Stary i Nowy…

 

 

   Za nami Święta Bożego Narodzenia. Białe Święta, bo oto w przeddzień Wigilii szczodrze posypało u nas śniegiem i cudownie odmieniło rzeczywistość. Przynajmniej tę za oknem. Czy było magicznie? Dzięki temu śniegowi trochę tak, bo można było pójść na niejeden długi spacer, dotlenić się, zarumienić, ucieszyć oczy tymi białymi przestrzeniami, radością rozbrykanych psów. A trochę nie, bo od jakiegoś czasu w sercu zalęgło się zmartwienie o zdrowie kogoś bliskiego i nie pozwoliło odetchnąć. Nadal nie pozwala. Jednak za oknem mgliście, srebrzyście, mroźnie. Jest tak jak powinno być o tej porze roku. Ten widok wlewa w serce nadzieję, że i potem będzie normalnie. Zima będzie piękną zimą a życie spokojnym, uwolnionym od przytłaczających trosk życiem. I może nie raz jeszcze będzie się chciało rano wyjść do ogrodu i tak po prostu zanucić coś, zaśpiewać…

   A póki co kończy się Stary Rok, zaczyna Nowy…Zwyczajna powtarzalność. Oby dana była nam wszystkim jak najdłużej. Oby nikogo z nas nie zabrakło, gdy spotkamy się za rok o tej porze. I oby nie było gorzej a tylko lepiej. Choć odrobinę lepiej i spokojniej. Tak jak w tej pięknej, współczesnej kolędzie…"Jakby ktoś świata skroń gładził chłodem białej ręki i powiedział szeptem doń: nic się nie bój, mój maleńki..."*

* powyżej, na filmiku nagranym w ogrodzie śpiewam kawałek kolędy "Całą noc padał śnieg" (słowa: M.Hemar, muzyka: Z.Preisner)