Perła nocy i dni...

„Patrzyła na chmurzące się niebo. Po tle świecącym od skrytego w mgłach słońca mknęły popielate obłoki. Mknęły coraz inne, lecz obraz nieba pozostawał niezmienny.

- Cóż stąd, że umieramy? Życia jest wciąż tak dużo – majaczyła pani Barbara –

Wszystko mija, a nic się, nic się nie zmienia. Po złotym tle wciąż płyną szare obłoki…

O, jak mnie ta myśl uspokaja – westchnęła.

   I powstało w niej coś na kształt błagania, by można było żyć zawsze tą myślą, tym spokojem.”

   Przeczytałam ostatnie akapity kończące pierwszy tom mojej ukochanej książki - „Nocy i dni” Marii Dąbrowskiej i zamyśliłam się przysiadłszy w kuchni nad sitem pełnym sałaty i grubą wiązką szczypioru, zerwanego przed chwilą w warzywniku. Dzień zdawał się dziwny. Ni to ciepły, ni to zimny. Ni to pogodny, ni to zachmurzony. Ja trochę bez sił i ikry w duszy. A na niebie widać było, że zbiera się albo na ulewę albo i na burzę jakąś. 

   Dokładnie rok temu umarła moja najbliższa sąsiadka. Widok jej bujnego nad podziw ogrodu niezmiennie budzi zdumienie i ból w moim sercu. Wciąż pamiętam jak kochała życie i jak bardzo pragnęła nacieszyć się spokojną, szczęśliwą starością. Całe życie ciężko pracowała dla innych. A gdy mogła już spędzać nieśpieszniej, radośniej swój czas, robiąc tylko to, co chciała i na co miała siły, okrutny, złośliwy los szybko zgasił jej płomień…

  - Jak szybko płynie ten czas i dla mnie. Rok za rokiem. Za niecałe dwa lata stuknie mi pięćdziesiątka. Pora najwyższa by była już się uspokoić wewnętrznie. Osiąść jak statek w porcie i po prostu pełną piersią chłonąć dany mi czas, będąc przy tym ostoją i autorytetem dla innych. A ja wciąż się czegoś obawiam. Wciąż się czegoś spodziewam. Tak mało wiem i mogę. Stabilizacja przez nas dwoje tu budowana tak łatwo może runąć z byle powodu, z nagła. A problemy, z którymi borykamy się ostatnio tak się natężają, że bezradność nieraz aż dławi w gardle – westchnęłam.

- A może ja przesadzam? Zamiast doceniać to, co mam sama wynajduję sobie powody do zmartwień. A życie jest takie krótkie. Nim człowiek zdąży do końca rozprostować skrzydła już je musi stulić.

   Odłożyłam na bok ukochaną książkę i właśnie miałam się wziąć za krojenie szczypioru, gdy z dołu zawołał mnie Cezary.

- Oluniu! Listonosz przyniósł dla Ciebie przesyłkę!

   Ponieważ mój mąż od rana zajmował się naprawą trzech pił motorowych upaprany był jakimiś olejami a przy tym okropnie śmierdział benzyną. W czarnych od smaru palcach trzymał ostrożnie małą, białą kopertę i wbiegał z nią po schodach wołając zadyszany:

- To chyba od Anki Wrocławianki, bo z tyłu pisze „Gosia”! – oświadczył wręczając mi przesyłkę z Wrocławia i rozsiadając się w kuchni spoglądał z ciekawością, co zawiera owa tajemnicza koperta.

   Otwierałam ją delikatnie, uśmiechając się pod nosem. Jakoś czułam, że właśnie dzisiaj nadejdą obiecane przez Gosię upominki z Japonii. Najważniejszy miał być breloczek z perełką. Rano przeczytałam na Gosinym blogu „Za moimi drzwiami” post o Amach, poławiaczkach pereł i miałam ten temat w głowie przez kilka godzin. Chodząc rano z kozami po lesie usiłowałam wstrzymać oddech jak najdłużej i wyobrażać sobie, że od tego zależy czy znajdę najpiękniejszą perłę, albo może tylko dorodną, pomarańczową kurkę czy brązowego borowika? Wczoraj popadało, więc spodziewałam się coś między bukami znaleźć. A nawet jakby nie, to i tak dobrze się tak przejść samotnie, odrywając się od zwykłej codzienności i powtarzalnych czynności. Kozy i koziołek podskakiwały jak szalone a Zuzia uganiała się za nimi z radosnym błyskiem w oku. Ja skończywszy próby z wstrzymywaniem oddechu nuciłam sobie w myślach piosenkę o perle. Coś tam skleciłam na poczekaniu. Coś mi się rymowało. Raz składało, raz nie. 

- Perła rodzi się w bólu. Nie wie, po co ten ból. A przecież w nim też jest sens… - szeptałam do siebie. Przeskakiwałam kałuże a pochylona nad mchami, rozgarniałam je, chcąc dojrzeć ukrytego tam grzybka…

„Otoczona ciemnością, szeptami cierpienia
Szuka swego sensu, swego przeznaczenia…”

- No, co się tak zamyślasz ni z gruszki ni z pietruszki i coś pod nosem mamroczesz! – zirytował się Cezary, patrząc jak zastygłam w pół ruchu, odrywając rożek koperty.

- Już, już otwieram! Tak mi się tylko coś przypomniało. Mam w głowie piosenkę, ale zaciera mi się prawie jak sen, gdy próbuję ją zaśpiewać na głos - odrzekłam i wysypałam na stół zawartość przesyłki. W zorganizowanym tydzień temu przez GosiAnkę Wrocławiankę konkursie na temat wiedzy o Japonii, o dziwo, udało mi się odpowiedzieć dobrze na wszystkie siedem pytań. I oto leżały przede mną obiecane nagrody. Były to dwa długopisy z uroczym, delikatnym logo „Za moimi drzwiami”, cukierek o smaku zielonej herbaty oraz srebrzysty breloczek w kształcie delfinka z przymocowaną doń prawdziwą perłą. Serce biło mi radośnie. (Z całego serca dziękuję Ci za te upominki, Gosiu!:-))

- O! To fajnie, że są dwa długopisy. Jeden będzie dla ciebie, drugi dla mnie – orzekł mój mąż a potem oblizał się łakomie patrząc na cukierek w zielonym papierku.

- Ty się odchudzasz, to może dasz mi cukierka? – szepnął chytrze a potem już wyciągał czarne łapsko po japoński przysmak.

   Bez słowa capnęłam mu go sprzed nosa a potem nożem, którym zamierzałam kroić szczypior zgrabnie przecięłam cukierka na pół i już za chwilę delektowaliśmy się razem prawdziwym smakiem herbaty. Cmokając delikatną i bardzo wykwintną w smaku landrynkę pogładziłam czule oba długopisy a potem wzięłam ostrożnie w dłoń to, co najważniejsze – prześliczny breloczek. Oglądałam go z każdej strony, wzruszając się, iż mam coś, co przybyło z kraju wiśni a na dodatek było złowione przez Amę – nieustraszoną, samotną poławiaczkę pereł.

- To jest za ładne na breloczek do kluczy. Chyba znajdę jakiś rzemyk i zrobię sobie z niego wisiorek. Albo powieszę pod lampą i będę patrzeć wieczorem jak pięknie migocze perła i turkusowy ogon delfina… - rozmarzyłam się, gdy tymczasem Cezary widząc, że nic tu po nim, chrupiąc ze smakiem szczypiorkowego cybucha zbiegał ze schodów, wracając do swoich pił.

  Zostałam sama. Spoglądałam pod światło na maleńkie płetwy i perłę. Zamykałam to cacuszko w dłoniach i przymykałam oczy. Cieszyłam się, że wzięłam udział w konkursie. Wysiliłam swój mózg i zrobiłam wszystko, by znaleźć odpowiedzi na wszystkie pytania. To niby nic wielkiego, ale człowiek potrzebuje czasem choćby małego dowartościowania. Jakiegoś oderwania myśli od tego, co na codzień zaprząta mu ręce i umysł. Jakiejś radości, uśmiechu, westchnienia ulgi i zadowolenia z siebie. Zresztą wszystkie opowieści Gosi o Japonii i jej relacje z tego fascynującego kraju były tak ciekawe, że przyjemnością było móc je wszystkie przeczytać, wyobrażajac sobie jak by się tam człowiek czuł, co by go zadziwiało, co zachwycało a co wydawałoby się tak odległe od naszej mentalności, jak z jakiejś powieści science-fiction.

 - Co do wielu spraw jestem bezsilna, ale wciąż jeszcze są rzeczy, które mogę i chcę zrobić, nadając perłowego, magicznego blasku lipcowym dniom – myślałam, patrząc na migoczącą delikatnie perełkę.
   Wreszcie wzięłam się za krojenie czekającego na mnie szczypioru a wówczas, ni z tego, ni z owego przypomniał mi się ciąg dalszy mojej leśnej piosenki…

 Nie wie nic o świecie, o swej promienności
 Zamknięta w łez domu, nie znając wolności
 Dzień do dnia zbliżony, wciąż warstwa na warstwie
 Szepty nasilone, ciągłych ran i zmartwień
 Trudno już to pojąć, trudno wytrwać więcej
  Krzyczy jej samotność, łka w ciasnocie serce
 Wreszcie skurcz ostatni, muszla się otwiera
 Wokół świat nieznany, żyć czy umrzeć teraz?
 Lecz na ciepłej dłoni, w zachwycie, w miłości
 Perła ma odwagę migotać w ufności
Liczy się ta chwila, nie wie, co ją czeka
Promień ją dopieszcza i dotyk człowieka
 I trwają w symbiozie, wokół świt łagodny
Minął ból ciemności, świeci blask spokojny...

   Pełną miskę pachnącego wspaniale szczypiorku schowałam do lodówki a potem pogryzając sałatę otworzyłam książkę by ukryć bezpiecznie wśród jej kartek srebrzysty breloczek z perłą.

- Zostań tu maleńka. Na razie tu będzie ci dobrze – szepnęłam układając cudny drobiazg pośród ostatnich akapitów drugiego tomu „Nocy i dni”. Mój wzrok padł przy tym na kilka zdań…

„Nieraz ona siebie zapytywała, dokąd się to wszystko toczy i po co? Gdyby posiadała więcej wiedzy, znała wszystkie tajemnice świata, to rozumiałaby dobrze i to. Ale żeby posiąść tę wiedzę, trzeba by mieć nie wiem ile czasu i nie wiem jak spokojną głowę. Człowiek nie może bez wytchnienia załatwiać powszednich czynności i jednocześnie zagłębiać się w rzeczy wiekuiste, powszechne. Więc może nie pozostaje nic innego, jak starać się uwierzyć, że w tym powszednim krzątaniu też są jakieś rzeczy wiekuiste, powszechne…”

- Chyba tak! Chyba tak właśnie jest! – westchnęłam w nagłym zrozumieniu. A potem wzięłam wiaderko i poszłam nazbierać dorodnych, lśniących prawie jak perły porzeczek w ogrodzie zmarłej rok temu sąsiadki.