Bal na powitanie jesieni - Cz.7 - "Jesień tuż, tuż..."

   Bartłomiej szedł po malowniczo usianej złocistymi liśćmi dróżce i zastanawiał się, dokąd wiedzie go los? Czy zwariował na stare lata żeby łazić za Cyganami i pragnąć zostać jednym z nich? Wkrótce zapadnie przecież zmrok a on coraz bardziej oddala się od domu. A może zdziecinniał już na starość i wydaje mu się, że tak ni z gruszki, ni z pietruszki może nagle wszystko, ot tak po prostu, zmienić?! Spojrzał na zaróżowione pogodnym zachodem niebo, szukając w nim odpowiedzi na swoje pytania. Niebo jednak było tego dnia wyjątkowo milczące. Skupiało się na cichym oczekiwaniu nadejścia Pani Jesieni. Wsłuchiwało się w jej muzykę, w jej szept między drżącymi ze wzruszenia gałązkami brzóz i jeżyn.

- Och! Że też to właśnie mnie zawsze musi się coś takiego przydarzyć! – usłyszał nagle dobiegający go gdzieś z zarośli podenerwowany, damski głos.

- Zachciało mi się kwiatów we włosach, to mnie pokarało! – znów ten sam głos użalił się nad sobą a po chwili Bartłomiej ze zdumieniem dostrzegł wyłaniającą się spomiędzy krzewów tarniny wielce dziwaczną postać. Była to nieco rozczochrana, lecz całkiem powabna kobieta w odświętnej, sięgającej nieco poza łydki sukni koloru śliwkowego. Na jej twarzy tkwiła dziwaczna, liliowa maseczka w kształcie skrzydeł motyla.  Na jego widok prychnęła z rozpaczą i wstydem.

- Jeszcze i to! Ja to mam pecha! Nawet na takim odludziu musiałam kogoś spotkać! – Istota, patrzyła na niego z ogromnym zmieszaniem i podejrzliwością, a potem widocznie rozpoznając w nim drwala poprosiła żałośnie.

- Panie Bartłomieju! Proszę mi pomóc się stąd wykaraskać! Durnej, starej babie zachciało się na stare lata na bale chodzić, to i ma teraz za swoje!

Panna Szydełko, bo ona to właśnie była, uwięzła w tarninie i jeżynach, gdy godzinę temu postanowiła poszukać dla siebie jakichś świeżych kwiatów do przystrojenia głowy. Kwiatów nie znalazła natomiast potargała sobie rajstopy oraz kunsztownie upięty kok i tak dalece rozstroiła sobie tym faktem nerwy, że w ogóle zrezygnowała z pójścia na bal.

-Nie będę się przecież ośmieszać! Bylebym tylko stąd wylazła, to po prostu wrócę do domu i spróbuję zapomnieć o tym przykrym incydencie  – postanawiała, wyrywając nogi upartym gałęziom, które raz po raz, wręcz czarodziejsko łapały ją i więziły w tym mało uczęszczanym lasku.

- Już, już pomagam! Proszę się tylko tak nie miotać! – zarządził Bartłomiej, metodycznie gałązka po gałązce odplątując śliczną w jego mniemaniu, nieznaną mu panią. Ona widywała go czasem w gospodzie, więc nie był jej obcy. On natomiast nigdy nie zwracał uwagi na jej szarą postać w kąciku. Dzisiaj więc dostrzegł ją po raz pierwszy i zdziwił się, że ona go zna a on jakoś nie!

- I gotowe! – zawołał po chwili, kiedy dama stała przed nim w całej krasie, usiłując poprawić fryzurę oraz zakryć dziury w rajstopach, nerwowym obciąganiem zbyt krótkiej w jej mniemaniu sukienki.

- Piękna suknia! – odważył się powiedzieć mężczyzna, który nigdy w życiu nie powiedział kobiecie żadnego komplementu i naprawdę nie miał pojęcia, jak się to robi. A żal mu się zrobiło tej pięknej pani i nie wiadomo czemu zapragnął by spojrzała na niego łaskawiej.

Tamta, zamiast ucieszyć się jego miłymi słowami żachnęła się jeszcze bardziej:

- A gdzież tam piękna?! Kompletnie zniszczona! Nie widzi pan tych dziur na delikatnej materii? Tych pajęczyn omotanych wokół cekinów? Tych wiszących smętnie kokardek? Po prostu wstyd się tak ludziom pokazywać na oczy…

 Panna Katarzyna pociągnęła nosem, próbując powstrzymać cisnące się jej do oczu łzy. Nagle bowiem dotarło do niej, że wszystkie starania, wszystkie jej marzenia i plany wzięły w łeb. I tylko sobie samej i własnej głupocie to zawdzięcza. Jedyna okazja w życiu na poprawę losu zmarnowana.

 -Ech, lepiej wracać do swojego bezpiecznego, codziennego szydełkowania, jak zawsze – postanowiła sobie w duchu. Ale nieposłuszne łzy nieomal fontanną zaczęły wylewać się z jej podkreślonych czarną kredką oczu.

Bartłomiej zupełnie jej zachowaniem zdezorientowany i zmieszany nie wiedział co począć. Nieporadnie więc przytulił do siebie tę zmartwioną nie wiadomo czym panią i wyszeptał:

- Suknię się przecież naprawi, zaszyje. I wszystko jeszcze będzie dobrze. Niech tylko pani nie płacze, proszę! Bo i mnie się znowu na płacz zbiera. A już dość się dzisiaj wypłakałem. Mężczyźnie to przecież nie przystoi…

- Ale nici z balu! –wyjąkała Katarzyna, zanosząc się niepowstrzymanym szlochem.

Tak dziwnie dobrze jej się zrobiło w ramionach tego krzepkiego, siwowłosego mężczyzny. Nagle zrozumiała, że mogłaby tak stać bardzo długo, bo czuje się przy nim nieoczekiwanie spokojnie i bezpiecznie. Na dodatek dotarło do niej naraz to, co wyrzekł Bartłomiej. O tym męskim płaczu, który go dzisiaj męczył. Poczuła ogromne współczucie oraz ciekawość, więc gładząc nieporadnie jego głowę wyszeptała:

- Nie wiem jak panu, ale mnie teraz nie bardzo się gdzieś śpieszy. Więc gdyby pan chciał pogadać chwilę, zwierzyć się nieznajomej kobiecie, to ja mogę pana wysłuchać. Czasem trzeba coś z siebie wyrzucić. Wiem to, bo sama tego nieraz potrzebuję, a nie potrafię słowa z siebie wydobyć. Tutaj nikt nas nie usłyszy. Może tylko las…

   Bartłomiej słysząc tę nieoczekiwaną propozycję zawstydził się, ale zaraz potem zerknął w orzechowe oczy tej nieznajomej, sympatycznej kobiety i szepnął.

- Jeśli pani nie ma nic przeciw temu, to odprowadzę panią do domu, czy gdzie tam pani właściwie zmierza. A po drodze opowiem trochę o sobie. Może i pani by mi coś o sobie opowiedziała? Wieczór taki piękny! Tam gdzieś Cyganie czekają z muzyką, ale nie uciekną nam przecież, prawda?

- Nie uciekną! – potwierdziła panna Szydełko i zarumieniła się nieoczekiwanie, dostrzegając ze zdumieniem z jakim podziwem Bartłomiej omiata wzrokiem jej postać.

I poszli przed siebie nieśpiesznie a las śpiewał im głosami ostatnich, wrześniowych świerszczy oraz pachniał wilgotną ziemią i nie wiadomo czemu, jaśminem, dziką różą i miętą…

                                                 * * *

  Tymczasem w gospodzie „Pod złotym liściem” wszystko było zapięte na ostatni guzik. Stoły pięknie ustrojone i zastawione stały ustawione pod ścianami a cały środek był wolny, by jak najwięcej było miejsca do tańca. Przed gospodą na zbudowanym specjalnie na ten dzień podeście było miejsce dla cygańskiej orkiestry oraz dla występujących z nią śpiewaków i tancerzy. Poniżej Wędrowiec wraz z Wojtkiem ustawił kilka rzędów siedzeń dla tych, co woleli patrzeć i słuchać, niż tańczyć. Otoczony girlandami kwiatów i wieńcami dzikich, leśnych owoców przygotowany był też plac dla roztańczonych par. Wszędzie paliły się lampy naftowe i świece w mosiężnych lichtarzach. Z boku płonęło ognisko a wokół niego stały koliście wygodne, drewniane ławy i stoliki.

   Zachód słońca cudownymi barwami malował niebo na różowo, fioletowo, pomarańczowo i złociście. Było ciepło. Wymarzony wprost czas na towarzyskie spotkania i zabawy. Pachniało grzybami, kiełbaskami, różami, jaśminami i wilgotnymi od wieczornej rosy liśćmi.

   Hanna wraz z Barbarą, Joasią i Wojtkiem kończyła ostatnie przygotowania we wnętrzu gospody. Poprawiała na stołach kwiaty i owoce. Dosypywała orzechów i ciasteczek do misek. Układała na ladzie tace z czekoladkami i pierniczkami.

  Gospodyni wyglądała tego dnia wyjątkowo urodziwie, o czym nie omieszkał jej co chwilę powiadamiać jej ukochany Wędrowiec. W falujące, sięgające jej do ramion miedziane włosy wpięte były owoce kaliny i białe drobne kwiatuszki łąkowe, których nazwy nigdy nie umiała zapamiętać. Ubrana w powiewną, błękitną sukienkę oraz ciepłe, białe bolerko i delikatną maseczkę przypominającą rozwartą muszlę prezentowała się wspaniale. Wczoraj wieczorem panna Szydełko przyniosła wszystkie wydziergane przez siebie wspaniałe maski balowe. I teraz leżały one tuż przy wejściu w wyłożonym aksamitem pudle, by każdy z gości mógł od razu coś dla siebie wybrać i się w nie przystroić.

   Joasia miała na sobie delikatną, rozkloszowaną dołem i sięgającą aż do kostek białą sukienkę. Przez kilka ostatnich wieczorów szyła ją dla siebie zupełnie sama, korzystając tylko przy tym z paru cennych rad swojej mamy oraz dając się ponosić fantazji i talentowi.

- Może jednak Joasia powinna zostać krawcową! – zastanawiała się Barbara, patrząc z jaka lekkością i polotem jej córka tworzy swoją kreację.

- A może zostanie projektantką mody? Kto wie, ile talentów drzemie w tym moim dziecku! – myślała ze wzruszeniem krawcowa, obserwując wszystkie poczynania przejętej przygotowaniami do balu dziewczynki.

Sama też ubrała się niezwykle elegancko i teraz lśniły jej oczy na myśl o tym wielkim dniu, gdy tak wielu mieszkańców miasteczka zejdzie się do gospody w uszytych przez nią, lub przerobionych przez krawcową specjalnie na ten dzień kreacjach.

   Jak na razie jednak nikogo z gości nie było, co pomału zaczęło niepokoić Gospodynię i tkwiącego w otwartych wrotach gospody, ubranego odświętnie Wędrowca. Wszak na zaproszeniach i na porozwieszanych na słupach ogłoszeniowych powiadomieniach napisano wyraźnie, że bal rozpocznie się o zachodzie słońca! Niestety! Czekanie na pierwszych gości wydłużało się coraz bardziej. Cyganie stroili w nieskończoność swoje skrzypki. Romskie tancerki w bajecznie kolorowych, czekających na tańce sukniach, stały ze znudzonymi minami przy ognisku i wzruszały ramionami, dziwiąc się tej pustce i ciszy wokół. Wszak miały zaproszenie na występy w znanym uzdrowisku. Teraz mogły tam brylować i cieszyć oczy wielu widzów. Zamiast tego tkwią tutaj, gdzie nawet pies z kulawą nogą się nimi nie zachwyca. Jak długo można tak czekać i tracić czas?!

   Od strony miasteczka nie było widać by ktokolwiek nadchodził czy nadjeżdżał. Powoli zachód słońca chował się w mroku gęstniejącego z każdą chwilą wieczoru. Tylko księżyc i gwiazdy rozświetlały się na niebie coraz wyraźniej i mrugały porozumiewawczo do lampionów, płomyków świec i lampek w dole.

Wojtek, stojący dotąd wiernie przy Wędrowcu niczym giermek przy swym rycerzu znudził się wreszcie i zajął się wraz z Joasią pieczeniem kromek chleba nad ogniem. Dzieciom w brzuchach już nieźle burczało a od rana nic nie jadły, zbyt przejęte i podniecone czekającym je balem, by przełknąć cokolwiek. Także Hannie głód dawał się juz nieźle we znaki. Bo chociaż szykowała dzisiaj tyle pyszności w kuchni i ustawiała stosy jedzenia na stołach, to do tej pory nie miała czasu ani potrzeby by chociażby spróbować któregokolwiek z tych smakołyków.

Wreszcie po godzinie takiego wypatrywania i nerwowego biegania od okna do okna, od ścieżki do ścieżki Wędrowiec zwołał wszystkich do gospody i zawołał tak dziarsko i optymistycznie, jak to tylko on potrafił:

- Kochani! Nasi goście spóźniają się bardzo! Nie wiadomo, o której w końcu tu dotrą a mnie już kiszki marsza grają. Co wy na to, byśmy przekąsili małe co nieco przy ognisku? Nasi romscy przyjaciele też pewnie głodni. Siądźmy więc sobie razem kołem i upieczmy kiełbaski! Co wy na to?

   Gospodyni oraz pozostali zareagowali z entuzjazmem na jego propozycję i już po chwili pełna napięcia i nerwowego oczekiwania atmosfera pękła jak bańka mydlana. A wszyscy zgromadzeni poczuli w sercach ulgę i dziwny spokój, że przecież prędzej czy później ktoś przecież przyjdzie a póki co, trzeba jeść i pić, by w tym przedłużającym się czekaniu nie opaść z sił!

                                                                                       * * *

   Kochani czytelnicy i obserwatorzy naszego bloga oraz wszyscy, których zainteresowała choć trochę opowieść o przygotowaniach do balu w miasteczku odnalezionych myśli! 

   Oboje z Cezarym bardzo prosimy Was o potwierdzenie krótkim przywitaniem pod tym postem, że tu jesteście i chcecie poznać ciąg dalszy tej historii. Chcielibyśmy zaprosić Was serdecznie do uczestnictwa w tym jesiennym balu. Gościć Was wprawdzie tylko wirtualnie, ale tym niemniej bardzo, bardzo serdecznie na tej zwariowanej nieco, zaczarowanej zabawie w gospodzie „Pod złotym liściem”.

   Pobawmy się razem! Wejdźmy w nastrój tego zanurzonego w magię miasteczka. Uwierzmy raz jeszcze w baśnie, wróżki oraz szczęśliwe zakończenia.

   Kochani! Czekamy na Wasze zgłoszenia do jutra, czyli do godziny osiemnastej w niedzielę! Jeśli dacie nam sygnał, potwierdzając swoją chęć do zabawy lub chociażby obecność tutaj, to wróżka Konstancja obiecała, że zrobi wszystko, co w jej mocy byście byli częścią tej historii, tego miasteczka, tych wrześniowych czarów i samego balu. Co Wy na to???!