Stan zagrożenia…

 

   Jak szybko zmieniają się realia i nastroje! Niestety, od wczoraj niebo huczy i złowrogo pomrukuje nad nami. Ten huk szczególnie mocno słychać nad ranem. Słychać go w ogrodzie. Słychać i w domu przy zamkniętych oknach.  Mieszkamy kilkadziesiąt km od granicy z Ukrainą. A ok. 30 km od nas stacjonują wojska amerykańskie. To chyba głównie ich samoloty, śmigłowce, transportery i helikoptery słychać nad głową. Rozwiała się błoga cisza naszego Pogórza, które do niedawna zdawało się najbezpieczniejszym miejscem na ziemi. I w nas nie ma już spokoju. Bo wszystko być może…Bo wiele w historii Polski i tych terenów już bywało.

   Trzeba się przygotować na każdą ewentualność, choć tak naprawdę nie da się na nic przygotować. Ale trudno siedzieć z założonymi rękami i tylko czekać na to, co się zdarzy. Pojechaliśmy zatem wczoraj na targ po niezbędne zakupy, ale głównie po zapas papieru toaletowego. Śmieszne z tym papierem? Może i tak, ale nie byliśmy jedyni, którzy go kupowali. Sprzedawca papieru ostrzegł, że papier na pewno sporo podrożeje a może nawet go wkrótce zabraknie. Dotąd zazwyczaj Polska brała celulozę do jego produkcji z Rosji. Teraz będzie musiała brać znacznie droższą z Włoch.

 

- Oj, ludziska! Co wam ten papier da? Obłożycie się nim jak Putin będzie na nas zrzucał bomby? – zaśmiał się szyderczo na ten widok pryszczaty młodzieniec, niosący na ramieniu nowiuteńką łopatę.

- A ty co, Zdzisiek! Łopatą będziesz się przed ruskimi bronił? – odrzekł z ironią sprzedawca papieru, pewnikiem znajomek pryszczatego.

- Łopata to dla tatka. Mnie tylko czekać aż do woja wezmą. A wtedy najwyżej parę dni i po mnie będzie! Z takim uzbrojeniem jakie my mamy i z takim wojskiem, to wiele nie powojujemy! – odpowiedział tamten i chichocząc histerycznie odszedł w sobie tylko wiadomym kierunku.

 

   Zgromadzony przy pakach z papierem toaletowym tłumek zaszemrał coś o tym, że nie będzie tak źle, że nie ma co panikować, że to w końcu nie o nas Putinowi chodzi. Niektórzy jednak w milczeniu kupili więcej papieru, niż wcześniej zamierzali i z trudem unosząc w ramionach jego wielkie paki podążali ku zaparkowanym nieopodal autom. Na moment jednak wszyscy zamarli i skierowali oczy ku górze. Znowu bowiem słychać było ten złowróżbny huk samolotów. Nawet widać je było. Takie maleńkie, niby czarne muszki gdzieś wysoko, wysoko.

 

- Transportery amerykańskie! – zawołał ktoś ze znawstwem. Zamarły tłum znów ruszył z miejsca. Targ przecież trwał jak gdyby nigdy nic. Tu jabłka. Tam młode kury. Tu ciepłe gacie a tam części do maszyn rolniczych. Między tym wszystkim kolorowe stoiska z biżuterią, płytami CD, nasionami, dywanami i firanami. Normalka, która póki trwa, znaczy, że nic złego się nie dzieje, żeśmy jeszcze bezpieczni.

 

  Właściciel straganu z chińską taniochą puścił na cały regulator radio tranzystorowe.  Leciały tam wiadomości a dziennikarz grobowym głosem obwieszczał, że tu i tam toczą się takie a takie walki, że tyle a tyle ludzi zginęło albo zostało rannych, że unia i NATO zastosowały ostre sankcje, że sprzeciw międzynarodowy, oburzenie, poparcie dla walczącej Ukrainy…Dalej jeszcze, na kolejnym stoisku ktoś włączył głośno disco polo. Majteczki w kropeczki oraz inne sławetne przeboje miały pewnie zagłuszyć  ponury głos spikera radiowego. Sprawić by targowa rzeczywistość trwała i otaczała pozornym spokojem kupców i klientów. I chyba tak się działo, bo choć huk samolotów nadal docierał z wysokości, to nie robił już na ludziach takiego wrażenia, jak przed chwilą. Kobiety zaczęły grzebać w stosach tanich, używanych ciuchów, żartować, przekomarzać się, przymierzać. Mężczyźni zajęli się  wyszukiwaniem w wielkich pudłach ustawionych na ciągnących się wiele metrów stołach elektrycznych drobiazgów, śrubek, koniecznych w każdym gospodarstwie klamotów.

 

   Mdło mi się jakoś zrobiło pośród tego wszystkiego. Miałam wrażenie dziwnego dysonansu. Nie wiadomo dlaczego przypomniały mi się nagle sceny z okupacyjnej Warszawy ( a swoją drogą, ile się człowiek napatrzył tych wojennych filmów, ile się książek naczytał!). W tamtych przerażających czasach jedni ludzie normalnie chodzili sobie po ulicach albo usiłowali nabyć coś tanio na miejskim targowisku a inni w tym samym czasie gdzieś w getcie chowali się jak szczury po piwnicach albo ginęli z głodu. Ale tak to jest. Życie zawsze toczy się dalej mimo, iż ktoś obok cierpi albo umiera. Musi się toczyć. Nie można ot tak, siąść i płakać. I rozpaść się na tysiąc kawałków, bo gdzieś tam komuś właśnie świat się rozpada.

 

   Niedługo potem wyruszyliśmy w drogę powrotną do naszego przysiółka pod lasem. Mijaliśmy zapchane samochodami stacje benzynowe, gdzie zaczęły się już problemy z zakupem paliwa. Sklepy, z których ludzie wywozili koszyki wypchane zakupami (zapasami) po samą górę. Żebraczkę, co to klęczała jak zawsze w tym samym miejscu, prosząc o datek na coś tam i mijających ją obojętnie przechodniów.

   Dobrze było znowu wrócić do siebie. Do tego samotnego, otoczonego ogrodem domku na górce, gdzie czekały na nas trzy stęsknione psy  i zwyczajna, dająca pozory spokoju codzienność.  Gdzie niby wszystko jest jak gdyby nigdy nic, tylko te samoloty nie wiadomo dlaczego nad głową wciąż krążą i krążą…