Majowy śnieg…

 - Uważaj kobieto, o czym marzysz, bo się jeszcze spełni!  - westchnęłam z histerycznym chichotem, gdy kilka godzin temu zaczął u nas walić śnieg. No bo tak. Dopiero co narzekałam na suszę, na to że nic mi w warzywniku nie chce urosnąć, bo ziemia jak pieprz oraz na obłoki, co to bez sensu wiszą nad okolicą i na deszcz zdecydować się nie mogą i oto, proszę, na co stać było owe „leniwe” do niedawna chmury. Już wczoraj ktoś odkręcił w nich wszystkie krany i woda lała się z nieba przez cały dzień na pola, ogrody, lasy i domy Pogórza. Byłam z tego wielce zadowolona, bo każda ilość opadów jest teraz dla ziemi istotna. Nieco się tylko zmartwiłam, bo mocno się ochłodziło a im starsza jestem, tym większy ze mnie zmarzluch (na co zapewne ma wpływ niedoczynność tarczycy). Dlatego, jak tylko słupek rtęci na termometrze spadł poniżej 10 stopni naniosłam drewna do kotłowni i rozpaliłam w piecu. Szybciutko zrobiło się ciepło, nawet bardzo ciepło! A na dworze tymczasem całkiem poszarzało, a przy tym wciąż padało, wiało, o parapety wielkimi kroplami stukało i w kominie jęczało jakby to listopad był a nie zielony maj.

   Dzisiaj rano było już znacznie chłodniej, bo zaledwie 3 stopnie Celcjusza a prognozy zaczęły zwiastować jakieś przymrozki. Ucieszyłam się zatem, iż moje posiane na grządkach warzywa nie wzeszły jeszcze, narażając się tym na zmarznięcie.

- Wiedziały pewnie, że lepiej poczekać. Mądralki moje kochane! – pomyślałam z czułością o schowanych pod ziemią na grządkach, zdanych na łaskę i niełaskę żywiołów siewkach pietruszki, koperku, buraczków i marchewki a zwłaszcza ogórków, najbardziej na zmiany temperatury wrażliwych. 

   Godzinę potem jednak widząc, że deszcz zaczyna zmieniać się w śnieg a słupek rtęci zbliża się do jednego stopnia pobiegłam do ogrodu by ratować posiane w doniczkach cukinie i kwiatki maciejki. Ledwo to zrobiłam, gdy pojedyncze do niedawna płatki śniegu zamieniły się w istną śnieżycę. A kilkanaście minut potem ogród pokryty świeżą bielą mało już przypominał wczorajszy, kolorowo-majowy kawałek ziemi.

   Od razu przypomniał mi się jeden z ostatnich pochodów pierwszomajowych, w których uczestniczyłam w liceum w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Poszłam nań ubrana w cienką, białą bluzeczkę i granatową spódniczkę. Pogoda była wówczas całkiem ładna, tylko niebo malowniczo zachmurzone. Kolorowe sztandary i bibułkowe kwiaty dumnie sterczały ponad falującym, wielobarwnym tłumem maszerującym jedną z głównych ulic naszego miasta. Przodownicy pracy wypinali radośnie piersi z wpiętymi tam niedawno orderami a ktoś w jadącym z przodu polonezie ryczał przez megafon, żeby przyśpieszyć, bo na usytuowanych w dali trybunach czekają już dostojnicy partyjni. My zaś szliśmy wesołą grupą pełnych energii, beztroskich nastolatków i ni to poważnie, ni to szyderczo wyśpiewywaliśmy na całe gardło znane, socjalistyczne pieśni, gdy wtem zaczęło mocno wiać i przenikać nas do kości. Chwilę potem cały ten ludzki pochód niby spłoszone ptaki momentalnie rozpierzchł się, pochował pod wiatami przystanków albo pobiegł w stronę centrum miasta, by tam znaleźć schronienie. Porzucone na ulicy transparenty i kwiaty szybko zaczął pokrywać śnieg jakże metaforycznie uświadamiając niedawnym świętującym pierwszego maja, jak niewiele znaczą jego szczytne hasła w zetknięciu z siłami żywiołów. Nikt oczywiście nie przypuszczał jeszcze wtedy, że za kilka lat zmieni się wszystko nie tylko w naszej ojczyźnie, ale i w ościennych, bratnich krajach, a ta majowa śnieżyca była zaledwie nieśmiałym preludium do owych potężnych zmian. Pamiętam, że dotarłam wówczas do domu kompletnie przemoczona i przemarznięta. Nie dziwota więc, że się rozchorowałam i przez parę dni leżałam pod pierzyną z prawie czterdziestostopniową gorączką…

   O ile dobrze sobie przypominam  kolejny, maturalny już maj zupełnie nie przypominał poprzedniego. Było wprawdzie ciepło i pogodnie, ale wyraźny niepokój wisiał w powietrzu i mało kto odważał się iść na pochód. Kilka dni wcześniej miał bowiem miejsce wybuch elektrowni atomowej w Czarnobylu a rząd ślamazarnie zastanawiał się czy podawać ludziom płyn Lugola, czy też nie. I czy lepiej za dużo o tym, co się wydarzyło nie mówić i uciszać nastroje, żeby nie wzbudzać w narodzie zbędnej paniki. Ale cóż. Mleko i tak się już rozlało. Komu promieniowanie miało zaszkodzić i tak już zaszkodziło. Za parę dni mieliśmy przystąpić do matury a że pogoda była cudna wielu z nas, nieświadomych zupełnie zagrożenia przygotowywało się do niej w kwietniu ucząc się na balkonach czy w parkach. Jedną z takich osób była moja koleżanka, ogromnie utalentowana humanistycznie Beatka.  Maturę zdała śpiewająco, jednak dwadzieścia lat później zapadła na ostrą białaczkę szpikową i po kilku lat zmagań z tą ciężką chorobą, wyniszczona i z wieloma nieodwracalnie uszkodzonymi organami jakoś się wreszcie wyrwała śmierci spod kosy. Leżąc w szpitalu spotkała mnóstwo ludzi zmagających się z chorobami krwi, będących pokłosiem czarnobylskiej katastrofy. Innym przypuszczalnym następstwem kwietniowego wybuchu z 1986 roku była i jest do tej pory ogromna ilość chorób tarczycy…

   Ale wracam do dnia obecnego. Śnieg przestał na razie padać. Leży teraz na polach podobny do niewinnej, cukrowej posypki.  Jutro ma się podobno trochę ocieplić, ale póki co niebo wciąż jest zaciągnięte a chłód nie odpuszcza. Mam nadzieję, że chmury pokazały już na co je stać, że więcej tego typu niespodzianek nie trzymają już w zanadrzu. Bo jednak maj powinien być radosnym, ciepłym majem i pozostawiać po sobie tylko pogodne wspomnienia. Nieprawdaż…?