Las przyszedł do nas…

   Od początku tygodnia zrobiło się u nas pogodnie, ciepło, momentami wręcz gorąco. Taka pogoda zachęca do prac ogrodowych, do rozruszania kości zastałych po kilku miesiącach chłodu. Do lasu nie chodzimy z wiadomych przyczyn, choć jeśli chodzi o ścisłość zakaz ów dotyczy lasów państwowych, natomiast te wokół nas w większości są chłopskie,  prywatne. Poza tym w lesie teraz takie zatrzęsienie kleszczy (po łagodnej zimie to ilości nie widziane nigdy wcześniej), że mamy dodatkowe usprawiedliwienie by tam nie chodzić. To ono jest dla nas decydujące, bo z boreliozą nie ma żartów, a leku na nią jak dotąd nikt nie wymyślił (już prędzej wynajdą go na ukoronowanego paskudę, niż na nią).

   Popatrujemy zatem w stronę ściany lasu obserwując z daleka dokonujące się tam zmiany. Widać, że niektóre drzewa okryły się już mgiełką zieleni a ta mgiełka z każdym dniem staje się wyrazistsza i piękniejsza. Nie niepokojone obecnością ludzką ptaszęta świergolą swobodnie, fruwają gromadnie i ćwierkają radośnie w koronach drzew od rana do wieczora. To samo słychać w naszym ogrodzie, który od lasu z jednej strony oddziela tylko nasze pole a z drugiej urokliwa droga wiodąca do sąsiednich przysiółków.

   

    Ucieszyłam się wczoraj widząc, że choć my nie możemy pójść w leśne ostępy i obserwować tam zmian, które co dnia zachodzą, to las postanowił podzielić się z nami swymi skarbami. I oto między krzewami ligustru przy płocie wysiały się i zakwitły bieluśkie zawilce oraz żółciutkie jak słoneczka ziarnopłony. Tuż obok nich w gęstwinie fioletowieją delikatne kwiateczki bluszczyku kurdybanka i fiołków leśnych. Zdaje mi się, że jest ich więcej niż zazwyczaj. Przestrzeń pachnie słodko i upojnie. Czuć w niej leciutko cynamonową woń pączków brzóz, ociekających żywicą świerków i sosen oraz aromat świeżutkiej, pełnej obietnic niewinnej zieleni.

   Oczywiście pieski chętnie poszłyby na spacer do lasu. Od czasu do czasu dają nam to do zrozumienia w charakterystyczny dla siebie sposób. Wpatrują się w nas znacząco, z intensywnym wyczekiwaniem i wyrazistą prośbą. Trącają nosami leżące na ganku obroże i smycze, zerkając na nas niecierpliwie albo stojąc przy płocie ogrodu popatrują tęsknie w dal i nasłuchują tajemniczych dźwięków dochodzących od strony kniei. Na szczęście szybko mijają im takie chętki, gdy zaczynamy bawić się z nimi,  gadać do nich wesoło i śmiać się a nawet biegać na zachętę wokół grządek i rabatek. Jacuś wpada wówczas w szampański humor i niczym strzała mknie po ogrodzie, poszczekując wesoło i zaczepiając resztę swej psiej rodzinki do wspólnych harców. Bardzo przydaje się teraz tył ogrodu, ten, który jeszcze w zeszłym roku zarezerwowany był dla kur. Jest tam sporo miejsca do szaleńczych, psich zabaw. To namiastka niedostępnych teraz przestrzeni za płotem.

   Czasem westchnę sobie tęsknie na wspomnienie naszych zielononóżek kuropatwianych. Bywa, że przypomnę sobie jak łaziły za mną ciekawsko, jak wydziobywały ze świeżo przekopanych grządek dżdżownice albo wylegiwały się w słońcu wyglądając z daleka niby orientalne, pomarańczowo-rude kwiaty. W sumie jednak pogodziłam się z faktem, że już ich nie ma i cieszę się tym, co jest. Tą radością czterech psiaków, które mogą zajrzeć w każdy zakątek naszego siedliska i całe dnie rozkoszować się urokami wiosennego ogrodu. Mam wrażenie, iż czas przynosi odpowiedzi na wiele pytań. Nieraz długo, długo po fakcie tłumaczy sensowność pewnych zdarzeń a ukryte znaczenia muszą czekać na wyjaśnienie. I niekiedy okazuje się, iż to, co kiedyś człowieka smuciło czy bolało, już nie budzi takich uczuć, bo wreszcie rozumie się, iż było to po coś.  Pora kur przeminęła aby mogła w całej pełni nastać pora psów. Tak,  prędzej czy później przychodzi takie olśnienie, pogodzenie, uspokojenie... 

   Ogród i psy dają nam oderwanie od niepokojącej rzeczywistości, co gdzieś tam kłębi się i zagraża za płotem. Tkwimy tutaj niczym na oddalonej od świata wyspie i zajmujemy się tym, czym zwykliśmy zawsze o tej porze się zajmować. Pieleniem grządek, przekopywaniem, sianiem, sadzeniem, drobnymi naprawami ogrodzenia, koszeniem trawników a w końcu odpoczynkiem na leżakach ustawionych z tyłu budynku gospodarczego. Tu nikt nas nie widzi i my nie widzimy nikogo. Jest tylko ogród, radosne psy i las w oddali, który zasyła nam swe wonne tchnienia, ptaszęce śpiewy i wiosenne kolory. Z tego płynie spokój, nadzieja i zwyczajna radość życia. Wiosna działa cuda. Pomaga odrodzić się naturze, której wszak i my jesteśmy częścią. Daje siłę. Pozwala poczuć, co jest i będzie ważne, co prawdziwe i namacalne.

 I chcemy wierzyć, iż nadal tak będzie…

Pozdrawiamy Was z wiosennego Jaworowa, życząc zdrowych i spokojnych Świąt!:-)