sobota, 27 lipca 2013

Wańka wstańka, dwie matki i syn marnotrawny...




 …A życie toczy się dalej. Toczy się nawet bardzo intensywnie i nieustannie nabiera rozpędu. Aż się nieraz w głowie kręci od roboty i myślenia o tym, co jeszcze trzeba zrobić, z czym zdążyć. Czasem wpada się w jakąś koleinę i trudno się z niej wygrzebać, lecz przecież w końcu wypada pozbierać się by iść znów do przodu, bo czas ucieka i głupio byłoby przegapić jakąś ważną, niepowtarzalną przecież chwilę. Zdusić optymizm lipca wiecznym markoceniem, żalem i wspominaniem, roztrząsaniem problemów i spraw, na które nie ma się przecież wpływu. Człowiek to taka śmieszna zabaweczka  - wańka wstańka albo robak, który przewrócony na grzbiet długo przebiera bezradnie nóżkami, ale wreszcie daje radę powstać i pobiec swoją ścieżką. I na tym życie polega. U każdego z nas. Tak musi chyba być a więc chociaż w trybikach coś tam skrzypi, to jednak wciąż jako tako działa ta tajemnicza maszyneria wewnątrz nas, która nakazuje by pomimo wszystko brnąć naprzód!




   Skończył się właśnie u nas czwarty w tym roku i ostatni wylęg kurcząt z inkubatora. Te pierwsze, o których pisałam kilka miesięcy temu są już duże i samodzielne. Następne pokolenia też nieźle sobie radzą na wybiegach i w kurnikach. A wszystko to bezustannie głodne! Latam więc jak fryga od jednego do drugiego i karmię to żarłoczne, ćwierkające towarzystwo. Czasem przykucnę w kurniku starszaków i wystawiam do nich dłoń a one wskakują ochoczo na moje palce i trzymają je mocno chłodnymi, drobnymi, oliwkowymi w kolorze łapeczkami, patrząc na mnie i przekrzywiając śmiesznie łebek. Są w wieku, gdy jeszcze wszystko je ciekawi a ta ciekawość przeważa nad lękiem i nieufnością. Badają teren. Wskakują gdzie tylko się da. Lubią kontakt z człowiekiem. To taki niezwykły, lecz niestety, krótki czas. Potem będą coraz bardziej dzikie i ostrożne a jedynym wabikiem, który sprawi, że bez lęku, tłumnie i gwarnie otoczą moją postać stanie się jedzenie przynoszone im przeze mnie co dzień w charakterystycznym, białym wiadrze.


   Okazuje się, że nasze kozy nie znoszą paść się same i stojąc za płotem ogrodu w łanie soczystej, młodej trawy uparcie pobekują i manifestują swoje niezadowolenie. A ja mam tak szczelnie wypełniony czas, że na łące mogę teraz spędzić z nimi zaledwie kilkanaście minut. Potem pędzę do swoich obowiązków a kozule wzywają mnie wciąż niepocieszone. Pozostawione samym sobie na polu plączą się wokół kołków, zamotują nogi w sznurek a niekiedy na skutek wariackich skoków przez siebie spinają się postronkiem w jedno i stoją tak, jak rozwrzeszczana, unieruchomiona grupa Laokoona. Lecę więc do nich czym prędzej na ratunek. Odplątuję przestraszone, rozmeczane wniebogłosy kozy. Przemawiam im do rozumu i drapię uspokajająco między rogami tak, jak lubią. Przepinam je dalej od siebie by nie doszło do następnej plątaniny ciał. I znowu wzywają mnie inne, nie cierpiące zwłoki obowiązki.
   Właśnie przy pomocy uczynnego sąsiada zmajstrowaliśmy z Cezarym dla nich specjalne, obracające się kółka z łańcuszkami zapobiegające zaplątywaniu się. Może to pomoże! Może kozuchy nareszcie polubią pasienie na świeżym powietrzu. W swojej koziarni  jedzą wszystko bardzo chętnie. Najbardziej lubią ziemniaki i owies. Ścinamy też z mężem gałązki drzew owocowych, trawy i zioła dla nich, dogadzając tym wybrednym stworzeniom i zżymając się sami na siebie, że im ulegamy. Ale przecież to jeszcze dzieciaki, więc należy im się więcej troski i rozpieszczania, prawda?


    
    Ale, o czym to ja miałam…? Ach tak! Najpierw o dwóch matkach. Otóż w jednym z naszych kurników od prawie miesiąca dwie kwoki – beżowa czubatka i zielononóżka siedziały wspólnie na jednym gnieździe, uparcie czekając na potomstwo. I wreszcie się doczekały! Na spółkę wysiedziały czworo piskląt i bardzo dzielnie się nimi opiekowały, zapewniając im ciepło, bezpieczeństwo i spokój. Dzieliły się obowiązkami i wymieniały się w gnieździe miejscami tak, by każda mogła poczuć uroki macierzyństwa. Widać, że dobrze czuły się razem a ich maleństwom nie brakowało przy tak ofiarnych mamach ptasiego mleka. Kwoki pokazywały im, co jeść i pić, jak grzebać. Przemawiały do pociech i tłumaczyły zawiłości kurzego świata. A wieczorem obie matki zasypiały zgodnie przytulone do siebie i spokojne. Natomiast w gęstwinie ich ciepłych piór spały poćwierkujące rozkosznie pasiaste kurczęta zielononóżek. Obserwuję z ogromnym zainteresowaniem, wzruszeniem oraz podziwem tę nową dla mnie sytuację, dziwiąc się samej sobie, jak mogłam kiedyś uważać kury za głupie stworzenia. 


Ponieważ tak wspaniałe z moich kwok matki postanowiłam wreszcie zaryzykować i podłożyć im do gniazda niedawno wylęgnięte z inkubatora kurczęta. Zaniosłam im wieczorem dwadzieścia piskląt a one zaopiekowały się nimi troskliwie, rozkładając jeszcze szerzej skrzydła i zagarniając ogłupiałe przeprowadzką maluchy pod siebie. Tak się cieszę, że niedawne sierotki ze sztucznej wylęgarni będą miały tak dobre, przybrane mamy! Na pewno korzystnie zrobi to ich psychice i ogólnemu rozwojowi. Szkoda, że w maju i czerwcu nie miałam komu podłożyć tamtejszych piskląt. Dorastałyby z innymi kurami a nie tak, jak teraz osobno, w pozbawionym wzorców zachowań starszych kur i kogutów oraz ich opieki przedszkolu.


  
    I wreszcie o synu marnotrawnym…Pamiętacie moją opowieść o niewiernym kocie, zwanym przez nas Tureckim, który zmieniwszy obiekt uczuć zamieszkał w sąsiednim przysiółku u pijaczka Romanka i został przez niego nazwany Rudolfem? Otóż parę dni temu Rudolf Turecki wrócił do nas! Patrzę ja rano przez okno a tam, na wystawionej przez nas przed budynek gospodarczy zielonej kanapie po poprzednim właścicielu naszego domu Staszku, śpi mocno wyciągnięty jasnorudy kot. Na ten widok przetarłam oczy ze zdumienia i zapytałam samą siebie, jakim cudem brat bliźniak Tureckiego, rudy kot Antek, którego przed chwilą nakarmiłam w kuchni na piętrze zdołał błyskawicznie wyjść z domu i natychmiast pogrążyć się w tak głębokim śnie?! Na wszelki wypadek, przeskakując po dwa chody na raz wróciłam do kuchni, by upewnić się, czy żarłoczny kocur nadal ucztuje. Właśnie chłeptał mleko i zerknął na mnie sennym wzrokiem, półprzytomny od błogości, której dostarczał mu ten biały napitek. Znów szybko zbiegłam na dół, by popatrzeć na leżącego kota. Serce zadudniło mi wówczas przejęciem, niedowierzaniem i wzruszeniem. Tak! To mój niewierny Turecki spał sobie smacznie i jak gdyby nigdy nic wyciągał się w pozie nieprzyzwoicie leniwej i swobodnej na skąpanej w słońcu kanapie.

   Otworzyłam drzwi. Najpierw, jak zwykle weszła Zuzia witając się wylewnie i oblizując mi ręce. Kilka chwil potem pojawił się Turecki, który popatrzył na mnie czule i miauknął coś słodko na dzień dobry. Otarł się przyjaźnie o Zuzię a potem wskoczył mi na ręce lgnąc do mnie z całej siły. Mrucząc głośno, obejmował w charakterystyczny dla siebie sposób moje nadgarstki. 

- Och, jak Ty schudłeś biedaku! Jak ci futerko zjaśniało! – szepnęłam, wtulając twarz w jego mięciutką, pachnącą wiatrem sierść.
- Cóż to się stało, że zdecydowałeś się nareszcie odwiedzić nasze skromne progi, Ty huncwocie? – z lekkim przekąsem spytałam rozanielonego kota, tuląc go w ramionach i wchodząc po schodach do kuchni.
W odpowiedzi kot zmrużył piękne oczy a potem otworzył je szeroko i starał się telepatycznie odpowiedzieć na moje pytanie. A mnie zaczęło się wówczas przypominać, że przecież jego nowy opiekun Romanek mówił mi przy okazji kwietniowej wizyty u niego, iż w lipcu wybiera się do szpitala i nie będzie mógł wówczas zając się Rudolfem, czyli moim Tureckim.
 -I pewnie teraz właśnie jest ten czas. Kota nie ma kto nakarmić, a więc jak trwoga, to do Boga! – sarkastycznie mruknęłam sama do siebie, obserwując wychudzonego rudzielca jak pałaszuje z rozkoszą zwykłą, niezbyt przez niego niegdyś lubianą suchą, kocią karmę a potem chlipie z miseczki mleko.
- Och, ty niewdzięczny kocie! Synu marnotrawny! Ciekawe, czy zostaniesz u nas na zawsze? A może tylko rad, nie rad wpadłeś tu na wakacje, do darmowej jadłodajni i pójdziesz sobie do Romanka, gdy tylko tamten wróci ze szpitala? – zrzędziłam, sadzając kota na wyściełanym miękko krześle, głaszcząc go pieszczotliwie i żałując, iż jak zwykle nie mam czasu by posiedzieć z nim dłużej.


   Był to wczesny poranek, pora, gdy otwieram kurniki, roznoszę wszystkim kurom karmę, ziarna i wodę. Potem idę do starych kotek mojej zmarłej sąsiadki, które na zmianę z jej mieszkającą w sąsiedniej wsi rodziną dożywiam. Następnie szykuję wielką miskę specjalnej mieszanki z jajek, bułki tartej, ziemniaków i makaronu dla średnich kurcząt. Zaglądam do kwok. Sprawdzam, czy coś nowego się nie wylęgło. Wstawiam do gotowania ziemniaki w parniku. Biegnę z Zuzią na grządki po coś świeżego na śniadanie. Wciąż jeszcze mamy dużo sałaty. Sporo jest też ogórków i pomidorów oraz ulubionej przez nas czarnej rzepy. Pięknie dojrzewają cukinie, kabaczki i patisony. Zaczynają kwitnąć słoneczniki.


   W tym czasie Cezary wyprowadza kozy na trawnik koło ogrodu. Trawa jest tam młoda, świeża i soczysta a przyjemny, poranny chłodek sprawia, że nawet nasze rozkapryszone kozuchy przez kilkanaście minut są cicho i pałaszują aż miło patrzeć. Po powrocie mój mąż zastyga w zadumie przy coraz bardziej przypominającej altanę zarysie naszej przyszłej, letniej kuchni. W myślach szykuje sobie pewnie front robót na cały dzień. Potem znika w czeluściach drewutni, gdzie przygotowuje wszystkie niezbędne do realizacji swych planów narzędzia. Taszczy deski, dachówki, łaty i bale do budowli. Ostrzy łańcuch od piły. A przysiadłszy na ławeczce przed budynkiem gospodarczym wyczesuje białe kłaki z Zuzi oraz popala z rozkoszą skręcane przez siebie własnoręcznie papierosy. Tak, znowu papierosy, niestety! Już nic nie mówię, bo po bo mam strzępić język po próżnicy? Chce, to pali. Jakieś przyjemności w końcu trzeba w życiu mieć, bo to życie jest dziwnie krótkie a każda chwila bezcenna. Nie wiadomo, co będzie jutro? Czy w ogóle będzie? A więc póki trwa dzisiaj cieszmy się tak, jak umiemy tym dniem i dogadzajmy sobie w miarę swoich możliwości i skromnych przecież potrzeb.
   Wreszcie przychodzi pora naszego śniadania, które celebrujemy jak długo się da, wiedząc o tym, że zaraz po nim wsiąkniemy na dobre w robotę i dopiero późno po południu grające marsza weselnego kiszki przypomną nam o tym, że trzeba by znowu coś wrzucić na ząb.


  Ale wróćmy do Tureckiego. Najadłszy się i napiwszy wyszedł z domu i przez kilka następnych godzin tyle go widzieli. Już nawet pomyślałam, że wpadł do nas tylko z towarzyską wizytą, nie mając zamiaru zostawać na dłużej. Myliłam się jednak. Po południu kotek jak gdyby nigdy nic wrócił. Posiedział w pozie sfinksa na dębowym balu w letniej kuchni. Obsikał koło od naszego samochodu, znacząc w ten sposób teren i biorąc znowu we władanie nasze podwórze. Truchtem wbiegł na piętro. Znowu podjadł sobie smacznie a potem ułożył się wygodnie na mięciutkiej poduszce w niedawno wyremontowanym przez nas pokoju. I spał tak słodko i niewinnie aż do wieczora. Potem znowu przepadł na kilkanaście godzin. Zniknął swoim zwyczajem jak błędny ognik. Aby wrócić następnego dnia po południu, najeść się a potem drzemać rozkosznie w blasku zachodzącego słońca na ulubionej, zielonej kanapie po Staszku…


46 komentarzy:

  1. Nooo jak miło..:) Olga jak tam u Was pieknie! I Turecki powrócił - ten to ma zycie jak w Madrycie:)

    Pozdrawiam i już zacieram ręce na myśl o jesiennych wieczorach, kiedy będziesz miała czas aby poopowiadac nam o letnich przygodach:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Też już czekam z utęsknieniem na te jesienne a nawet zimowe wieczory, bo zmęczonam momentami już bardzo.
      Lato jest cudne, ale strasznie zawsze pracowite. A na dodatek te upały teraz bardzo dają w kość.
      Turecki już dzisiaj przyszedł, pojadł, popieszczony został a teraz spi sobie w cieniu. Ten to naprawdę ma dobrze, gagatek jeden!
      Sznupciu miła, uściski zasyłam!:-)

      Usuń
  2. Olgo jak miło , swojsko mi się zrobiło , że JESTEŚ :), Wiesz , że jesteś dla mnie , jedną z najważniejszych osób , które tu spotkałam w tym blogowym świecie .
    Miałaś bardzo dobry pomysł z tymi maluchami podkładając je kwoce , u mnie tylko silka kwoczy , a teraz siedzi na swoich jajach , pierwszy raz podłożyłam je kwoce , w inkubatorze mam pawie jaja .

    Te kozy to rozpieszczone maluchy , ale Wiesz każde zwierzę lubi jak mu się poświęci ciut uwagi , czasu , głaskania .....
    Turecki , zguba się znalazła , ciekawe na jak długo , a Cezary , znów pali , ale co to on ma świętym być , jest człowiekiem dorosłym , sprawia mu to przyjemność , niech pali .

    Miłej niedzieli Wam ,życzę i ściskam mocno :))
    Ilona

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. I mnie miło powrócic w stare, przyjazne kąty. Jest to jakis nasz blogowy, ale sympatyczny światek, dający chwile wytchnienia od roboty i sporo dobrej energii płynącej ze spotykania serdecznych ludzi. Zauwazyłam jednak, że jak sie tak długo nie ma czasu ani nawet potrzeby wchodzenia na blogi to się trochę od tego wszystkiego odwyka.I trzeba odnaleźć sie w tym na nowo.
      Kozy już się pasą od świtu. na razie jeszcze nie jest gorąco, więc nawet nie protestuja. Pyszczki mają pełne koniczyny i dziurawca, czyli pomału zaczynają uczyc się uroków pasienia.Turecki najedzony śpi w cienistym miejscu w budynku gospodarczym. A ja zaraz zabieram sie za pieczenie ciasta z wiśniami, bo u nas dzisiaj będzie kupa gości wieczorem na grillu.
      Mam nadzieję, ze Twojej silce uda sie wysiedzieć do konca jaja i będą mogły zostać matkami.To takie piekne, móc obserwować codzień tę miłośc i mądrość macierzyńska oraz szczęście kurczaczków.
      Cezary pali, no cóż. Niech ma chłop trochę przyjemności. Świetym na pewno nie ma zamiaru ani ochoty zostać. Ja zresztą też!
      Ilonko kochana! Dziekuję Ci za tyle ciepłych słów.I Ty także jesteś bliską mi duszą.
      Usmiech serdeczny Ci zasyłam i zyczenia dobrej niedzieli!:-))

      Usuń
  3. Dobrze, Olenko, ze dalas mi cynk, inaczej zylabym w nieswiadomosci, ze u Ciebie nowy wpis sie pojawil. Ja rowniez niezmiernie sie ciesze z Twojego powrotu na nasze lono, corko marnotrawna!
    Pieknie opisujesz zwykla codziennosc na wsi, ktora ubrana w odpowiednie slowa, staje sie zajmujaca opowiescia o Waszym zyciu. Twoje zwierzaczki zabieraja nam Ciebie, wymagaja uwagi i opieki, wiec przez nie masz dla nas za malo czasu. Troche im zazdroszcze ;)
    Instynkt macierzynski u zwierzat moglby byc wzorem dla niektorych ludzkich matek, nawet ten od "glupich" kwok. A i Ty mozesz dac upust swojemu instynktowi dla gromady pierzasto-czworonoznych dzieci, ktore pozbawione swoich matek, lgna do Ciebie domagajac sie pieszczot. Urocze!
    Sama jestem ciekawa, czy Turecki zostanie, na pewno sprawilby Ci tym wielka radosc. Ale wiadomo, ze koty chadzaja wlasnymi drogami i nigdy nie ma gwarancji, kogo sobie wybiora za partnera.
    Kozki dorastaja, wiec powoli nie straszna im samotnosc na lace, doceniaja zapewne skarby na niej rosnace.
    Z nieklamana przyjemnoscia CZYTALAM DZISIEJSZY Twoj post, nie zostawiaj nas znow na tak dlugo bez nowych wiadomosci.
    Przyjemnego popoludnia w gronie gosci!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Już po gościach. Miło było i smacznie. Naczynia pomyłam. Nie zjedzone rzeczy pochowałam do lodówki i spokój. Upał był przeokropny. Dopiero teraz, przed północą jest czym oddychać. Świerszcze cykają. Cudnie!
      Turecki codziennie chodzi do Romanka by sprawdzic czy jeszcze nie wrócił a od dzisiejszych gości dowiedziałam się, że jeszcze dwa tygodnie pobędzie w szpitalu na rehabilitacji. I pewnie tyle tyle będę miała tego niewiernego kota!Nic nie poradzę:-)

      Usuń
  4. ...jak miło, że jesteś...brakowało mi Ciebie i Twoich, dających mi chwilę wytchnienia, chwilę wzruszeń i zadziwień światem postów...
    Bardzo się cieszę, że i Turecki wrócił...gdzie mu będzie lepiej???
    Serdeczności:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ano jestem! Czasem chce sie coś człowiekowi napisać i poczytać a gdzie ciekawiej, jak na blogach?
      A jednak Tureckiemu lepiej u Romanka, bo codzień tam chodzi by sprawdzic czy jego przyjaciel nie wrócił. Nawet w tak straszny upał wędruje do sąsiedniego przysiółka. Ten wytrwały kot ma codziennie ponad sześć kilometrów w nogach!
      Uściski wieczorem ślę Ci Meg serdeczne!:-)

      Usuń
  5. Jak ja się ciszę na takie posty i z jaką przyjemnością je czytam. Te kozy, kury i ogrody. Jak mi tego brakuje i jak tęsknie. Podglądam zdjęcia i chłonę widok ukochanej wsi. Kiedy ja ostatni widziałam kwokę z kurczętami? Chyba ponad 20 lat temu. Pisz, pisz jak najwięcej a ja będę się delektować i odpoczywać...A kocura po prostu wykastruj to się włóczyć nie będzie ani znaczyć...Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kocur jest już bardziej Romankowy, to niech kastruje jesli chce. U mnie Turecki przebywa juz tylko gościnnie. Łaskawie przychodzi sie najeść i wyspać.Z trudem to przełykam, ale przełykam.
      Kwoki dzielnie wychowują liczna gromadkę i codziennie widzę, jak uczą kurczaki zdobywania nowej przestrzeni.
      Cieszę sie Agato, że lubisz czytać to, co napiszę.
      Uściski ciepłe Ci ślę!:-)

      Usuń
  6. Miło się czyta takie posty. Zrelaksowałam się jakbym weekend u Ciebie spędziła. Zamieszczaj więcej zdjęć! :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No to fajnie, że się zrelaksowałaś.Dzielę sie z Wami tym, co wokół mnie.Proste tu życie i pracowite. I chociaz stale jestem zajęta, zapracowana i zmęczona, to jednak nie narzekam na to, bo przeciez lepsze to, niż osiem godzin wysiadywania w dusznym biurze. Przynajmniej dla mnie.
      A o zdjęciach będę pamiętała!:-)

      Usuń
  7. kocura bym wykastrowała i będzie spokój:)
    Post optymistyczny, naładowany energią - świetnie sie czyta.
    Na małe kurczaczki mam chrapkę, ale przyszłej wiosny.
    A człowiek to takie zwierze, które wszystko zniesie i ciągle idzie dalej.
    Buziaki i leniwej niedzieli życzę :**

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kocur już w tej chwili jest bardziej Romankowy niz mój, to niech on go kastruje, jeśli zechce. A nie sądze by zechciał, bo na wsi takie rzeczy nie są normą.
      Człowiek rzeczywiście potrafi przystosować sie do wszystkiego. Do każdej skrajności.I do zawirowań losu. Az mu cos w trybikach nie pęknie ostatecznie.
      Niedziela była pracowita, bo gości kupę miałam. Ale miło z nimi było. Smakołyków mnóstwo naszykowałam i ciesze się, że im smakowało.
      Pozdrawiam ciepło Artambrozjo!:-)

      Usuń
    2. Olgo, byłam ciekawa, jak odpowiesz na to pytanie i Twoja odpowiedź zasmuciła mnie. Jeśli nie można liczyć, że osoby takie jak Ty, światłe, wrażliwe, myślące, pochylą się z empatią nad losem rodzących się bez umiaru kociaków, to naprawdę można się załamać. Kocur w ciągu roku może spłodzić 100 kociąt. Większość z nich umrze w pierwszych trzech miesiącach życia męcząc się okrutnie na koci katar, który zaklei im oczy, że przestaną widzieć i nosy, że przestana móc oddychać. Nie zmienisz całego świata, ale możesz zmienić swój kawałek. Nie zmienisz normy na wsi, choć dobrym przykładem można wiele. Kastracja kocura to nie jest ciężki zabieg. Przemyśl to jeszcze raz, proszę.
      Pozdrawiam Cię.

      Usuń
    3. Musze sie z Anka zgodzic, w koncu kastracja kota to nie az tak wielki wydatek, a potem jak chce, niech wraca do Romana. Nie bedzie jednak juz mogl powolywac na swiat kolejnych kandydatow na bezdomki. Roman na pewno go nie wykastruje, bo takim ludziom jak on jest generalnie wszystko jedno. Tobie, Olenko, nie powinno byc.
      Sciskam.

      Usuń
    4. Aniu i Panterko! Dziękuję Wam obu za wyrażenie swojej opinii. Nie pierwszy to juz raz odzywacie sie u mnie na temat kastracji i wiem, ze jest to dla Was ważna, bolesna i nie podlegajaca dyskusjom sprawa.Czuję się trochę jak wezwana na dywanik albo postawiona do kąta i na siłe uświadamiana, że nie ma Mikołaja. Oczywiście wiem o tym, że go nie ma.I zdaję sobie sprawę z tego w jak okrutnym świecie żyję (choc wolałąbym sobie nie zdawać).
      Chciałabym móc nie zabierać moim kocurom tak waznej części ich osobowości jaką jest ich mozliwośc zycia w zgodzie z naturą. Bo właśnie tak zyjąc moje koty są szczęsliwe. Mają wokół ogromne, wspaniałe tereny do dyspozycji a wiec korzystają z nich i potrafią kiedy trzeba być dzikimi,dumnymi, niepodległymi kotami. Pewnie własnie w dużej mierze są właśnie takie ponieważ nie są kastratami. Po kastracji wiele rzeczy stanie sie im obojetne. Najmilej będzie pewnie spędzać im czas w domu, na kanapie albo przy misce.Staną się troche jak wieczne dzieci, albo zywe przytulanki. Wygodny i bezpieczny, ale jednak troche nudny i w porównaniu z obecnym nieco ubogi w doznania to żywot. Na razie chodzą gdzie chcą, polują kiedy i na co chcą,wybierają sobie miejsce do odpoczynku i aktywności, same dokonują wyboru z którym człowiekiem lepiej sie czują a wreszcie nieuchronnie dwa, trzy razy do roku przechodza okres zalecania do kotek i godów. Oczywiście rozumiem, że kocury płodzą kolejne pokolenia kotków, z którymi nie wiadomo co sie potem dzieje. Pewnie nie dzieje sie najlepiej.I to obarcza moje sumienie, jako włascicielki jurnych zapewne kocurów. Nie jest mi łatwo z tym obciążeniem dlatego wciąz jeszcze temat kastracji moich kotów nie jest zamknięty. Odwlekam to jednak z powyższych względów. Rozważam to wszystko prawdopodobnie według Was zachowując sie w ten sposób nieco lekkomyslnie.
      Drugi powód odwlekania tej kastarcji jest juz zupełnie prozaiczny - żeby dokonać zabiegu muszę pojechac do weterynarza w Przemyslu. To około 50 km w jedną stronę.A wczesniej umówic sie na konkretny termin.Tam poczekać kilka godzin na odbiór kocurów. A tymczasem tutaj wciaz wyskakuje mi cos nowego, nieprzewidzianego. A nadmiar codziennych obowiązków i ciągły brak czasu czyni bardzo trudną tę prawie całodzienną wyprawę do wielkiego miasta.Ostatnio zaświeciło światełko w tunelu, bo miejscowy wterynarz, który kastracji nie przeprowadza powiedział ,że byc może będą u niego w sierpniu stazystki weterynarii, które mogłyby taki zabieg wykonac. Gdyby tak sie stało, to skorzystam z tej niepowtarzalnej okazji.
      Tak to wszystko wygląda, dziewczyny kochane.
      Pozdrawiam Was obie serdecznie i mam nadzieje, że nie czujecie sie urażone moimi wywodami!:-)

      Usuń
    5. Olgo, przeczytałam Twoją odpowiedź bardzo uważnie. Dziękuję za nią. Cieszę się, że jest światełko w tunelu. Myślę, że tak jak wiele osób trudno Ci uwierzyć, że wykastrowany kot będzie szczęśliwy. Ja wierzę, że będzie na równi z tym niewykastrowanym, ale wszelkie wątpliwości przeważa troska o los jego licznych dzieci.
      Trzymam kciuki za sierpniowe działania i jestem ciekawa Twoich ewentualnych spostrzeżeń w przyszłości, co do zmiany zachowania, czy charakterów kocurków.

      Usuń
    6. No właśnie Anko - czas pokaże jak to wszystko będzie.Oby było jak najlepiej!

      Usuń
  8. Niby wszystko takie samo codziennie a jednak dzien do dnia niepodobny. I to spietrzenie robot ale i radosc z plonow. Oto uroki zycia na wsi.
    Kot Rudolf Turecki doglada czy wszystko idzie nalezytym trybem. To kot z rasy dwudomowcow, dwupankow. A moze cos nie tak z Romankiem? Czy aby zdazyl do szpitala?
    A kozuchy to wiedza, ze panskie oko koze tuczy :)
    Wiejsko i sielsko pozdrawiam (albo choc miejsko ale serdecznie)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Romanek jest w szpitalu na rehabilitacji. Wróci prawdopodobnie za dwa tygodnie a Turecki zapewne wróci do niego, bo przeciez codziennie wędruje do sąsiedniego przysiółka by sprawdzic czy ukochany Romanek jest juz z powrotem.
      Kozuchy pomału przyzwyczajają sie do nowego miejsca i tutejszych obyczajów.Dzisiaj przez dłuzszą chwilę pasły sie wolno, bez sznurków i były grzeczne. Jednak wciaz boją sie przejeżdżających nieopodal samochodów i traktorów. Boję sie je wiec na dłużej spuszczać z uwięzi, bo spłosza sie i pójdą w las.
      Dziekuję, ze wpadłaś do mnie dziewczyno. Ja również pozdrawiam Cie ciepło, ciesząc się, iż jesteś moim miłym gościem!:-)

      Usuń
    2. Dziekuje rowniez ja :) Milo mi rowniez niezmiernie.
      Zapomnialam dodac, ze wychowaliscie kota Tureckiego na madrego, doroslego kota, ktory sobie calkiem, calkiem radzi w tym doroslym, nie zawsze najprostszym kocim zyciu. Wyrosl z niego WOLNY pan KOT. Czyz nie takie prawa natury powinny sie rzadzic same?

      Usuń
    3. Tak własnie uważam Echo! Turecki jest wolnym, kierujacym sie prawami natury i swoim rozumem oraz uczuciami silnym, dobrze radzącym sobie z zyciem kotem. Szanuję to w nim i doceniam takim, jakim jest. Żal by trochę było odbierać mu ważną część jego istoty. Serdecznie dziekuję Ci za wsparcie i zrozumienie!***

      Usuń
  9. To dopiero wygodna i zmyślna bestyjka ten Wasz ( nie Wasz? ) Turecki! Umie sobie radzić w życiu! Uściski przesyłam i już podsyłam linka Cioci, żeby przeczytała co u Was, bo ona ma słabość i do kotów i do kur:-)))
    Asia

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Pozdrów serdecznie Ciocię od nas Asiu!
      Turecki jest spryciula niesamowita! Czy on nasz, czy nie nasz, to wciaz jest przez nas kochany. I tak pewnie będzie zawsze, mimo jego niewierności.
      Pozdrawiam ciepło!:-))

      Usuń
  10. Miło, że się odezwałaś, Olu :)
    Nawet muchy mają swój rozum, a co dopiero kury. Mam tu na myśli historię z kijków. Mój mąz był wtedy krotko po rezonansie z kontrastem. Poszliśmy do lasu. Jego nic nie pokąsało, a ja byłam pożarta wręcz przez rózne insekty. Skubane ;)
    A Turecki - cwaniaczek jeden, spryciula ;) wie, ze moze na Was liczyć i w razie biedy przygarniecie stwora, nakarmicie, pogłaszczecie :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Trochę sie nazbierało do napisania i czas najwyższy był już sie odezwać.
      Rzeczywiście, każde zwierzę ma swój rozum. Nie wolno ich lekceważyć, bo mogą zaskoczyć nas bardzo. Niekoniecznie pozytywnie.Insekty polubiły Cie ogromnie, pewnie masz słodką krew.One juz wiedzą, co smaczne i gdzie to znaleźć!
      Tureckiego widziałam dzisiaj po południu jak biegł do sąsiedniego przysiółka w prawie czterdziestostopniowy upał! To jest dopiero miłośc i tęsknota za Romankiem!:-))
      Pozdrowienia późna nocą ślę (och, jaki cudowny jest teraz chłodek i muzyka świerszczy za oknem!:-))

      Usuń
  11. Wstąpiłam do Ciebie na moment- wstąpię wieczorem jeszcze raz. Widzę, że masz mnóstwo zajęć, które wypełniają Ci czas.
    Upał teraz ogromny, męczy okrutnie.
    Wspaniałe są kurki- taki matczyny duet.
    Twoje koziule za to rozpieszczone.
    Pędzę do moich zajęć ściskając mocno.
    Buziaki. Miłego dnia

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzisiaj juz na szczęscie nie ma upału. Deszczyk sobie kropi i wiaterek wieje. Jest czym oddychać i robota przez to też lepiej szła.
      Kozule przez wieksza połowę dnia pasły sie całkiem spokojnie, bo nie było juz meczących je bąków, gzów i much na polu. Kurki nadal cudownie opiekują sie maleństwami.
      Uściski gorące zasyłam Ci Zofijanko!:-))

      Usuń
  12. Uwielbiam Twoje opowieści o kurach!
    Historia dwóch matek niezwykła, nigdy o czymś takim nie słyszałam.
    Co do kastracji, to czuję to o czym napisałaś. Przesuwałam i przesuwałam termin kastracji młodego Pasata (ogiera), bo wiedziałam, że to rodzaj wyroku na prawa natury. Może się stać nie tylko pozbawieniem części ciała, ale też części osobowości, temperamentu i radości życia. Jednak zdroworozsądkowa potrzeba zadbania o bezpieczeństwo swoje i innych opiekunów konia, nie pozostawiła miejsca na wahanie. Pasat był wyjątkowo jurnym młodziakiem i siał wokół siebie spustoszenie, gdy jakaś panna była chętna. Po kastracji okazało się, że to, co stanowiło kwintesencję jego pasatowatości, nie zniknęło nic a nic! Ani ciekawość życia, ani niesamowita pomysłowość i psotność, ani gorący temperament!
    A znałam wiele skapcaniałych wałachów, z których jakby życie uszło ...
    Tu gdzie teraz mieszkam, znowu, kurcze, wróciły mi opory przed kastracją psa. Ponieważ jednak nie miałam możliwości upilnowania go przed wycieczkami na panny, więc trzeba było. I znów podobna historia - pies nie zatracił najcenniejszych cech, nie zrobiły się z niego ciepłe kluchy. Pięknie pilnuje obejścia, lisy i tumaki, nie mają szans na porwanie kury.
    I wiesz co Olgo, dylematy kastracyjne już mnie opuściły całkowicie.
    Zawsze mi bardzo przykro przy trzebieniu koziołków, ale nie znajduję żadnych lepszych rozwiązań.
    Ściskam Cię serdecznie!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wiele osób podziwla twoje zdanie M.! Trzeba tylko poradzić sobie z naszymi ludzkimi wyobrażeniami na temat skutków kastracji. Zwierzęta nie wiedzą, że im coś ubyło i są tak samo szczęśliwe, jak przedtem!

      Usuń
    2. Dziekuję Ci Magdo za ten obszerny, bardzo ciekawy komentarz. Duzo rzeczy mi on wyjasnił i pozwolił zrozumieć, że nie tylko ja miewam takie niepoprawne politycznie wątpliwości. Masz duze doswiadczenie z kastrowanymi i niekastrowanymi zwierzętami a Twoje obserwacje dają mi wiele do myslenia i zmieniają nieco wyobrażenie o skutkach tego zabiegu u zwierząt.
      Bałam się kastrować koty także dlatego, że jedna z moich dalszych sąsiadek, także osiedleniec z miasta ma pięc wykastrowanych kocurów przywiezionych z miasta i to są właśnie takie typowe,nieruchawe, tłuste kocurki-kanapowce. Często chorują na rózne infekcje. Ale może po prostu dostają za dużo jedzenia i stąd ich tusza oraz słabsza odporność? To, że one są takie a nie inne nie musi być normą.

      Aniu! Chcę by moje koty były zdrowe i szczęsliwe, ale oczywiscie nie kosztem nieszczęścia płodzonych przez nich kociąt!

      Usuń
    3. Aniu, tak naprawdę, to wszystkie te rozważania opierają się na naszych wyobrażeniach. Zarówno te o wyrządzaniu straszliwej, niewybaczalnej krzywdy, jak i te, że zwierzęta nie wiedzą, że im coś ubyło i są tak samo szczęśliwe, jak przedtem. Z obserwacji wynika, że bywa różnie ... Pamiętam jak pytałam weterynarza kastrującego naszego psa - co o tym sądzi, czy to będzie nadal ten sam pies?
      Powiedział - pani, to zależy ile psa jest w jajach. Jak dużo, to się zmieni. No cóż, można się śmiać, ale ...
      Jeszcze wiele takich decyzji przede mną i wiem jak należy postąpić. Zawsze jednak ze świadomością, że nie jest to zabieg kosmetyczny, tylko poważna interwencja.
      Kochane dziewczyny pozdrawiam Was piknie!

      Usuń
    4. Tak, wiele rzeczy opiera sie na wyobrażeniach i na pobożnych zyczeniach oraz na wypieraniu wątpliwości z głowy. Przeważnie te wątpliwosci rozstrzyga sumienie, zdrowy rozsadek i wygoda.
      Jeszcze a propos kastracji, to poczytałam trochę na ten temat i wiem, iz to nie zawsze jest taki sobie niewinny zabieg.Kogut pozbawiony jader - kapłon - zmienia sie zupełnie. Zarówno fizycznie, jak i psychicznie. To samo z mężczyznami - eunuchami. Wazny jest podobno moment kastracji. Jesli wykona sie go przed osiągnięciem dojrzałosci płciowej samca wówczas wszkody w jego organizmie sa mniejsze.
      Bo przecież każda częśc ciała, którą mamy spełnia jakąs wazną funkcje w organiźmie. Nawet wyrostek robaczkowy, kość ogonowa i migdałki podniebienne. Nic nie jest nadaremno a usuniete jakos zaburza gospodarkę organizmu. Podejmujemy decyzję o usunięciu tego, czy owego, wybierając po prostu mniejsze zło i jak w przypadku kastracji, dostosowując sie do wymogów cywilizacji, w której przyszło nam zyć.
      I ja Was pozdrawiam ciepło dziewczyny!:-))

      Usuń
  13. Wszystkie Twoje zdjęcia tak pięknie przypominają mi czasy dzieciństwa i pobyt u Babci:):) Pozdrowienia ciepłe z drewnianego domu:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A ja nie miałam, niestety,Babci na wsi i w związku z tym nie bardzo miałam do kogo na wieś pojechać. Dopiero teraz realizuję swoje sny i marzenia z dzieciństwa.I to do mnie rodzina przyjezdza by zaznać sielskich klimatów.
      Pozdrawiam Cie Ingo ciepło w Twym drewnianym domu i dziekuję za miłe odwiedziny!:-)

      Usuń
  14. Tak pieknie piszesz o Waszym zyciu, taka niby codziennosc a jednak niecodziennosc.
    Ciesze sie Olu, ze Turecki do Was wrocil a u mnie smutno i lzawo, odszedl od nas nasz Kotek ktory byl z nami prawie dziesc lat. Kawal zycia, byl czonkeim naszej rodziny, rycze jak glupia i strasznie mi smutno.

    Usciski sle dla Calej Zalogi Pogorza Dynowskiego.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Krótko, niestety, nacieszyłam sie moim Rudolfem Tureckim. Jego ukochany opiekun Romanek wcześniej wrócił ze szpitala i od wczoraj nie odwiedza mnie juz mój niewierny kocurek. Ma dwa domy, ale bardziej kocha Romanka...
      Przykro mi z powodu odejścia Twojego kotka. Rozumiem Twój smutek i tęsknotę za nim. Kochana dziewczyno, popłacz, wysmuć się. Nic nie poradzisz. Tylko czas pomoże Ci złagodzić ten ból.Tyle takich smutnych momentów człowiek w zyciu przezywa. Nieuchronnych, niestety, bo jesli siękogos kocha, to kiedys cierpi siez powodu jego straty. A z kolei zycie w samotnosci, bez zwierząt i bliskich ludzi wokół jest puste i nijakie.
      Przytulam Cię bardzo tkliwie do serca i głaszczę po biednej głowince!:-)))

      Usuń
    2. Witaj, wobec Twoich wątpliwości odnośnie czyszczenia kocurów podzielę się praktyką. Zabieg za 80 zł od sztuki, oczywiście z narkozą trwa ok. 1 godziny, w tym wybudzanie. Jedna wizyta. Mój wspaniały wet twierdzi, że jest prosty, bo zewnętrzny,w przeciwieństwie do suki, gdzie jest to ingerencja głęboko w jamę brzuszną. Zabieg był w zimie, więc koty chłodziły brzuchy na śniegu i po 10 dniach było zagojone i już. Skutki: nie widzę żadnych, łażą jak łaziły po dworzu, drzwach itd., po nocy, łapią myszy i jaszczurki i inne jakieś. Jeden wędrowniczek dalej chodzi do sąsiadów. Są - jakie były. Myślę że sprawa lenistwa i tuszy dotyczy miejskich nieruchawych kotów kanapowców, a nie wiejskich kocurów - z mnóstwem wolności i ruchu. Tylko spokój jest – żadnych wędrówek w poszukiwaniu kocic, których - nie ma. Nie ma z czego robić problemu, nad knurem czy byczkiem nikt się nie zastanawia, prawda? Ja miałam odwrotne doświadczenia – straciłam wspaniałego psa, który za sukami ganiał i raz nie wygrał walki samców, lata swoje miał. A jakbym go wyczyściła to by nie latał i miałabym swojego opiekuna. Myślę, że zbyt antropomorfizujemy kwestię. Ja mam 4 psy, bo za późno wysterylizowałam suki, choć to jest i droższe i trudniejsze w opiece. Namawiam Cię, żebyś ‘po żniwach’ załatwiła sprawę i nie będą Ci koty wsiąkać na tygodnie. A Rudego olej, jest tyle zwierząt do kochania!

      Usuń
    3. To, o czym napisałaś jest bardzo rzeczowym i przekonywającym przedstawieniem argumentów za kastracja. Jak pojawi mi sie trochę więcej czasu i zgromadzę kasę, to sie pewnie z męzem zdecydujemy na ten zabieg u naszych kocurów.
      Rudego olać za bardzo nie umiem, bo to był zawsze mój ulubieniec, ale już sie pogodziłam, ze woli tamtego a do mnie przyjdzie, gdy bieda go przycieśnie!:-)

      Usuń
  15. Jeszcze taka refleksja- piszę "mój wspaniały wet" - bo to lekarz z doświadzczeniem, sterylnym gabinetem, stołem operacyjnym itd. i nic poza tym ( no, lekarstwa), a nie sklep z karmą smyczami odżywkami =5 w 1. I po tym poznaję z kim mam do czynienia - lekarz to czy groszorób.A że mam i doświadczenia negatywne a drastyczne to - j.w. I pozwolę sobie przypomnieć, co sie na wsi robi z niechcianymi szczeniakami, kociakami itd. Może to zresztą i lepiej, niż rozpacz z Domu Tymianka...
    ps. mój ulubiony kot pasjami przesiaduje na kolanach Chłopa,a do mnie ewentualnie - łaskawie - na minutkę przysiądzie i pa,starczy. Bo z facetami nigdy nie wie, oj nie wie się...mam 6 zwierzaków i żadnej przytulanki, buuuu :(

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dobry, wielofunkcyjny i niezbyt pazerny weterynarz w poblizu to wazna rzecz. Nie mam niestety, takiego. Za to mam az za dużo przytulanek! Bo to i Zuzia i koty i kozy...Muszę sie bardziej w kolanach rozrosnąc, by to wszystko na sobie jakos pomieścić!
      Sorry Evuniu, że dopiero teraz odpisuje, ale jakos mi ten komentarz umknął!:-))

      Usuń
  16. Turecki powrcił,ciekawe czy na dłużej?

    OdpowiedzUsuń

Serdecznie dziękujemy za Wasze opinie i refleksje!

Etykiety

Aborygeni afirmacja życia apel apel o pomoc asymilacja Australia autoanaliza bajka bal ballada baśń Beksińscy Bieszczady blackout bliskość blog blogi bór Cesarzowa Ki Cezary chleb choroba ciastka czarny bez czas czerwiec człowieczeństwo człowiek czułość Dersu Uzała deszcz dieta dobro dom dorosłość drama drama koreańska drewno droga drzewa trawiaste Dubiecko Dwernik Kamień dwudziestolecie międzywojenne dystopia dzieciństwo dzikie bzy ekologia elektryczność erotyk fajka film flash mob fotografie fotoreportaż glebogryzarka głodówka głód gospodarstwo goście góry Góry Flindersa grass tree grill grudzień grzyby Gwiazdka historia historie wędrujące horror humor humoreska idealizm II wojna światowa informacja inność inspiracja internet jabłka Jacuś Jacuś. gospodarstwo Jacuś. lato jajka Jane Eyre Jawornik Polski jesień jesień życia kalina Kanada kanały kangury kastracja klimat klimatyzm koala kobieta koguty kolędy komputer komunikacja konfitury konflikt koniec świata konkurs konstrukcja kosmos kot koziołek kozy Kraków Kresy kryminał kryzys książka kuchnia kulinaria kury kwiaty las lato legenda lipa lipiec lis listopad literatura los ludzie luty łąka maciejka macierzyństwo magia maj malarstwo maliny mantry marzenie maska metafora mgła miasteczko odnalezionych myśli Michael Jackson Mikołaj miłość Misia mit młodość moda mróz mróż muzyka muzyka filmowa nadzieja nalewki nałóg natura niebezpieczeństwo niezapominajki noc nowoczesność Nowy Rok obyczaje ocean odchudzanie odpowiedzialność odrodzenie ogrody ogród ojczyzna opowiadanie opowiastka opowieść Orzeszkowa osa Osiecka owoce pamięć pandemia Panna Róża park pasja patriotyzm pejzaż pierniki pies pieśni pieśń piosenka piosenki pisanie płot początek podróż poezja pogoda Pogórze Dynowskie polityka Polska pomidory pomysł poprawność polityczna porady postęp pożar praca prawda prezent protest protesty przedwiośnie przedzimie przemijanie Przemyśl przepis przetrwanie przetwory przeznaczenie przygoda przyjaźń przyroda psy psychologia ptaki radość recenzja refleksja relatywizm remont repatriacja reportaż rezerwat Riverland rodzina rok rośliny rower rozmowa rozrywka rozum rymowanka rzeka samotność San sarny sąsiedzi sens życia siano sierpień silna wola siła skróty słońce słowa słowa piosenki słowianie smutek solidarność South Australia spacer spiżarnia spontaniczność spotkanie stado strych susza susza. upał szadź szczerość szczęście śmiech śmierć śnieg świat święta świt tajemnica tekst piosenki teksty piosenek tęsknota tragikomedia trauma truskawki uczucia Ukraina upał urodziny uśmiech warzywnik wędrówka wędrówki węgiel wierność wiersz wierszyk wieś wigilia Wilsons Promontory wino wiosna wiosnaekologia wirus woda wojna wolność Wołyń wrażliwość wrotycz wrzesień wschód słońca wspomnienia wspomnienie współczesność Wszechświat wychowanie wycieczka wypadki wypalanie traw zabawa zabawa blogowa zachód słońca zapasy zaproszenie zbiory zdjęcia zdrowie zielarstwo zielononóżki zielononóżki kuropatwiane zima zioła zmiany zupa Zuzia zwierzęta zwyczaje żart życie życzenia Żydzi żywokost