Jacuś - i już po sielance...

   Uspokojona ostatnimi, bardzo pozytywnymi zachowaniami Jacusia  myślałam, że na jakiś czas dam sobie spokój z pisaniem o nim na blogu, bo ileż można wciąż o takim grzecznym piesku pisać i czytać? Wszak życie nie tylko z psich tematow się składa. Jednak stało się coś, o czym opowiedzieć Wam muszę, choć bardzo mi przykro, że tak szybko pożegnać się trzeba z błogą, lipcową sielanką. Dopiero co pokazywałam Wam tutaj tak bajkowe zdjęcia i filmiki a tymczasem...
   Tymczasem pod wieczór, gdy tylko się odrobinkę ochłodziło i wyszłam z kozami oraz psami na pobliskie pasienie przy lasku stało się coś okropnego. Ale po kolei.

   Kozy pasły się spokojnie na łące w pobliżu mnie. Zuzia leżała w cieniu, nie majac ochoty na bieganie i zabawy z capkiem. Tylko Jacusia wciąż rozrywała energia. Wszak wyspał się przez dzień, leżąc pod przyczepą od traktora i teraz chciało mu się szaleć. Krążył wokół kóz usiłując je zaczepić do zabawy, czy gonitwy, jednak im w głowie było tylko pochłanianie trawy i ziół. Dość się przecież w stajni nasiedziały.
   Przemieszczałam się powoli po łące, stając tam, gdzie cień zsyłał zbawcze ochłodzenie. Część kóz stała spokojnie przy mnie. Częśc pasła się przy wierzbach na skraju lasku. Tak, około 100 metrów ode mnie. Rozglądałam się dookoła, chcąc uchwycić aparatem fotograficznym coś ciekawego. Głaskałam Zuzię, która z błogą miną poddawała się pieszczotom...Aż nagle!
  Nagle dobiegł do mnie straszny krzyk. Wrzask pełen bólu, strachu, błagania o pomoc. Rozejrzałam się w panice.Wszystkie kozy zbiły się wokół mnie w struchlałe stadko. Jacusia nigdzie nie było widać. Zuzia nastawiwszy bacznie uszu zerwała się gwałtownie i pobiegła w lasek. Ja za nią. Kozy za mną. Serce omal nie wyskoczyło mi z piersi a włosy dęba stawały na głowie. Ja przecież dobrze znałam ten krzyk. To był głos mojej ukochanej kózki - Brykuski. Niecały miesiąc temu kozunia miała problemy żołądkowe i dostawała na tę dolegliwość bolesne bardzo zastrzyki. Och, jak ona płakała, jak wyła wręcz, gdy co wieczór wkłuwałam się jej w mięsień na szyjce, ale to było dla jej dobra, więc musiałam. Teraz jednak....Co się działo? Może się przewróciła i złamała nogę? Moze uwięzła w jeżynach i ich kolce wbiły się jej w ciało?

Wreszcie przedarłszy się przez chaszcze ujrzałam straszny widok!

   Oto Jacuś, uczepiwszy sie zębiskami Brykuskowego wymienia tarmosił go bez litości. W oczach miał dziki błysk. Pysk cały pokrwawiony. Nie reagował na moje krzyki. Trzymał i ciągnał uparcie, rozsmakowując się coraz bardziej w mieszance krwi i mleka. Złapałam pierwszą lepszą gałąź i dalejże go okładać, by w końcu biedaczkę puścił. Musiałam jednak okładać go dłuższą chwilę zanim zdecydował oderwać się od niej. Wreszcie puścił i odbiegł na bok, wyglądając jak wampir tuż po sutej uczcie.
   Brykuska jęczała i dygotała jak w febrze. Z jej wymion ciekła różowa substancja - krwiste mleko. Łobuz Kurdybanek powąchał ją z ciekawoscią a potem, pomyślawszy widocznie, że koza ma ruję, zaczał z miejsca ją dosiadać. Dobrze, że miałam na podorędziu grubego kija. Musiałam walić w capa z całej siły, by odstapił od niej. Płakałam i waliłam tak długo aż kij mi się złamał.
   Zuzia stała blisko struchlała i nie pojmująca grozy sytuacji, nie broniąca, niestety, Brykuski. Pozostałe kozy także nastroszone i przelęknione tkwiły przy mnie. A Jacuś, zadowolony z siebie siedział parę metrów od nas i ze smakiem oblizywał resztki krwi z kącików pyska.
  Kucnęłam przy Brykusce, chcąc zobaczyć jej zranienia. Wyglądały tak, jakby pies chciał wyssać z niej mleko i łapał zębami w wielu miejscach by się wreszcie do niego dobrać. Rany były kłute i szarpane. Miejsce przy miejscu...Koza drżała. Patrzyła na mnie wytrzeszczonymi ze strachu oczami. Była zszokowana. Ogromnie cierpiąca.
  Wzięłam ją za obrożę i siłą zaczęłam prowadzić do domu. Nie miałyśmy daleko. Kilkaset metrów zaledwie, ale była to dla biednej kozy droga przez mękę. Łobuz co chwilę chciał na kózkę włazić. Dobrze, że znalazłam następny kij na namolnego capka. Jacuś nadal przejawiał niezdrowe zainteresowanie i krążył w pobliżu oblizując się łakomie.
   Zgnębiona i  przerażona tym, co zaszło zbliżałam się do naszego obejścia słysząc coraz wyraźniej odgłos pracującej kosiarki. To Cezary kosił za domem to, czego nie zdążył skosić wczoraj i dlatego nie słyszał tych strasznych dźwięków, dobiegąjacych z lasku. Nie widział też naszego smutnego powrotu.
   Wprowadziłam kozy do ich boksów i pobiegłam do męża by opowiedzieć mu o wszystkim. Uśmiechnął się radośnie na mój widok, ale wysłuchawszy mej chaotycznej, roztrzęsionej relacji zbladł ze zgrozy. Nic nie powiedział tylko wziąwszy obrożę i smycz poszedł szukać Jacusia, który jak gdyby nigdy nic leżał sobie w cienistym zakątku ogrodu, popiwszy pierwej do syta zimnej wody z wiadra. Tam mój mąż złapał go i zapinając obróżkę głośno przemawiał mu do rozumu. Potem zaprowadził naprzeciw boksu Brykuski i wskazujac na czarną kozę wciąż powtarzał ostro: Nie! Nie wolno! Nie!
   Czy pies coś z tego pojął? Nie wiadomo. Ogon podkulił pod siebie, oblizywał się nerwowo i spoglądał na Cezarego z lękiem. Następnie za karę został przypięty kozim łańcuszkiem do słupa wiaty i tam spędził godzinę, głównie śpiąc albo zerkajac na mojego męża i ziając niczym parowóz.

   Ja zaś opatrzyłam Brykusce rany, przemywając je zimną wodą a potem wodą utlenioną. Bojąc się o kozunię wezwaliśmy weterynarza. Przyjechał bardzo szybko. Dał Brykusce kilka zastrzyków - przeciwzapalny, z antybiotykiem i przeciwbólowy. A ten przeciwbólowy wywołał u niej kolejny paroksyzm cierpienia. Znowu jej krzyk unosił się w całym naszym gospodarstwie a inne kozy spoglądały przelęknione ze swych boksów.
   Zapytalismy lekarza o możliwość wścieklizny u Jacusia (na szczepienia wybieraliśmy się z nim w przyszłym tygodniu, we wtorek). Po obejrzeniu psa lekarz stwierdził, iż to raczej mało możliwe, ale zalecił obserwację. Jeśli nie będzie się działo z psem nic podejrzanego (brak pragnienia, stronienie od ludzi czy dziwne osowienie), to go zaszczepi za dwa tygodnie. Mądry doktor widząc nasze zmartwienie doradził nam także kupno kagańca dla psa oraz nie spuszczanie go na razie ze smyczy. Za wcześnie zaufaliśmy Jacusiowi. Zwiodło nas jego wczorajsze, cudownie poprawne zachowanie. A tymczasem w nim siedzi nie wiadomo co...

.    Czy Jacuś jest psem zabójcą? Czy to tylko instynkt, ten pierwotny, omal wilczy instynkt kazał mu tak okrutnie postąpić z kozą? Czy nadal nie czuje się członkiem naszego stada, czy też wyłącza z niego kozy? Czy może chciał sobie w ten sposób podoić mleka (asystował mi dotąd przy każdym udoju zaglądając z fascynacją przez bramki boksów, jak ciurkał z kozich wymion jego ulubiony napój).
   Na razie jednak koniec z mleczkiem dla pieska. Koniec z zaufaniem do Jacusia, chociaż on zachowuje się już jak gdyby nigdy nic. Odpięty z łańcucha tańczył z radości, podawał łapę i lizał nas po rękach. Potem asystował mi w ścinaniu gałęzi dla kóz a gdy przyszła pora posiłku ze smakiem spałaszował swoją kaszę i kości.

   Jednak, niestety, już po sielance. Szkoda...Trzeba będzie uważnie, znacznie uważniej obserwować tego psa. Nie zabierać go na kozie wypasy i spacery, a jeśli już to cały czas prowadzić na smyczy i w kagańcu.
Strzec kur, na które wciąż ma chrapkę. Chronić przed nim koty. I co jeszcze?  Och! Dużo w nas teraz smutku, bezradności i lęku o przyszłość. Po części czujemy się winni temu, co miało miejsce, gdyż za szybko psu zawierzyliśmy. Zbyt szybko pozwoliliśmy mu swobodnie biegać. Potraktowaliśmy go najlepiej jak potrafimy, jak traktujemy naszą Zuzię i resztę zwierząt, nie znając jeszcze jego charakteru. A przecież na tak dobre traktowanie trzeba zasłużyć. Adoptując Jacusia zaufalismy swym uczuciom oraz intuicji. Czy jednak nie postąpiliśmy nazbyt pochopnie, decydując się tak błyskawicznie na wzięcie tego białego, tak słodkiego na pierwszy rzut oka, psiaka?
   Jacuś jest jak dziecko wzięte z sierocińca. Nie wiadomo jakich miał rodziców, co go ukształtowało, jak będzie się zachowywał w  różnych sytuacjach. Widzimy, że potrafi być niezwykle sympatyczny, że bardzo się stara, że zależy mu na naszych uczuciach, ale drzemią w nim jakieś ciemne instynkty, które przeszkadzają mu się w pełni zsocjalizować, osiągnąc stan harmonii z naszym stadem. Czas pokaże, na jakiego psa wyrośnie. Będziemy robić wszystko co w naszej mocy, by na dobrego...
   Martwimy się o Brykuskę...Teraz przez kilka dni musi przyjmować zastrzyki. Nie ma mowy o dojeniu, bo przeciez bolą ją wymiona. A nie dojona będzie cierpieć z powodu nadmiaru mleka. Potem z kolei może jej ono zaniknąć. Oby tylko wyzdrowiała!
   Ech, że też ten wczorajszy, cudowny dzień nie mógł trwać nadal...Ech, Jacuś, Jacuś. A wyglądasz tak niewinnie...

Aktualizacja poranna!

Sobotni poranek. 
Kochani! Ogromnie jestesmy z Cezarym wzruszeni Waszymi słowami, współczuciem i chęcią pomocy. Dziękujemy, dziękujemy ogromnie! Nie spodziewaliśmy się takiego wspaniałego zrozumienia i tak cudownej empatii. Nadal mocno przeżywamy to, co działo się wczoraj. Noc była kiepska, bo trudno spać, gdy ma sie takie zmartwienie.
Jacuś jest od rana tresowany przez Cezarego i razem z Zuzią prześcigają sie w wykonywaniu prostych poleceń. Jacuś nie pcha sie już tak do budynku gospodarczego, gdzie jest koziarnia. Oduczamy go tego. Musiałam lekko poddoić Brykuske, bo bardzo cierpiała z powodu nabrzmiałych od mleka wymion. Robiłam to najdelikatniej jak umiałam a mimo to sprawiałam jej ból. Z jej sutków leciała krwawa wydzielina ze skrzepami...
Zaraz jedziemy do Dynowa do sklepu zoologicznego po kaganiec dla psa. Znowu zrobiło sie straszliwie gorąco. 
Na Wasze komentarze postaram sie odpowiedzieć wieczorem.

Sobotnia aktualizacja wieczorna!

Dzisiaj pod wieczór, jak się w końcu trochę ochłodziło Jacuś i Zuzia zrobili nam piękną niespodziankę. Zaczeli się nareszcie bawić ze sobą! Jak wesołe szczeniaki ganiali po ogrodzie, przeskakiwali się wzajemnie, psie zapasy urządzali, udawali że się pogdryzają, zataczali szalone ósemki, obwąchiwali się raz po raz a potem znowu wracali do szalonej zabawy. Serca nam rosły, gdy to obserwowalismy z Cezarym. I promyk nadziei wrócił, ze wszystko się powoli ułoży!:-)