Ballada o współczesnej babie Jadze...

 

Raz jedna dziwna babcia rodem hen, z Opola

Zabawić się pragnęła w złośliwego  trolla

Albo zostać wiedźmą – coś znaczyć w rodzinie

I nie tkwić przy oknie patrząc jak czas płynie

 A ona ciągle starsza, niewidzialna prawie

Podczas, kiedy inni żyją tak ciekawie

Ona w pokoiku z poduszką oraz kotem

Zdaje się już tylko antycznym klamotem

 A przecież jej prababka w czasach inkwizycji

Całkiem innej hołdowała rodzinnej tradycji

Warzyła trucizny, na miotle latała

Strażnikom obyczajów na nosie wciąż grała

 Tu rzuciła urok na kogoś miłosny

Tam sprawiła, że włosy łysemu odrosły

Tu skwaśniła mleko, tam klątwę rzuciła

Wolna była, mocna, co chciała robiła

 A dzisiaj jej prawnuczka ta z miasta Opola

Nie wie po co żyje, jaka jest jej rola

 - Jeszcze nie za późno bym wyszła z pieleszy

 - Jeszcze mogę me serce działaniem ucieszyć!

 Westchnęła staruszka i postanowiła

Że swój los rozrusza, nie będzie tu tkwiła

Jak na czarownicę prawdziwą przystało

Wyjdzie nocą przed blok, gdzie aut mrowie stało

 Zabierze ze sobą pogrzebacz zaostrzony

I tymże szpikulcem przebije opony

Bo od dawna pojazdy wielce ją gniewały

Które na parkingu osiedlowym stały

 Ten parking lata temu był wszak cudną łąką

Nad którą wspaniale przyświecało słonko

A w trawach pośród ziółek, kwiatków i makówek

Żyło pełno żuczków, pajączków i mrówek

 I ona dziewczynką jeszcze będąc małą

Tam była szczęśliwa, życie ją kochało

A ona wierzyła, że tak będzie wiecznie

Dzieciństwo i łąka, marzenia bajeczne

 Lecz minęło roczków osiemdziesiąt z hakiem

I nie wiedzieć kiedy świat się zmienił całkiem

Przeżarty zapachem spalin i plastiku

A łąki, pola, lasy – w żałosnym zaniku

 Ruszyła wiec do dzieła – czas wyrwać się z matni

Rzekła – choćby bój ten miałby być ostatnim

To się czymś odznaczę, to się czymś wykażę

Wszyscy zrozumieją, że i ja coś znaczę!

 Każdego wieczoru wychodziła z domu

I chyłkiem, niewidzialnie, sprytnie, po kryjomu

Przekłuwała koła wielu samochodom

Ciesząc się, że znowu odzyskała młodość

 Po czterech miesiącach dzielni stróże prawa

Orzekli, że musi się skończyć ta zabawa

Dziwaczną staruszkę wreszcie pochwycono

Pewnie teraz zapłaci za swe czyny słono

 Tu jedno pytanie wypływa na górkę:

Jak wielką staruszka ma emeryturkę?

Czy w ogóle zdoła pokryć wszystkie straty?

Zanim nie odejdzie w niebieskie zaświaty?

 I drugie pytanko się plecie dociekliwym

Czy kobieta żałuje swych czynów złośliwych?

A może psychicznie chora jest ta szelma?

Popatrzmy na jej minę – uśmiecha się wiedźma…*

 

*Skąd pomysł na taką właśnie balladkę? Otóż przeczytałam dzisiaj wiadomość, o ujęciu w Opolu pewnej 82 -letniej staruszki, która od kilku miesięcy parała się przebijaniem opon w samochodach stojących na parkingu pod jej blokiem. W nawale codziennych, monotematycznych  i przygnębiających newsów ze świata, ta wieść zdała mi się niczym ożywczy haust wody. I nie dość, że zdrowo się uśmiałam (oczywiście jednocześnie współczując właścicielom owych zniszczonych aut), to jeszcze moja wyobraźnia się rozhulała, gdy próbowałam dociec przyczyn takiego złośliwego postępowania owej dziwacznej starowinki. Powyższy wierszyk jest właśnie efektem tegoż swobodnego i pogodnego wyobrażania...