Zbieranina…

 

 

- O czym chcesz pisać, Oluniu? – zapytał mnie dziś rano Cezary, gdy powiedziałam mu, że zamierzam zabrać się za pisanie nowego posta.

- Nie wiem o czym. O niczym konkretnym. Ot, taka zbieranina zdarzeń, refleksji z ostatniego czasu. Jak to przeważnie na blogu – odparłam i na długo zastygłam w bezruchu nad klawiaturą. Wsłuchana w pełne poezji pieśni wiedźmińskiego Jaskra( Z.Zamachowskiego), które bardzo współgrają z moim jesiennym nastrojem zaczęłam się zastanawiać nad tym, co chciałabym napisać i właściwie, po co?

   Blog, co stwierdzam coraz częściej, bezsprzecznie jest dla mnie rodzajem pamiętnika. Pamięć ludzka bywa zawodna a moja i Cezarego, z wiekiem staje się wręcz dziurawa niczym dojrzewający ser, dlatego dobrze jest móc sobie przypomnieć to i owo posiłkując się czymkolwiek tylko się da. Prowadzimy z mężem tego bloga od ponad jedenastu lat i choć wydawałoby się, że to niedługi kawałek czasu, to jednak bardzo dużo się przez ten okres zdarzyło. I my oboje bardzo się zmieniliśmy. Głównie zewnętrznie, ale i duchowo zauważyć można wiele różnic. Weźmy chociażby nasz stosunek do tego, co dzieje się na arenie politycznej w Polsce i na świecie. O ile jeszcze osiem lat temu pełni byliśmy wiary w zmiany na lepsze, o ile był w nas radosny entuzjazm i pewien rodzaj dziecięcej nieomal naiwności, to teraz mamy wrażenie, że gwałtownie dojrzeliśmy i znaleźliśmy się na przeciwległym biegunie. Nie ma już w nas tamtej dawnej ufności. Pojawiło się zniechęcenie, rozczarowanie, niemoc, gorycz i lęk, co do coraz dziwniej zapowiadającej się przyszłości. Znacznie częściej zatem odwracamy się od tego, na co nie mamy wpływu i skupiamy się na tym, co jeszcze od nas zależy. Na tym naszym malutkim świecie, w którym żyjemy na co dzień, który też się zmienia, ale nie tak drastycznie, jak zewnętrzny świat. A zmiany, których tu doświadczamy w większości są pozytywne. I stanowią dzieło naszych własnych myśli i działań. Tylko tyle i aż tyle…

   Coraz częściej też nasuwa mi się spostrzeżenie, że piszę bloga przede wszystkim dla siebie. Nie dla poklasku, złudnej popularności, czy czyjejś chwilowej zazwyczaj sympatii.  Spotykanie na blogu ludzi z całego świata jest bardzo miłe, rozmowy z Wami w komentarzach jeszcze bardziej, ale nie to jest najważniejsze. Piszę, bo lubię i póki mi się chce pisać. Piszę, choćbym miała pisać tylko dla siebie i Cezarego. Piszę, bo pragnę zachować umysł w jako takiej sprawności. I jeszcze jedno. Zależy mi na tym by utrzymać tu jakiś przyzwoity poziom. Udowadniać samej sobie, że nadal potrafię tak pisać, by po czasie nie wstydzić się tego, co napisałam. A co najwyżej zdumiewać w pozytywnym sensie, że udało mi się w  wierszach albo prozie nieźle złapać, udokumentować daną chwilę. I cieszyć się, że napisałam, utrwaliłam jakiś moment tekstem, bo gdyby nie to uleciałby zapomniany jak wiele innych przed nim i po nim...

   Wróćmy zatem do teraźniejszości... Końcówka września i początek października to w Jaworowie problemy z Internetem a zaraz potem awaria mojego komputera. Oba te fakty uświadomiły mi po raz kolejny, jak ważny jest dostęp do Internetu w obecnych czasach, jak lubię poczytać sobie co dzień do porannej kawy wiadomości na ulubionych portalach albo nowe teksty na Waszych blogach, posłuchać muzyki z YT, obejrzeć jakieś filmiki. Jednocześnie jednak doszło do mnie, że gdy przez jakiś czas nie mogę korzystać z tego wszystkiego, to świat absolutnie się nie zawala. Mogę bez tego żyć a nawet więcej, całkiem dobrze mi się żyje. Mam wówczas więcej czasu na inne formy aktywności. Chociażby na wędrówki z aparatem fotograficznym albo na czytanie książek.

   A propos książek, to przytrafił mi się niedawno niemiły wypadek z ich udziałem. Otóż po wizycie w gminnej bibliotece i po wytaszczeniu z niej ogromnej torby pachnących nowości położyłam je na tylnym siedzeniu samochodu, gdzie miały podróżować z nami w rundce po sklepach i by bezpiecznie powrócić do domu. Niestety! W jakiś czas potem przez bezmyślność tuż obok płóciennej torby z książkami położyłam reklamówkę wypchaną kurzymi korpusami dla psów. Niby te korpusy były w podwójnej folii, niby reklamówka mocna, ale okazuje się, że wszystko ma swoją wytrzymałość a jak ma człowieka dopaść pech, to dopadnie. W domu okazało się, że książka leżąca na samym dnie torby okropnie upaćkana jest krwią cieknącą z owych kurzych trucheł (a był to pewien bestseller, na który obecnie w mojej bibliotece trwają zapisy!). Także kolejna, spoczywająca na tamtej książka była nieco ubrudzona. Płakać mi się chciało na ten widok. I wściekałam się sama na siebie, że doprowadziłam do takich zniszczeń. I to kto? Ja – była bibliotekarka i w ogóle maniaczka na punkcie szacunku dla książek. Ileż to razy zdarzało mi się w tych bibliotekarskich czasach znajdować w zwróconych przez czytelników książkach ohydne plamy po kawie, barszczu, tłuszczu i innych, bardziej podejrzanych substancjach. Zawsze wtedy stwierdzałam ze smutkiem, że ludzie albo nie przywiązują w ogóle wagi do stanu wypożyczonych przez siebie książek albo nie zauważają i lekceważą ewentualne zniszczenia albo też wstydzą się tego, co zrobili i milczkiem, jak gdyby nigdy nic zwracają książki do biblioteki w nadziei, że nigdy nie zostaną wykryte ich przewinienia. W moim przypadku nie było innej opcji, jak tylko odkupienie nowych egzemplarzy owych dwóch dzieł a potem zwrócenie ich do biblioteki wraz z przyznaniem się do winy i pokazaniem miłej pani bibliotekarce, rozmiaru uszkodzeń. Tak się stało i owo zdarzenie będzie kolejną lekcją dla mnie bym uważała na to, co wożę samochodem i bym umieszczała torbę z książkami w najbezpieczniejszej jego części. I jeszcze jedno. Te dwie zalane krwią, ale całkiem zdatne do czytania powieści (bo różowe plamy objęły tylko skraje kartek nie docierając do drukowanego tekstu) mam teraz u siebie w domu na półce. Są moje i na pewno nie raz jeszcze do nich sięgnę, bo obie są, moim zdaniem, kawałkiem niezłej literatury. Być może pokuszę się w przyszłości o recenzję obu tych powieści na blogu. W końcu od czasu do czasu lubię tu pisać także o ciekawych książkach…

   I co jeszcze u nas słychać? Jesień nadal piękna, choć już wieczory i ranki chłodne, wilgotne a i w kuchennym piecu zdarza mi się palić coraz częściej. Piekę w nim z lubością drożdżowe ciasta z posypką a na płycie przeważnie pyrka jakaś zupa cukiniowa, dyniowa, grochówka albo po prostu rozgrzewający wspaniale rosół. Robię też soki i inne przetwory z ostatnich owoców z naszego ogrodu. Także nasz ogrodowy grill nadal pracuje pełną parą. Teraz Cezary samodzielnie wędzi w nim pyszne, domowe wędliny. Zrobione przez niego szynki, boczki i schaby, zapeklowane porządnie, obsypane  aromatycznymi przyprawami, mogą długo leżeć w lodówce i nic złego się z nimi nie dzieje. Te sklepowe, obślizgłe już nazajutrz po zakupie wyroby absolutnie się do nich nie umywają.

   Coraz więcej grzybiarzy pojawia się w naszym lesie. Pewnie więc i my niebawem wyruszymy na jakieś grzybobranie. A póki co nadal mamy sporo pracy w ogrodzie i tylko niekiedy znajdujemy czas by wybierać się na krótkie, widokowe przejażdżki po okolicach. Już tyle razy oglądane i fotografowane wciąż nas bowiem te okolice zachwycają. I coraz częściej stwierdzamy, że wcale nie trzeba wybierać się nigdzie daleko, skoro tak blisko znaleźć można prawdziwe cuda. Cuda natury...

  

  

   

    I to by chyba było na tyle dzisiaj, bo i tak za bardzo się już chyba rozpisałam. Słuchając wiedźmińskich piosenek gorąco pozdrawiamy Was oboje z Cezarym, za Waszą obecność tutaj serdecznie dziękujemy, dobrego, spokojnego czasu życzymy i …do napisania!:-)

P.S.

I jeszcze jedno. Od jakiegoś czasu czytuję bloga pisanego przez niezwykle utalentowana literacko osobę. To MaB z bloga "KrólestwoMab"   https://maabkingdom.blogspot.com/   Zdecydowanie  warto do niej zajrzeć. A szczególnie polecam jej teksty miłośnikom prozy Sapkowskiego oraz Wiedźmina. MaB pisze bowiem teraz powieśc w odcinkach w cudownym, wiedźmińskim klimacie! To własnie jej opowieść natchnęła mnie ostatnio do słuchania muzyki i piosenek z filmowej wersji "Wiedźmina".