Swojsko...

Patrzę sobie w mój ogródek – cóż mnie świat obchodzi?
Sąsiad zmienia dach i rynny, nowym płotem grodzi
Niechby w oczy mi się nie pchał wraz z całym dobytkiem
Niechby biedę swoją klepał, tak jak my tu wszytkie

Wierzę tylko w moją michę – w kartofle z kapustą
Niechta inni żrą spagettii – dziwię się ich gustom
Niech latają samolotem, plotą farmazony
Ja na swoim będę siedział, zaciągnę zasłony

Niech nie patrzą na mnie cudze – co tu łażą wszędzie
Wszystko robię po swojemu – tak było i będzie
Niech przetoczą się epoki – tu się nic nie zmieni
Pełna flaszka, ziemniak, krzyżyk i parę kamieni

Każdy miejsce ma na ziemi, niechaj go pilnuje
Tak jak ja – porządny człowiek – gadam tak, jak czuję
Wieczór idzie, w wiadomościach klepią wciąż to samo
Jakieś wojny, dzikie tłumy – grzeszyli, to mają!

Tylko kąt mój mnie obchodzi, wszystko z dala obce
Każdy siedzieć ma u siebie, nie jak błędne owce
Pchać się ludziom do obejścia i zakłócać spokój
Łazić, mącić i naciągać, być wciąż solą w oku

Durne Niemce i Angliki wnet się doigrają
Czarne wszystko im rozkradną, ziemię rozdeptają
W każdej dziurze się zalęgną – jak drożdże urosną
Trza je wytruć albo lepiej - wywieźć wreszcie w kosmos

Władcy, wodze, dyktatorzy – usuńcie szarańczę
Tak, jak zawsze robiliście – cackać się przestańcie
Żeby człek, jak ja poczciwy mógł żyć dawnym rytmem
Pojeść, popić i pośpiewać, pomacać kobitkę

Dać na tacę księdzu grosza, skłonić się wójtowi
Pole obsiać, donos złożyć, drzewo przysposobić
Worek śmieci hen do lasu wywieźć – nikt nie widzi
Legnąć sobie, beknąć, pierdnąć, nie ma co się wstydzić

Fajny serial se obejrzeć, bawić się pilotem
Z boku na bok się przewrócić i na wznak też potem
Wreszcie zasnąć, tak jest dobrze, więcej nie trza wcale
Idźta, idźta spać ludziska, nie marudźcie stale…

 * fotografie zrobione na terenie skansenu w Sanoku