Nasi młodzi przyjaciele

   Niewiele domów położonych jest w pobliżu naszego. To prawdziwe odludzie, górskie ustronie, najbardziej oddalony od centrum wsi przysiółek. Właściwie wszyscy się tu znają. Prawie wszystko o innych wiedzą, bo wszelkie wiadomości rozchodzą się tu szybko. Kto choruje, kto umarł, kto na saksy wyjechał, kto pije, kto żonę bije, kto się na kogo pogniewał, komu się dobrze powodzi a komu się nie przelewa. Mało się tu dzieje a więc każda nowa wiadomość odbierana jest z ogromną ciekawością a potem powtarzana z ust do ust aż obrośnie w mity, wyolbrzymienia, humorystyczne smaczki albo zaskakujące pointy. Nasza wiedza o tym jest skromna, bo chociaż utrzymujemy z paroma sąsiadami bliskie kontakty, to przeważnie nie mamy pojęcia, o kogo w tych wieściach chodzi? Kto, z kim jest spokrewniony? Co jest tak pasjonującego w tych skomplikowanych dla nas historiach? Nadal mylą nam się te wszystkie imiona i nazwiska. Chociaż powoli wrastamy w tutejszą społeczność, to wiele spraw jest i będzie nam obcych. Wiele z nich po prostu nas nie interesuje. Wiedziemy tu trochę osobny, poprzez różnice doświadczeń, mentalności i obyczajów, żywot.

   Z radością i ciekawością natomiast witamy w naszych stronach nowych osiedleńców. Cieszymy się, że inni ludzie tak, jak my doceniają piękno tutejszych okolic. Mamy nadzieję na ciekawe spotkania i długie rozmowy z nimi. Zbliża nas podobieństwo losów i zapatrywań na wiele spraw. Chcemy pomagać im przezwyciężać pierwsze po osiedleniu trudności. Ułatwiać nawiązywanie cennych kontaktów. Pomagać w oswojeniu się z tutejszymi realiami. I cieszyć się ich entuzjazmem, czerpać od nich radość życia, uczyć się świeżości spojrzenia oraz innego, nietuzinkowego podejścia do rzeczywistości.

  Kilka miesięcy temu osiedlili się w naszych stronach młodzi, sympatyczni ludzie. Dwudziestosiedmioletni Kuba i o rok młodsza Ania. Dwoje inteligentnych, pełnych energii i fantastycznych pomysłów zapaleńców a przy tym szalenie otwartych, pracowitych i ujmująco dobrych ludzi. Opowiem Wam jak to z nimi było od początku…

   Pewnego jesiennego dnia Cezary wyruszył z wizytą do zaprzyjaźnionego z nami młodego farmera Bartka. W jego małej, drewnianej chatce było tego dnia dość tłoczno i gwarno. Bartek zaprosił bowiem do siebie pełnego werwy i bardzo pewnego siebie sąsiada Stefka oraz dwoje niedawno poznanych młodych przybyszów z Warszawy.  Jeden mówił tam przez drugiego. Kilkanaście piw zostało w trakcie tego wesołego wieczoru wypitych. Aż wreszcie Cezary z szumiącą nieco głową powrócił do domu i obwieścił mi, że u Bartka zamieszka wkrótce para na oko miłych, ale też i trochę podejrzanych dziwaków.

- Że też ten Bartek nauczki nie ma! – sapnął, rozbierając się w przedpokoju i tarmosząc w roztargnieniu uszy skaczącej na jego przywitanie Zuzi.

- Wiesz, że on znowu ma zamiar jechać na zimę do pracy w Anglii a w swoim domu chce na ten czas ulokować ledwo co poznanych ludzi?

- O święta naiwności! – utyskiwał, mając na myśli poprzednich lokatorów ufnego Bartka, który prawie co roku powierza swą chatkę dziwnym, poznanym zazwyczaj przez Internet ludziom, a potem zdarza się, iż wychodzi na tym jak Zabłocki na mydle.

- To przecież jego sprawa! – odparłam, nalewając mężowi zupę i cierpliwie czekając na ciąg dalszy opowieści.

   Ale on niewiele wiedział poza tym, że dwoje Warszawiaków kupiło kilka ładnych hektarów lasów i łąk w dolinie. On to muzyk i cieśla. Nosi kolczyk w nosie i długie dredy. Ona jest szczuplutką, świeżoupieczoną rzeźbiarką i także cieślą. No i ci dwoje usiłują własnymi rękami wybudować w swej malowniczej dolinie dom z bali, śpiąc do tego czasu w lichym namiociku na skarpie. Tymczasem zaczęły się już bardzo chłodne noce i cud będzie, jak się ci młodzi tam ciężko nie rozchorują!

   Minęło kilka dni. Siedzieliśmy sobie z mężem spokojnie w kuchni i zajadaliśmy gorące racuchy drożdżowe, gdy nagle leżąca dotąd spokojnie pod stołem Zuzia rozszczekała się na cały regulator. Podeszliśmy do drzwi balkonowych i ujrzeliśmy parę niezwykle szczupłych, młodych ludzi, którzy taszcząc ogromne plecaki przechodzili obok naszego domu w towarzystwie dwóch wielkich psów. Zatrzymali się przy bramie, z uwagą czytając nasze ogłoszenie o sprzedaży jaj od zielononóżek.

- Czarek! Idź tam do nich. Może coś kupią! – popędzałam męża. Mnie samej nie chciało się schodzić. Zaczynało się powoli zmierzchać. Na dworze było chłodno a ja marzyłam tylko o położeniu się pod ciepły kocyk i o długim, solidnym odpoczynku.

- Właśnie się wprowadzają do Bartka! – oznajmił po powrocie zarumieniony od zimnego powietrza Cezary.

- I kupili na początek dziesięć jajek, ale mówią, że stale będą od nas jaja brać.

- I co, fajni są? – zapytałam, badając z uwagą niewiele mówiącą mi minę męża.

- Mogłaś zejść na dół, to sama byś się przekonała! – odparł rezolutnie i włączył telewizor, bo się akurat Teleexpres zaczynał.

   Parę dni potem biegałam akurat po podwórzu za rozbrykanymi kozami i goniącą je Zuzią, usiłując zapędzić zwariowane towarzystwo do koziarni i mieć nareszcie chwilę spokoju. Ale gdzież tam! Brykuska wskoczyła na psią budę.  Popiołka za nią. Ledwo dobiegłam do nich, już umykały w szalonych podskokach w stronę pełnej drewna wiaty. Śmiałam się i denerwowałam jednocześnie, bo miałam tego dnia jeszcze trochę rzeczy do roboty a kozule uparły się bym cały swój czas poświęcała tylko im. W tym zagonieniu nie zauważyłam nawet, że przy naszym płocie ktoś stoi i śmieje się serdecznie z moich utarczek. To ci młodzi przypatrywali się całej zabawie dzierżąc w dłoniach dwie puste, plastikowe butelki.

- Dzień dobry! – zawołali – Mysza nam wpadła do studni! Czy możemy u pani nabrać sobie trochę czystej wody? – uśmiechali się do mnie i z wyraźnym zachwytem popatrywali na stojące teraz dumnie na przyczepie traktora, zadowolone z siebie kozule.

- Pewnie, że można! Ale w tych butlach niewiele wam się wody zmieści. Pożyczę wam coś lepszego. Tylko nie wiem, czy będziecie mieć siłę, by taszczyć piętnaście litrów? – odparłam, przyglądając się im z ciekawością.

- Jesteśmy bardzo silni! – z wielką pewnością w głosie oznajmiło tych dwoje chudzielców. A ja popatrzyłam z lekkim powątpiewaniem na ich szczupłe ramiona i dłonie. Potem pobiegłam do domu i przyniosłam pojemną butlę na wodę, którą swego czasu dostałam w prezencie od Zofijanny. Dobra ta istota, słysząc kiedyś o naszych problemach z pustą studnią pośpieszyła nam natychmiast z pomocą i przywiozła w prezencie pojemnik wspaniałej, pysznej wody ze studni artezyjskiej. Potem, gdy nasza studnia nie sprawiała nam już żadnych problemów jej butla stała w kącie, czekając na czas, gdy znowu się przyda. I właśnie teraz ten czas nadszedł.

- Proszę! Nalejcie sobie wody i przychodźcie jutro po nowy zapas – powiedziałam wręczając tym dwojgu ów pojemnik.

- I proszę, nie mówcie do mnie pani. Jestem po prostu Ola. A wy, jak się domyślam to Kuba i Ania?

- Tak, to my! Przepraszamy, że zapomnieliśmy się przedstawić, ale tak się zapatrzyliśmy na twoje śliczne kózki, że całkiem nam to z głowy wyleciało!

- Też bardzo chcielibyśmy takie mieć. Ale na początek konia! – oznajmiła Ania, przebierając pieszczotliwie palcami w nastroszonej czuprynce, podstawiającej jej się pod dłoń, Brykuski.

- Ale koń nie może być sam. To zwierzę stadne. Potrzebuje towarzystwa. Dlatego będziemy szukać kóz dla niego! – dodał Kuba, poklepując czule siwe boczki Popiołki.

- To poczekajcie aż się nasze kózki rozmnożą, to wtedy sobie od nas weźmiecie jedną lub dwie – zaproponowałam.

- No chyba, że zależy wam na dużych, rasowych, typowo mlecznych kozach? Bo moje kózki są małe i rozpieszczone. Na spacery z nimi chodzę jak z psami. I zachowują się prawie jak szczeniaki. Więcej mam z nimi zabawy, niż jakiegokolwiek pożytku! – wyjaśniłam, ciesząc się, iż póki co, kózki się uspokoiły.

- Właśnie o takie kozy nam chodzi! – zaśmiała się Ania.

- Śliczny pies! Co to za rasa? – długowłosy młodzieniec chichocząc opędzał się od zazdrosnej o kózki, skaczącej na niego, Zuzi.

- Zuzia! Ty molestantko! Zostawże faceta w spokoju! – krzyknęłam ostro a potem już milszym głosem dodałam:

- Musimy sobie kiedyś o wszystkim pogadać! Wpadnijcie do nas. Wieczorami przeważnie jesteśmy w domu! -  zapraszałam, prowadząc potulne teraz kozule do koziarni i żegnając się z nowopoznaną parą.

- Wpadniemy! Pewnie, że wpadniemy. Dziękujemy za wodę! – wołali młodzi przybysze, oddalając się w stronę bukowego lasu.

  Tak to się zaczęło. Od tej pory Anusia i Kubuś są u nas częstymi, zawsze z radością witanymi gośćmi. Siedzimy sobie wieczorami, piąc ziołowe herbatki, zajadając zupę jarzynową albo placki ziemniaczane. Gadamy godzinami. Śmiejemy się. Opowiadamy sobie ciekawe historie z naszego życia. Radzimy się wzajemnie w różnych kwestiach. Pożyczamy sobie książki. Robimy w pobliskim miasteczku zakupy dla siebie. Spotykamy się na spacerze w lesie albo na łące.

   Nasi młodzi przyjaciele mają dużą wiedzę dotyczącą zgodnego z naturą trybu życia i odżywiania.  Znają się na ciesielstwie, wyprawianiu skór, zbieraniu ziół, robieniu swojskiego wina, szyciu, hodowli zwierząt, uprawie ziemi i na wielu innych ciekawych, przydatnych tutaj rzeczach.

    Są wegetarianami a przy nich i my coraz częściej rezygnujemy z dań mięsnych. Potrafią bardzo uważnie słuchać i przyznawać się do swojej niewiedzy, odważnie o wszystko pytając. Nie tęsknią za życiem w stolicy. Nie interesuje ich żaden szpan ani współcześnie tak modne, elektroniczne gadżety.

   Patrzymy na nich i słuchamy z dużą przyjemnością. To mądrzy, skromni, wrażliwi, umiejący bardzo ciekawie opowiadać ludzie. Uparcie realizują marzenie swego życia, budując w przepięknie położonej dolinie prostą, drewnianą, jednoizbową chatę. A wszystko to tylko przy pomocy dobrze zaostrzonych siekier i bez użycia gwoździ! Nie mają na tę swoją chałupkę żadnych zezwoleń budowlanych, ale nie muszą ich mieć, ponieważ jej powierzchnia nie będzie przekraczać 25 metrów kwadratowych. A taka wielkość chatki nie wymaga specjalnych zezwoleń, projektu architektonicznego ani biurokratycznego nadzoru. Nie będą tam mieć prawie żadnych wygód, bo ich nie potrzebują. Zbudują natomiast własną, opartą na młynie wodnym elektrownię. Póki co, mają dwa panele słoneczne oraz stary, porządny piec na drzewo. Do szczęścia wystarczy im bliskość nieskażonej natury, własne towarzystwo oraz komitywa z ukochanymi zwierzętami (poza dwoma psami i kotami obecnie mają też dwa konie). Chcą uprawiać swoją ziemię zgodnie z najbardziej ekologicznymi metodami. Nauczyć swoje konie ciągnięcia wozu i pługa. Zapraszać do swego gospodarstwa podobnych duchem ludzi i pokazywać im wszystko, uczyć ich takiego stylu życia.

   

   

    Byliśmy u Kuby i Ani w odwiedzinach parę razy czując się w ich towarzystwie tak swobodnie i swojsko, jakbyśmy się znali od zawsze. Bardzo trafiają nam do przekonania ich na poły racjonalne a na poły romantyczne, oparte na szacunku dla przyrody poglądy, zachowania i marzenia. Jesteśmy pełni podziwu i sympatii dla nich, kibicując im z całego serca!

   Od czasu, gdy ci dwoje osiedli w naszych okolicach pojawiło się tu jeszcze kilkoro młodych, podobnych do nich ludzi, także szukających dogodnego dla siebie miejsca do zamieszkania. Obserwujemy to wszystko ze szczerą radością, mając nadzieję, iż to początek jakiegoś nowego trendu, jakiegoś pędu do prostego życia wśród pochodzącej z wielkich miast młodzieży. Może nasze podupadające, coraz bardziej wyludniające się wsie mają jeszcze szanse na odrodzenie?

   A swoją drogą, zastanawiam się, co skłania tych wszystkich młodych ludzi do porzucenia wygodnego życia w mieście? Do pójścia po prąd? Do rezygnacji z kariery, pieniędzy i dających oparcie, korzystnych znajomości? Muszę chyba następnym razem zapytać o to Anię i Kubę. Ciekawa jestem, co odpowiedzą…?