Czas rozpalić piec…

…To tytuł piosenki z tekstem Jana Wołka do muzyki Włodzimierza Nahornego, piosenki która oczarowała mnie i od kilku dni nie odstępuje. Deszczowo-mglista aura za oknem bardzo do niej pasuje a pełne wrażliwości głosy Łucji Prus i Janusza Strobla wykonujących ten utwór ocieplają takie jesienne dni lepiej niż rozgrzany kaloryfer czy kubek gorącej herbaty…

CZAS ROZPALIĆ PIEC

muzyka: Włodzimierz Nahorny 
wykonawcy: Łucja Prus (w duecie z Januszem Stroblem);

Mrok jak kosmaty pies 
Patrz - wrzesień wlazł
Czas rozpalić piec 
Posmutniało w ogrodzie i nagle postarzało się 
Miałeś przecież być, autobus twój szedł 
Tak, jest już późno 
Wróć w lampy ciepły krąg 
Do szafy płaszcz
Jabłkami pachnie dom 
Przemoczony poeto, siądź, skończ ten swój niezwykły wiersz 
Pusta kartka i tylko znów ogarek świecy 
Dla ciebie dziś kupiłam ten zielony pled 
Ostatnie jabłka z drzew postrącał wiatr, a miałeś zerwać 
Zbyt mało ciebie mam
Kilka mądrych zdań
To wszystko 
 
Mrok jak kosmaty pies 
Patrz, wrzesień wlazł, a w domu huczy piec 
Pewnie smutno w ogrodzie, cóż... postarzało nagle się 
Miałeś przecież być, autobus mój szedł 
Tak, jest już późno, tak, lampy ciepły krąg 
Znów twoja twarz
Jabłkami pachnie dom 
Powiesz pewnie, poeto siądź, skończ ten swój niezwykły wiersz 
Pusta kartka i tylko znów ogarek świecy  
Dla ciebie dziś kupiłam tych chryzantem pęk 
A tutaj jabłka z drzew postrącał wiatr
A miałeś zerwać 
Tak mało ze mnie masz, zatroskana twarz...
Przepraszam cię 
Przepraszasz mnie? 
Cóż, przepraszam cię 
Znów przepraszasz... 
Mhm... tak... 
Tak

…Słuchając tej i innych piosenek w wykonaniu Łucji Prus oraz nucąc je sobie spokojnie przechodzę przez pierwszy tydzień września, zamykając do słoików sok z czarnego bzu, bzowe konfitury oraz szykując ulubione wino bzowe. Trudno już wyobrazić nam sobie z Cezarym jesienno-zimowe miesiące bez tej bordowo-amarantowej poezji smaku zaklętej w słojach, butelkach i wielkim gąsiorze. To takie małe, niewinne przyjemności, nadające życiu kolorytu i ciepła, gdy za oknem ziąb i nie chce się z domu nawet nosa wychylić…

  Deszczowa aura sprawiła, iż odrodziła się nadzieja na pojawienie się grzybów w naszym lesie. Jednakże kilka wspólnych z psiakami wypraw rozczarowało nas jeśli idzie o grzyby, zaowocowało natomiast ogromnym ożywieniem zaschniętych do tej pory kleszczy, które żarłocznie rzuciły się nie tylko na czworonogi, ale i na nas. Wczoraj wyciągnęłam sobie trzy pajęczaki, żerujące na mnie z apetytem. Także i Cezary nie ustrzegł się przed tymi wampirzymi intruzami. Och, jak swędzą teraz te miejsca po ugryzieniach…Na jakiś czas darujemy więc chyba sobie te wyprawy, tym bardziej, że w lesie jest tak mokro, iż krążenie po nim w przemakających ubraniach nie należy do przyjemności. No chyba, że przestanie padać i tęsknota za przestrzenią, wonnym powietrzem, kolorami oraz słońcem okaże się tak silna, że przemoże wszelkie obawy…No chyba, że znudzone niepogodą psy zatańczą wokół nas w żywiołowych podskokach i namówią na chociażby krótką przechadzkę. Bo tyle jest teraz wszędzie lśniących, głębokich kałuż, w których można się do woli taplać. Bo mnóstwo leży na zboczach liści, na których tak dobrze jest móc się wytarzać. Bo zachęcająco pachną tropy dzików, saren i zajęcy. Bo przecież właśnie teraz kwitną wrzosy, których niewiele jest w naszych stronach, ale nawet niewielkie ich kępy cieszą oczy…Bo przecież właśnie teraz zaczynają się delikatnie przebarwiać liście na drzewach i krzewach a na łąkach królują wszystkie odcienie fioletu…Bo można zrobić tyle nowych zdjęć. Bo ważna jest każda chwila, żadna się nie powtórzy a od naszego stosunku do niej zależy głownie to, jaka ona jest i jak będzie kiedyś wspominana…

   W kartce z kalendarza na dziś przeczytałam kolejną trafiającą mi do serca sentencję:

„Odkryłem, że jeśli kochasz życie, życie ci tę miłość odwzajemni” – Arthur Rubinstein

…Cóż, kochać życie w każdym jego przejawie, w każdej tonacji i odsłonie to trudne zadanie. Tak wiele w człowieku trosk, bólu, smutnych wspomnień, lęków i niepokojów potrafiących zaburzyć mu tę radość egzystencji, prostą miłość do życia. Ale jeśli tylko potrafi się te przykre uczucia na jakiś czas odrzucić i dojrzeć istotę rzeczy ogarnia człowieka spokój i cudowne odczucie pełni. Zdanie sobie sprawy , że tak naprawdę człowiek ma bardzo wiele, że może wiele, niezwykle wyostrza zmysły, dodaje siły i wiary w siebie oraz w pozytywne moce otaczającego nas świata. Można obserwować wschody i zachody słońca, ulewy i mgły, blaski słoneczne w kroplach deszczu na liściach i kwiatach, taniec gałęzi drzew miotanych wrześniowym wiatrem, dojrzewające na krzewach owoce czarnego bzu i szyszeczki chmielu. Można słuchać muzyki, czytać poezję, oglądać wzruszające filmy, spotykać się z budzącymi naszą sympatię ludźmi…Można pielęgnować stare pasje albo znaleźć sobie nowe, o czymś marzyć, coś planować i robić wszystko, co w naszej mocy by się to spełniło. Można wstać i iść przed siebie, zdrowo się zmęczyć i spocić, poczuć zapachy, widzieć barwy, dotykać i odwzajemniać dotyk, obdarzać uczuciami, zrobić coś, co przyniesie choćby maleńką satysfakcję. Ot, chociażby zamknąć barwy i smaki lata w słoiku…A przecież nic nie jest dane raz na zawsze. O tym przekonuję się ilekroć pomyślę o bliskich osobach, których już nie ma albo o tych, które dotknięte ciężką chorobą, złożone niemocą ciała i duszy zdane są tylko na własne wspomnienia…

   Dlatego póki się da rozpalajmy w piecu, patrzmy w ogień i bądźmy wdzięczni, że wciąż płonie on i w nas…