Z obłoków na ziemię...

   Uwaga! Jest to post dla ludzi twardo chodzących po ziemi. Wytrzymałych na drastyczne nieco sceny, widoki i słowa. Oto opowieść o realiach życia na wsi. Ci, którzy wolą pozostać w sferze sielankowych wyobrażeń i marzeń o baśniowym, wiejskim żywocie proszeni są o nie czytanie poniższego tekstu!

   Czytelników tego bloga przyzwyczaiłam do ukazywania tutaj ładniejszej strony wiejskiej rzeczywistości. Do zachwytów nad nią i do na poły baśniowych opisów. Sama bowiem wolę tak właśnie postrzegać świat wokół siebie. Często przymykam oczy na surowe realia i uciekam w sferę delikatnej poezji oraz romantycznych eksploracji otaczającej mnie przyrody i dającej satysfakcję, pozytywistycznej pracy na własnej ziemi. Jednak całą sobą uczestniczę w tutejszym życiu i po ponad trzech latach mieszkania tutaj, chcąc nie chcąc, widzę coraz więcej spraw, których nie da się nie widzieć. Żyję tu i pracuję, obserwując codziennie wszystkie plusy i minusy osiedlenia się na wsi. 

   Ze wszystkim sobie jakoś radzę. Potrafię być zaskakująco silna fizycznie i psychicznie. Bywam twarda, uparta, a nawet znieczulona na cienie tutejszej codzienności. Sama sobie się dziwię, że tak to ze mną jest. Bo przecież przed zamieszkaniem w domku pod lasem byłam typowo miastową, przyzwyczajoną do cywilizacji i jej zdobyczy, delikatną a nawet nadwrażliwą kobietą. Nie miałam najmniejszego pojęcia o tym, co przyjdzie mi tutaj robić, co oglądać, z czym się zmierzyć, do czego  przymusić. Ale nie piszę zazwyczaj o takich sprawach na łamach bloga. Rozmawiam natomiast o nich z bliskimi i przyjaciółmi. Czasem opisuję moje twarde realia w listach do blogowych znajomych. I to te znajome właśnie poddały mi myśl, bym opisała w którymś poście takie zwykłe, najzwyklejsze życie na wsi. Bez kolorowania i poezji. Czy w ogóle tak potrafię? To duże dla mnie wyzwanie. Spróbuję zatem!

  Zacznijmy od tego, iż  Cezary powiedziałby o mnie, że jestem gospodynią pełną gębą! No bo chyba rzeczywiście jestem, jakkolwiek nieskromnie by to brzmiało! Oto, co mam na poparcie tych słów:

    Przedwczoraj rano zauważyłam, iż jedna ze starszych kur leży nieruchomo, ciężko oddychając i spoglądając przed siebie niewidzącym, zamglonym spojrzeniem. Wiem już, że gdy kura tak się zachowuje niewiele jej już pozostało czasu…Wracając z popołudniowego obrządku oznajmiłam tę wieść Cezaremu, ale on wzruszył tylko ramionami, nie przejmując się tym specjalnie. A bo to mało razy widział nieżywe ptaki? A bo to raz oprawiał zabite uprzednio przez siebie koguty?!

   Tak jak się spodziewałam wczoraj rano znalazłam tę kurkę w kurniku martwą. Biedulka nie dożyła nadejścia obecnej odwilży i możliwości wyjścia do ogrodu. I podczas, gdy jej bracia i siostry zażywali porannej radości ogrzewania się w promieniach lutowego słońca ja wzięłam się za oprawianie rzeczonej kury. Nie jest to przyjemna rzecz, bo w trakcie tej czynności dość nieprzyjemny zapach wydzielają mokre pióra i wnętrzności. Sporo jest też krwi, która nie wyciekła, jak to zwykle jest, gdy się „zacina” kogutka, lecz tężała w żyłach, czekając na wypłynięcie.  Oprawiam zatem!  Ktoś to przecież zrobić musi! Nie będzie się tyle dobrego mięsa wyrzucać, podczas gdy w domu jest kilka żarłocznych kotów oraz najbardziej łakomy na świecie pies – Zuzia!

   A dlaczego piszę o mięsie dla zwierząt a nie dla nas? Ponieważ kura była już zimna i sztywna. Pewnie kilka godzin leżała martwa w kurniku, mimo przymrozków nocnych będąc już z lekka nieświeżą. A więc po prostu nie bardzo nadawała się już do zjedzenia dla ludzi w formie mięsa z rosołu czy pieczystego.

   Jak wygląda oprawianie kury? Każda gospodyni ma zapewne swoją metodę. Ja opiszę Wam mój sposób postępowania. Najpierw na parę minut zanurzam ją we wrzątku. Dzięki temu łatwiej wyrywa się jej pióra. Po dokładnym oskubaniu ptaka okazuje się, że to tylko upierzenie tworzyło jego imponującą wielkość i urodę. Pod spodem kryło się dobrze umięśnione, niemal zupełnie pozbawione tłuszczu mikre ptaszątko. Kury wolnobiegające nie prezentują się tak, jak znane Wam kurczaki z delikatesów. Ich skóra jest bardzo twarda. Żółto – biało - liliowa. Krew i mięso ciemnoczerwone. Ścięgna i kości bardzo trudne do złamania, przecięcia i pokrojenia. Dodatkowo kury zielononóżki kuropatwiane nie są dużymi ptakami. Ważą nie więcej niż dwa kilogramy. Dlatego hoduje się je przeważnie dla znakomitych jaj a nie dla mięsa.

   

   Łysą już zupełnie kurę rozcina się w miarę delikatnie by wyjąć z niej zgromadzoną w wolu kulkę niestrawionego pokarmu oraz mieszczące się w brzuchu, pełne cuchnącej zawartości jelita, woreczek żółciowy (uwaga, by go nie naruszyć, bo nasyci goryczą całe mięso!) i inne niezidentyfikowane wnętrzności. Wątrobę, serce i płucka wyciąga się nienaruszone. Żołądek trzeba wyjąć i przeciąć by wypłukać z niego zmieszaną z kamyczkami i piaskiem wczorajszą karmę.

   Następnie odcina się nóżki a nóżkom sine łapki. Potem pozbawia się kurzy korpus szyi, głowy oraz skrzydeł. I przecina się sam korpusik na pół. Właściwie to niewiele zdatnego do spożycia mięsa zostaje po całej operacji oczyszczania. Na koniec płuczę dokładnie zimną wodą wszystkie te członki a umyte gotuję przez co najmniej dwie godziny na maleńkim ogniu. Niech tylko woda delikatnie bulba i pyka powolutku.

  

    Rosół z wiejskiej kury czy koguta smakuje i wygląda zupełnie inaczej niż z tych bladych, sztucznie karmionych kurczaków sklepowych. Po wierzchu pływa ciemnożółty a nawet pomarańczowy tłuszcz. Zapach takiego rosołu jest przyjemny i wabiący dla wszystkich domowych mięsożerców. Podczas warzenia zupy z kury koty śpiące zazwyczaj na ciepłym parapecie okiennym zeskakują i siadają rządkiem przy piecu, podrzemując oraz czuwając na zmianę i śniąc o dzisiejszej wspaniałej uczcie! A ugotowane mięso zajadają z takim apetytem, jakby od trzech dni je głodzono! To samo Zuzia! Zżera wszystko! Tylko kości chrupią! Ilekroć gotuję koguty zielononóżki nasza psina i koty są w siódmym niebie. A Cezary, narzekając na namolność naszych milusińskich dzieli się z nimi sprawiedliwie pysznym, według niego, drobiowym mięsem. Ja jeszcze go nie próbowałam więc nie wiem, jaki ma smak. Pewnie gdyby nie było nic innego do jedzenia a ja byłabym straszliwie głodna zajadałabym je z podobną rozkoszą.

 

   Zazwyczaj to Cezary zabija u nas koguty. Dwa razy robiły to też uczynne, poproszone o to sąsiadki. Czy i ja dałabym radę to zrobić? Jeszcze rok temu prawdopodobnie odpowiedziałabym przecząco. Dzisiaj nie jestem już tego taka pewna. Okoliczności wymuszają na człowieku przeróżne zachowania. I po jakimś czasie staje się naturalne to, co do niedawna wywoływało w nas bunt, niechęć czy obrzydzenie. Przyzwyczajamy się. Wrastamy w siermiężną, prostą rzeczywistość, pozbywając się wcześniejszych uprzedzeń i ucząc racjonalnego postępowania.

   Kiedy dwa lata temu na nasze kurki i kurczęta padł jakiś dziwny pomór i przez prawie miesiąc codziennie znajdowałam w kurniku po kilka martwych, kurzych ciał przyzwyczaiłam się do dotyku i zapachu śmierci. Nieraz o poranku wynosiłam z kurników pełne wiadro sztywnych kurczaków, które jeszcze poprzedniego dnia wyglądały na zupełnie zdrowe. Potem zakopywaliśmy je z Cezarym albo z braku czasu paliliśmy w piecu. Cały dzień unosił się potem w domu nieznośny fetor! Analiza bakteriologiczna przeprowadzona w specjalnym laboratorium w Przemyślu wykazała, iż nasze zielononóżki padły wówczas ofiarą zarazy przenoszonej drogą pokarmową. Jakiś dziki ptak załatwił się po prostu w naszym ogrodzie. Kury zjadły to paskudztwo i zaraziły się wyjątkowo zjadliwą bakterią atakującą nerki. Nie było na to właściwie rady. Mimo dodawania do poideł leków i wywarów z ziół ptaki padały masowo. I musiał minąć jakiś czas. Musiało paść kilkadziesiąt kur by sytuacja wróciła do normy.

   Jeszcze długo potem obserwowałam wnikliwie zachowanie naszych pierzastych, bojąc się żeby zaraza nie wróciła. Kurka, która źle się czuje odłącza się od stada. Znajduje dla siebie jakieś ustronne, spokojne miejsce i tam tkwi nieruchomo, kurcząc się oraz wciskając głowę między skrzydła. Przymyka oczy i nie reaguje na bodźce zewnętrzne. Zastyga w półsennym trwaniu. Potem przewraca się i leży na boku. Inne kury na początku dziobią ją, zdziwione i poirytowane jej dziwnym zachowaniem. Próbują krewniaczkę rozruszać. Szybko jednak dają za wygraną i przestają biedaczkę zauważać, biegając po niej, wdeptując ją w słomę a nawet załatwiając się na chorą ptaszynę. Umierającą kurką wstrząsają raz po raz dreszcze. Próbuje otworzyć oczy. Otrząsnąć się. Ale nie ma już na nic siły. Wreszcie serce kury przestaje bić. Nieruchomieje. Leży zimna i sztywna. A przecież jeszcze wczoraj biegała ze swymi siostrami po ogrodzie. A przecież jeszcze rano kłóciła się z innymi, walcząc o najlepsze kąski…

   Na szczęście teraz nasze kury są zdrowe. Jeśli padają, to tylko ze starości albo z powodu poturbowania przez jakiegoś dzikiego, drapieżnego ptaka. Często bowiem na tutejsze kurki napadają jastrzębie, myszołowy i orły. To bardzo łatwa dla nich zdobycz. Szczególnie jesienią, czy też teraz, zimą. I nic nie pomaga. Ani czujność Zuzi, ani zrobione przeze mnie, zawieszone na śliwach wielkie, plastikowe ptaszyska, ani też strach na wróble. Na tej cudownej, dziewiczej bieli śniegu bardzo dobrze widoczne są kolorowe, pomarańczowo-złociste sylwetki zielononóżek oraz krwistoczerwone grzebienie kogutów. Czasem słychać straszliwy krzyk koguta, ostrzegającego swe żony przed napastnikiem. Niekiedy odważny kogut próbuje walczyć z ogromnym, spadającym nań znienacka wielkim ptaszyskiem. Nie ma jednak żadnych szans w takiej potyczce. I jeśli nie zdoła uciec do kurnika zostaje porwany gdzieś w leśne chaszcze. Zostaje po nim zaledwie kilka barwnych piór, które niekiedy znajduje Zuzia, gdy idąc na spacer, przechodzimy w pobliżu.

   Zdarzyło się też kilka razy, że przegoniony przez naszego psa drapieżnik nie zdołał zabrać kury a tylko zranić ją śmiertelnie i porzucić w jakimś kącie ogrodu. Ogród jest duży i zarośnięty, więc nie zawsze potrafiliśmy znaleźć zabitego ptaka. Bez problemu natomiast znajdowały go inne kury, które po kilkunastu minutach trwożliwego przycupnięcia w kurniku wyfruwały na zewnątrz i już po chwili żerowały gromadnie na martwym ciele swej kurzej siostry. Kury są wszystkożercami, więc ich zachowanie nie powinno nas dziwić. Zawsze jednak robi się człowiekowi jakoś nieprzyjemnie, gdy widzi ich kanibalistyczne zachowania.

    Mamy od jakiegoś czasu odwilż. Wszystko na gwałt rozmięka. Spod niewinnej bieli śniegu wychylają się gliniaste grudy ziemi i Zuzine kupki. Trzeba pogodzić się z tym, że już wkrótce wszędzie zalegać będzie wszechobecne błoto. Błoto oblepiające buty tak dokładnie, jakby w jego składzie był butapren i budyń! 

   Wychodzę rano do kurników obuta jak zwykle w gumiaki. To najlepsze na tutejsze warunki obuwie. Chociaż staram się iść ostrożnie wdeptuję na podwórzu w oślizgłą, wszechobecną, burą maź. Omal nie wywijam orła. W jednej ręce dzierżę prawie dwudziestokilogramowe wiadro z karmą dla kur, w drugiej tylko trochę lżejszy pojemnik pełen czystej wody. Stawiam to wszystko ostrożnie przy kurniku i wracam po koszyk z plastikowymi miskami pełnymi ziarna dla drobiu oraz ziemniaków i marchewek dla kóz. Karmię i poję wszystkie zwierzęta. Koszyk napełniam drewnem z drewutni z obawą patrząc na coraz mniejszą jego kupkę. Także pod wiatą niewiele już pociętych klocków. Nasz piec pożera ogromne ilości opału a w domu i tak chłodno. Większość ciepła ucieka przez strych i dwa ganki. Trzeba by uszczelnić, ocieplić, ale wciąż brak na to funduszy…

   Dach i rynny wymagają pilnej wymiany, komin uszczelnienia a cały dom generalnego remontu. Na dodatek prawie codzień wyskakuje jakaś nowa usterka. A to kanalizacja sie zapycha. A to założone trzy lata temu centralne ogrzewanie szwankuje i cieknie. Cezary stara się wszystko samodzielnie naprawiać, ale są rzeczy, które przerastają jego umiejętności.  Brak też odpowiednich do wykonania takich prac narzędzi, chociaż większość budynku gospodarczego zawalona jest różnego rodzaju ustrojstwami. 

   Nabywając ten zbyt duży jak na nasze potrzeby, na oko okazały, murowany dom nie zdawaliśmy sobie sprawy, jak wiele roboty trzeba będzie w niego włożyć. Budowali go na szybko z dostępnych w latach siedemdziesiatych, deficytowych materiałów wiejscy niby - fachowcy. Wszystko w naszym domostwie jest krzywe. Potrzebujące przebudowy albo gruntownej renowacji. Nie raz myślimy, iż w zasadzie kupiliśmy tylko stojące ściany domu. A wszystko inne musieliśmy zrobić sami. Wymienić okna. Zrobić wylewki na podłogi. Założyć kanalizację oraz hydrofor. Wyczyścić studnię. Wykonać system centralnego ogrzewania. Wymienić całą instalację elektryczną.Och, to niekończąca się lista!

- Czy starczy nam drewna do końca zimy? – zastanawiam się znowu, dźwigając koszyk i  zmierzając z nim w stronę domu. Moje gumiaki są ciężkie od błota i kurzego guano, zalegającego przedsionek kurnika. Ciężko się idzie. Po drodze ocieram podeszwy, o co się da by jak najmniej błota wnieść do domu. A i tak wnoszę. Codziennie zamiatam przedpokój, ale mimo tego pełno w nim suchych grudek błota, słomy, siana, kłaków Zuzi, sierści kotów i rozsypanego owsa. Zdecydowanie inne są tutaj standardy mieszkania niż w mieście!

 - A dom, to przecież nie muzeum! – pocieszam się.

 Z braku piwnicy worki z trocinami, ziarnem, śrutą, ziemniakami i warzywami trzymam na ganku i w małej wnęce pod schodami. Stoją tam też kocie kuwety. Zagracony mam właściwie parter, ale dzięki temu wszystko, co potrzebne jest pod ręką.

   Wchodzę do kotłowni, która jest także pomieszczeniem gospodarczym, gdzie szykuję dwa razy dziennie jedzenie dla zwierząt.  Dokładam drewna do pieca centralnego ogrzewania. Znów się z niego dymi. Ogromne to ustrojstwo wymaga co parę dni dokładnego wyczyszczenia, wyskrobania, wymiecenia zeń osiadających na ściankach pieca sadzy i koksopodobnych stalaktytów. Otwieram okno. Owiewa mnie zimne, ożywcze powietrze. Przysiadam na starym, odziedziczonym po poprzednim właścicielu tego siedliska krześle. Odpoczywam przez chwilę. Spoglądam na piękny ogród oraz na cichy, opuszczony dom zmarłej ubiegłego roku Sąsiadki. Wzdycham z żalem. Wciąż nie umiem się pogodzić z jej brakiem...

   Zaraz wstawię do gotowania owies dla kur. Potem opróżnię kocie kuwety a ich zawartość, wilgotne trociny wsypię do pieca. Świetnie się palą, tylko niezbyt dobrze przy tym pachną…

   Tu, na wsi nie da się rozczulać się nad wszystkim. Nie można się przejmować, brzydzić, zniechęcać, uciekać i migać od roboty. Jakakolwiek by ona nie była. Przecież wszystko, co tu mamy zależy tylko i wyłącznie od naszej pracy. Od codziennej krzątaniny. Od wstawania skoro świt. Od pamiętania o wszystkich potrzebach naszych zwierząt. Od wrośnięcia w ten bliski naturze i surowy bardzo świat…

   Może zapytacie, czy nie żałuję przypadkiem tego osiedlenia na wsi? Czy minusy osiedlenia w domku pod lasem przeważają nad plusami? W żadnym przypadku!

Kocham i doceniam to życie. Tę ciężką, monotonną przeważnie pracę. Te powierzone mej opiece zwierzęta. Przestrzenie, lasy, góry, łąki i czyste powietrze wokół. Ziemię pielęgnowaną w pocie i znoju, która rodzi dla nas mnóstwo pysznych, zdrowych warzyw i owoców.

   Doceniam, podziwiam i szanuję mieszkających tu ludzi. Ich codzienny trud i umiejętności radzenia sobie w każdych okolicznościach. Ich prostotę, twardość i życzliwość.

 Cieszę się też tym, że nas oboje z Cezarym na tak wiele stać! Nas, miastowych, wychuchanych inteligentów. Że wciąż się czegoś nowego uczymy, rzeźbiąc nieustannie nasze charaktery, mięśnie i swojską codzienność. A przy tym udowadniamy sobie nawzajem jak silni, odpowiedzialni i wytrzymali jesteśmy.

   I wreszcie czas na ostateczną konkluzję. Chociaż powyższy tekst epatuje niewesołymi, szczerymi do bólu, tak zwykłymi w naszej codzienności,  faktami i opisami mało przyjemnych zdarzeń, to niczym są te wszystkie wywody wobec tego, iż jest to po prostu moje, nasze ukochane miejsce na ziemi!

.