Cisi...

   Są wśród nas ludzie cisi, milczący, zamknięci często w świecie swych przeżyć, delikatnych uczuć, łagodnych zamyśleń, oddaleń w krainę spokoju oraz nieśpiesznych strumyczków skojarzeń. Spełnieni w tym swoim osobnym trwaniu, ale czujący innych tak mocno, jak samych siebie. Uważni. Niekiedy jedno spojrzenie w oczy napotkanego człowieka mówi im wszystko. Czytają w nim, jak w ciekawej książce, pomijając nie pasującą do niej krzykliwą okładkę  i stale otaczający szum marketingowy. Wsłuchani w cudze słowa dostrzegają samo jądro, które tamci tak bardzo pragną ukryć łudząc się, iż nikt nigdy nie dowie się, co tam mają na dnie. Nadzy są jednak przed cichymi. Z pozłotki pozorów odarci. Lecz cisi żadnej krzywdy nikomu nie czynią. Swą cichością chronią sekret głośnych. Udają, że nie wiedzą. Rozumieją jednak więcej, niż dają po sobie poznać. Trwają jak ubrani w cień świadkowie pogranicza snu i jawy. A mocno, za mocno wszystko przeżywają. Obecni i nieobecni zarazem.

   O dziwo, niektórzy cisi bardzo rozmowni być potrafią. Nakręcają się nieraz jak dziecięce zabaweczki i krążą, krążą w zapamiętałym wirowaniu póki im sił starcza. Sami sobą zdziwieni wzlatują coraz wyżej i wyżej brylując w towarzystwie. Mało kto pozna cichych w tych pełnych blasku duszach. Mało kto wpatruje się w ich oczy, na których dnie czai się stała obawa przed wyczerpaniem tej nadzwyczajnej fali energii i ujawnieniem niezmiennie tkwiącej pod spodem wrażliwej cichości. Cichych wiele kosztują takie chwile. Własne szampańskie poczucie humoru, nieoczekiwana pewność siebie i nadzwyczajna błyskotliwość wyprawiają ich na tak odległe od duszy, kosmiczne rejony, że potem ledwie haust powietrza czystego łapią, by się w tych obcych przestworzach nie udusić.

   Są wśród nas także cierpiący w swej cichości. Nie umiejący się z niej wyrwać. Uwikłani w wyolbrzymione przez siebie samych niemożności. Oceniający siebie zbyt surowo. Zawstydzeni sobą. Wycofani. Oczy pełne łez, z byle powodu mający. Niewierzący już w jakąś szansę, w pozytywną odmianę losu. Kiedyś zranieni i nowych ran się trwożący. A może właśnie teraz przeżywający coś tak głęboko, że choć blisko są, to i daleko zarazem? Wołają tylko spojrzeniem, biciem serca, wilgotnymi z emocji dłońmi, które podają na przywitanie. Uciekają w siebie, na zewnątrz ukazując tylko obowiązującą skorupę człowieczeństwa. Automatyzm zachowań. Wyuczone gesty, miny, słowa…

   W ich delikatnych, nieśmiałych uśmiechach, w głębokim oddechu, w charakterystycznych pochyleniach głowy, gdy spuszczają ją, chcąc ukryć pieniące się pod powierzchnią emocje, kryje się ich prawda. Nie w mówieniu. Słowa zacierają sens. Zbyt często mówimy przecież to, co inni chcą usłyszeć. Trudno uciec przed tym konformizmem, złudnym uspokojeniem, wpasowaniem się w obowiązujący schemat. To, co najistotniejsze nadal zostaje w środku.

   Z na oko udanych spotkań towarzyskich cisi wracają z nieokreślonym niezaspokojeniem, ale i z przesytem zarazem. Przez chwilę znaleźli tam siebie a zaraz potem zgubili. Patrzą z goryczą w lustro, szydząc ze swych min na pokaz, z tkwiącego jeszcze na twarzy makijażu pustego optymizmu. Zmęczeni gwarem pustosłowia znów szukają kryjówki w znanym sobie, oswojonym oddaleniu.

   Są w domu. Na początku dom jak łódeczka kolebie się na oceanie ich poruszonych uczuć, napastliwych wspomnień, beznadziejnych marzeń, lękliwych, nieutulonych nadziei, hałaśliwych skojarzeń. Cisi przeważnie mają jednak swoje sposoby by na powrót ten dom oswoić. Fale ukoić. Poddać się wiatrowi i płynąć przed siebie. Jeszcze raz…

   Niewypowiedziane niekiedy lepiej wyśpiewać albo i wykrzyczeć. Razem z łzami nareszcie niehamowanymi wylać. Albo i do cna wymilczeć w słuchaniu ukochanej muzyki. Oddalić się w ten sposób od swojego zwykłego, z niecierpliwością przekartkowywanego świata codziennych, zużytych jak jednorazowe opakowania, opowieści. Znaleźć najintymniejszą przystań w odczuwaniu kojących serce melodii. Zrosnąć się w jedno ze starym fotelem i oddychać wraz z nim w rytm ozdrowieńczych dźwięków, płynących z płyt.

  Nieopisywalne lepiej wyczytać, wyszeptać bezgłośnie w cudzych, uwalniających od przymusu zwierzenia, słowach. W pełnej przeczuć i głębi poezji, w życiowych tekstach ulubionych piosenek, w egzystencjalnych opowiadaniach, w zahaczających ostrym pazurem silnych uczuć, powieściach.

  Niewidzialne, bo niepokazywalne może i lepiej zobaczyć w boleśnie wyrazistych twarzach na portretach znanych malarzy albo w oczach aktorów z filmów, gdzie nie dzianie jest najważniejsze a odczuwanie. Przejrzeć się w ich spojrzeniach i gestach. Odnaleźć niepojętą bliskość w sposobie poruszania, w mimice i westchnieniach.

   Myśli niepozbierane, emocje rozedrgane dobrze jest niekiedy pozostawić w spokoju. Odejść od nich. Niech się same uładzą. W szufladki odpowiednie powkładają. Wybaczą sobie swe istnienie. A na ten czas zająć czymś ręce. Obiad ugotować. Naczynia pomyć. Serwetkę na szydełku wydziergać. Pranie w stosach od tygodni zalegające wreszcie wyprasować. Z kotem się pobawić. Cebulki w doniczce na szczypiorek zasadzić. Pójść przed siebie, gdzie nogi poniosą a oczy punkt najodleglejszy wypatrzą.

   Zanurzyć się w tym. Owinąć się bezpiecznie w przestrzeń kroków, działań, wizji, dźwięków, myśli i bezmyśli. Uzdrowić duszę swą pokutujacą. Uwolnić ściśnięte dotąd węzłem wiernej zgryzoty serce. Otulić się w rzeczywistość tak udatnie sformułowanych przez kogoś zdań, cudzych wyobrażeń ubranych w muzyczne tony, plastyczne wytwory. Odpocząć w tym harmonijnie zgranym zgiełku z dala od siebie.

   A potem z ulgą powrócić i odżyć z nową nadzieją, złapawszy pomyślny wiatr w żagle. Uczestniczyć w dzianiu i być w pełni z innymi. Patrzeć z odwagą w lustro oraz w ich oczy. Z cichością się swoją na nowo zbratać i wreszcie uśmiechnąć do swego odbicia w lustrze. Jeszcze raz…