Płyną chmury…

   Od kilku dni nasze niebo zachmurzone, co raz wygląda niezwykle malowniczo, gdy różnokształtne obłoki niby łódki przesuwają się po błękitnym przestworze a raz jednostajnie i groźnie, gdy ocean nieboskłonu ciemnieje, grafitowe chmury stają się podobne do złowieszczych, pirackich żaglowców a w końcu wszystko zlewa się w jedną, nieprzeniknioną szarość.  W tajemnicze, pełne własnych planów trwanie...

    Niewiele, niestety, deszczu jak dotąd spadło u nas z owego obiecującego ogromne opady nieba. Ot, pokropi przez chwilę, po parapetach leciutko postuka, trawę nieco  i polne dróżki zrosi, powietrze oczyści, zapachnie majową mżawką a potem znowu ucicha a chmury wracają do swojego jednostajnego przepływu jakby zdecydować się nie mogły na tak wyczekiwaną ulewę, czy choćby niewielką, ożywczą burzę…

   Ileż to już razy człek tak w niebo z nadzieją się wpatrywał a ono cierpliwość ludzką na próbę wystawiając robiło to, co chciało jednym przynosząc ulgę i radość a innym rozczarowanie i smutek? 

    Bywa, że z wielkiej chmury malutki, niewinny deszcz spada a z niby niegroźnej chmurki nagła błyskawica strzela, co wznieca strach, ogień i zniszczenie. Bywa, iż piękną pogodą omamieni, nie potrafimy dostrzec zbliżających się hufców złowrogich obłoków, nie umiemy się zatem przygotować na nagłą zmianę, czy nawet bolesny cios.  Trwamy w błogiej codzienności, myśląc, iż zawsze taką będzie, a przecież nic nie jest wieczne i tak niewiele od naszych pobożnych życzeń zależy.  Zdani na łaskę i niełaskę nieba poddać się musimy pokornie temu, co ono daje albo zabiera. Przeważnie wszak, gdy na coś intensywnie się czeka, otrzymuje się coś zupełnie innego. Dobre i złe niespodzianki kłębią się kolorowymi szkiełkami w kalejdoskopie życia, układając przed naszymi oczami coraz to nowe krajobrazy…

   Zachwyciły mnie ostatnio słowa i melodia rosyjskiej piosenki pt. „Żurawie” oraz wykorzystanie jej jako tła muzycznego do teledysku opartego na filmie „Lecą żurawie” z 1957 roku.  Obejrzałam także po wielu latach ów film. Wywarł na mnie spore wrażenie. O wiele mocniejsze niż kiedyś, gdy oglądałam go w czasach młodości. Mocno do serca trafiły mi emocje głównych bohaterów, a zwłaszcza nieszczęsnej Weroniki (granej przez prześliczną, pełną wyrazu Tatianę Samojłową) czekającej na powrót z wojny ukochanego Borysa. Poczytałam też przy okazji trochę o samej Tatianie (niegdyś ulubionej aktorce mojej Mamy). Po sukcesie filmu „Lecą żurawie” wzbudziła zachwyt widowni całego świata a Pablo Picasso, olśniony jej emploi nazwał ją rosyjską boginią. Wkrótce potem otrzymała propozycje zagrania głównej roli w produkcji hollywoodzkiej „Anna Karenina”. Władze radzieckie nie pozwoliły jej jednak wyjechać do USA i rozwinąć tam kariery. Na otarcie łez powierzono jej rolę Anny Kareniny w radzieckiej ekranizacji Lwa Tołstoja. Potem już Tatiana grała niewiele. Mało bowiem kręcono w ZSRR filmów z rolami na miarę jej ogromnego talentu i urody. Także w życiu prywatnym nie najlepiej się tej aktorce ułożyło. Trzykrotnie zamężna nie znalazła nigdy potrafiącego dać jej prawdziwą miłość i przyjaźń mężczyzny. Zmarła w 2014 roku dzień przed swoimi osiemdziesiątymi urodzinami.

   Poniżej link do owego teledysku oraz polskie słowa do piosenki „Żurawie”. Słucham tej pieśni patrząc na przepływające nad głową, pełne ukrytych znaczeń oraz zapowiedzi chmury. Nucę sobie dumając o tym, ileż to może się zdarzyć dziwnych, niemożliwych do przewidzenia rzeczy między kolejnymi odlotami i przylotami żurawi…

   

 Czasami myślę że żołnierze
Co z krwawych nie powrócili pól
Nie w ziemi naszej legli swego czasu
A wcielili się w białe żurawie.
Od tamtych lat odległych od tej pory
Lecą i kierują do nas swe przesłanie.
Czyż nie dlatego tak często i smutno
Milkniemy, patrząc w niebo?
Leci, leci po niebie zmęczony klucz żurawi,
Leci we mgle, gdy gaśnie dzień,
I jest w tym szyku przerwa mała
Być może to miejsce dla mnie.
Nadejdzie dzień i wraz z żurawi stadem
Popłynę przez tę samą siną mgłę.
Z niebios jak ptak nawołując
was wszystkich, coście na ziemi zostali.
Wydaje mi się czasem, że żołnierze
Co z krwawych nie powrócili pól,
Nie w ziemi naszej legli swego czasu,
A wcielili się w białe żurawie...