Opłatek wędrowców

Dwoje odwiecznych wędrowców

Para tułaczy zmęczonych

Opłatek sobie daje

Opłatek wytęskniony

Bo miłość na białym obrusie

Złożyła przeczyste uczucie

Wędrowcy złączyli swe dłonie

A Gwiazdka magiczna im płonie

A szli przez krainy zamglone

Biegali za złudą, za cieniem

Mylili swą drogę i stronę

Miast szczęścia znajdując cierpienie

A teraz im miłość jest domem

I uczuć tam świecą lampeczki

A serca się chronią złączone

W tym blasku choinki serdecznym…

Wędrowcy na białym obrusie 
Składają serdeczne uczucie
Życzenia ślą w dale mroku
By lśniło dobro i spokój 

By wszyscy strudzeni tułacze
Znaleźli swe miejsce z marzeń
I mogli odetchnąć nareszcie
Odczuwszy znów proste szczęście...