Wrześniowe rozterki

   I oto nasza łajba przepłynęła przez kolejne lato. Po słonecznym, gorącym, dwumiesięcznym maratonie od razu nastała chłodna, wilgotna jesień. Widać to w ogrodzie, na polach, łąkach i w lesie. Wcale się nie zdziwię, jeśli i zima przyjdzie szybko. Sądząc po niechęci do wychodzenia na dwór kotów oraz po straszliwych apetytach wszystkich naszych zwierzaków, to nawet bardzo szybko! Pochłaniają one teraz dziennie takie ilości pożywienia, jakie kiedyś z powodzeniem starczało im na kilka dni. W związku z tym biegamy oboje z Cezarym jak koty z pęcherzem i dostarczamy naszym żarłokom nowych porcji przysmaków. Psom i kotom gotuję kurze łapki albo korpusy. Wyciągam z zamrażalnika świńskie przełyki, kości, śledziony i ogony ( po kilkudziesięciokilogramowe ich zapasy jeździmy przynajmniej raz na miesiąc do odległej o kilkadziesiąt kilometrów masarni). A jeśli mimo nakarmienia pieski i kotki nadal spoglądają żałośnie zagłodzonym wzrokiem smażę dla nich placki albo naleśniki. Częstuję chlebem z masłem albo pasztetową. Na pociechę zawsze mają w miskach suchą karmę. Kilka razy dziennie chrupią ją ze smakiem. Bardzo szybko obrastają w tłuszczyk na zimę, szykując się na nią tak jak wędrowcy przed wyruszeniem na mroźną Syberię. Czyżby aż tak ostra to miała być zima?

    Kozule podczas upałów zjadły nieomal połowę siana przeznaczonego na zimę a i teraz pochłaniają ogromne jego porcje. Na szczęście na skutek suszy a teraz porywistych wiatrów z jabłoni i grusz pospadało mnóstwo owoców. Tym dożywiamy kozy, z którymi podczas deszczowych i zimnych dni nie bardzo chce się na spacery wychodzić. Przynosimy im gałęzie wierzbowe i śliwkowe. Rwiemy będące ich ulubionym przysmakiem osty. Ale niech no tylko słonko zaświeci, albo deszcz zamieni się w mżawkę wyruszamy na gromadne wyprawy do lasu. Lasu, który wygląda jakby to już druga połowa października była. Z drzew pospadało mnóstwo liści. Zieleń wypłowiała, zmalała, straciła soczystość. Mimo pochmurnej pogody nadal jest sucho. Grzybów brak. Tylko jeżyn nadal mnóstwo ku radości kóz i psów, które pasą się tymi soczystymi owocami na wyścigi. Ostatnie wiatry postrącały z drzew mnóstwo różnej grubości gałęzi, co nas cieszy, albowiem jest czego nazbierać na opał. Często tak teraz jest, iż wybieramy się traktorem po owe gałęzie i znosimy je, targamy nawet z głębokich paryji, ładując ile się da na naszą przyczepkę. W tym czasie kozy pasą się w pobliżu albo biegają wariacko jak dzikie kozice i w przypływie dobrego humoru tłuką się wzajemnie, gonią albo trą z zapałem rogami o pnie drzew. 

   Łobuz Kurdybanek permanentnie zakochany w Brykusce obwąchuje ją pod ogonem i wodzi za nią nieprzytomnym spojrzeniem, mecząc żałośnie. Odpędzony wącha bez specjalnego zainteresowania Popiołkę i Majkę a potem znowu usiłuje dostać się w pobliże połyskującej hebanowym blaskiem damy swego serca. W związku z tym nie ruszamy się nigdzie bez kijaszka, bez pomocy którego nie udałoby się utrzymać w ryzach napalonego, silnego niczym byk capka.  Nie chcemy dopuścić w tym roku do zajścia w ciążę naszych kóz, pamiętając wciąż boleśnie o traumatycznym doświadczeniu związanym z tegorocznym, kozim potomstwem. Kozy nieutulone w swoich seksualnych zapędach także zachowują się nerwowo i agresywnie. Coraz trudniej je w związku z tym doić. Nieraz w koziarni Popiołka albo Brykuska popatrzą na mnie tak złym okiem, tak złośliwie wiertną ni z tego ni z owego łbem, że aż mleko z garnka wylewają a mnie przyprawiają o lękliwe drżenie serca.

   Od jakiegoś czasu zastanawiamy się poważnie nad sensem dalszej hodowli naszych meczących podopiecznych. Gdyby zjawił się ktoś wzbudzający zaufanie, sympatyczny a przy tym zainteresowany kupnem całego koziego stada pewnie byśmy się na to zdecydowali (choć znając siebie mocno bym to przeżywała, miotała się i płakała potem z tęsknoty i żalu). Ponad miesiąc temu daliśmy ogłoszenie o sprzedaży Łobuza Kurdybanka, ale na razie nie ma nikogo chętnego. Dużo o tym myślimy, rozmawiamy…Kozy mają prawo do życia w zgodzie z naturą, ze swoimi instynktami a my im tego wzbraniamy, nie pozwalając na ich rozród. Dzięki tegorocznym wykotom mamy wprawdzie pyszne, kozie mleko, ale nie ma go zbyt dużo natomiast codzienny obowiązek dojenia często daje się we znaki mojemu kręgosłupowi i strudzonym dłoniom. Poza tym od czasu czerwcowego wypadku samochodowego nie jest najlepiej z naszym zdrowiem. Pojawiły się bóle nóg, kręgosłupa i głowy. Kiepsko śpimy. Szybciej się męczymy. A tymczasem roboty z kozami jest mnóstwo. Coraz więcej. Mamy obecnie cztery kozy. Trzy dorosłe, jedną małą i capka. To inteligentne, sympatyczne i bardzo przywiązane do nas zwierzęta. Lubimy ich towarzystwo. Cieszymy się mogąc obserwować ich rozmaite zachowania, śmiać się, gdy szaleją i rozrabiają, przemawiać do nich serdecznie, pieścić, dogadzać im, wyprowadzać na spacery. Ale…Czasem po prostu brak już nam siły a w związku z tym i ochoty na tak intensywne, i jak dotąd pełne ciężkiej pracy życie. 

    - Ot, najlepiej by człowiekowi było usiąść przy piecu z gorącą herbatką oraz książką i nareszcie nic nie musieć – dumamy nieraz.

    - Albo dla odmiany wsiąść w samochód i pojechać gdzieś daleko przed siebie, nie oglądając się na nic. Od kiedy tu zamieszkaliśmy tylko dwa razy udało nam się wybrać w Bieszczady a i to na zaledwie parę godzin, bo przecież zawsze się człowiek spieszy żeby do zwierząt swoich wrócić. Na początku lipca jadąc do Sanoka po tanią cyrkularkę z ogłoszenia zahaczyliśmy w przelocie o przepiękny skansen mieszczący się na terenie tego miasta. Zwiedziliśmy go w ogromnym pośpiechu. Odjeżdżaliśmy zeń czując ogromny niedosyt, ponieważ miejsce to zasługuje na całodzienną, spokojną eksplorację.

   Odżyły w nas pragnienia by jeszcze gdzieś swobodnie pojeździć, pozwiedzać, tym bardziej, iż choroba lokomocyjna dręcząca dotąd Zuzię nie jest już tak dokuczliwa a więc marzenie o tym by psy mogły z nami wyruszać na wycieczki zaczyna być realne. Mieliśmy ostatnio okazję by się o tym przekonać, gdy musieliśmy ładować psinkę codziennie do samochodu i zabierać ją do weterynarza. Zuzia dzielnie zniosła te przejażdżki. A musiała odwiedzać weterynarza, gdyż cierpiała na silne swędzenie skóry będące wynikiem alergii niewiadomego pochodzenia. Tak mocno się wygryzała, że aż pojawiły się jej rany, ogniska zapalne i strupy. Musiała otrzymywać zastrzyki z antybiotykiem a także trzeba było wystrzyc jej w kilku miejscach sierść na grzbiecie, na skutek czego nasza ślicznotka czasowo nieco zbrzydła. Mamy nadzieję, że do zimy sierść odrośnie. Ale nie wygląd jest najważniejszy przecież, lecz samopoczucie. A widać, że fizycznie Zuzia już czuje się lepiej. Nie drapie się, nie wygryza. Podczas kilku jazd do weterynarza zwymiotowała tylko raz. Myślimy zatem, że powoli zaczęła przyzwyczajać się do przemieszczania samochodem. Tym bardziej, iż widać po niej było, że tę jazdę odbierała jako wyróżnienie, przywilej nie dany jej towarzyszowi – Jacusiowi.Sama bardzo chętnie wsiadała do auta popatrując na pozostającego na podwórzu Jacusia z wyraźną dumą i zadowoleniem.

   No właśnie! Niestety, zauważamy, iż Zuzia stała się bardzo o niego zazdrosna. Przez jakiś czas obawialiśmy się nawet, że zaczęła popadać w depresję. Leżała smutna przy budzie, nie interesując się niczym a tylko reagując alergicznie na zaczepki ze strony Jacusia. Spoglądała z niemym wyrzutem widząc, że głaszczemy tego pieska albo przemawiamy serdecznie do niego. Nic jej nie cieszyło. Na spacerach snuła się bez energii a ożywiała tylko wówczas, gdy Jacuś na długo znikał gdzieś w chaszczach albo, kiedy przypinałam go do smyczy bojąc się, by znowu nie przejawiał niezdrowego zainteresowania kozami. 

   Po czasie apatii natomiast Zuzia popadła w stan nerwowego podniecenia oraz chorobliwej żarłoczności. Sporo przytyła. Po części na pewno wynika to z burzy hormonalnej, jaką suczka przeżywa będąc pod wpływem zastrzyku antykoncepcyjnego a po części z frustracji odczuwanej z powodu stałej obecności Jacusia. Martwiąc się o psinkę, szukając jakiejś rady i wskazówki naczytałam się sporo o problemie zazdrości między psami. Większość znawców uważa, iż uczucia przypisywane psom są tylko projekcją naszych uczuć, a nawet ich karykaturalnym odbiciem i że wobec tego nie należy zanadto przejmować się takimi pseudodepseryjnymi stanami suczki, gdyż one same prędzej czy później miną a stosunki między psami ułożą się w końcu poprawnie. Mamy taką nadzieję. Bardzo nam przykro widząc, gdy nasza ukochana Zuzia cierpi. Równie przykro, gdy musimy ograniczać pieszczoty i zabawy z Jacusiem po to, by obserwująca nas bezustannie psinusia nie czuła się zagrożona.

   A jaki jest Jacuś? Ufny i spragniony uwagi oraz pieszczot. Pełen emocji, energii i chęci do zabawy. Zazwyczaj usłuchany i reagujący mądrze na różne sytuacje. Wpatrzony w Zuzię jak w obrazek i marzący o czasie, gdy znowu będą się razem bawić radośnie. W najmniej spodziewanych momentach (np. podczas niewinnego głaskania po główce, czy drapania za uchem ) często przejawiający duże podniecenie seksualne. Podporządkowujący się Zuzi we wszystkim. Nadal interesujący się kurami ( Zdarzyła się znowu sytuacja, gdy kolejna zielononóżka wydostała się z kurzego wybiegu a Jacuś omal jej nie dopadł. Na szczęście będąc wtedy z drugiej strony ogrodu usłyszałam rozpaczliwe krzyki kurki i szybko przybiegłam jej na ratunek).

     

   Jasne już jest dla nas, iż Zuzia nie pozwoli korzystać Jacusiowi ze swojej obszernej, zrobionej ze skrzyni na zboże budy, choć miejsca w niej jest sporo i wystarczyłoby nawet na trzy psy. Niemożliwe jest też by piesek mógł zostawać na noc w budynku gospodarczym, obok pomieszczeń kóz. Zdarza się bowiem czasem, iż jakaś sprytna kozula wyskoczy ze swojego boksu, otwierając jakimś ekwilibrystycznym sposobem bramkę. Z wiadomych względów nie mamy pewności czy byłaby przy Jacusiu bezpieczna. Wolimy więc nie ryzykować i nie wpuszczać tam Jacusia. 

   Jacuś, gdy ma na to ochotę, sypia niekiedy w naszej sypialni pod fotelem a w zuzinej budzie tylko wówczas, gdy Zuzia zostaje na noc w domu. A kiedy pada tak właśnie się dzieje. Natomiast podczas ciepłych i pogodnych nocy piesek zwija się w kłębuszek na sianie u podnóży drabiny wiodącej na strych budynku gospodarczego. Tam ma wygodne legowisko a w razie deszczu suche schronienie.  Zanim nastaną prawdziwe chłody koniecznie musimy jednak zbudować ciepłą budę dla Jacusia. Skończyły się nam już, niestety, deski pozostałe po rozbiórce dawnej stodoły. Musimy więc nazbierać kilkadziesiąt jajek i udać się wraz z nimi do pobliskiego tartaku, gdzie właśnie za owe jajka obiecano nam parę dobrych desek. Z nich powstanie nowa buda.

   A tymczasem kury niosą się kiepsko. Zmieniają upierzenie, przygotowując się już do zimy i z każdym dniem jajek jest coraz mniej. A zresztą kur także nie mamy już za wiele. W tym roku parę z nich padło ze starości. A przynajmniej połowa z tych, które pozostały jest już w podeszłym jak na kury wieku trzech czy nawet czterech lat. Nie chcemy już rozmnażać naszego stada zielononóżek z uwagi na niesprzyjające hodowli drobiu warunki panujące w naszych okolicach. Zdecydowanie zbyt dużo kręci się tu drapieżników. A poza tym, tak jak w przypadku kóz, ich hodowla wymaga dużo pracy i sił do niej potrzebnych. My natomiast zaczęliśmy przemyśliwać o zmniejszeniu ilości naszych obowiązków. O odzyskaniu odrobiny czasu i wolności.

   Przed nami kolejna zima. Po kilku miesiącach przerwy wznowiliśmy zwożenie i cięcie drewna opałowego. Wiemy już bowiem dobrze jak to jest, gdy człowiekowi zimno a nie ma czego włożyć do wiecznie głodnego pieca. Czekamy na tę zimę jako na czas odpoczynku, ale i boimy się jej srogości, nieprzewidywalności, długości trwania.

   

    We wrześniu minęło pięć lat, od kiedy zamieszkaliśmy na wsi. To piękny, ale i trudny dla nas czas. Tyle się przez te lata zdarzyło. Tyle zmieniło. Nabyliśmy tu sporo nowych, zaskakujących umiejętności. Nauczyliśmy się mnóstwa rzeczy o sobie. W niektórych kwestiach dotarliśmy nieomal do granicy własnej wytrzymałości.       Zrozumieliśmy, że każda łajba, każda arka ma określony udźwig a jej żeglarze i sternicy, choć starają się jak mogą, to nie dysponują tytanicznymi siłami oraz czarodziejskimi mocami, dopomagającymi im przetrwać wszystkie burze i sztormy. Ba!  Zdarza się, iż nawet podczas dobrej pogody ciężko jest płynąć z taką samą mocą i wiarą jak dotąd. Przyznajemy sami przed sobą, że pewne sielankowe marzenia trzeba będzie zrewidować dla naszego własnego dobra. Natomiast mamy stare i nowe pragnienia i wizje, do których wciąż chcemy iść, ponieważ czujemy, iż możemy pójść dalej. Bo póki żyjemy pod tym samym niebem wszystko jest, wszystko powinno być możliwe…