Jacuś - słoneczne wędrówki...

   Kolejny dzień z Jacusiem za nami. Jest coraz lepiej! Aż nie dowiary, że tak płynnie i zgodnie wszystko przebiega a biały piesek - nowy mieszkaniec Jaworowa nie sprawia właściwie żadnych problemów. Przespał spokojnie poprzednią noc, dając się nareszcie wyspać swej nowej opiekunce. Dlatego miałam dzisiaj naprawdę dobry, pełen energii dzień a w związku z tym siłę i ochotę by kilka godzin spędzić na wędrówkach z naszym kochanym zwierzyńcem.

   Jacuś od wczoraj biega swobodnie bez smyczy. Przylatuje do mnie na każde zawołanie. W nagrodę za to zawsze jest pogłaskany po łebku. Potem znowu odbiega, ale nigdy tak daleko by spuścić swe stado z oka. Stado, czyli Zuzię, kozy i mnie (Cezary zajął się dzisiaj majsterkowaniem i naprawą kosiarki i piły. Och, te wiecznie psujące się w gospodarstwie ustrojstwa! ).

   Okolice u nas spokojne. Wokół tylko pola, lasy, wzgórza i kręte dróżki. Domów niewiele, takoż i przejeżdżających w pobliżu samochodów. A tuż przy domu jest nasza wielka łąka, na której po zeszłomiesięcznych sianokosach i po ostatnich deszczach odrosła właśnie wspaniale soczysta, krucha trawa oraz mnóstwo ziół. Oto raj dla kóz. Ale nie tylko! Także psy uwielbiają tak wielkie, zielone przestrzenie. Biegały radośnie po łące, wwąchując się ciekawsko między kłosy, tarzając, poszczekując i ziając, bo dzionek był dzisiaj słoneczny i gorący. Kozule nadal podejrzliwie traktują Jacusia i kilka razy, gdy za mocno je pogonił pobodły go, co mu tylko na zdrowie wyszło, bo zaraz robił się potulny i już z nimi nie zadzierał. Aż do czasu, gdy zapominał o nauczkach i znowu pobudzony ruchem w stadzie puszczał się w szalone biegi. Ja też zachowywałam się swobodnie i beztrosko. Siadałam sobie po turecku albo i kładłam się na trawie. I dobrze mi było...

  Idąc w dół łąką wkroczyliśmy w nasz Jaworowy las, który tak bardzo zarósł w chaszcze i kwiatki, że przedzierać się tam musieliśmy pracowicie nogami i kopytkami drogę sobie torując. Tam pieski znalazły strumyczek w ciemnej paryji i napiły się nareszcie do woli. Jacuś i Zuzia często kładły się obok siebie, traktując dzisiaj wzajemnie o wiele bardziej tolerancyjnie, niż wczoraj. Nie ma jeszcze miedzy nimi sympatii, ale wierzę, że i do tego kiedyś dojdzie. Muszę pieścić je sprawiedliwie, przemawiać czule i wołać po imieniu raz po raz. Wygląda na to, że pieski udowadniają sobie wzajemnie, które z nich jest posłuszniejsze i szybsze w podbieganiu do swej pani.

  Czas toczył się nam nieśpiesznie. Kozy pasły się na dzikich bzach, leszczynach i jesionach, psy odpoczywały w cieniu, ja zamyślałam się obserwując całe towarzystwo oraz wiersze sobie w głowie składając a słońce złotymi plamkami tańczyło wdzięcznie w koronach drzew. Zioła pachniały, kwitnąc na całego. Obłoki przepływały majestatycznie po niebie. Cicho było, magicznie i mieniąco się mnóstwem barw i promieni, niczym na obrazach impresjonistów.

   A ponieważ wciąż mało nam było spaceru, to po kilkunastu minutach leniwej kontemplacji urokliwego otoczenia ruszyliśmy w dalszą drogę. W wielki, bukowy las. Między strumienie. młodniaki i zagajniki, malinowe chruśniaki i paprociowe zarośla. Psy taplały się z rozkoszą w kałużach. Piły przepyszną, gliniastą wodę. Zajadały trawki i pokrzywy (to przysmak Jacusia!). I biegały, biegały, biegały, Łobuza Kurdybanka raz po raz zaczepiając!

   Wrócilismy do domu po kilku godzinach. Zmęczeni, ale bardzo zadowoleni. Jacuś ułożył się z miejsca na swoim  legowisku w przedpokoju i tam przespał parę godzin. A wieczorem razem z Zuzią, miska przy misce zjedli pyszną kaszę z mięsem a na deser kości od schabu. Popili to wszystko kozim mlekiem i znowu udali się na zasłużony, psi odpoczynek. I śpią niebożęta w swoich ulubionych miejscach. Zuzia na balkonie. Jacuś w przedpokoju. Za oknem cykają świerszcze. Pachnie świeżo skoszoną trawą. A ja uśmiecham się do Was spoza monitora i zasyłam serdeczne myśli! Acha! I jeszcze dwa filmiki z dzisiejszych wędrówek na dokładkę!:-))