Wyniki jaworowego konkursu!:-)

   Kochani! Nadeszła wiekopomna chwila, czyli czas na ogłoszenie wyników ogłoszonego przez nas na blogu 18 marca konkursu.

   Z radością, wzruszeniem i z ciekawością przeczytaliśmy wszystkie Wasze wypowiedzi. Za wszystkie jesteśmy ogromnie wdzięczni. Dziękujemy i kłaniamy się nisko życzliwym bywalcom naszego blogowego domu. Mamy przyjemność gościć Was tutaj już od sześciu la i nic nie wskazuje na to byśmy mieli w najbliższym czasie zamykać podwoje bloga usytuowanego pod tym samym niebem. Mając tak wiernych i sympatycznych czytelników, wiedząc, że mamy dla kogo pisać i że te nasze blogowe teksty są pozytywnie odbierane, mamy zamiar nadal dzielić się  z Wami naszymi opowieściami, refleksjami i wierszami.

   Niektórzy z Was są z nami od samego początku. Inni doszli potem. Cenimy Waszą obecność, każde kolejne odwiedziny, każde słowo w komentarzu. Lubimy nawiązywać z Wami bliższy kontakt, wymieniać się przemyśleniami, opiniami, żartami, serdecznościami, wiadomościami i wierszowanymi komentarzami. Cieszymy się, że jesteście blisko, że nadajemy na podobnych falach.

   Po co zorganizowaliśmy taki konkurs? Po pierwsze ponieważ naprawdę miło człowiekowi poczytać czasem coś ciekawego na swój temat, dowiedzieć się, jak jest odbierany, zyskać odpowiedzi na parę ważnych pytań. Bo choć na co dzień czuje się sympatię i szczególną więź między nami a czytelnikami, jednak nie wie się dokładnie z czego ona wynika, czemu ją można zawdzięczać, co lubicie tutaj szczególnie a co nie za bardzo. A po drugie, ponieważ chcieliśmy odwdzięczyć się jakoś za Waszą życzliwość, obdarować Was tym, co powstało dzięki pracy naszych rąk, co wyrosło na naszym ukochanym Pogórzu. Niech się nie marnują jaworowe smakołyki zamknięte w słojach i słoiczkach. Niech nasza spiżarka otworzy się dla Was niczym mały sezam!:-)

   Najchętniej obdarowalibyśmy wszystkich, którzy odezwali się do nas w komentarzach pod postem dotyczącym konkursu. Bo wszyscy napisali pięknie i wszystkim jesteśmy wdzięczni. Kogoś jednak trzeba było wybrać, bo gdybyśmy zaczęli pakować słoiki i grzyby dla wszystkich Was, to pewnie skończylibyśmy tę pracę za miesiąc! Tak dużo, niespodziewanie dużo serdecznych wypowiedzi od Was otrzymaliśmy! Jesteście kochani!:-))

   Najpierw więc podziękujemy wszystkim, którzy odezwali się pod postem o jaworowym konkursie a na koniec napiszemy, do kogo powędrują nagrody!

   Gorące buziaki i uściski zasyłamy do:

1.       Drevniego Kocurka

2.       Gabrieli Kotas

3.       KociejFrani

4.       Pellegriny

5.       Galii Anonim

6.       Anny Marii P.

7.       Basi Wójcik

8.       Orszulki

9.       Teresy

10.   Ewy 2

11.   Wietrzyka

12.   Aleksandry

13.   Marytki

14.   Agnieszki Moitrot

15.   Agnieszki Zielińskiej

16.   Alis

17.   Leciwej

18.   Stokrotki

19.   Stardust

20.   Uli H.

21.   Eulampii Romanowej

22.   Loyal Pat

23.   Kasi z Irlandii

24.   Łucji

Natomiast nagrodami z naszej spiżarki postanowiliśmy szczególnie wyróżnić pięć z wymienionych powyżej osób. Są to:

1.       Drevni Kocurek za to, że jako pierwsza życzliwie zareagowała na zaproszenie do konkursu!:-)

2.       Gabriela Kotas za sympatię, jaką obdarza nasz blogowy domek!:-)

3.       Anna Maria P. gdyż napisała tak wzruszająco, że aż oczy nam się obojgu spociły!:-)

4.       Orszulka za serdeczność i dobroć przebijającą z każdego jej słowa!:-)

5.       Łucja za to, że jako ostatnia wypowiedziała się pod konkursowym postem i że napisała otwarcie, iż ma wielką chęć na nasze konfitury!:-)

Prosimy te osoby o przesłanie na naszego maila : wanderers147@gmail.com  adresów, na które będziemy mogli przesłać jaworowe nagrody.

   Miłym gościom tego bloga, w podziękowaniu za Waszą ciepłą obecność dedykuję poniższy, pogodny wierszyk! 

  Niedźwiedź i wiewiórka  

 On się snuł po lesie i samotnie ryczał

   Wszelkie zwiedził knieje i doszczętnie zdziczał

   Już go nie bawiły żadne niedźwiedzice

   Patrzył na nie tępo, bez śladu zachwyceń

   Szukał jakiejś iskry, co by go zbudziła

   Ale już nie wierzył, by gdzieś jakaś była

   Przeżarty rutyną obchodził swe włości

   Znał tu każdą ścieżkę, nie czekał na gości

   A ją od niedawna dziwny lęk zaciskał

   W poszumie listowia gnała serca  pustka

   Zapragnęła miejsca gdzie by była przystań

   Gdzie by ktoś jej szeptał: moja Ty malutka!

   A inne wiewiórki jak dawniej szalały

   Zajęte gonitwą przez dzień boży cały

   Nie umiały pojąc tego osowienia

   Siostrzyczki  ukrytej w tęsknych światłocieniach

   Wiosna się zaczęła, niedźwiedź wstał powoli

   I futro przeczesał, potem wylazł z gawry

   I zaraz posmutniał, bo samotność boli

   Cóż mu po tym świecie, gdy los jego marny?!

   Nagle wprost na głowę ktoś mu szyszkę rzucił

   Tę starą, jesienną, co się zachowała

   Popatrzył do góry i naraz się wzruszył

   Po świerku zielonym wiewiórka skakała

   W oczy swe spojrzeli a czas stanął zaraz

   I nim ze zdumienia na dobre nie wyszli

   W niepamięci zniknął samotności marazm

   I w przyszłość ruszyły ich wiosenne myśli

   Teraz on ochrania dla niej całą ziemię

   A ona wśród liści łapie dlań promienie

   On jej cicho mruczy swe pieśni niedźwiedzie

   Ona lubi w cieple jego futra siedzieć

   Może się ktoś zdziwi - A cóż to za para?!

   To się wszak nie zdarza, to prawo odwieczne

   Lecz się sobą cieszą i wspólna już gawra

   I rudo - brunatna ich szczęśliwa przestrzeń

 ( A dla tych ciekawskich, nieobytych mieszczan

   Szepnę, że w jaskini znaleźli półeczkę

   Co jedno z nich zmniejsza a drugie powiększa

   Tam misio dopieszcza swoją wiewióreczkę! )

   Wszystkich życzliwych czytelników bloga „Pod tym samym niebem” serdecznie pozdrawiamy w ten pierwszy, deszczowy chyba w całej Polsce dzień Świąt Wielkanocnych. Zasyłamy Wam nasze przyjazne myśli oraz życzenia by ta wiosna nareszcie uśmiechnęła się do nas wszystkich, podarowała więcej słońca, dużo świeżych barw i mnóstwo nowej energii!:-))