Dzień światła…

 

 

   Zdarzają się tu niezwykle rzadko takie dni, gdy wspaniałe światło budzi Pogórze a kilka godzin później znowu objawiając swą zapierającą dech w piersiach urodę kładzie je też do snu pośród równie oszałamiających kolorów. Zaś między wschodem a zachodem toczy się zwyczajny, zimowy, przesycony słonecznym blaskiem dzień. Ostatnio dość często można napawać się w naszych okolicach słońcem. Jest tak jakby świat uwolnił się nareszcie z oparów dusznej, oblepiającej wszystko mgły. Jakby po dniach ukrywania się w ciemnej studni cudem wydobył się na powierzchnię i przejrzał na oczy. Co jest źródłem i powodem owej mocy światła? Czy to możliwe, iż zakwitła jakaś nowa nadzieja, gdyż przyszła pora na odrodzenie sił żywotnych i otwarcie jakiegoś nowego rozdziału w dziejach? Czy to światło współgra z nastrojem wielu ludzi odważających się myśleć w sposób bardziej niż dotąd optymistyczny? Zauważających, iż pewien złowrogi cień zawłaszczający dotąd ziemię zaczyna blednąć, rozmywać się i w jakimś stopniu tracić swą moc? Nie wiadomo…Być może to tylko ja łączę ze sobą tak naprawdę nie mające ze sobą żadnego związku zjawiska. Może te powiązania tworzy tylko moja nazbyt wybujała wyobraźnia oraz idealistyczne patrzenie na rzeczywistość? Wszak większość z nas uważa, iż słońce sobie a życie ludzkie sobie. A jednak my ludzie chcemy być i w pewien sposób jesteśmy częścią natury. Jest w nas mrok i światło. Jest dobro i zło. Jest wiara i zwątpienie. Jest ciepło i chłód. Jest biel i czerń oraz mnóstwo innych odcieni. Wszystko to przenika się wzajemnie. Tworzy nas i nasz nastrój. I nic nie trwa wiecznie. Coś się kończy, coś zaczyna…Tak samo jak w przyrodzie.

   A wracając do wczorajszego dnia…Światło wschodu a potem zachodu było tak intensywne, tak wyjątkowe a niebo tak przesycone żywymi, ekspresjonistycznymi barwami, że wydawało się, iż to jakiś specjalnie zorganizowany pokaz magiczny. Pokaz siły i piękna, który zdawał się zapraszać by w nim uczestniczyć, by podpiąć się do niego i całymi garściami czerpać zeń ową niesamowitą, ekstatyczną wręcz energię. Bez obaw zatem przyłączyłam się do źródła owej energii i natychmiast obudził się we mnie zachwyt, niedowierzanie, wzruszenie i wdzięczność. To oszałamiające widowisko zagrało na najczulszych, najbardziej wrażliwych strunach duszy muzyką nie do zapomnienia…Nie jestem w stanie podzielić się w Wami wielością wszystkich uczuć jakich doznawałam podczas tego spektaklu czarownych barw i blasków. Mogę tylko pokazać zdjęcia, które nawet w połowie nie oddają wszystkich tych cudów widocznych wczoraj i odczuwanych wszystkimi zmysłami.  Mogę też przyrównać moje wczorajsze doznania do udziału w przebogatej, pełnej najwspanialszych smaków i aromatów uczcie.  A gdy już najedzona i błogo rozleniwiona miałam zamiar wstać od stołu wówczas niespodziewanie pojawił się na nim ogromny, czekoladowy tort z wiśniami a do tego kryształowy kieliszek pełen buzujących wesoło bąbelków szampana….

   Skoro zdarzają się takie chwile, takie dni, to myślę, że życie naprawdę potrafi być piękne, zaskakujące i cudownie nieprzewidywalne. To wszystko zdarzyć się może. I wszystko zdaje się po coś. W takich momentach znika wrażenie bezsensu, smutku czy zagubienia. Światło przemawia w swoim własnym języku. Wlewa się w człowieka nie tylko oczami, ale wszystkimi porami skóry.  A jeśli tylko udaje się ów język choć w małej części pojąć, wówczas na sercu niczym baśniowy motyl przysiada uczucie radosnej ulgi zaś na ustach zakwita uśmiech...Ach, ten motyl. Pojawia się nagle i tak samo nagle znika...