Dzień wolności...

   Wczoraj odważyłam się i po raz pierwszy będąc sama z kozami na łące uwolniłam Jacusia ze smyczy! W ten sposób uczciłam miesiąc od kiedy ten piesek z nami mieszka. Znowu mu zaufałam, widząc jak dobrze potrafi zachowywać się na naszych wspólnych spacerach z Cezarym, na których utrzymywał bezpieczny dystans od kóz, patrzył na nie z mieszaniną nieufnosci i lęku, ale w żaden sposób nie zaczepiał.
   Bardzo potrzebowałam tego, by uwolnić się wreszcie od lęku. A przynajmniej od jego części. I spróbować znowu, jak niegdyś to bywało w porze, gdy tylko Zuzia towarzyszyła mi w kozich popasach, poczuć się swobodnie, odetchnąć i cieszyć w pełni tym wspólnym czasem. Źle człowiekowi, gdy nosi w sobie ciężar jakichś nierozwiazywalnych spraw. Gniecie to od środka, zaburza równowagę, odbija się nerwową czkawką na innych rzeczach. Nieomal obsesyjnie wraca się myślami do tego, co boli najbardziej i jest jak jakiś ropiejący wrzód na ciele. A przecież takich bolesnych miejsc może być w człowieku sporo i gdy dokłada się kolejne dusza coraz mniej ma wytchnienia...Trzeba zatem robić wszystko by zmniejszyć obszar tych bolesnych miejsc. Tam, gdzie jest jakaś szansa na zmianę wykorzystać ją i robić to, co serce dyktuje.
   Jacuś, który z założenia miał być towarzyszem dla Zuzi i naszym przyjacielem z powodu swych niespodziewanych postępków budził we mnie mieszane uczucia. No bo z jednej strony zauważałam jego dobre cechy, takie jak sympatyczny charakter, umiejętność szybkiego uczenia się, posłuszeństwo, radosne usposobienie, przymilność. Z drugiej objawiał swoją ciemną stronę, tę agresję, to przerażajace okrucieństwo wobec naszych zwierząt, które były obiektem jego niezdrowej ciekawości oraz ataków. Doktor Jeckyll i mister Hyde...

   Będąc z nim na spacerze, gdy stał obok mnie przypięty na smyczy pochylałam się nad nim często i głaskałam szeptając do tego rozanielonego mym dotykiem ancymonka:

 - Będziesz dobry Jacusiu? Będziesz już dobry? Bądź dobry i kochany, mój piesuniu. Proszę! - a on patrzył mi w oczy i merdał ogonkiem, rozpływając się w słodyczy tej chwili. A potem spoglądał tęsknie w dal, naciągając smycz i rwąc się ku obiecującej cuda wszelakie przestrzeni. Tak bardzo chciał swobodnie pognać przed siebie. Łowić milion fascynujących zapachów. Promieniować energią swobody. Tarzać się. Kluczyć między drzewami wywąchanym tropem. Dotrzymywać kroku Zuzi. Jego niemal szczenięca młodość potrzebowała tego jak płuca tlenu. A ja potrzebowałam znowu ucieszyć serce widokiem uszczęśliwionego psa.  A przede wszystkim oczyścić się choć trochę z trącego nieprzyjemnie me trzewia od wewnątrz piasku obaw, jątrzących wspomnień, nieufności...

 - Niechby łąka znowu była łąką - prawdziwą krainą wolności i radości dla wszystkich moich zwierząt!
 - Dla mnie! - pomyślałam wczoraj z tęsknotą, gdy po siódmej wieczorem wkroczyłam na znajomą przestrzeń.

   Wokół nas zieleń tętniła zapachami i czułymi szeptami traw. Zachodzące słońce malowało już bajkowym różem niebo za lasem. Rozbrykane początkowo kozy zajęły się łakomym pożeraniem darów łąki. Stały kilka metrów ode mnie i napawały się smakami świeżych, chrupkich liści oraz traw. To był ich wyczekany, wspaniały czas swobody. Zuzia pogrążyła się w swej ulubionej pasji, czyli w kopaniu dołków. Zerkała od czasu do czasu na mnie i wesoło machała ogonem a potem zanurzała znowu ubrudzony wilgotną ziemią pysk w tajemniczych jej czeluściach. A Jacuś? Jacuś stał obok mnie i spoglądał tęsknie ten wielki, pełen cudownych obietnic obszar a jednocześnie w jego postawie widać było jakieś zrezygnowanie, apatyczne poddanie się mej woli.
   Zrobiło mi się przykro. Zaczęłam pieścić psiaka a on z wdzięcznością poddawał się dotykowi mych dłoni. A jednak czułam wyraźnie, iż te pieszczoty to tylko marny erzatz. On pragnął czegoś innego a ja dobrze wiedziałam, czym jest to coś.
   Odetchnęłam głęboko. Moje serce już wiedziało, jaką podjęłam decyzję. Zadudniło mocno. Zgłuszyło stado wiernych obaw. Pozwoliło.

   Kucnęłam przy Jacusiu. Pogłaskałam go po raz ostatni. Przytuliłam twarz do jego pyska i wyszeptałam:
- Leć, mój kochany! I nie zawiedź mnie, proszę!

   Poczuwszy, że smycz już go nie zniewala spojrzał na mnie z leciutkim niedowierzaniem a potem...Po prostu pobiegł. Jak wiatr. Jak strzała. Jak dziki, nieokiełznany mustang. Jak radosny, szalony ze szczęścia psiak. Zatoczył kółka wokół mnie. Zanurzył się w chaszczach i gęstych trawach. Wyskoczył stamtąd po chwili obleziony w puszki, lepkie listki i osty.Wzrok miał nieopisanie wprost szczęsliwy. Ziajał zmęczony  i patrzył na królestwo łąki niczym król Simba na swoją sawannę. Wtedy przywołałam go do siebie, mając nadzieję, że posłucha, że odzyskana wolność nie obudziła w nim nieposłuszeństwa i chęci wyrażenia swej dominacji czy też zrobienia mi na przekór.

   Przybiegł natychmiast. Rozmerdany. Uśmiechnięty. Wdzięczny. Popatrzył mi wyczekująco w oczy. W odpowiedzi pogłaskałam go serdecznie i śmiejąc się przez łzy zawołałam:
- Leć Jacuś, leć kochany piesku!

   Znowu puścił się w szalony pęd, dość blisko krążąc tym razem wokół pasacych sie kóz i przeraziwszy je tym ogromnie. Kozule zbiły sie w zaniepokojone stadko. Moje serce struchlało.
- Czy dobrze zrobiłam, uwalniajac Cię Jacusiu? Czy zaraz tego nie pożałuję? - znowu tłum obaw zakrakał w mej głowinie a w nogach pojawiła się znajoma słabość, której zwykle doświadczam, gdy mocno sie czegoś boję.

- Jacuś! Jacuś!No chodź! Chodź do mnie! - zawołałam próbując opanować drżenie w głosie. Zaczęłam się zastanawiać co zrobię, co mogę zrobić, gdy teraz on znowu zaatakuje? Czy zdążę dobiec w razie czego? Czy pijany wolnością pies posłucha mych nawoływań i krzyków. Obiecałam sobie, że jeśli Jacus przyjdzie do mnie, to znowu zapnę go na smycz. Bo jednak nie mam siły przeżywać na powrót tego wszystkiego. Ożywiać starych demonów.
- Chyba jednak za wcześnie odważyłam się na spuszczenie go z uwięzi. Głupia, naiwna jestem... - szeptałam histerycznie, biegnąc przy tym szybko w kierunku psa.

   Ale Jacuś usłyszawszy moje wołanie i widząc, iż  zbliżam się do niego przybiegł do mnie. Jak gdyby nigdy nic. Rwał radośnie prosto do swej pani, nie zwracajac na kozy najmniejszej uwagi. Przypadł do mych kolan, ziajac rozgłośnie i śmiejąc się po psiemu. Kucnęłam przy nim wtulając mokrą od łez twarz w jego bialutkie futro i uspokajając zwariowane serce szeptałam raz po raz jego imię...

   Nie, nie przypięłam mu znowu smyczy. Nie zasłużył na to przecież. A co zrobiłam wobec tego?  Obwiązałam się smyczą w pasie i ruszyłam spokojnie przed siebie. Nareszcie nadszedł czas swobodnego przemierzania łąki. Obserwacji zmiennych barw na niebie. Nasłuchiwania odległych krzyków jeleni. Odganiania od siebie komarów. Zaciągania się upojna wonią świeżego powietrza i napawania rzeźkością wieczoru.

   Kozy uspokoiły się i znalazłszy kępę wrotyczu zajęły jego łakomym skubaniem. Szarka obwąchała z ciekawością jacusiowy pyszczek a potem podskoczywszy parę razy, jak to kozy zwykły czynić przystanęła u boku swej mamy Popiołki i szczypała smakowite, zółte kwiatki. Łobuz Kurdybanek od czasu do czasu zaczepiał namolnie Brykuskę, która znowu zaczęła w nim budzić miłosne porywy. Majka po swojemu tkwiła nieco z boku i przeżuwała z rozkoszą pęki traw. Wszystko toczyło się normalnie. Tak, jak powinno się toczyć.
   A Jacuś, zmęczywszy się w końcu szalonymi biegami położył się w pobliżu Zuzi, zapatrzył się w kruki na ciemniejącym niebie a wreszcie razem z suczką zapadł na łące w błogą, wieczorną drzemkę...