Nasi sąsiedzi zza drogi...

  Od dłuższego czasu zabieram się za napisanie tego posta. Odkładam to i odkładam, bo jego podmiotem mają być ludzie kryształowi a o takich najtrudniej zawsze napisać, nie ocierając się o coś w rodzaju laurki, czy wręcz panegiryku. Jednak w końcu zdecydowałam, że nie ma na co czekać. Jak napiszę, tak napiszę. Grunt, że opowiem nareszcie o tych ludziach, bo zasługują na swoją opowieść jak mało kto. Pewnych rzeczy nie można w nieskończoność odkładać, bo czas potrafi robić niekiedy przykre niespodzianki i uniemożliwić realizację czegoś, co zbyt długo czekało na zaistnienie.

   Pięć lat już mieszkamy na Pogórzu Dynowskim. Przez ten czas wielu miejscowych spotkaliśmy na swej drodze. Z niektórymi z nich kontakt mamy sporadyczny. Z niektórymi nie ma go wcale. Jednak z Wandzią i Władysiem nasza znajomość przerodziła się z latami w prawdziwą, sąsiedzką przyjaźń. Cementuje ją wzajemna sympatia, zaufanie i tolerancja oraz nasza wdzięczność za dobro, którego wciąż ze strony tej niezwykłej pary doznajemy.  Mieszkają w tych okolicach z dziada pradziada. Znają wszystkich i wszyscy ich znają oraz poważają. Jednak to my jesteśmy specjalnie przez los wyróżnieni, bo to nasze gospodarstwo położone jest w najbliższym sąsiedztwie! Z naszych okien widzę codziennie domek, pole i ogród Wandzi i Władysia. Dostrzegam jak niczym mróweczki zgodnie uwijają się przy codziennych pracach gospodarskich. A na ich balkonie wietrzy się od rana cały zastęp kolorowych kołder i poduch. Z komina unosi się smużka dymu. Wielobarwne kury gdaczą, krocząc dostojnie po ogrodzie. A w tle wielokolorowe pasma wzgórz otulają ciepłe promienie życzliwego słońca…

   Jak się poznaliśmy? Pierwszego dnia, gdy załadowanym po brzegi samochodem zajechaliśmy pod bramę naszego obejścia i we dwoje usiłowaliśmy wytaszczyć zeń ciężki materac z pomocą przyszedł nam Władyś. Szczupły, lecz pełen siły mężczyzna około sześćdziesiątki. Najpierw przedstawił się grzecznie a potem wiele się nie namyślając chwycił niczym piórko wielgachny materac i razem ze stękającym z ogromnego wysilenia Cezarym z łatwością wniósł go do naszego domu. W kilka dni potem pojawił się znowu, tym razem z żoną – drobną, ale pełną energii i zaraźliwego poczucia humoru kobietą. Widząc jak uwijamy się na podwórku niczym w ukropie, wynosząc z domu cegły pochodzące z rozebranego pieca chlebowego oboje zakasali rękawy i zabrali się do pomocy, dosypując kolejną partię gruzu na powstającym podjeździe dla samochodu. I tak przez kilka godzin i tak już, co parę dni.

   Potem, ilekroć musieliśmy wnosić coś ciężkiego zawsze niczym duch opiekuńczy pojawiał się Władyś, widząc zapewne ze swego domu przez okienko kuchenne jak próbujemy we dwoje dać sobie radę z czymś przekraczającym nasze możliwości. Ilekroć trzeba było u nas coś zamurować to też Władyś przychodził i wyręczał nas w tych czynnościach. Zawsze gotów by doradzić, wytłumaczyć, pożyczyć cokolwiek. Wandzia natomiast, niczym troskliwa mama wiedząc, że w porze intensywnych prac remontowych nie mam kiedy zajmować się gotowaniem często zapraszała nas na obiady albo donosiła jakichś pierogów, fasolki po bretońsku i różnych przetworów warzywno - owocowych w słoikach. Opiekowała się troskliwie malutką Zuzią i kotami, gdy musieliśmy na kilka dni wyjechać do rodziny. Wysłuchiwała moich zwierzeń o trudzie i znoju tych pierwszych dni, tuląc mnie, pocieszając i rozśmieszając na koniec, zażegnując w ten sposób łzy...

   Ponieważ przez pierwsze dwa miesiące nie mieliśmy wody w studni to właśnie od Władysiów ją sobie w wiadrach donosiliśmy, gotując na niej herbaty oraz proste zupy a kąpiąc się wieczorami radośnie w wielkiej miednicy polewaliśmy się wzajemnie wyszczerbionym garnuszkiem... U sąsiadów także kilkukrotnie korzystaliśmy z prysznica oraz pralki. Naprawdę nie wiem, jak byśmy sobie bez nich poradzili w tamtych czasach. Zresztą i potem, kiedy już nasza znajomość pogłębiła się wiele razy byłam wdzięczna losowi za to, że dane nam było poznać tak przyjaznych, otwartych ludzi. Ileż to było wspólnych, rozśpiewanych biesiad! Ileż kameralnych spotkań przy grochówce albo grzybowikach mego wyrobu lub przy Wandzinym barszczyku, bułeczkach z mięsem i dziesiątkach rodzajów ciast, w których Wandzia jest moją niedoścignioną mistrzynią. Jakże cudownie nastrojowe chwile listopadowe spędziliśmy we Władysiowym lesie pomagając w zbieraniu chrustu na zimę a potem siedząc wokół ogniska i piekąc ziemniaczki, popijając sobie księżycówkę z przechodniego kieliszka i śpiewając pod rozgwieżdżonym niebem o tym, że tak szybko mija życie, jak potok płynie czas…

 - Ze świecą szukać można takich, jak Wy! – wykrzyknął entuzjastycznie mój tata, gdy pełen wzruszenia mógł tego roku w czerwcu przy okazji odwiedzin u nas spotkać się ponownie z naszymi sąsiadami. Przywitał się z nimi wylewnie, jak na rodowitego kresowiaka przystało i cały czas uśmiechał się od ucha do ucha widząc ich szczere i serdeczne twarze. Tata był tu ostatnio pięć lat temu, w dwa miesiące po naszym osiedleniu. Poznał wówczas Wandzię i Władysia. Długo w noc siedzieliśmy razem w naszej prowizorycznej kuchni serdecznie rozmawiając, jedząc i pijąc. Ciesząc się swoim towarzystwem. Na drugi z kolei dzień zaszliśmy wraz z tatą z rewizytą do sąsiadów, mieszkających mniej więcej dwieście metrów od nas w żółto-brązowym, parterowym domku z oficyną, urządzonym niezwykle funkcjonalnie i gustownie. Gościnna, roześmiana Wandzia poczęstowała nas (jak zwykle zresztą!) wędlinami, sałatkami i nalewkami własnego wyrobu, wprawiając tym tatę w jeszcze większy zachwyt.

- Ot prawdziwy skarb, tacy sąsiedzi! – wykrzykiwał raz po raz zauroczony tym wszystkim żałując, iż na jego osiedlu domków jednorodzinnych, położonym w cichej, zielonej dzielnicy jednego ze śląskich miast aż tak życzliwych ludzi nie ma.

   Wandzia i Władyś są już na zasłużonej, rolniczej emeryturze. Kiedyś w ich gospodarstwie słychać było muczenie krów, rżenie koni, kwiki prosiąt i gulgoty indyków. Teraz, ograniczając z wiekiem zakres obowiązków, z żywiny mają tylko kilkanaście kur, dwa koty i psa. Ale i tak ich nieustająca pracowitość ma wciąż pole do popisu. Tuż przy domu jest ogromny warzywnik, który zadbany i zawsze wyplewiony na czysto, co roku rodzi mnóstwo wspaniałych owoców. Na rabatkach kwitną pięknie różnokolorowe kwiaty. Na polu żółci się owies albo pszenica. Na czereśni, w zrobionym przez Władysia karmniku, urzędują wesołe gromady szpaczków i sikorek. To właśnie nad Wandzino-Władysiowym domem obserwuję najpiękniejsze wschody słońca...

   Nasi sąsiedzi są rodzicami dwóch dorosłych córek. Mają także wiele wnuków a pewnie wkrótce i jacyś prawnukowie pojawią się na tym świecie. Cała ich rodzina jest bardzo ze sobą zżyta. Spotykają się nie tylko z okazji imienin, urodzin czy świąt. Prawie co weekend pod domem Władysiów zatrzymują się samochody, z których wysiadają dzieci albo stęsknione, nastoletnie czy dwudziestoparoletnie wnuki. Wszyscy oni mają już swoje sprawy, ważne zajęcia w często bardzo odległych miastach, ale wciąż chcą odwiedzać kochanych, pogórzańskich dziadków. Jednak nie przyjeżdżają tu wcale na odpoczynek. Przeciwnie. Aktywnie biorą udział w różnych domowych, ogrodowych czy polowych pracach. I wcale nie trzeba ich do tych czynności specjalnie zachęcać czy zmuszać. Oczywiste jest dla nich, że w rodzinie trzeba sobie wzajemnie pomagać, albowiem wszystko, co robią jeszcze bardziej ich łączy a nie dzieli. Ilekroć to widzę jestem pełna zachwytu i wzruszenia. Niewiele jest przecież w naszych czasach podobnej młodzieży. Tak pełnej pozytywnych uczuć i ochoty do działania na rzecz innych. Myślę, iż kluczową rolę w jej wychowaniu stanowiły wartości chrześcijańskie, umiłowanie tradycji, szacunek dla ziemi i związanej z nią pracy oraz zrozumienie dla swych potrzeb i oczekiwań, a przede wszystkim mądrość i ogrom pozytywnych uczuć płynących zawsze ze strony Wandzi i Władysia. 

   Jedyną wadą naszych sąsiadów jest ich honorowość oraz nadmierna skromność. Nigdy o nic nie proszą, starając się wszystkiemu podołać we własnym zakresie oraz być samowystarczalnymi. A ilekroć proponowaliśmy jakąś formę pomocy przeważnie grzecznie odmawiali. Bo też prawdę mówiąc trudno być przydatnym osobom, które są tak zgrane ze sobą jak śrubki w najlepszym, szwajcarskim zegarku, a do tego wszystko potrafią i we wszelkich pracach gospodarskich mają takie doświadczenie, że nigdy nie będziemy umieć nawet jednej dziesiątej tego, co oni. A my bardzo chcielibyśmy móc się w czymkolwiek zrewanżować za ich uczynność. Na szczęście jakiś czas temu ku mojej wielkiej radości pojawiła się taka maleńka możliwość. Otóż okazało się, iż o dziwo, ma umiejętność rymowania może się naszym sąsiadom przydać. Wandzia i Władyś są osobami niezwykle rozchwytywanymi towarzysko. Uczestniczą w wielu imprezach typu wesela i imieniny. I tutaj właśnie znaleźli pole do popisu dla skromnej Oleńki. Zamawiają czasem u mnie napisanie wierszyka okolicznościowego a ja staram się zawsze jak najlepiej wywiązać z powierzonego mi zadania. Potem sąsiedzi idą w gości z odpowiednim prezentem materialnym oraz karteczką i napisaną na niej kilkunasto wersową, pogodną rymowanką jako oryginalnym dodatkiem.

   W przeszłe lata cały tłumek bliskich pracował zawsze na wykopkach ziemniaków u Wandzi i Władysia. W tym roku jednak czas wykopków mocno był przez upały spóźniony. Rodzina sąsiadów zdążyła się, niestety, porozjeżdżać po świecie i nasi przyjaciele byli pewni, iż wyjątkowo będą musieli poradzić sobie jakoś sami.  Dlatego widząc jak uwijają się pracowicie na polu bez namysłu dołączyliśmy do nich. A potem przez kilka godzin pracowaliśmy ramię w ramię walcząc z porywistym wiatrem i własnym zmęczeniem. Jednak w serdecznym towarzystwie takie rzeczy nie mają znaczenia. Panuje zgoda i harmonia. Ciężka robota okraszona uśmiechem, pogawędką, zwierzeniem, wspomnieniem, wspólnym odpoczynkiem na workach ziemniaków robi się jakby sama, mimochodem. Czas leci jak z bicza strzelił. Słońce niepostrzeżenie zniża się coraz bardziej. A rozkopane pole odsłania coraz szersze swe połaci. Człowiek posuwa się naprzód powoli. Kuca, przysiada, schyla się, podnosi, pot ociera z czoła, wzdycha, uśmiecha się do towarzyszy i wciąż zbiera i zbiera duże, średnie oraz zupełnie małe ziemniaczki, oddzielając je do różnych koszy. Te będą do jedzenia dla ludzi, te dla zwierząt a tamte na przyszłoroczne sadzenie. Ziemia pachnie spełnieniem i sytością. Wiatr zaczepnie szarpie włosami i połami koszul.

   A my uparcie robimy swoje. Między nami spacerują ciekawskie kury. Koty ocierają się o kolana. Pokładają się bezczelnie w koszach i domagają porcji pieszczot. Pies sąsiadów poszczekuje w odpowiedzi na pobliskie szczekania naszych psów, zamkniętych teraz na terenie naszego obejścia. Chwilę przedtem odprowadzić musiałam gagatków do domu. Nierozważnie bowiem wzięliśmy ze sobą na wykopki Zuzię i Jacusia. I o ile Zuzia zachowywała się bez zarzutu, to Jacuś znowu się „popisał” i w chwili nieuwagi dopadł kurę naszych przyjaciół z miejsca uszkadzając jej kręgosłup. Biedna kurka tego samego wieczoru musiała dokonać żywota, będąc zaciętą przez Wandzię, gdy jej szanse na wykaraskanie się po ataku psiego łowcy zmalały do zera. Chciałam w zamian dać Wandzi jedną z moich zielononóżek, ale wytłumaczyła mi, że ta kura i tak w tym roku poszłaby na rosół. Po prostu stało się to nieco wcześniej…

   Po skończonych wykopkach i po zwiezieniu kartofli do Władysiowej piwnicy otrzymaliśmy kilka worków drobniejszych ziemniaków paszowych dla naszych kur. Przyjęliśmy je z wdzięcznością, ale i z zawstydzeniem, bo przecież nie pracowaliśmy dla jakiejkolwiek zapłaty, ale dla chęci bezinteresownej pomocy i chociaż częściowego odwdzięczenia się za ogrom dobra, które wciąż od sąsiadów dostajemy.

   Na koniec dnia Wandzia i Władyś zaprosili nas do swej ciepłej kuchni, gdzie spałaszowaliśmy razem pyszną kolację a potem pożegnaliśmy się śmiejąc, że pewnie na drugi dzień ciężko będzie z łóżka wstać przez bóle spracowanych mięśni.

     - Czarek! Koniecznie posmaruj Olę maścią rozgrzewającą! I ty Oluniu jego też porządnie posmaruj. Mnie zaraz po kąpieli Władyś posmaruje. Połączymy przyjemne z pożytecznym i jakoś to będzie! – śmiała się Wandzia ściskając nas na pożegnanie, widząc jak niczym staruszkowie wzięliśmy się pod ramię i stękając odchodzimy w cykającą ostatnimi świerszczami chłodną ciemność wrześniowego wieczoru.

   - I dziękujemy wam serdecznie za pomoc! – zawołali jeszcze oboje a my westchnęliśmy i uśmiechnęliśmy się do siebie nic przy tym nie mówiąc. Chwilę potem doczłapaliśmy jakoś do swego obejścia i otwieraliśmy naszą skrzypiącą furtkę witając się ze stęsknionymi psami, skaczącymi na nas bezlitośnie niczym wielkie piłki lekarskie…

P.S.1

Większość imion została w tej opowieści zmieniona.

P.S.2

Wandzia i Władyś od niedawna mają Internet i podczytują niekiedy naszego bloga. Ten tekst ma być dla nich niespodzianką. Mamy nadzieję, że miłą!:-))