Znaki, ziemniaki, kurczaki, czyli lipcowa opowieść z deszczykiem! – Cz.1

   Na deszcz zbierało się od wczesnego rana. Pojedyncze, błękitne dziury w nieboskłonie zasnuwały się pomału pajęczyną sinych kotar i srebrzystych płacht. Dlatego nie wypuszczałam kur z kurnika ani nie wyprowadzałam kóz na pastwisko, żeby nie musieć ich potem ekspresowo zaganiać z powrotem pod dach. W każdej chwili przecież mogło lunąć, gdyż szare firanki mgieł wisiały coraz groźniej nad naszym siedliskiem a z nieba dobywały się jakieś podejrzane pomruki i stęknięcia. Ktoś tam u góry widocznie lewą nogą dziś wstał i wielką pralkę Franię uruchamiał, narzekając na swój podły los i prozaiczne konieczności. Tego dnia wybieraliśmy się przed południem do odległej o prawie 50 km wsi po kilkaset kilogramów ziemniaków, ześrutowaną pszenicę i kukurydzę. Jakiś czas temu udało się nam wypatrzeć w lokalnym portalu ogłoszeniowym ogłoszenie o sprzedaży nowych kartofelków po zaledwie 25 groszy a najwyższa pora już była odnowić zapasy żeby nasze żarłoczne kury miały co jeść. Pożyczyliśmy więc od uczynnego, sympatycznego sąsiada z drugiego przysiółka pojemną przyczepę i ruszyliśmy naszym czarnym rumakiem w daleką drogę. Jechaliśmy między malowniczymi wzgórzami, lasami, wyżynami i polami obsadzonymi dorodną kukurydzą, rzepakiem, kartoflami oraz pszenicą. Chmury płynęły nad nami ruchliwą masą jak liście w bystrym potoku. Chyba spodobało im się gonienie naszego samochodu a może z nudów grały z nami w berka?

- No zobacz Czarek! Tu dopiero co padało a teraz znowu słońce, jak gdyby nic przebłyskuje. A tu z kolei nie kapnęło ani kropli. A przejechaliśmy zaledwie kilometr! Może uda nam się przemknąć między tymi zwariowanymi chmurami i dotrzeć w tę i nazad bez zmoczenia? – zawołałam w zdumieniu obserwując naprzemiennie występujące na szosie mokre i suche połacie.

- Ty lepiej patrz na mapę żebyśmy nie pobłądzili! – mruknął w odpowiedzi Cezary i mocniej nadepnął na gaz, chcąc czym prędzej dojechać na miejsce.

   W odpowiedzi wzruszyłam tylko ramionami i mimo szaroburej pogody zadowolona z wyprawy rozglądałam się dookoła ciekawa wszystkiego jak dziecko. Tak rzadko ruszamy się gdziekolwiek poza własne obejście i okoliczne lasy, że czułam się jakbyśmy mknęli w daleką wyprawę a czekać na nas gdzieś tam miała nowa, piękna przygoda. Humor mi dopisywał także i dlatego, iż bez problemów włożyłam tego dnia na siebie dżinsy z czerwonym lampasem, które miały być miarą mego satysfakcjonującego schudnięcia. Wprawdzie waga nie pokazywała jeszcze czarodziejskiej, wymarzonej liczby, ale jeszcze miesiąc, dwa a i ona będzie mi przyjazna. Byłam tego pewna! Aż chciało mi się podśpiewywać z radości, ale ponieważ coś mnie od kilku dni w gardle pobolewało, dałam sobie z tym spokój.

   Minęliśmy ostatnią na naszej mapce dojazdowej większą miejscowość a potem z braku jakichkolwiek znaków oraz drogowskazów zaczęliśmy wątpić czy uda nam się w ogóle dotrzeć do celu. Mnie się to nawet podobało, bo mogłabym tak jechać i jechać bez końca, ale mina mego męża była raczej nietęga. Najwidoczniej popadł w lekką konsternację, czego znakiem było szybkie i nerwowe puszczanie dymku z papierosa.

 - To chyba już blisko, ale zdałoby się kogoś zapytać. Wokół tylko szczere pola, kruki i gawrony chichoczą szyderczo a tam widać jakiś mały cmentarz. Gdzieśmy właściwie dojechali? – biadał Cezary, wpatrując się w otoczenie i w dziwnie pustą szosę, na której zamarł teraz cały ruch. Z powleczonego granatowym tiulem nieba słychać było ni to złowróżbne szelesty, ni to znaczące chrząkania. Udzielił mi się z miejsca niewesoły nastrój mego męża. Teraz i ja zmarszczyłam brwi, rozglądając się uważnie i nasłuchując niespokojnie podejrzanych, niebiańskich dźwięków. Miałam przy tym coraz silniejsze wrażenie, że cała ta wyprawa mi się śni a zaraz obudzę się pod ciepłą kołderką. Za oknem wydzierać się będą jak zawsze koguty a słonko mile połaskocze mój policzek…

- Jedziemy pod cmentarz! Tam jest jakiś facet! – zawołał tymczasem Cezary i odzyskawszy rezon z piskiem opon zajechał na wybetonowany parking przy kaplicy cmentarnej.

- Nie będę wyłączał silnika! Idź Oluś i zapytaj go o drogę! – poprosił a właściwie zarządził kierowca naszego pojazdu.

 Otrząsnęłam się szybko z błogich wizji i westchnąwszy ciężko wygramoliłam się nieporadnie z samochodu. Bolała mnie pięta (och, te moje ostrogi!) i jak zawsze po długim siedzeniu bez ruchu kuśtykałam przez chwilę, zanim się nie rozruszałam i rączo nie pobiegłam w stronę gustownie pomalowanego na liliowo, nowoczesnego budynku, za którym zniknął ów tajemniczy człowiek.

- Dzień dobry! Chciałam pana tylko o coś zapytać! – wołałam zdyszana, ale tamten raptem przepadł za wysokim żywopłotem. Potruchtałam chcąc nie chcąc za nim.

   Zajrzałam w czeluści ocienionej, pachnącej żywicznie alejki. Zgarbiony, chudy jak szczapa pracownik cmentarza kosił tam trawnik jakąś starą, chrypiącą na cały regulator kosiarką i najwidoczniej nie słyszał mego przywitania. Ale właśnie dwóch innych mężczyzn wynosiło z kaplicy trumnę oraz ogromne, ukwiecone wieńce. Trochę głupio mi było w takiej chwili prosić ich o pomoc. Nie miałam jednak wyjścia…

   Ubrani w stosowne do okoliczności, ciemne stroje mężczyźni przywitali się ze mną życzliwie a udzieliwszy prostych i konkretnych wskazówek wrócili do swych żałobnych, zawodowych czynności. Zerknęłam na długą szarfę, opadającą z wieńca i wijącą się po ziemi. Ujrzałam fragment dedykacji – „Kochanej żonie…”. Na ten widok zimny mróz przeszedł mi po krzyżu i czym prędzej zwiałam stamtąd lękając się swych skojarzeń i dziwnych znaków od losu.

   Z ulgą rozsiadłam się w aucie a tłumacząc co i jak Cezaremu odjeżdżałam stamtąd nawet nie oglądając się na starannie wypielęgnowaną, ale jak zwykle przygnębiającą nekropolię.

   Dróżka wiła się przez kilka kilometrów między zielonymi pagórkami i szczerymi polami obsadzonymi jak okiem sięgnąć kwitnącymi na jasno różowo ziemniakami. Potem pojawiły się nieliczne domy. Wpatrywaliśmy się z natężeniem w numery, nie chcąc przegapić tego konkretnego. Zaczęło delikatnie siąpić i mieliśmy cichą nadzieję, iż niezdecydowane tego dnia niebo na tym poprzestanie.  Wreszcie minąwszy okazały, drewniany budynek remizy odnaleźliśmy nasze miejsce docelowe.

   Ach, cóż to było za gospodarstwo! Najpierw wielki, dwupiętrowy dom z balkonami, tarasami i ogrodem. Za nim kilka budynków gospodarczych, stodół, silosów, parkingów pełnych traktorów, kombajnów, wielkich przyczep i innej żelaznej maszynerii. Z mroków ogromnego garażu wychynęło na nasze spotkanie czterech Budrysów – korpulentny nieco ojciec i jego trzech rosłych synów. Wszyscy oni po kolei mocno uścisnęli dłoń memu Czarkowi a sądząc po pobladłej twarzy mego ślubnego musiał to być zaiste bardzo męski uścisk! Ja zaś, nie bawiąc się w zbędne wstydy i aluzje przywitawszy się grzecznie natychmiast poprosiłam gospodarza o wskazanie drogi do toalety, gdyż po godzinnej jeździe czułam, że najwyższa już dla mnie pora. Wskazano mi metalową, czerwoną furtkę z boku owego garażu i nie tracąc czasu podążyłam tam by sobie ulżyć, nie bacząc przy tym na prowizorkę byle jak skleconego, drewnianego przybytku, niemiły zapaszek oraz towarzystwo wielu pająków gwarzących coś cichutko tuż nad moją głową. Jeden z nich najwidoczniej zamierzał się usadowić na mym czole, gdyż w tempie ekspesowym opuszczał z pułapu swą srebrzystą sieć.

   I właśnie wtedy usłyszałam dziwny szum, stukot i plusk. To niebo podjęło ostateczną decyzję i akurat wtedy lunęło strasznym deszczem. W pośpiechu przemknęłam jak najszybciej do samochodu i schroniłam się w jego ciepłym wnętrzu wycierając rzuconą na tylne siedzenie bluzą kompletnie zmoczone okulary i ociekającą wodą łepetynę . Tymczasem Cezary moknąc jak gdyby nigdy nic, żartował po swojemu dokonując transakcji i wraz z Budrysami liczył kolejno załadowywane na naszą przyczepę worki pełne dorodnych ziemniaków. Zadowolona byłam jak nie wiem patrząc na nie, bo nigdy przedtem nie udało nam się kupić ich tak tanio i tak dobrej jakości.

- Pewnie dlatego te kartofle są takie ładne, bo stosują tu mnóstwo sztucznych nawozów i oprysków – przemknęło mi przez myśl. Machnęłam jednak na to ręką, bo cóż było robić. Kury muszą coś jeść a ziemniakom na naszym polu ani śniło się na razie kwitnąć. Daleka więc droga jeszcze do własnych wykopków!

Deszcz na moment zmniejszył intensywność, dlatego uchyliłam okna z ciekawością przysłuchując się rozmowie zajętych załadunkiem mężczyzn.

- Panie! My tu już od piętnastego maja ziemniaki kopiemy! Drugi raz już zasadzili! Dobra tu ziemia i klimat łagodniejszy niż w waszych stronach! – oświadczył z przechwałką w głosie gospodarz i potoczył dumnym wzrokiem po otoczeniu.

- Samych ziemniaków dwadzieścia pięć hektarów mamy. Poza tym pszenicy, owsa, kukurydzy moc! – dodał jeszcze uśmiechając się szeroko i zliczając na kalkulatorze ostateczną sumę pieniędzy, jaką winniśmy mu zapłacić.

- A dzisiaj u nas świniobicie! Co tatku?! – zawołał radośnie najtęższy z synów i oblizał się łakomie, mając już pewnie na myśli swojskie kaszanki, kiełbasy i boczki.

- Och! Świniobicie?! – zainteresował się raptem nieco zbyt entuzjastycznie, jak na mój gust Cezary. Trzymam go, biedaczka, już od ponad miesiąca na diecie niemal zupełnie bezmięsnej, co świetnie służy naszemu zdrowiu i wadze. Jednak rozsądek sobie a tęsknoty żołądka sobie. I teraz aż żal mi się zrobiło Czarka, patrząc jak zatapia się w wyobrażeniu swojskich wędlin i raz po raz przełyka ślinę.

- A dużo macie w gospodarstwie świń? – zapytał mój kochany łakomczuch opanowując z trudem próżne apetyty i szybko sięgając po swe najlepsze w każdej sytuacji pocieszenie, czyli ukraińskiego papierosa.

- Kiedyś to my mieli setkę! Teraz nie opłaci się tyle trzymać. Ot, cztery mamy i na nasze potrzeby wystarczy! A w ogóle to ja nie pomyślał, żem się na dzisiaj z wami umówił. O jeden dzień za wcześnieście przyjechali! – zaśmiał się nieco zmieszany ojciec Budrysów.

 - Jutro byśmy ugościli, czym chata bogata, a i sprzedać by mogli słoninki czy salcesonu a teraz ino oblizywać się smakiem trzeba! – dodał z niejakim żalem ów sympatyczny mężczyzna a potem w przypływie dobrego humoru i niejako na pocieszenie kazał załadować synom na naszą przyczepę, dodatkowy i zupełnie gratisowy worek żółciutkich ziemniaków.

   Odjeżdżaliśmy stamtąd powoli, widząc jeszcze w bocznych lusterkach pucułowate, rumiane, życzliwe uśmiechnięte twarze najwyraźniej bardzo zadowolonych z życia rolników. Deszcz bębnił jednostajnie o grzbiet naszego rumaka, ale nie była to już ulewa, lecz przyjemne, usypiające nieco, delikatne stukanie drobnych kropelek…