Bal na powitanie jesieni, cz.3 - "W cukierni pana Pierniczka"

   Od kiedy Joasia przychodziła prawie co dzień do cukierni pana Bazylego, zwanego przez wszystkich panem Pierniczkiem minęło mu jakoś zmęczenie i to dziwne, starcze odrętwienie w jakie popadł ostatnimi laty. Odłożył na razie sprzedaż cukierni, tłumacząc się rozczarowanemu tym, a gotowemu na jej nabycie piekarzowi Wacławowi, że jednak musi tę sprawę jeszcze dogłębnie przemyśleć.

Panu Bazylemu wróciły rumieńce na twarz oraz dawno zagubiona werwa w mięśnie.

- A może wcale nie jestem jeszcze taki stary? Może tylko mi się zdawało? – zastanawiał się nieraz spacerując po rynku miasteczka i przyglądając się z sympatią jego mieszkańcom.

   Od wiosny już kilka razy odwiedził Joasię i jej mamę w ich malutkim, skromnym mieszkanku. Za każdym razem przynosił ze sobą kawałek pysznego ciasta albo ukochane przez wszystkich pierniczki. Pojawiał się ze swoim ciepłym uśmiechem oraz opowieściami z dawnych, dobrych lat. Czas nie płynął kiedyś tak szybko. A ludzie mieli zdecydowanie więcej czasu dla siebie. Wieczorami lubili zbierać się razem, słuchając ciekawych historii i baśni opowiadanych przez starszych. A teraz? Ech, szkoda mówić! 

   Jakie to szczęście dla niego, iż mógł poznać tę rezolutną dziewczynkę oraz jej skromną, dobrą mamę. Ponieważ jego wzrok już nieco szwankował a żadne okulary nie pomagały uwielbiał gdy Joasia czytywała im na głos fragmenty ciekawych ksiażek przygodowych i podróżniczych oraz ukochanych przez wszystkich baśni. Niekiedy tak bardzo wciagała ich akcja tych opowieści, że potem bawili się w trójkę w odgrywanie najciekawszych scenek z  ulubionych lektur i na kanapie, niczym na tratwie ratunkowej opływali cały świat mierząc się po drodze z syrenami, rekinami i straszliwymi smokami. Oczy lśniły im wówczas pełnym emocji blaskiem a rumieńce na policzkach wskazywały na to, że wszystkim im bardzo się ta zabawa podoba. Tylko mama dziewczynki martwiła sie nieraz , by wesołemu cukiernikowi ten nadmiar iście dziecięcych szaleństw w końcu nie zaszkodził. Przecież miał juz swoje lata i powinien na siebie uważać. Jednak gdy tylko ośmieliła się zwrócić mu na to uwagę i odrobinę przystopować te wieczorne, beztroskie harce,  pan Pierniczek parskał niecierpliwie i tylko mocniej zawiazywał na głowie czarną opaskę, w której udawał groźnego pirata a potem rzucał się w odmęty, po błyszczący na dnie skarb Atlantydy!

   Matka Joasi, Barbara też na szczęście zupełnie doszła do siebie po przebytej chorobie i teraz ze zdwojoną mocą pracowała stukając codziennie przez wiele godzin swoją starą maszyną do szycia. Pan Bazyli patrzył z podziwem na tę drobną, delikatną kobietę, która tak dzielnie dawała sobie radę z utrzymaniem domu i z wychowaniem córeczki na mądrą, a przede wszystkim dobrą osobę. Nie mogła jej poświęcić tyle czasu, ile by chciała, ale Joasia nie narzekała. Pomagała mamie w czym tylko się dało. A to materiał w czasie cięcia przytrzymała. A to zmiotła ścinki kolorowych tkanin spod stoliczka. A to wyszukiwała odpowiedni odcień nici. I to właśnie dziewczynka była odpowiedzialna za donoszenie klientom zamówionego towaru. Kilka razy w tygodniu biegła więc do mieszkań w kolorowych kamieniczkach przy rynku i stukała do drzwi, by podać zapakowane w szary papier pakunki i odebrać za nie należność. Dlatego mnóstwo osób ją znało i lubiło. Jednak tak wiele tych zamówień na nowe rzeczy do uszycia nie było. Chociaż pani Barbara była wspaniałą, dokładną, pełną pomysłowości i kreatywności osobą, to gdzieżby wygrała z ofertą sklepową?! 

     W tych wielkich sklepach przecież wszystko można było dostać o wiele taniej. A to właśnie śmiesznie niska cena stanowiła dla potencjalnych nabywców najważniejszą zaletę. Cóż z tego, że była to przeważnie tandetna chińszczyzna z przyszytymi oszukańczo kolorowymi metkami z całego świata? Co z tego, że po pierwszym praniu ubrania rozciągały się, traciły kolor i szyk? Cena zwyciężała! Toteż pani Barbara ratowała się przeróbkami starych rzeczy. Rzadziej szyciem eleganckich kostiumów dla pań nieco szerszych w biodrach oraz czasami ślicznych fartuszków szkolnych dla dziewczynek. 

   Dlatego kobieta zdawała sobie sprawę, iż krawiectwo to na pewno nie jest zawód dla jej córeczki. Przecież świat zmieniał się bezustannie i odchodził coraz bardziej od rzemieślniczej rzetelności oraz indywidualizmu. Barbara cieszyła się, iż Joasia uczy się cukiernictwa u sympatycznego pana Bazylego. Zawsze to lepiej posiadać jakąś praktykę, umieć więcej i mieć w przyszłości możliwość wyboru zawodu a nie być zmuszoną do wykonywania dzień w dzień nielubianych, monotonnych czynności. Barbara była dumna ze swego wrażliwego, uczynnego dziecka. Na dodatek Joasia pilnie się uczyła, migiem czytała wszystkie nowości z biblioteki i nie poddawała się panującym obecnie modom na markowe ciuchy, szpan i techniczne nowinki z zagranicy. Zresztą i tak nie byłoby ich na nie stać, a więc matce ciężar spadał z piersi, iż córka nie domaga się żadnych nowoczesnych gadżetów i wystarcza jej to, co miały.

   A miały siebie. I to było najważniejsze dla matki i córki. Bo przecież jeszcze do wiosny tego roku pani Barbara ciężko chorowała i długo nie było pewności, czy kiedykolwiek jeszcze zasiądzie do swej maszyny do szycia. Nie pomagały żadne leki. W kobiecie z każdym dniem gasł blask i nie miała sił, by podźwignąć się z dna smutku i pustki, w którą popadła.

   Aż wreszcie czarodziejska Wiosna i Joasia przywróciły ją do normalnego życia. I znowu potrafiła się uśmiechać i widzieć w otaczającej ją rzeczywistości sens i barwy.

   Od dwóch tygodni krawcowa miała zdecydowanie więcej pracy, co bardzo ją cieszyło i dawało nadzieję, na chwilową przynajmniej poprawę ich skromnego bytu. Otóż w gospodzie "Pod złotym liściem" szykował się wielki bal i ludziom na gwałt potrzebne były jakieś odpowiednie na ten dzień kreacje. Paniom marzyło się by ubrać na tę okazję długie do kostek, kwieciste suknie. Najlepiej powiewne i miękkie czy też szeleszczące taftą jak z romansów dla dorastających panienek. A panowie potrzebowali barwnych koszul, zwężenia czy też poszerzenia długo nie noszonych eleganckich spodni czy całych garniturów. Nagle okazało się, że nic, co można było dostać w sklepach nie bardzo pasuje na taki bal. I mieszkańcom miasteczka odnalezionych myśli raptem przypomniało się, że mają u siebie wspaniałą krawcową, która prawie z niczego potrafiła zrobić naprawdę coś. I odnaleźli w sobie przy tej okazji dawne marzenia, wspomnienia oraz schowane na dnie szafy stare, niemodne ubrania, które przy odrobinie starania raz jeszcze mogły zabłysnąć.

  Także panu Pierniczkowi oczy śmiały się na myśl o balu. Ostatniego wieczoru odwiedziła go Gospodyni ze swym ukochanym Wędrowcem i długo siedzieli razem popijając kawę, zagryzając ją ciasteczkami i ustalając słodkie menu na planowaną przez nich wielką zabawę.

   Z boku stała Joasia, lukrująca pierniczki i ozdabiająca je orzeszkami a także kandyzowanymi owocami. Przysłuchiwała się z ciekawością rozmowom starszych i serce waliło jej młotem z wrażenia i przejęcia. Przecież jeszcze nigdy nie była na takim balu! Dużo tylko czytała o takich pięknych, dalekich od zwykłej rzeczywistości chwilach i jej samej marzyło się, by kiedyś, gdy dorośnie, zawirować w białej sukience pośród innych, odświętnie ubranych gości.

- Radzę Wam, moi kochani byście na ten wieczór przygotowali dla gości przede wszystkim dużo uśmiechu i serdeczności. Nie warto się tak przemęczać i wykosztowywać. Ludzie, jak się roztańczą i rozśpiewają, to nie w głowie im będzie jedzenie! – mówił jak zwykle prosto i uczciwie miły pan Bazyli, patrząc z przyjemnością na sympatyczne twarze Gospodyni i Wędrowca oraz dostrzegając jak bardzo są tym wszystkim przejęci.

- No tak!Ma pan oczywiście rację! – zaśmiał się Wędrowiec.

 -Na uśmiechu na pewno nam nie zbywa! – dodał ściskając serdecznie dłoń zapatrzonej w niego miedzianowłosej kobiety.

- Ale czymś poczęstować gości przecież trzeba. Już zaplanowaliśmy, co podamy jako główne dania. To będą pieczone kiełbaski, prawdziwki w śmietanie, chleb ze swojskim smalcem i z ogórkami kwaszonymi oraz zapiekane z ziołami chrupiące ziemniaczki. Nie mamy tylko pomysłu na ciasta – wyznała Gospodyni, patrząc z nadzieją w szare oczy cukiernika.

- No dobrze! Wobec tego upieczemy z Joasią pierniczków i kruchych ciasteczek, bo to zawsze ludziom smakuje i wygodnie się je. Przyda się też placek ze śliwkami. No i mnóstwo czekoladowych serduszek. Co Wy na to kochani? A Ty, co myślisz Joasiu? Damy radę? – pytał staruszek, zerkając z miłym uśmiechem na Joasię i przywołując ją ku sobie.

   Dziewczynka otarła dłonie w kolorowy fartuszek, który zawsze ubierała na siebie podczas pracy u pana Bazylego a potem z lekką nieśmiałością podeszła do dorosłych, przyglądając się ciekawie gościom cukiernika.

- Och! Z taką dużą, dzielną pomocnicą na pewno wszystko się uda! – zawołał wesoło na jej widok mężczyzna z sumiastym wąsem, zwany przez wszystkich Wędrowcem.

- Przecież widać, że robota aż pali się tej dziewczynce w rękach. Czy mógłbym spróbować chociaż jednego z tych zachwalanych pierniczków? – zapytał jeszcze, śmiejąc się przymilnie i z lubością zaciągając zapachem słodkich, korzennych wypieków.

- No pewnie! – zawołała dziewczynka i przyniosła całą tacę świeżo polukrowanych pierniczków, którymi zaraz wszyscy zaczęli się zajadać i zachwalać pod niebiosa ich niepowtarzalny smak i aromat.

- A jutro z rana zamierzamy wpaść do Ciebie i Twojej mamusi Joasiu! Też mamy pewną prośbę do was obu oraz oczywiście zaproszenia na bal – rzekła pełnym ciepła głosem Gospodyni i z przyjemnością zauważyła, jak wielką radość sprawiła tym dziewczynce.

   Po zmierzchu w miasteczku odnalezionych myśli niewielu mieszkańców wychodziło z domu. Ale w większości kamieniczek trwały już pełne entuzjazmu rozmowy o nadciągającym balu. Tymczasem w cukierni, pochyleni nad talerzem ze świeżutkimi, kruchymi ciasteczkami siedzieli blisko siebie serdeczni, przyjaźni ludzie i słuchali opowieści Pana Pierniczka o dawnych, dobrych czasach. O spełnionych i niespełnionych marzeniach mieszkańców miasteczka. O wspaniałych balach, rautach i przyjęciach. O wesołych, pełnych nadziei i radości ludziach, których teraz na świecie jakby coraz mniej. A może jednak nadal istnieją, tylko pochowali się w swych domach, jak smoki i krasnale w ciemnych pieczarach?  Tak sobie szeptali, rozprawiali, marzyli a wreszcie Joasia wyciągneła ze swego plecaczka wyszperaną w antykwariacie, pachnącą starym kurzem i jaśminową herbatą książkę i już po chwili zatonęli w kolejnej, facynującej lekturze.

   A kiedy nocny mrok granatową materią zupełnie spowił uliczki miasteczka stara wróżka Konstancja, siedząca dotąd w cukierni na obrazie u boku babki Eulalii i jak zwykle rozgrywajaca z nią późną partyjkę szachów nagle coś nieoczekiwanego wyszeptała do ucha przyjaciółki. Eulalia też miała wiele do powiedzenia w tym względzie. Ich tajemnicze szeptanki trwały dość długo. A uradowanym swym pomysłem staruszkom oczy lśniły mocniej niż lampy uliczne.Wreszcie obie cichutko zeskoczyły z obrazu i niezauważone przez nikogo, trzymając w dłoniach rąbki swych szerokich spódnic wyfrunęły przez okno, by zajrzeć do gospody "Pod złotym liściem". Tyle się tam miało dziać przecież! Najwyższy czas przyłączyć się do przygotowań!