Dom...

  

   Był sobie dom. Jest gdzieś nadal. Całkiem blisko. Mały, ale jednocześnie przestronny. Podobny do wielu innych, ale odrobinkę jednak odmienny. Swojski i znajomy a troszkę jakby nierealny. Ze snu, czy z marzenia pochodzący. Stojący na skraju cywilizacji i dzikiej natury. Łączący je w sobie zrozumieniem i miłością. Wyrastający na styku rzeczywistości i pragnienia. Niełatwo doń trafić, ale przecież coś podpowiada jak tam dojść. Za sercem. Za przeczuciem. Za tęsknotą. Za dziecięcym, niewinnym zajączkiem, tańczącym wytrwale po ścianach codzienności. 

   W tym domu gospodarze żyją swoim zwykłym, ale i niezwykłym życiem.  Pracują. Cieszą się. Wygłupiają jak dzieci. Martwią się czymś mocno i nieraz długo milczą ze zwieszonymi smętnie głowami. Wyglądają wtedy jak brzozy, które wicher przygiął do ziemi a mróz potem na długo tak uwięził. Muszą coś zrozumieć. Muszą odtajać i znowu usłyszeć DOBRO oraz WIARĘ. Bo przecież uczucia płyną cały czas żyłami i tętnicami domu. Kto umie się wsłuchać w jego tętno ten rozumie, ten wie…

   Dom szemrze głosami przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Najlepiej słychać to podczas przyjęć, na które zlatują się ptaki wędrowne z całego świata. Niektóre dostrajają się do pulsujących tu dźwięków. Inne pozostają w cieniu. W ciszy i skupieniu próbują poznać mowę domu i odnaleźć w sobie jakieś odbicie. Dom widzi je i otula ciepłym oddechem. Zaprasza, aby odpoczęły w jego bezpiecznych zakamarkach. A one odwdzięczają się ufnym kwileniem. Opowieścią z dalekich krain albo z bliskich zakątków spełnień i niespełnień.

   Dom uwielbia gości. Pragnie opowiadać im swe historie. Wyprawiać dla nich przyjęcia. Otwierać tajemne skrytki. Sięgać nawet do samych fundamentów albo zahaczać o więźbę dachową. Nie ma dla domu żadnych ograniczeń. Jest wolny w mnogości swych uczuć. W swobodzie ich wyrażania. W szeptaniu o tym, co dla niego ważne. We wczuwaniu się w szepty odwiedzających go przybyszów. I taką samą wolność ceni u swoich gości. Ich odwagę. Nietuzinkowość. Prawdę. Szczerość. Łut szaleństwa (bo dom czasem wzlatuje, jak chatka Dorotki z krainy Oz, a wówczas wzlecieć razem z nim mogą wszyscy, którzy mają ochotę znaleźć się nie wiadomo gdzie i nie wiadomo po co).

   Gospodarze domu zapraszają do posiedzenia na najwygodniejszych ławach. W cieniu albo w słońcu. Jak kto lubi. Zachęcają do częstowania się tutejszymi smakołykami. Proste to jadło, ale zdrowe. Nic sztucznego ani barwionego tu nie znajdziesz. W menu jest uczuciowość, wrażliwość, ufność, zrozumienie, dobre słowa, zamyślenie, wspomnienie, wzruszenie, pełna znaczeń cisza, radosny uśmiech, łzy…

   Na stole są orzeźwiające napoje i gorące, ziołowe herbaty. Lekkie przekąski i solidne dania. Nikt nie wyjdzie stąd głodny.

   Nikt nie wyjdzie pominięty. Dom ma tę właściwość, że widzi wszystko i na uczuciach każdego gościa zależy mu tak samo. Podpowiada gospodarzom, komu należy się więcej uważności, kto łaknie bycia w centrum uwagi a kto woli pozostać w cieniu. Kto wpada na chwilkę a kto rozsiadł się na dłużej. Każdy może stąd odejść z darem DOBREGO SŁOWA.

   Jedyne, czego dom nie rozumie, jedyne, co dom boli, to goście, którzy wchodzą i wychodzą a jakby ich wcale nie było. W czapkach – niewidkach. W cichostępnych butach. Zdają się niczym żarłoczni poszukiwacze fast foodów. A może to wytrawni łowcy sensacji?  Detektywi węszący za skisłym smakiem, fałszywym słowem, niedomykalną zastawką serca…Gapie, którzy zajrzą tu, zajrzą tam a chłód mają w duszach. Może i chcieliby odtajać, ale nie potrafią zaufać uczuciom, wyjąć z oczu kawałka zaczarowanego lustra. Bywa, iż posznupią po tajemnych szufladach, szukając, czego nie zgubili. Pogrzebią nawet w workach ze śmieciami, chcąc dogrzebać się do kropli ukrytego tam dziegciu. A nie znalazłszy niepocieszeni są i zdegustowani. Przez chwilę nerwowo pokasłują. A potem razem z innymi, tymi otwarcie korzystającymi z gościny domu, jak gdyby nigdy nic skosztują najlepszych dań z stołu. Napiją się najsłodszych, najbardziej czarodziejskich trunków. Owioną ich zapachy deserów i ciast. Aromaty swojskich nalewek i win. Powiewów z nad pobliskich łąk i lasów. Połaskoczą ich przyjazne wiatry w kominie tańczące. Pogłaszczą pohukiwania ukrytego na strychu echa. Rozśmieszą nawet dziecinne rymowanki trzpiotnych duszków zamieszkujących podwoje domostwa. I nic. I nadal niczego ci dziwni goście nie rzekną. Miny mają jak zawsze nieprzeniknione. Jak kontrolerzy z Izby Skarbowej. Jak wizytatorzy podczas ważnego egzaminu. 

   Wchodzą jakby ukradkiem.  Otoczeni nieprzenikalną zmysły zasłoną. Schowani za wygodnym pozorem. I wychodzą nasyciwszy się pokątnym patrzeniem, nie uścisnąwszy nawet gospodarzom dłoni, dom zostawiając w zdumieniu, niezrozumieniu, przykrości…Bo dom nie wie, nie rozumie potrzeb i odczuć tych dziwnych gości. Czy jest w nich łut życzliwości dla domu? Czy tylko obojętność? A jeśli obojętność, po co więc wciąż dom odwiedzają? Znikają, jakby ich wcale nie było. Jakby duchami, widziadłami jeno byli…Nie uśmiechną się nawet. Nie powiedzą – dziękuję za miłą gościnę. Nie zawołają śmiało, iż dania tu serwowane całkiem są nie w ich guście i wobec tego odwiedzają dom po raz ostatni.  Milczą uparcie. Nic zdecydowanego w nich nie ma. Ot. Krążą niczym ćmy wokół lampy. Wciąż i wciąż. Szukając bólu, pocieszenia, światła, ukrócenia własnych lęków, zagłuszenia niepokojów czy oddalenia na moment zwykłej, wyniszczającej, codziennej nudy…

   Dom wie, iż wielu z nich jest po prostu zbyt nieśmiałych by przyłączyć się do rozmowy przy stole.  Dla niektórych z nich SŁOWO, to zbyt wielka bariera. Ale dom bezustannie oswaja ich łagodnym szeptem, cierpliwym słuchaniem, ciepłym uśmiechem, cienistym schowkiem między gromadzonymi gratami i zabawkami, między ogrodem a warzywnikiem. Jest jak gitara, na której strunach przy minimalnym wysiłku można zagrać pełną gamę – jeśli się tylko chce, jeśli się przemoże w sobie tę niemoc, stłucze tę zbędną przecież skorupę nabytych ograniczeń i stereotypowych uprzedzeń…Dom wciąż ma nadzieję, iż dziwni goście wreszcie przemówią…

  

  

   Witajcie, drodzy, blogowi goście! Wasza obecność jest dla mnie ważna. Cieszę się każdym Waszym słowem. Doceniam to, że przychodzicie tutaj i towarzyszycie nam w naszych smutkach, radościach, niepokojach, westchnieniach…

   Witajcie, drodzy goście! Tak właśnie mogłabym zatytułować każdy nieomal post, który umieszczam na tym blogu. Bo piszę, bo piszemy z Cezarym dla siebie, ale i dla Was. Dla Was, którzy odwiedzacie to miejsce i szukacie tu odpoczynku, oddechu, zrozumienia, bliskości, uśmiechu…I dla nas – żeby chwila nie przepadła. Żeby można było zajrzeć tu po latach i westchnąć. Acha! Tak to właśnie było! Dobrze, że pisaliśmy bloga. Inaczej wszystko zniknęłoby we mgle zapomnienia, unifikującej wszystko codzienności…

   Jest taka chwila, gdy publikuję nowy post a on po jakimś czasie staje się widoczny dla wszystkich. Widzę wówczas, że gromadnie zlatują się na mojego bloga ptaki ze wszystkich stron świata. Nieraz jest to cała chmara ptasząt. Zidentyfikowanych i niezidentyfikowanych. I tylko kilkoro z nich odważnie zaśpiewa. Otwarcie daniami z naszego stołu się poczęstuje. Tylko kilkoro myśli swe i uczucia ujawni. Reszta odleci, odleci…Jak zwykle. Nie wiadomo gdzie. Nie wiadomo, z jakimi odczuciami.

   Zostajemy my, gospodarze bloga. My – autorzy, którzy lubimy pisać i szczerze wyznajemy –  lubimy być czytani. A także komentowani, bo komentarze to komunikacja między nami. To jak zasiadanie przy wspólnym stole i spojrzenie prosto w oczy. Szczera rozmowa. Docenienie tego, co piszemy. Nagroda.

   Jesteśmy tu. Zapraszamy Was serdecznie w nasze progi. Wciąż i wciąż.

A czas płynie…Za chwilę los, czas, przeznaczenie albo głupi przypadek sprawić może, że zniknie znana nam wszystkim rzeczywistość. Potłucze się jak lustro. Odpłynie w siną mgłę. Więc póki jesteśmy – serdecznie zapraszamy w nasze progi.

 I jak zawsze z życzliwym uśmiechem witamy Was w naszym blogowym domu. Czym chata bogata, tym rada.

Kogo mamy zaszczyt dzisiaj gościć?