Jesień robi swoje…

 

   Nie zwracając zupełnie uwagi na galimatias ludzkich spraw, na ogromne wzmożenie emocji dokoła, jesień po prostu robi swoje. Zabierając w poranną wędrówkę po skąpanych w złocistej poświacie cichych polach i dróżkach oddala od tak obecnego teraz w mediach złośliwego triumfalizmu i szyderstwa jednych oraz od goryczy, poniżenia i  bezsilności drugich. Dla jesieni nieistotne są bowiem żadne nasze gierki, interesy, zamysły, resentymenty. A tym bardziej nie liczą się czyjeś przegrane czy wygrane polityczne. Największą wygraną bowiem jest i powinno być samo życie. Możliwość odczuwania go wszystkimi zmysłami. Swobodna obserwacja cudów kolejnej pory roku i uczestniczenie w codziennych przemianach. Jednych wyrazistych, jak dzisiejszego poranka. Innych subtelnych, będących lekkim muśnięciem pędzla.

 

   Pierwszy raz zmarzły mi dziś dłonie. Pierwszy raz oczy załzawiły się od chłodu. I pierwszy raz poczułam, że zima blisko. Bliżej niż się wydawało. I pewnie już wkrótce trzeba będzie wyciągnąć z szafy ciepłą kurtkę, czapkę i rękawiczki. A sporo jeszcze mamy z Cezarym przed zimą do zrobienia w ogrodzie i gospodarstwie. Czeka sadzenie czosnku i cebuli, przycięcie malin, przeoranie pola, przesadzenie kilku krzewów, ostatnie koszenie, wylanie betonu przy budynku gospodarczym... Nie wiadomo, czy ze wszystkim uda się zdążyć. Ale nie martwię się tym, bo przecież po chwilowym oziębieniu wrócić może jeszcze sprzyjające pracom na zewnątrz ciepło. Zwykle tak właśnie bywa. Teraz oddalam zatem od siebie myśli o tym, co powinnam i muszę a jedynie patrzę i cieszę się tym, co dostrzegam wokół. Przecież promienie słoneczne tańczą między złoto-różowymi liśćmi. Przecież szczodrze kolorują otoczenie we wszystkie odcienie brązu, czerwieni i żółci. Przecież obłoki na niebie przesuwają się w korowodzie fantastycznych figur i cieni. Przecież mróz wyczarowuje srebrzyste wzorki na zielonych wciąż roślinach i na opadłych listkach i gałązkach. Przecież czyste powietrze w charakterystyczny sposób pachnie powiewem jesieni. Tyle razy widziałam, czułam już tą magię a mimo to za każdym razem ulegam jej na nowo…

 

   Tak. Mróz gdzieniegdzie pomalował dziś Pogórze na biało. Posypał je iskrzącym brokatem. W dali delikatnie zabieliły się łąki i stoki wzgórz. Jakby ktoś nakrył je leciutkim tiulem. Poranne słońce dodało tym pejzażom głębi i blasku. Wydobyło z cienia mocne kolory przebarwiających się drzew i krzewów. Nie dziwota zatem, że złapałam za aparat fotograficzny i swoim zwyczajem wybiegłam z domu by uwiecznić te widoki na zdjęciach. To piękno natury, które mam na wyciągniecie ręki jest niczym wspaniały dar od losu, dlatego grzechem byłoby takiego prezentu nie przyjąć, nie dostrzegać jego urody, nie być za niego wdzięcznym.

    Przyszło nam żyć aż w nadto ciekawych czasach. Bombardowany od kilku lat kolejnymi, szokującymi nieraz nowinami umysł zmęczony jest już tym nieustannym dzianiem, tymi surrealistycznymi nieraz wiadomościami, sprzecznymi opiniami, kłótniami, fałszywymi uśmiechami, atmosferą wrogości i nieufności. Serce dość ma zagrożeń szczerzących kły z każdego kąta, miraży pustych obietnic, bezradnego oczekiwania na kolejną wielką niewiadomą.

   I pewnie też dlatego wędruję z aparatem fotograficznym, dlatego dzielę się tymi jesiennymi darami z Wami, pokazuję te pełne świetlistej urody pejzaże, gdyż staram się w ten sposób budować spokój duszy i dzielić się nim z każdym, kto także go potrzebuje. Pragnę też zwrócić uwagę, że cokolwiek by się nie działo w naszym zwariowanym świecie, jakkolwiek by chciano wkręcić nas w szaloną karuzelę nadziei i lęków, to są i będą nadal istnieć takie dobre chwile, takie dające oderwanie od wszystkiego niewinne wzruszenia i blaski, takie przyjazne i bezpieczne pejzaże natury.

   Bo jesień naprawdę potrafi koić i wyciszać, oddalać od gonitwy myśli i wzruszać przechadzając się po dolinach czy wzgórzach, malując przy tym rzeczywistość po swojemu i dokonując kolejnych przeistoczeń.

   Jesień niczego ode mnie nie chce. Po prostu jest, tak jak zawsze w tym czasie była. Podążam więc za nią w wiernym zachwycie.  Zanurzam się w mroźny czar porannego, jesiennego Pogórza. Chodźcie ze mną…