Ostatnie i pierwsze...

Ostatnie kwiaty, liście, owoce

Kolory, tchnienia, wizje, sny

Lato już plecie chłodne noce

Zabiera z sobą ciepłe dni

Gdzieś je zanosi, w cieniu składa

Bogactwu nie da się zmarnować

Bajki serdeczne opowiada

Płynie piosenka nowa

Odchodzi z czułą obietnicą

Spotkamy się za rok

Słyszą to drzewa, łąki słyszą

I malinowy sok

I wino bzowe co dojrzewa

Aż przyjdzie pora słoty

Kiszonki, dżemy, marynaty

Przeciery i kompoty

Ostatnie dni babiego lata

Taniec ostatnich ciem

Wszystko się zmienia, przeistacza

Mapa wewnętrznych nieb

Ostatnie zwykle są pierwszymi

Więc smutek zamień w moc

Niech razem z dniami jesiennymi

Popłynie nowy głos…

   Tak, ostatnie to już dni lata. To widać, słychać i czuć. Ale nic to! Wszystko się powtarza i nic się nie kończy. Kręcimy się w tym zaczarowanym kołowrotku nocy i dni i najważniejsze byśmy sami umieli wyznaczyć sobie właściwe dla nas cele,  tempo, rytm i nastrój. Słotne, chłodne dni otwierają bramę do nowych refleksji, do tworzenia albo poznawania tego, na co latem miejsca i czasu nie było, do czytania nowych książek i do powrotu do dawno temu przeczytanych (między różnymi pracami podczytuję sobie "Marię i Magdalenę" Magdaleny Samozwaniec, wracam też do poezji Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej).

   Nadchodząca jesień kończy czas intensywnych, często męczących fizycznie działań. Otwiera pole dla ducha, dla czegoś zupełnie nowego…Zawsze przecież możemy zrobić coś co raz pierwszy. Wystarczy się tylko odważyć.Wystarczy chcieć.  Ja na przykład co roku eksperymentuję z przetworami na zimę. Nigdy nie korzystam z gotowych przepisów. Lubię ten powiew swobody, lubię wariackie, ale zupełnie niegroźne, kuchenne eksperymenty. Ot, zamarynowałam w tym roku po raz pierwszy pieczarki. Z czym? Z lubczykiem! Popijamy teraz z Cezarym z lubością sok z kiszonych buraków z dodatkiem dużej ilości lubczyku i kminku. Mówię Wam - pycha! A od kilku tygodni macerują mi się w słojach jabłka z mego sadu. Powinien z nich powstać świetny ocet jabłkowy - ponoć bardzo zdrowy i na odchudzanie dobry!:-)

   Wrzesień przyniósł nam niebagatelną zmianę. Otóż po siedmiu latach zamieszkiwania w naszym podkarpackim, dalekim od gwaru świata przysiółku doczekaliśmy się nareszcie asfaltowej drogi, która wiodąc od naszej bramy doprowadzi nas aż do miasteczka. Cieszy nas ta zmiana, bo na pewno wygodniej nam teraz będzie jeździć, bo mniej będzie w pochmurne dni błota a w pogodne kurzu, bo samochód nie będzie się tak męczył i zużywał na wybojach i w koleinach, bo pewnie zimą skuteczniej odśnieżą nam przejazd.... Wszystko to dobrze, ale jednocześnie i trochę smutno, bo uświadamiamy sobie po raz już któryś, że jesteśmy częścią machiny cywilizacji i chcąc nie chcąc musimy jej ulegać, że przed zmianami nie da się uciec...Dlatego tym bardziej trzeba nam działać po swojemu, zgodnie z rytmem natury i pogodą. Przeciw temu dusza się nie buntuje. Koi ją świadomość tego, że jednak natura jest ponad wszystko a wszelkie ludzkie działania, choć tak ważnymi i absorbującymi się zdają właściwie nie znaczą wiele…Jednak to z tych działań składa się nasze życie. Mrówczych, powtarzalnych, zawłaszczających i odciągających myśli od lęku przed tym, na co nie mamy wpływu, od poczucia bezradności i niemożności...

  Ostatni tydzień nieomal w całości poświęciliśmy na pocięcie i ułożenie w składziku trzech wielkich wiązek drewna na rozpałkę. Oj, było z tym roboty! Aż się nam charcząca i wyjąca coraz głośniej piła cyrkularka krztusiła i odmawiała współpracy. Aż po całym dniu monotonnego rżnięcia ze zmęczenia Cezary czubek palca sobie obciął! Aż ja w nocy spać nie mogłam tak ramiona i krzyże bolały z przemęczenia. A deszcz za nic mając sobie nasze wysiłki i pragnienie by drewienka porządnie przeschły wciąż polewał ich rosnący stos i nasze zgrzane głowy. A wicher świstał i pył z wiórami w oczy wdmuchiwał. Nareszcie to już za nami. Ostatnia w tym roku tytaniczna praca z drewnem. Teraz pozostaje już tylko spokojnie je spalać i mieć nadzieję, że zgromadzone zapasy starczą nam na tę i być może nawet na następną zimę.Cóż! Taka masa drewna, tyle pracy tylko po to by było nam jako tako ciepło, by ostatecznie obróciło się to wszystko w popiół…

   

    A jednak czasem i o rzeczach ostatecznych warto pomyśleć, bo nigdy nie wiadomo, kiedy ten kołowrót się zatrzyma. Nie ze wszystkim się zdąży, nie do wszystkiego da się radę przygotować. Przeczytałam niedawno skłaniający do namysłu tekst pt. „5 najważniejszych rzeczy w życiu. To ich najbardziej żałujemy przed śmiercią”. Tekst ów powstał w oparciu o bloga i książkę australijskiej pielęgniarki Bronnie Ware, która pracując w szpitalu na oddziale chorych terminalnie wysłuchała zwierzeń i refleksji umierających tam osób. Te ostatnie ich myśli powinny być podpowiedzią dla nas, żyjących jeszcze pełnią życia, co jest najważniejsze, czego nie wolno w nieskończoność odkładać, bo można po prostu nie zdążyć zrobić tego, co naprawdę najważniejsze.

A jakie to pięć najważniejszych rzeczy?

1.       Nie miałam czasu na spotkania z przyjaciółmi.

2.       Szkoda, że nie miałam odwagi wyrażać swoich uczuć.

3.       Nie miałam odwagi żyć, jak chciałam.

4.       Żałuję, że pracowałam tak ciężko.

5.       Nie umiałam być szczęśliwa.

   Zachęcam do zapoznania się z całym tekstem.  Zdaje mi się on ważny i godzień przemyślenia. Jakże inny niż morze bylejakości, wtórności i pustosłowia wszechobecne w środkach masowego przekazu. Oto link do tego artykułu: http://mamadu.pl/131595,5-rzeczy-czego-zalujemy-przed-smiercia

   A żeby nie pozostawiać Was w przytłaczająco-minorowym tonie pokażę Wam kilka pogodnych, wrześnowych zdjeć. Kwitną u nas teraz bujnie ostatnie kwiatki, owocują pięknie maliny i kaliny, malowniczo przebarwiają się liście winobluszczu ofiarowanego nam kilka lat temu przez Pellegrinę, czyli Krystynkę w Podróży!:-))

  

    I na koniec jeszcze zwierzę się Wam z moich ostatnich fascynacji muzycznych. Pierwsza to piosenki Sławy Przybylskiej, która w tym roku kończy już 85 (?) lat! Niczym do zaczarowanego skarbca sięgam do ogromnego zbioru jej piosenek. Przypominam sobie pocztówki dźwiękowe, które za czasów mego dzieciństwa grały na adapterze w moim domu. „Słodkie fijołki”, „Gdzie są kwiaty z tamtych lat”, „Suliko”, „Pamiętasz, była jesień”, „Tbiliso” i wiele, wiele innych nastrojowych, śpiewanych ciepłym głosem, z wyrazistą dykcją i uczuciem pieśni Sławy. I moja ulubiona – „Kuglarze”. Śpiewała mi ją kiedyś Mama. I ja śpiewałam ją mojej córce…

   A drugą moją, wrześniową fascynacją muzyczną są stare, przedwojenne melodie i piosenki odnalezione na stronie : https://staremelodie.pl/

   Ach, czegóż tam nie ma?  Znaleźć tam można teksty informacje o kabaretach, rewiach i unikalnych, muzycznych wydawnictwach, pieśni, fotografie okładek zniszczonych, ale bezcennych płyt, trzeszczące bo odtwarzane ze starych płyt winylowych utwory w wykonaniu Aleksandra Żabczyńskiego, Toli Mankiewiczówny, Eugeniusza Bodo i wielu, wielu innych artystów oraz chórów…Pamiętacie dawny,  telewizyjny cykl programów „W starym kinie”? Pamiętacie z jakim znawstwem opowiadał o przedwojennych filmach, aktorach i pieśniarzach elegancki pan w czarnych okularach Stanisław Janicki? Uwielbiałam te opowieści i stareńkie, nieme oraz udźwiękowione już filmy. Do dzisiaj często nucę pochodzące z nich melodyjne piosenki. Na przykład urzeka mnie wciąż„Ta ostatnia niedziela”w wykonaniu Mieczysława Fogga…

Kochani! Dziękujemy za Wasze odwiedziny i za życzliwą pamięć. Pozdrawiamy Was serdecznie!:-))