Lipa…

   Często człowiek podziwia to, co dalekie, egzotyczne, niedosiężne i przegapia piękno, które ma blisko, na wyciągnięcie ręki, na rzut oka przez okno. Bywa, że umniejsza się znaczenie tego, co swojskie i znane a przydaje wagi temu, co zagraniczne i dziwne. Wierzy się w to, co gdzieś tam za morzami odkryją a nie dostrzega i nie poważa tego, co tuż obok albo za miedzą wyrosło i wolną, nie mniej od tamtych oryginalną barwą oraz myślą zakwitło. 

     

   Czy wiecie, jak piękne potrafią być pąki lipy? Czy udało się Wam kiedy wyraźnie dostrzec jej przeistoczenia wiosenne? Bo to, że każdy z nas widział i podziwiał zapach kwitnących lip jest oczywistością, ale czy to samo dotyczy też narodzin jej niezwykłych pączków listnych? Spróbujcie rozejrzeć się wokół siebie. Może gdzieś w Waszym otoczeniu, szczególnie, jeśli mieszkacie nad morzem czy w górach, da się jeszcze zauważyć lipy w fazie tuż przed rozwinięciem listków. Popatrzcie z daleka i z bliska. Zauważcie tę misterną budowę i koloryt pączków lipowych. Ich wielowarstwowość. Ich podobieństwo do pąków róży albo nawet jakichś orientalnych ptaków. Ich delikatność, połysk, zapach. Czerwono-różową, zewnętrzną okrywę spod której wyłaniają się powoli, niczym motyle z kokonów, płatki miękkich i wrażliwych niczym skóra dziecka, jasnozielonych, osłonionych leciutkim puszkiem a potem szmaragdowych listków.

   Od kiedy zamieszkaliśmy w domku pod lasem każdego roku zachwycamy się naszą stareńką ( bo prawie 300 letnią) lipą w każdej jej odsłonie. Wiele razy pokazywałam tu jej zdjęcia. Te stare, gdy jej ogromne gałęzie zwieszały się jeszcze nisko i ocieniały prawie całe podwórko. I te nowsze, gdy ogromna wichura nadłamała konary naszej staruszki i trzeba było dokonać drastycznych cięć, by dać nowe życie temu drzewu, tej strażniczki naszego spokoju, ostoi niezmienności i bezpieczeństwa, znanemu na całą okolicę punktowi orientacyjnemu, według którego łatwo tu trafić ewentualnym gościom oraz kurierom.

   Kiedyś nawet pokusiłam się o napisanie ballady o naszej lipie, o tym, czego świadkiem mogła być przez kilka stuleci swego istnienia ( śpiewanka lipowa ). Bo to naprawdę niesamowite, gdy się pomyśli, że tuż obok nas trwa od pokoleń żywa istota, która w stoickim milczeniu obserwuje ogrom zmian zachodzących na świecie, w dziejach ludzkich, w modzie, zwyczajach i zachowaniu.  Może jednak mówi coś do nas, może przed czymś ostrzega, tylko nam trudno wsłuchać się w jej łagodny szept, trudno wyłowić to, co najistotniejsze? Wszak przeważnie tak jest, że najłatwiej dociera do nas to, co głośne, bezczelnie coś narzucające, zagłuszające przez to inne, nie mniej ważne i istotne dźwięki oraz wiadomości. A przecież one są, na pewno są, trzeba je tylko wyłowić z chaosu, z szumu informacyjnego, wsłuchać się sercem, odnaleźć odzew w rozumie i intuicji. 

   Lipie chyba dobrze w jaworowym siedlisku, bo co roku nieomal zauważmy nowe jej siewki na terenie naszego ogrodu. Dwie wyrastają na zboczach stawiku, tuż przy trześniach, także samosiejkach. Kilka innych młodych lipek dobrze się ma przy płocie, miedzy ligustrem. Jeszcze inne zdecydowały się zapuścić korzenie z północnej strony ogrodu, tam, gdzie tylko dzikim bzom jest dobrze. Niech rosną. Niech zadziwiają nas swoją siłą żywotną i urodą. Niech dają w lipcu schronienie i pożywienie tysiącom pszczółek, os, baków, trzmieli i motyli uwijających się wśród jej kwiatów z rozgłośnym buczeniem, podobnym do jakiegoś pierwotnego śpiewu ziemi, murmurando będącego rękojmią powtarzalności i trwania.

    

  Tyle lat już na lipę naszą patrzymy,  podziwiamy o każdej porze roku, ale chyba pierwszy raz  zauważyliśmy jak cudownie wygląda na wiosnę. Otworzyliśmy szerzej oczy, nastawiliśmy uszy na jej delikatny śpiew…

Pozdrawiamy Was serdecznie z domu pod stareńką lipą!:-)