje się domostwo, gdy nic w nim nie miauczy i nie szczeka, gdy kuchenny kącik z miseczkami nie jest przez nikogo odwiedzany, gdy nikt nie grzebie pracowicie w kuwecie, gdy nie ma się do kogo wieczorem przytulić, kiedy nie da się swych myśli ukoić tkliwym mruczeniem…. 

   Ten ponury stan trwał nieomal dwa lata. Jednak na wieść o tym, iż Tatrzecia spodziewa się potomstwa Noli nareszcie zaświeciły się oczy a serce napełniło nową nadzieją i gotowością do kochania. Było zatem umówione, że tuż po wspólnie spędzonych w Jaworowie świętach Bożego Narodzenia trzy kociaki pojadą do Nolanowa, domu swej babki – Smerfuni. W międzyczasie płot okalający Nolanowo został dodatkowo uszczelniony a i ruch na drodze nieco zmalał, dzięki wprowadzonemu w pobliżu objazdowi.

   I wszystko stało się zgodnie z planem… Rozpuszczane jak dziadowskie bicze, rozpieszczane niemożliwie kocięta dorastały w nowym dla siebie, lecz tak jak poprzednie, pełnym miłości miejscu. A Nola była znowu szczęśliwa… Jej dumne koty rządziły niepodzielnie siedliskiem i okolicą.

  W ubiegłym roku jednak siostra Cezarego zmuszona była na kilka miesięcy rozstać się ze swymi milusińskimi. Otóż wybierała się do dawno niewidzianej rodziny, do USA. W sierpniu przed wyjazdem zadbała o los ukochanych kotków. Umieściła je w zaufanych, zaprzyjaźnionych domach, wierząc, iż wszystko będzie dobrze a czas rozstania szybko przeminie. Jednym z tych miejsc był właśnie nasz dom.

   I tak oto na początku sierpnia 2014 roku Smerfetka wraz z braciszkiem znowu zamieszkała u nas, powracając w ten sposób do miejsca swego urodzenia. Na początku koty nieufnie obeszły cały dom. Obwąchały wszystkie kąty. Spotkały się z naszymi kotami. Jaworowi rezydenci przywitali się bez większego entuzjazmu i bez oznak jakiejkolwiek serdeczności. Tatrzecia, leżąc na fotelu spoglądała na swą krążącą w pobliżu córkę z obojętnością. Nie poznała jej najwyraźniej.  Takoż i dorosłego zupełnie synka. Synek, jak na łakomczucha i piecucha przystało podjadł trochę chrupek kocich a potem położyl się na wyściełanych miękko krzesłach i odpłynął w ramiona błogiego snu… Smerfetka natomiast wędrowała dalej. Syknęła ostrzegawczo na Zuzię, którą zdawała się pamiętać najlepiej. W końcu wskoczyła na kuchenny parapet – ten sam, na którym kiedyś uwielbiała się wylegiwać . Popatrzyła na widok za oknem. W jej oczach odbijała się nasza stara lipa, okolone tatarakami oczko wodne, studnia… Może powoli przypominała sobie to wszystko? Wreszcie westchnęła ciężko i zasnęła. Nie niepokoiłam jej, mając nadzieję, iż szybko przywyknie do nowego - starego miejsca i wrośnie na powrót w Jaworową drużynę. 

   Następnego dnia toczyło się u nas zwykłe, pracowite życie. Zbieraliśmy z działki dorodne ogórki i pomidory. Szykowaliśmy drewno na zimę. Potem było gotowanie ziemniaków w parniku. Robienie jedzenia dla zielononóżek.  Wieszanie prania. Przygotowywanie obiadu dla nas… Pogawędki z sąsiadami… Tymczasem kury, jak co dzień biegały rozgdakane po swym wybiegu. Kozy pomekując pasły się na łące za ogrodem. Zuzia spała w cieniu. Koty wylegiwały się na strychu budynku gospodarczego. A Smerfetka i jej brat? No właśnie, gdzie oni się podziałali? Ich brak odkryłam dopiero późnym popołudniem. Wcześniej w wirze zajęć nie miałam nawet czasu by o nich pomyśleć… Pewna byłam, że śpią na kuchennym parapecie, gdzie widziałam ich o poranku albo też są na zewnątrz wraz z pozostałym kociarstwem. Tymczasem rodzeństwa na strychu nie było. Także i w domu nie mogłam ich znaleźć. Zauważyłam natomiast, że zielony kocyk na parapecie zwisał do samej ziemi tak przekrzywiony, jak gdyby jakiś kot opuszczał go w dużym pośpiechu. W kotłowni otwarte było małe okienko. Zawsze wchodziły nim i wychodziły nasze koty. Pewnie i Smerfetka razem z bratem z niego skorzystała… Wraz Cezarym nawoływaliśmy i szukaliśmy po całym obejściu, potem w budynku gospodarczym i na łące i w ogrodzie sąsiada i na drodze i w pobliskim zagajniku… Poszukiwania trwały kilka godzin. Bez rezultatu. Mieliśmy nadzieję, iż na noc zwierzaki wrócą. Wszak to normalne u kotów, że wybierają się często na dalekie wycieczki a potem jak gdyby nigdy nic wracają.

   Nie wróciły. Ani tego dnia ani następnego. Gdzie mogły pójść?! – zachodziliśmy w głowę, martwiąc się i mając wyrzuty sumienia, że nie zdołaliśmy ich dopilnować. W końcu zawiadomiliśmy o całej sytuacji Nolę, która szykując się do mającego nazajutrz nastąpić odlotu zaniepokoiła się i zasmuciła wielce… Jednakowoż lotu odwołać nie mogła. Niebawem nabrała nadziei, że kotki jeszcze do nas wrócą, albowiem i w Nolanowie było w ich zwyczaju wychodzenie nawet na parę dni a potem pojawianie się znikąd.

   Czas płynął… Dzień za dniem, tydzień za tygodniem, miesiąc za miesiącem. Los Smerfetki i jej brata był nieznany. Często zastanawialiśmy się, gdzie też mogły pójść, co mogło się z nimi stać? Może dorwał je jaki lis czy jastrząb albo też wielkie, groźne psisko mieszkające za lasem? A może widząc, iż w Jaworowie rządzą stare kocury nie znalazły tu miejsca dla siebie i odeszły, szukając swego wytęsknionego Nolanowa? 

   Zaczęła się zima. Wprawdzie wyjątkowo łagodna i omalże bezśnieżna, ale i tak parę razy nieźle przymroziło.  W czasie jednego z takich chłodniejszych dni przepadł drugi z naszych kocich rudzielców – Antek.  Nie wrócił jak zawsze na ciepły, popołudniowy posiłek. Odszedł  tak, jak niegdyś jego braciszek Turecki. Tyle, że Turecki z własnej woli zamieszkał u samotnego pijaczka Romanka. Co stało się z Antkiem? Do dzisiaj nie wiadomo… Nadal nieznane też były losy szylkretowej kotki Smerfetki i jej brata. Żal ich było, bardzo żal, ale cóż…? Życie toczyło się nadal, bo toczyć się musiało a zaginione kotki, taką mieliśmy nadzieję, gdzieś tam w świecie żyły przygarnięte przez dobrych ludzi…

   Minęła zima i wiosna. Nola wróciła nareszcie do Polski. Pełna wspaniałych, rodzinnych opowieści i tkliwych wspomnień… Wróciła jednak do pustego domu. Jedyna jej ocalała od zagubienia kotka, siostra Smerfetki mieszkała teraz w krakowskim mieszkaniu córki i dobrze się tam miała. Tak dobrze, że żal ją było stamtąd zabierać…

   I nadal czas w Jaworowie, Nolanowie i we wszystkich polskich domach toczył się tak, jak zwykł się toczyć. Przetykany złotą nitką dobrych chwil. Przeplatany drutem kolczastym tych złych… Płynęły niepokojące  wiadomości ze świata… Wybory za wyborami… Warstwa na warstwie dziania, marzenia, zwątpienia, westchnienia, wzruszenia…

   Znowu nastała pora chłodnej, bezlistnej jesieni…. Za chwilę zima zapuka do okien. Jaka ona będzie? Na myśl o tym znów wróciło wspomnienie o zaginionych kotach…

   Tymczasem nadszedł feralny piątek trzynastego listopada. Serca wszystkich zmartwiały. Przeszłe kłopoty zmalały w obliczu tragedii paryskiej. Pojawiło się tyle przeczuć, obaw, niezgody na zło, dotkliwej bezradności…

I nagle w tym wszystkim telefon od Noli!

- Smerfetka wróciła! Jest znowu ze mną! Po ponad piętnastu miesiącach dotarła do domu! – wykrzykiwała ze łzami radości siostra Cezarego tuląc do siebie zaginioną do niedawna kotkę.

   Opowiedziała nam wszystko po kolei. Po wielu miesiącach samotnej wędrówki dzielna, szylkretowa kotka dotarła do sklepu spożywczego położonego około kilometra od  Nolanowa. Tam zaopiekowali się nią właściciele sklepu. Dokarmiali wychudzoną kociczkę przez parę dni. Zapewnili jej ciepłe posłanie w piwnicy. Tymczasem Nola nic o tym nie wiedząc, jadąc do pracy w sobotni poranek zatrzymała się przy owym sklepie by kupić sobie drożdżówki na śniadanie. Właśnie miała wsiadać do samochodu, gdy za węgłem budynku mignął jej cień kota… Serce zabiło jej mocno, bo ów cień miał bliskie sercu szylkretowe umaszczenie… Pobiegła za róg domu i zobaczyła biedną kiciunię. Jakże podobną do Smerfetki, ale przy tym jakże inną! Spoglądającą nieufnie. Skuloną. Przygaszoną.

   Nola kucnęła, zakiciała i zawołała po imieniu. Pieszczotliwie, jak niegdyś. Słodkim, melodyjnym, pełnym wzruszenia i przejęcia głosem. Oczy kotki zalśniły. Spojrzała w twarz swej dawnej opiekunki. Postawiła ogon wysoko do góry i podeszła by przywitać się czule. Ocierała się o nogi. Mruczała. Miauczała, jak gdyby opowiadała coś z przejęciem… Została delikatnie wzięta na ręce. Otarła się o zapłakany policzek Noli. Westchnęła ciężko…

- Nolu! A czy Ty masz pewność, że to Smerfetka? – przerwaliśmy jej opowieść tak wzruszeni, a jednocześnie pełni niedowierzania, jakbyśmy dowiedzieli się po latach o odnalezieniu zaginionego podczas wojny bliskiego członka rodziny.

- To na sto procent ona! – krzyknęła przejęta do żywego siostra Cezarego.

- Pamiętacie? Ona miała na łapce taką charakterystyczną plamkę. I na brzuszku taką krzywą bliznę po sterylizacji. To na pewno ona!!!

   Uwierzyliśmy nareszcie. Jakże mogliśmy nie uwierzyć? A więc zdarzają się jeszcze cuda na tym dziwnym świecie! Nie upadajmy na duchu skoro mała, mądra kotka przez piętnaście miesięcy nie wiadomo jakimi znakami na niebie czy ziemi się kierując wytrwale wędrowała do domu, przemierzając kilkadziesiąt kilometrów, klucząc w nieznanych zupełnie okolicach, omijając ruchliwe szosy albo cudem przebiegając między wielkimi pojazdami, spotykając przeróżnych ludzi po drodze, chroniąc się w nieznanych zakamarkach przez zimnem, deszczem i spiekotą, zdobywając jedzenie, idąc wciąż uparcie, idąc do celu na swych delikatnych a tak pełnych siły nóżkach…

   A skoro takie cuda są możliwe, to myślę, iż możliwe są i inne. Inne powroty. Nagłe ozdrowienia. Otrząśnięcia się z fali smutku. Pozytywne zmiany. Tyle złych rzeczy dzieje się na świecie. Ale jednocześnie wydarza się tyle dobrych. Nie wiemy o tym wszystkim. Nie przeczuwamy nawet. Widzimy tylko jedną stronę medalu, nie wiedząc o tym, jak wygląda druga. Co jeszcze szykuje nam przyszłość? Co dla nas jeszcze plecie? Czy historia  odnalezionej cudem, bohaterskiej kotki może być maleńkim chociażby pocieszeniem i promykiem nadziei…?