Wysyp grzybów i sąsiadów, czyli długi, lipcowy czwartek...

   Pogoda była kiepska. Po kolejnej ulewie wciąż mżyło a nieprzyjemny chłód wciskał się przez wszystkie szpary do domu. Co tu robić w taki dzionek? Za kolejne remonty się brać, sprzątać, a może do łóżka wracać i pozwolić sobie na przyjemne a tak rzadkie, błogie lenistwo? Kury i kozy nakarmione. Zuzia śpi mocno jak niedźwiedź. Koty także. Człowiek patrzy na ten pogrążony w słodkiej drzemce zwierzyniec i zazdrości...

- Poszedłbym może na grzyby – odezwał się niepewnie Cezary, który ostatnio wciąż na grzyby chodzi a mamy ich już tak dużo, że nie nadążamy z suszeniem. Jednak on uwielbia ten niewinny rodzaj polowania i póki trwa sprzyjająca grzybobraniom pogoda zew poszukiwacza przyzywa mego męża nieustannie w knieje i dąbrowy. Ma jednak wobec mnie zawsze lekkie wyrzuty sumienia, że zostawia mnie tu samą na gospodarce a sam sobie beztrosko godzinami wędruje.

- Ech, ja też bym poszła, ale pewnie bardzo mokro w lesie i nieprzyjemnie – odrzekłam równie niezdecydowanie i przeciągnęłam się aż zatrzeszczało mi w kościach. Od kilku miesięcy ze względu na konieczność pilnowania biegających po ogrodzie kur rzadko wychodzimy razem na dłuższe spacery. Tak nas stresują wizyty jastrzębi na zmianę z lisami, że staliśmy się omalże niewolnikami własnego obejścia.

Ale tego dnia poczułam, że trzeba przerwać ten stan i zaryzykować. Czasem człowiek musi wypuścić się gdzieś na dłużej. Połazić swobodnie bez nerwowego spoglądania na zegarek i zmartwień drzemiących za pazuchą.

- Idę z Tobą! – zdecydowałam wreszcie, dopijając ostatniego łyka herbaty owocowej. - I kozy oczywiście zabieramy! Niech się wylatają, bo jakiegoś wścieku już dostają od tego nudnego siedzenia w stajni!

- Kurom na pewno nic się przez ten czas nie stanie. Zresztą, dawno już nie widziano w naszych okolicach lisiego bandyty – dodałam a Cezary szczęśliwy, że nareszcie chcę z nim iść, oraz iż podjęłam za nas dwoje odważną decyzję, dał mi siarczystego całusa. Bo wprawdzie lubi ten mój chłopiec łazić swobodnie godzinami po leśnych ostępach, ale przecież najmilej to robić w towarzystwie wybranki swego serca. Tak, jak w początkach naszego osiedlenia tutaj. Zagadać coś od czasu do czasu. Zaśpiewać. Z echem się pobawić. Pożartować. Mieć kibica i współtowarzysza w odnajdywaniu leśnych skarbów oraz przeżywaniu wspólnej ekscytacji na widok co większych borowików.

   I poszliśmy. Odziani jak zwykle w najgorsze, wytarte niemożliwie dresy, czapeczki z daszkiem i niezawodne gumiaki. W dłoniach dzierżyliśmy wiklinowe koszyki. W sercach radość ze wspólnej wyprawy. Kozy rozszalały się wprost ze szczęścia. Skakały jedna przez druga, biegały sprintem, bodły się stając na tylnych nogach i szczypały ze smakiem trawki, gałązki i korę sosen. Zuzia także wpadła w szampański humor. Uganiała się za kozami. Przynosiła nam patyki do zabawy. Kąpała się we wszystkich strumieniach i kałużach. Przychodziła do nas z roześmianym pyskiem, nadstawiając łab do głaskania.

   Grzybów było w bród. Oczom nie mogliśmy uwierzyć, natykając się na kępy dorodnych borowików, prawdziwków i kozaków. Jeszcze nigdy nie widzieliśmy ich tyle w naszym lesie. A ponieważ apetyt rośnie w miarę jedzenia, to szliśmy dalej i dalej, przemierzając kolejne parowy, wspinając się na następne wzgórza, przeskakując potoki. Deszczyk siąpił sobie niewinnie i żadnej krzywdy nam nie robił a tylko sprawiał, że grzyby wprost wyrastały w oczach a my cieszyliśmy się jak dzieciaki, wydając kolejne, radosne okrzyki na widok wielgachnych, złocistobrązowych kapeluszy. Chcąc podzielić się swą radością z najbliższą sąsiadką Wandzią zadzwoniliśmy do niej, opowiadając o tym, gdzie chodzimy i jakie cuda po drodze znajdujemy. Zapytaliśmy ją przy okazji, czy nie krąży w naszych okolicach jakiś jastrząb albo lis i czy nasze kury nie wydzierają się panicznie, jak zwykle, gdy czegoś się boją. Ale nie. Było wszystko w porządku. Toteż zadowoleni podziękowaliśmy jej i powędrowaliśmy dalej.

   I byłoby tak miło, ale jak zawsze, gdy się człowiek za bardzo odpręży i poczuje tak po prostu szczęśliwy zdarza się coś, co zaburza mu z nagła ten stan. Chcąc przeskoczyć przez napełniony deszczówką rów poślizgnęłam się i upadłam wprost do gliniastej wody. Wszystkie grzyby z koszyka wysypały się wprost do bajora i pływały na jego powierzchni szybko namakając żółtą breją. Usiłowałam się jakoś wykaraskać, ale było tak ślisko, że nie dawałam rady. Cezary był kilka metrów ode mnie. Za kępą malin pochylał się właśnie nad jakimś prześlicznym borowikiem i nie widział całego zajścia. Świetnie natomiast widziały wszystko kozy. Zaraz przybiegły, by wyjadać grzyby i obgryzać moje włosy, których kitka wystawała spod czapki. Już kiedyś Łobuz Kurdybanek zjadł mi kilka kosmyków, gdy pochylałam się nad nim, chcąc odplątać jego nóżkę ze smyczy. Imię koziołka coraz lepiej, niestety, do niego pasowało. Niedawno zdarzyło mu się wydostać jakimś cudem z boksu w drewutni i urzędować w niej nocami, skacząc po wszystkim, zwalając narzędzia z półek, przewracając deski, rozbebeszając kostki siana i słomy a przy tym siejąc kozie bobki, gdzie popadnie. Parę razy zdołał mnie też pobóść, robiąc to w szale radosnej zabawy. Jednak moje posiniaczone uda nie bardzo były potem z tego zadowolone!

   Odganiając się od natrętnych kóz, klęcząc przy tym w gliniastej niecce, wreszcie uratowałam wszystkie moczące się w rowie grzyby a potem przy pomocy męża stanęłam na pewniejszym gruncie. Śmiał się ze mnie, bo wyglądałam jak nieboskie stworzenie. Mokra i upaprana. W przekrzywionej na bakier czapce. Z pochlapanymi błotem okularami. Też się śmiałam, bo przecież nic złego mi się nie stało a poza tym nawet lubię takie zwariowane, niewinne przygody.

   Niestety, po dziesięciu minutach dalszej wędrówki uświadomiłam sobie, iż ta przygoda nie skończyła się tak zupełnie pomyślnie. Usiłując namacać w kieszeni nasz telefon komórkowy nie znalazłam go! Natychmiast zrobiłam w tył zwrot a potem dygocząc ze zdenerwowania i biegnąc przed siebie, co sił w nogach tłumaczyłam idącemu z mną Cezaremu, co się stało. Podejrzewałam najgorsze! I moje podejrzenia sprawdziły się, niestety! Po kilkuminutowych poszukiwaniach i przesiewaniu kamieni, liści i traw zalegających dno bajora odnalazłam tam kompletnie namoknięty i oczywiście nieczynny aparat telefoniczny. Drżącą dłonią podałam go mężowi i zajęłam się odganianiem kóz, które chętnie by ów aparat na obiad pożarły. Czarek wycierał troskliwie komórkę, pocieszając mnie, że na pewno po wysuszeniu jej w domu będzie normalnie działać.

- Optymista z niego! – myślałam drepcząc potem obok męża i nie bardzo potrafiąc już się cieszyć z kolejnych, grzybowych znalezisk.

- A jeśli nie uda się aparatu reanimować?  Przecież wszystkie ważne numery telefonów mam zapisane tam i tylko tam. Kiedyś wprawdzie miałam wziąć się za spisanie w notesie tychże numerów, ale coś innego zajęło moją uwagę i odłożyłam to na potem. Potem, niestety, nigdy nie nastąpiło. Oj, taka gapa ze mnie! – marudziłam i jęczałam, czując jak bardzo bolą mnie teraz potłuczone po upadku kolana.

- Wiesz co, Czarek? W razie czego ogłosimy na blogu prośbę o nadesłanie nam na maila zaginionych numerów. Przecież duża część naszej rodziny, przyjaciół i znajomych czyta bloga. Niechże się on przyda w tej konkretnej, tak ważnej przecież sprawie. Co Ty na to? – pytałam, patrząc na spokojnego i nadal bardzo pogodnego męża.

- To dobry pomysł, ale nie martw się Oluś! Zobaczymy w domu co i jak a na razie patrz! Obok nogi masz cudnego prawdziweczka. Uważaj, bo go rozdepczesz! – odrzekł na to małżonek i nieco rozproszył swym beztroskim zachowaniem moje obawy. Mogliśmy nadal wędrować i cieszyć się grzybobraniem.

   Nie było nas wiele godzin. Kompletnie przemoczeni, ale zadowoleni z wyprawy wróciliśmy do domu późnym popołudniem. Kozy zmęczone i wybrykane bez szemrania powróciły do stajni. Kury jak gdyby nigdy nic łaziły po ogrodzie dopominając się na mój widok zwykłej o tym czasie, drugiej porcji jedzenia. Koty miaucząc ocierały się o moje nogi, prosząc o obiad. Zuzia nadstawiała grzbiet do wycierania. A Cezary poszedł do kuchni by zająć się obróbką kilkunastu kilogramów grzybów, które ledwo co donieśliśmy do naszego siedliska. Kartę SIM z mojego namokniętego aparatu telefonicznego przełożył do drugiej, z rzadka używanej komórki. I już za chwilę na jej wyświetlaczu zaczęły pojawiać się sms-y od zatroskanej o nas, zmartwionej naszą długą nieobecnością i ewentualnym zabłądzeniem w lesie Wandzi. Przyszła też wiadomość od Kuby i Ani, którzy tego wieczora zamierzali do nas wpaść.

   Tylko co zdążyłam nakarmić cały wygłodniały zwierzyniec i przygotować dla nas pyszne, cukiniowe leczo pojawiła się Wandzia we własnej osobie a zaraz potem nasi młodzi przyjaciele – Ania i Kuba. Do późnej nocy siedzieliśmy razem w kuchni jedząc leczo oraz duszone z cebulką grzybki i popijając herbatkę lipową. Opowiadaliśmy sobie o najnowszych wieściach, radościach i troskach. Planowaliśmy przyszłe, wspólne spotkania i cieszyliśmy się towarzystwem tych dobrych, bliskich nam ludzi, na których zainteresowanie i serdeczność w każdych okolicznościach można liczyć.

   Tymczasem aparat telefoniczny sechł sobie spokojnie na elektrycznej suszarce do grzybów a rano okazało się, że większość funkcji działa w nim bez zarzutu. Jeszcze trochę podeschnie i miejmy nadzieję, iż da się z niego normalnie dzwonić! A jak nie? Ech, coś się przecież zawsze wymyśli!:-))