Lipcowe spotkania sąsiedzkie...

…A te placki z młodych ziemniaczków zjedliśmy wówczas w najmilszym, lecz zupełnie niespodziewanym towarzystwie. Otóż tego dnia po długim niewidzeniu zapowiedzieli się z sąsiedzką wizytą państwo Barłowscy wraz z synkiem Cyprianem. Bardzo ucieszyła nas ta wiadomość. Małgosia i Radek Barłowscy prowadzą od wielu lat znanego i cenionego bloga „Ogarze Pogórze”. Ostatnio przycichli nieco na blogowym forum, ale istnieją, działają, kwitną wręcz realizując swoje pasje i marzenia. A ponieważ są to osoby niezwykle ciepłe, wrażliwe, budzące ogromne zaufanie i chęć przebywania z nimi ile tylko się da, to posiedzieliśmy sobie razem w naszej kuchni do późnej nocy rozmawiając, zwierzając się sobie, żartując i śpiewając do utraty tchu. A potem postanowiliśmy wspólnie, iż tego lata na pewno będziemy spotykać się nie raz.

   I tak się stało. Tydzień potem późnym popołudniem mknęliśmy do nich z Cezarym naszym czarnym rumakiem, podziwiając przy okazji zachwycające nas nieustannie piękno pogórzańskich okolic. Dzień był słoneczny i gorący. Spodziewana burza przeszła gdzieś bokiem a więc zapowiadało się, iż będzie to cudowny, pogodny wieczór. Jakby stworzony na takie sąsiedzkie spotkanie. Gosia i Radek mają dom w tej samej co my wsi, ale ponieważ wioska jest rozległa i położona w terenie bardzo górzystym a najkrótsza droga do państwa Barłowskich wiodąca bardzo podmokła po ostatnich ulewach, to musieliśmy jechać do nich naokoło, przemierzając ponad dwadzieścia kilometrów. 

   Wreszcie dotarliśmy do ich urokliwego zakątka nazwanego kiedyś przez pomysłowych gospodarzy UchoDynią! Ich drewniana, wyposażona w wygodną, podłużną werandę chata otoczona jest z jednej strony ogrodem pełnym ziół i niezwykle wybujałych, kwitnących krzewów a z drugiej rozległymi polami, wzgórzami i lasami. To dom na razie letniskowy, w którym ich właściciele spędzają upragnione wakacje a potem na resztę roku muszą, niestety, wracać do swych codziennych obowiązków i zawirowań. Jednak wierzą mocno, że już wkrótce ich sprawy tak się poukładają, iż dane im będzie zamieszkać w ukochanej chacie na stałe i cieszyć się spokojnym życiem w tych prześlicznych, cichych i zielonych stronach Pogórza Dynowskiego.

   

   Na nasze spotkanie wybiegły cztery wspaniałe ogary, siedmioletni synek państwa Barłowskich oraz sami sympatyczni gospodarze – Gosia i Radek. Uściskaliśmy się serdecznie i od razu porwani zostaliśmy do zwiedzania obejścia, podziwiania kwitnących wspaniale ziół i krzewów oraz do oglądania wnętrza będącej w nieustannym remoncie chaty. Tymczasem na podwórzu, w niezwykłym, orientalnym, glinianym naczyniu zwanym tagine, umieszczonym na żarzących się węgielkach pyrkała i pachniała smakowicie jakaś tajemnicza potrawa, która potrzebowała jeszcze paru dobrych chwil by można ją było zajadać ze smakiem. Na szczęście, zajęci interesującą rozmową na werandzie z powodzeniem zagłuszaliśmy burczenie w kiszkach popijaniem zimnego piwa i pogryzaniem owsianych, maślano - kakaowych, słodkich kuleczek. Raz po raz przełykaliśmy nadmiar śliny, dręczącej nas, gdy wraz z wieczornym wiaterkiem przypływał aromat duszonych ziemniaczków, cebulki, oliwek i innych magicznych ingriediencji schowanych we wnętrzu kamionkowego tagine.

   Wreszcie mogliśmy zacząć zajadać, zasiadłszy gromadnie przy drewnianym stole pod jabłonką.  Do przepysznej zapiekanki Gosia podała niezwykłą sałatkę złożoną z pomidorków, oliwek, sera feta, cebulki i winogron. Pochłanialiśmy te smakołyki uśmiechając się do siebie, ciesząc swoim towarzystwem, pogodnym wieczorem, tym wspólnym, radosnym, pełnym wzajemnego zrozumienia byciem. Nasze twarze omiatało chybotliwe światło lampy naftowej a pochowane w krzakach świerszcze grały swe subtelne, wieczorne koncerty. W nieprzeniknionej ciemności dookoła unosiły się zapachy kwitnących krzewów i pobliskich łąk.W pobliżu leżały zmęczone gorącym dniem psy. A pojedyncze komary bzyczały cichutko, przysiadłszy na jabłoniowych lisciach.

   Życzliwy, lipcowy czas otulał nas swym tkliwym czarem. Można by tak siedzieć i siedzieć bez końca. No bo, gdzie się tu śpieszyć, kiedy zwierzęta gospodarskie dawno już poszły spać a nazajutrz z powodu niedzieli można było odpuścić sobie większość prac codziennych? Tak mało zwykły człowiek ma momentów, gdy czuje, że naprawdę żyje a to życie może być spokojne, dobre i spełnione. Zabiegani, w wir trosk wciągnięci, różnymi sprawami przybici i przelęknieni nie zauważamy tych bezcennych chwil. Nie umiemy ich należycie przytrzymywać i pielęgnować. Nie zachmurzać obawami oraz wiecznymi nerwami.

   Spojrzałam z miłością na zamyślonego głęboko męża. Nie najlepiej ostatnio się czuł i miałam nadzieję, iż przynajmniej ten wieczór daje mu wytchnienie od bólu i zmartwienia. Zapatrzyłam się ze wzruszeniem na drobniutką Gosię i wtulonego w nią małego Cypriana pochłoniętych grą w karty i przekomarzających się wzajemnie. Zerknęłam z wdzięcznością na Radka okrywającego właśnie zmarzniętego nieco Cezarego swą ciepłą kurtką. Raptem w oczach zakręciły mi się łzy…Otarłam je szybko, bo oto gospodarz siedliska przyniósł swą gitarę by wspólnie z Gosią śpiewać nam piosenki swego autorstwa. Ech, jakie cudne słowa i melodie rozbrzmiały pod jabłonią w tę sobotnią, czarodziejską noc! Radek to niezwykle utalentowany bard, poeta i romantyczny wędrowiec potrafiący ciekawie opowiadać i co istotne, uważnie słuchać innych. Jego pieśni opowiadają o uczuciach, jakich doznaje człowiek w zetknięciu z urodą dzikiej natury, majestatem gór, z doznawaniem niepojętej siły, która troszczy się o nas wszystkich i czasem pomaga spotykać się ze sobą przyjaznym, podobnym duchem ludziom.

  Dobre momenty – takie niepowtarzalne, kruche, ulotne. Co szykował dla nas czas? Jakie duchy słuchały naszych myśli i głosów w ten cudny, lipcowy wieczór? Co planowały dla nas niebiosa? Wszelkie  dzianie  oraz niespodzialnki od losu były wówczas przed nami bezpiecznie odsunięte w mroki nocy. I trwała jeszcze ta przytrzymana naszymi ciepłymi uczuciami chwila…