Wiata jak chata, czyli Jaworowie i ich drużyna w sierpniowej spiekocie...

  

   Jak żyje się w upale wie każdy z nas i każdy radzi sobie z nim, jak tylko może i potrafi. Myśmy wykorzystując czas między jedną falą omdlewającego gorąca a drugą zadaszyli przy pomocy dwóch banerów naszą wiatę. Dorobiliśmy jej też z tyłu ściankę z samochodowej plandeki oraz zawiesiliśmy z boku karnisze z zasłonami. Tu się kryjemy, kiedy już i w domu gorąco staje się nie do wytrzymania. Ustawiliśmy tam leżaki i stołki. I polegujemy przysypiając albo czytając, za towarzystwo mając nasze psy dogorywające w męczącej drzemce obok.
   Widok stąd mamy z jednej strony na nasz porośnięty trawami, prawie zupełnie suchy tego lata stawik a z drugiej na wybieg dla kur. Widzimy też nasz maleńki warzywnik, gęsto porośnięty w tym roku pomidorami, ogórkami i fasolką szparagową. Dostrzegamy dach naszego domu i część budynku gospodarczego. Za plecami mamy pola i lasy. Oto nasz maleńki świat.

   O poranku wychodzimy zazwyczaj z kozami i psami na wędrówkę po lesie. Kozy muszą się napaść na zapas, bo przed wieczorem wyjście na zewnątrz ze względu na upał nie będzie już możliwe. Kiedy wybieram się z nimi sama Jacusia prowadzę na smyczy. Nie potrafię mu od czasu tamtego koszmarnego ataku na Brykuskę zaufać na tyle by się odważyć na jego swobodne bieganie. Boję się, że nie potrafiłabym ogarnąć wszystkiego, zapobiec kolejnej, groźnej sytuacji. Jacuś uwielbia swobodne bieganie i męczy się będąc zmuszonym do chodzenia na smyczy, podczas gdy Zuzia i kozy brykają obok ile wlezie. Często prosi mnie spojrzeniami, lizaniem rąk, wspinaniem mi się do twarzy, czy po prostu silnym napinaniem smyczy bym go puściła. Ale nie, nie ulegam jego prośbom…Nie wybaczyłabym sobie, gdyby znowu się coś złego stało. Natomiast przedwczoraj, gdy wyszliśmy na spacer razem z mężem Jacuś został pierwszy raz w obecności kóz uwolniony ze smyczy. Zaryzykowaliśmy, widząc, że kozy zbiły się w zwarte stadko dojadające resztki owsa na polu. O wiele łatwiej dopilnować ich na polu niż w lesie, gdzie każda chodzi gdzie chce, w poszukiwaniu zielonych smakołyków chowając się wśród chaszczy a sprytny drapieżnik, czyli Jacuś łatwo może skorzystać z okazji i ponowić swe agresywne zachowanie. 

   Nasz rodzinny spacer trwał prawie trzy godziny. Cały czas mieliśmy baczenie na Jacusia i szalenie napiętą w związku z nim uwagę. Często przyzywaliśmy go do siebie przy pomocy piskliwego gwizdka, podarunku od Hany albo wołając po imieniu. Przybiegał grzecznie, starając się nie wchodzić w drogę kozom, których najwidoczniej się boi. Kozy traktują tego pieska jako intruza a w najlepszym razie popychadło, ofiarę losu zdatną do bodzenia oraz złośliwego udowadniania, gdzie jest jej miejsce w stadzie. To miejsce, według nich jest na samiutkim końcu. A i wówczas Łobuz Kurdybanek lub Popiołka potrafią odwrócić się z nagła aby ni z tego ni z owego bodnąć nieboraka.  Brykuska natomiast ma zwyczaj hipnotyzowania wzrokiem Jacusia. W tym wzroku mieści się ostrzeżenie: “Mam cię gagatku na oku. Nie ufam ci ani za grosz! Precz ode mnie, potworze, bo mam wielkie rogi i nie zawaham się ich użyć”. Jacuś truchleje pod jej spojrzeniem i chowa się za mną.  Ale wiem dobrze, iż takie jego zachowanie nie oznacza, iż przeszły mu już zupełnie chętki na posmakowanie kozich wymion lub co gorsza, Kurdybankowych jajec (albowiem i w ich kierunku zdarzało mu się wyciągać oblizujący się łakomie pysk!). Tym niemniej tamten nasz wspólny spacer przebiegł, jeśli chodzi o jego zachowanie, zupełnie bez zarzutu. Psiak był ogromnie szczęśliwy, mogąc biegać wolno, kąpać się w kałużach i strumieniach, tarzać wraz z Zuzią w ubiegłorocznych liściach, biegać po paryjach. Po takim wybieganiu przespał prawie caluteńki dzień na kafelkach w kuchni albo pod wiatą. 

   Jacuś to bardzo sympatyczny, inteligentny i pełen energii psiak. Wkrótce minie miesiąc odkąd jest z nami i na pewno czuje się już pewniej w naszym gospodarstwie. Nadal jednak dostrzegamy w nim sporo nerwowości, przeczulenia na pewne ruchy (np. nadal zdarza mu się bać wyciagniętej ręki, z czego wnosimy, iż był niegdyś bity). Ma swoje ulubione miejsca w domu. Układa się najczęściej pod stołem kuchennym albo pod fotelem w naszej sypialni. Podczas ostatniej burzy dzielnie bronił obejścia poszczekując odważnie i w tej sposób strasząc uparte grzmoty oraz błyskawice. Na terenie domu jego stosunki z kotami są poprawne. Zdaje się, jakby je zupełnie ignorował. Koty także nie panikują już na jego widok. Mam wrażenie zresztą, że podczas upału wszystko co żywe łagodnieje, spowalnia, ucicha. Nikomu nie chce się wywoływać zbędnych awantur. O ileż przyjemniej jest przecież leżeć w cieniu i śnić o potężnym, ożywczym wietrze... 
   Niestety, Jacuś jak się okazuje, jest trochę odmiennego zdania, ponieważ dzisiaj po południu dopadł biedną kurę zielononóżkę i zagryzł, co odkryłam kilka minut później wychodząc do ogrodu. Traf chciał, że akurat w tym czasie oboje z Cezarym byliśmy w domu. Nasze kury mają czasami chętkę by wylatywać ponad płotem swojego wybiegu. Dawno tego nie robiły, ale dzisiaj jednej z nich znowu się o tym obyczaju przypomniało. Biedna kura postradała życie uduszona przez naszego drapieżnika. Zastałam go, gdy stał nad nią z pyskiem pełnym pierza a szczęka dygotała mu w ogromnym podnieceniu. Zabrałam kurę i pokazałam dowód zbrodni Cezaremu. Ten zapiął Jacusia na smycz i pokazując mu nieboszczkę krzyczał i upominał najsurowiej, jak tylko potrafił. Ale czy to coś da...? Jak dalej ułoży się nam życie z Jacusiem?

   Kozy, po porannej przechadzce, także przedrzemują parę godzin z krótką pobudką w porze obiadowej, kiedy dostają do karmników jabłek, ogórków, śliwek albo cukinii. Opychając się smakołykami pomekują na siebie, zazdrosne jak zwykle o byle co. Córeczka Popiołki, Szarka dzielnie bodzie się z tatusiem, Łobuzem Kurdybankiem przez deski oddzielających ich boksów. Popiołka karci małą becząc grubym, nieomal bawolim głosem. Brykuska, która już prawie całkiem doszła do siebie po Jacusiowym pogryzieniu zagląda z ciekawością przez furtkę swojego boksu. Chętnie by wyszła i pobodła się dla rozrywki z obserwujacą ją z naprzeciwka Majką. Obie przez chwilę tłuką rogami w deski a potem zmęczone ucichają. Wreszcie wszystkie kozule najedzone i ociężałe od gorąca układają się po kątach koziarni i znowu zapadają w sen. 

   A co my jadamy w taki upalny czas? Bo coś, niestety, jeść jednak trzeba, chociaż zupełnie nie chce się gotować. Ostatnio naszym ulubionym daniem jest leczo, którego przygotowuję wielki gar i potem przez kilka dni pałaszujemy go z kaszką kus kus albo z chlebem. Pyszne też są ziemniaki z kwaśnym mlekiem (a koziego, kwaśnego mleka mamy pod dostatkiem, jako że w tej temperaturze nawet w lodówce kwaśnieje ono w try miga!). Ostatecznie dobry jest też i chleb z masłem a do tego pomidory, cebulka, ogórki świeże albo małosolne, kozi twaróg oraz jajka na twardo. Najważniejsze jest picie, dlatego prawie codziennie gotuję gar kompotu jabłkowego albo śliwkowego. Popijamy też ze smakiem kwas buraczany albo wodę spod kiszonych ogórków.

   Wieczorami, gdy nareszcie usypiają bąki i muchy (a ku memu utrapieniu wyruszają na żer komary) znowu wychodzę z naszą zwierzęcą drużyną na popas. Przemierzamy wielką łąkę obserwując zmienne kolory na niebie, oddychając z ulgą w leciutkim wietrzyku i wieczornej rzeźkości. Zuzia zajmuje się prawie przez cały czas kopaniem dziur i dobieraniem się do nornic. To jej namiętne kopactwo zaowocowało, niestety, ostatnio zaprószeniem oczu i zapaleniem spojówek. Teraz musimy przemywać jej biedne oczęta rumiankiem a także zakrapiać antybiotyk.  A wracając do tematu wieczornych spacerów, Jacuś przez cały czas na smyczy zmuszony jest trwać przy mnie. Wyrywa się, okręca wokół, popiskuje. Chciałby się z Zuzią pobawić, ale Zuzia na razie straciła ochotę na wszelkie z nim igraszki. Obserwuję takie sytuacje, że gdy Jacuś zaczyna zbyt intensywnie wąchać ją pod ogonem albo napierać na nią ciałem by zachęcić do zabawy suczka najpierw pokazuje mu ostrzegawczo zęby, potem warczy a gdy i to nie pomaga zmuszona jest wyrwać parę kłaków z futra namolnego psa. Jacuś jest bardzo młody i chętny do szczenięcych nieomal zabaw a Zuzia, mimo tego, iż ma dopiero pięć lat, zachowuje się coraz częściej jak stateczna, znudzona wszystkim matrona. Mam nadzieję, że po ustaniu upałów i po wyzdrowieniu Zuzi wróci dobry humor i łaskawość dla jej towarzysza. Może też być, iż na takie zachowanie suczki wpływa zastrzyk antykoncepcyjny zaaplikowany jej dwa tygodnie temu.

   Siedząc pod wiatą na leżaku czytam zazwyczaj mądre książki o wychowaniu psów pożyczone mi przez Orkę i Hanę. Momentami zaśmiewam się do łez, poznając świat oczami psa. Kiedy indziej aż obgryzam z przejęcia paznokcie, trafiając na jakiś ustęp jako żywo pasujący do zachowań moich piesków i tłumaczący zawiłe meandry psiej psychiki. Na przykład parę razy przyłapaliśmy w domu Jacusia na obsikiwaniu drzwi czy ściany. A książki owe objaśniają, iż to nic innego jak znaczenie terenu przez chcącego dominować samca. A odzwyczaić go można głośnym karceniem a potem odwracaniem uwagi od tej czynności ( i tu bardzo przydaje się gwizdek). Ostatecznym rozwiązaniem jest też kastracja, ale z nią z wiadomych powodów, na razie się wstrzymujemy.

   Po wieczornym spacerze(w trakcie którego pozostając w gospodarstwie Cezary sprząta kozom, nalewa im zimnej wody do wiader, napełnia paśniki) i po udoju a także po nakarmieniu psów oraz zamknięciu kurników mamy zazwyczaj jeszcze ochotę by usiąść spokojnie pod naszą ulubioną wiatą. Nareszcie przyjemny chłodek omiata nasze spocone twarze. Na niebie kłębią się chmury zwiastujące zbawczą burzę albo mamiące nas tylko deszczowymi obietnicami i rozwiewające się do rana w błękitną nicość. Żaby kumkają rytmicznie w resztce wody w stawiku. Świerszcze cykają rozgłośnie. Psy ułożone przy naszych nogach wzdychają głęboko…A my? My nareszcie nic już nie musimy…No może tylko napić się czegoś, obmyć zimną wodą i pójść na spoczynek, marząc o porządnym ochłodzeniu.