Znaki, ziemniaki, kurczaki, czyli lipcowa opowieśc z deszczykiem. Cz. 2

  

   Bardzo szybko minęła nam droga powrotna mimo tego, iż jechaliśmy niezwykle ostrożnie i wolno, mając na uwadze załadowaną po brzegi przyczepę oraz tył samochodu. Okazało się, że w naszym przysiółku dotąd jeszcze nie padało, więc zadowoleni pośpieszyliśmy do naszych spragnionych wyjścia na dwór kur i szybko wypuściliśmy je do ogrodu. Także i kozy pomaszerowały z radością na łąkę, gdzie świeżoodrosła po niedawnym skoszeniu trawa wprost zapraszała do smakowitego pogryzania. A my? Głodni byliśmy jak wilcy! Szybko narobiłam kanapek z sałatą, pomidorem i szczypiorkiem a potem raczyliśmy się nimi, siedząc w kuchni i ciesząc udanym dniem.

- Oluniu! Troszkę padnięty po tej podróży jestem i muszę się położyć na pół godzinki. Kapkę odpocznę a potem pójdę rozładować te ziemniaki. Co ty na to? – zapytał Cezary dopijając ostatniego łyka herbaty i skręcając sobie papierosa.

- Ano pewnie! Ja też jakoś z sił opadłam – odrzekłam skwapliwie nalewając sobie trzeci kubek lipowego naparu – Dam tylko jeść kotom i Zuzi a potem z przyjemnością do ciebie dołączę!

   Ledwo nakarmiłam zwierzęta niebo zaciągnęło się grubą kotarą w kolorze ciemnego indygo i po krótkiej serii odległych grzmotów lunęło jak z cebra.  Czym prędzej pobiegłam więc po pasące się na łące kozy. Już nieraz miałam okazję przekonać się, jak bardzo nie lubią one deszczu. Także i teraz na mój widok zameczały rozpaczliwie. Zabrałam je do suchej stajni. Powkładałam do paśników świeżego siana. A ponieważ i tak byłam już przemoczona, to poszłam sprawdzić, jak zachowują się w taki deszcz kury. Okazało się, że większość z nich nic sobie z tak podłej pogody nie robi. Niektóre siedziały we wnętrzu zbudowanego z gałęzi i kukurydzianych łodyg wigwamu. Inne mokre, ale szczęśliwe człapały jak gdyby nigdy nic po błocie i wyszukiwały dżdżownice, które w taką pogodę pchały się na powierzchnię ziemi i natychmiast wpadały w dzioby łakomych kur. Pomyślałam, że chwilę popada i na pewno przestanie. Ja tymczasem przebiorę się w suche ubranie i odpocznę obok Cezarego. Śpiąca się zrobiłam, jak gdyby późny wieczór był. Najwidoczniej spadło ciśnienie. A niebo ciemne i tajemnicze otulało Pogórze coraz bardziej skłębioną materią groźnych, nieprzewidywalnych chmur.

   Weszłam na górę i zajrzałam do męża. Spał i chrapał donośnie. W telewizorze  napuszeni jak koguty, wyelegantowani posłowie i rozemocjonowani, żądni szybkiego zrobienia kariery dziennikarze krążyli po sejmowych korytarzach, o czymś się wzajemnie przekonując w głębokim przeświadczeniu, iż to co mówią i robią wpłynąć może na dzieje świata. Delikatnie wyjęłam z dłoni męża pilota, by ściszyć to hałaśliwe pudło. Wtedy obudził się i przewracając na drugi bok zupełnie przytomnie wyszeptał:

- Oluś! Mogłabyś zadzwonić do tego sąsiada od przyczepy i zapytać go, czy nie zrobi mu różnicy, jak zawiozę mu ją jutro? Bo nie mam siły dźwigać teraz tych ziemniaków a poza tym leje, jak licho.

  Zadzwoniłam. Niestety, sąsiadowi przyczepa była potrzebna już nazajutrz z samego rana.Chcąc nie chcąc musieliśmy zabierać się do roboty. Zeszliśmy na podwórze i ładując na taczki po trzy worki ziemniaków zawoziliśmy je do drewutni. Trwało to ponad dwie godziny. Upaprani byliśmy ziemniaczanym błotem jak nieboskie stworzenia. Zziajani i spoceni. Tymczasem deszcz wzmógł się tak bardzo, że przemokliśmy do nitki i prawie nic nie widzieliśmy na oczy.

- Dobry wieczór! Może wam pomóc? – usłyszeliśmy nagle młode, życzliwe głosy i w dwojgu zakapturzonych wędrowcach z trudem rozpoznaliśmy naszych przyjaciół – Anię i Kubę, którzy po pracy na polu wracali do swego siedliska.

- Dziękujemy wam kochani, ale chyba zaraz skończymy! – zawołałam z trudem przekrzykując szum nieustępliwego deszczu – Biegnijcie lepiej do domu, bo wygląda na to, że ta szalona ulewa potrwa kilka godzin!

Coś zawołali na pożegnanie, ale nie dosłyszałam co i szybko zniknęli w mglistej oddali. My tymczasem dźwignęliśmy ostatnie pięćdziesięciokilowe worki z przyczepy. Następnie rozładowaliśmy samochód i przysiadłszy na ławie w drewutni, dysząc ciężko spoglądaliśmy z zadowoleniem na imponującą górę ziemniaków.

- Umyję przyczepę i odwiozę mu ją zaraz. Będziemy mieć już to z głowy! – sapnął wreszcie Cezary.

- W podzięce za życzliwość trzeba by dać sąsiadowi wiadro ziemniaków! Wybierzesz mu Oluniu jakichś ładnych?! – poprosił mnie mąż, polewając obficie przyczepę wodą z węża.

Tak też zrobiłam a chwilę potem Cezary odjechał w gęstniejący z minuty na minutę złowróżbny mrok wzmagającej się ulewy i unoszących się nad nami mgieł.

- To chyba jakieś oberwanie chmury albo koniec świata! – szeptałam do siebie, stojąc pod okapem drewutni i bez nadziei na poprawę pogody spoglądając na szaleństwo żywiołów. Gdzieś blisko błysnęło i huknęło. W lesie drzewa zaszumiały przerażonym poświstem. W dole wsi jakiś pies zawył i zaskowyczał żałośnie. Kozy przestępując z nogi na nogę meczały w swoich boksach i wyciągały w mą stronę głowy bym je pieściła i pocieszała w ten straszny, niepojęty dla nich czas burzy. Zuzia nie odstępowała mnie na krok i chowała się za mną drżąc rozpaczliwie oraz tuląc ogon i uszy po sobie. Mimo, że do prawdziwego zmierzchu było jeszcze dość daleko, to miało się wrażenie jakby noc postanowiła przyjść tego wieczoru wcześniej i zmusić wszystko, co żyje by pochowało się do swych kryjówek, nor i bezpiecznych zakamarków. 

  Tymczasem kury wciąż były w ogrodzie. Postanowiłam, nie czekając na Cezarego zagonić je do kurników. Nie było sensu by nadal łaziły po dworze, gdy nie zapowiadało się na jakąkolwiek poprawę pogody tego wieczoru. Ich przemoczone, zmalałe od deszczu sylwetki widoczne były pod krzakami dzikiego bzu i kaliny. Stały tam przycupnięte i drżące, jak gdyby zapomniały drogi do domu a może w tej ciemności już jej po prostu nie widziały? Trzeba było zatem obudzić je z tego dziwnego letargu i pomóc w podjęciu decyzji o schronieniu się w bezpiecznym, suchym wnętrzu kurnika. Z dorosłymi kurami nie ma przeważnie problemu z zagonieniem, gdyż wyćwiczone są by reagować na pewne, charakterystyczne nawoływania i okrzyki. Woła się wówczas do nich coś w rodzaju: „Ciiii, siaaa, ciii, sia, sia, sia!” A one słysząc to umykają gromadnie i już za chwilę można zamknąć za nimi drzwiczki. Tym razem jednak zielononóżki biegały jak błędne owce po ogrodzie. A co jedne weszły do kurników, to drugie w tym czasie wyszły.

   Błoto i płynące zewsząd potoki wezbranej wody utrudniały mi gonienie za nimi. Poślizgnęłam się raz i dwa. Wylądowałam na pupie, paprząc się dokumentnie w mazistej breji i żałując, iż nie zdążyłam się przebrać w jakieś gorsze ciuchy. Przecież wciąż miałam na sobie ukochane dżinsy z czerwonym lampasem. 

- Jeszcze połamię tu nogi albo i kark! I to będzie odpowiedzią na dzisiejsze znaki od losu! – pomyślałam, wstając z trudem i ocierając czarne, lepiące się od błota dłonie w tak ładne do niedawna spodnie.

 

   Brnęłam jak najszybciej w stronę wigwamu, widząc, że nieszczęsne kuraki wciąż chowają się w jego wnętrzu. Były tam też wszystkie kurczęta. Przytulone do siebie w jedną, drżącą masę spoglądały z przerażeniem na rozgrywającą się w ogrodzie apokalipsę. Chciałam złapać kilka z nich i zanieść do kurnika. Jednak tonące w rozmoczonej glinie nogi rozjeżdżały mi się na boki. Znowu upadłam. Jakaś przerażona kura, gdacząc histerycznie umknęła spod mojego boku. Kurczaki też rozpierzchły się we wszystkie strony. Kucając tak w wigwamie niczym wielka, brudna kwoka ni z gruszki ni z pietruszki zaczęłam śmiać się wariacko. A ten śmiech dziwnie podobny był do kurzego gdakania. I jejku! Poczułam w tym momencie, że stanowczo za dużo wypiłam po południu lipowej herbatki! Tymczasem do domu i ubikacji na piętrze było stanowczo za daleko. A ja już, już, właśnie teraz ani chwili dłużej czekać nie mogłam. Niestety, byłam oblepiona ubraniem tak dokumentnie, że nie dałam rady się z niego na czas wyswobodzić. I już po chwili nie wiedziałam, czy te ciepłe strumyczki kapiące po moich nogach to deszcz, czy zgoła co innego…

   Wtedy usłyszałam warkot naszego powracającego samochodu. Dokaraskałam się jakoś do Cezarego i zawołałam by pomógł mi zagonić kurczaki, bo tu same tragedyje i hekatomby się dzieją. Przybiegł z długim kijkiem by zaganiać spod krzewów bzu dygoczące tam pisklęta. Kilka z nich udało mi się złapać, ale parę przelazło w metalowych oczkach płotu na nasze pole i tam ukryło się w dorodnych zagonach pasternaku oraz buraków. Pobiegłam za nimi, z trudem unosząc gumiaki oblepione kilogramami gliny i słomy. Wypłoszyłam ptaszęta z warzywnika a Cezary zaganiał je szybko w stronę kurnika. Niestety, w drodze do niego zboczyły z obranego prawidłowo kierunku i znowu schroniły się w ciemnościach wigwamu. Cóż było robić! Na kolanach wpełzłam tam za nimi. Na głowę posypało mi się mnóstwo jakichś śmieci i listowia. Po kolei wyłapywałam mokre i popiskujące ze strachu kurczęta i podawałam je stojącemu obok Cezaremu. Wreszcie wydało się nam, że złapaliśmy wszystkie. Z ulgą zamknęliśmy kurniki i podążyliśmy w stronę domu, by zdjąć w końcu z siebie przemoczone ciuchy, napalić w piecu, wykąpać się i odpocząć po całym tym męczącym dniu.

Na drugi dzień okazało się, że niestety, jednego z kurczaków przegapiliśmy w ogrodzie, na skutek czego został tam samiuteńki i bezradny na noc. Rano znalazłam go, biedaczka, utopionego w ogromnej kałuży powstałej tuż obok kurzego karmnika…

- Cóż, takie rzeczy w gospodarstwie dzieją się często! -  westchnęłam z żalem, nakładając następnego ranka karmę do karmników. Każdego roku kilka czy nawet kilkanaście kurczaków pada z różnych powodów. To natura dokonuje w ten sposób selekcji naturalnej by przeżyły te najsilniejsze. Te potrafiące konkurować o pokarm i pozycje w stadzie. 

   Zaczynał się nowy, zwyczajny dzień. Cezary rozpalał w parniku by nagotować kurom świeżo zakupionych ziemniaków. Szpaki wyjadały na trześni ostatnie, nieopadłe jeszcze owoce. Kury rzuciły się żarłocznie na jedzenie, nie pamiętając już wcale o wczorajszej nawałnicy. Kozy czekały niecierpliwie by wyprowadzić je na łąkę. Zuzia leżąc w ich pobliżu zachęcająco machała ogonem i popatrywała na nas z nadzieją, że zaraz pójdziemy na spacer do lasu. Karpie w napełnionym po brzegi oczku wodnym radośnie poruszały płetwami. Koty wpatrywały się w nie jak urzeczone, kryjąc się po mokrych chaszczach porastających brzegi stawiku. Ważki unosiły się migotliwie nad wodą a żaby gromadnie wskakiwały w jej ciemnoniebieskie tonie. Po polu przechadzał się dostojnie bocian. Niebem przepływały stadami niewinne, pierzaste obłoczki.

   A ja wracając powoli do domu, planowałam usmażenie na obiad góry placków ziemniaczanych, albowiem nie masz to jak chrupiące placuszki z nowych kartofelków…