Wczoraj...

   Wczoraj był cudny dzień! O tym, że będzie właśnie taki dowiedziałam się skoro świt, gdy tylko słońce o wschodzie zaczęło różowić niebo a potem ozdabiać świat szkarłatno-oranżowymi błyskami. Było zimno (minus dziesięć stopni) a więc śnieg błyszczał i skrzypiał wspaniale, o czym przekonałam się, gdy narzuciwszy na ramiona ciepłą kurtkę a na głowę wdziawszy grubą czapę złapałam aparat fotograficzny i wybiegłam z domu nie chcąc nic uronić z urody brzasku tego dnia. Mróz malował szyby na ganku w delikatne kwiatki a gałązki ubierał w lśniący diamentami kożuszek.

   A ledwie rozmyły się i zniknęły różowo-złote pasma na niebie świat rozbłękitniał, rozbielił się i tak rozjaśnił, że bez łzawienia nie dało się patrzeć na śnieg - tak w oczy raził. Bezchmurne, pełne optymizmu niebiosa uśmiechały się pogodnie i zapraszały aby skorzystać z tej aury póki trwa. Nie siedzieć w domu, ale pozwolić słonecznym promieniom pogłaskać policzki, zatańczyć w szkłach okularów, dodać duszy i ciału wigoru. Postanowiliśmy zatem z Cezarym odśnieżyć porządnie podjazd i wybrać się samochodem na małą wycieczkę nad San. Od lata nad tą wspaniałą, górską rzeką nie byliśmy i zapragnęliśmy zobaczyć ją w zimowej odsłonie. Wszak, jeśli wierzyć prognozom, nadciąga totalne ocieplenie i wkrótce po zimie nie będzie śladu. Trzeba więc zdążyć się nią nacieszyć dopóki jest! Uzbrojeni w aparaty fotograficzne wsiedliśmy do naszego rumaka i pomknęliśmy w dół wsi, Przejechaliśmy oddalone od nas o ok. 10 km Dubiecko, miejscowość, która w tym roku po wielu latach przerwy odzyskała prawa miejskie. A potem skierowaliśmy się w stronę Wybrzeża i Słonnego - wioseczek położonych wzdłuż Sanu.

 

   Im bliżej byliśmy Sanu, tym piękniejsze widoki ukazywały się przed nami i po obu stronach drogi.

 

   Zatrzymywaliśmy się po wielekroć żeby utrwalić obiektywem aparatu fotograficznego coś szczególnie nas zachwycającego. A Dubiecko z dala wyglądało jak obrazek z pocztówki...

Wkrótce dojechaliśmy do rzeki. Samochód zostawiliśmy przy sklepiku wiejskim a sami brnąc przez śniegi podążyliśmy na brzeg Sanu. Przywitały nas tu oszronione drzewa, pokryte puchową kołderką śniegu wiaty i ławy dla turystów oraz sam San, toczący swe wody o barwie niebiesko szarej i indygo...

I oto ukazał się przed nami most wiszący. Latem kursuje tamtędy prom.Zimą tylko pieszo można przedostać się na drugi brzeg owym chybotliwym, zielonym mostem...

Oczywiście natychmiast wdrapaliśmy się na ów most, choć nie było to łatwe, bowiem podejście jest dość strome i śliskie. Jednak trzymając się dla pewności poręczy doszliśmy na środek mostu by podziwiać ogrom i urodę, rzeki która z Bieszczadów mknęła do Dynowa a potem meandrami do Przemyśla i dalej aż ku Wiśle w pobliżu Sandomierza...

Na powierzchni wody po jednej stronie widać było leżące na mieliźnie niewielkie wysepki śniegu a z drugiej unosiły się liczne kawałki rozmiękłej kry...Najwidoczniej San poczuł już zbliżającą się wiosnę!:-)

Niedługo potem mknęliśmy już autkiem dalej, chcąc dotrzeć do następnego tego typu mostu w Słonnem. Widoki były po drodze takie, że staraliśmy się jechać jak najwolniej aby jak najdłużej się nimi napawać...

 Wkrótce dotarliśmy do kolejnego wiszącego mostu....

Stamtąd też rozciągały się w każdą stronę rozległe widoki. Nas jednak zaciekawiło wielkie stado kaczek przycupniętych na brzegu rzeki. Pewnie grzały się tam w dobroczynnych promieniach słońca...

 Cezary ma lepszy zoom w swym aparacie i dzięki niemu mogliśmy pooglądać kolorowe kaczuszki z bliska, gdy brodzą po lodzie przy brzegu albo pływają w na płyciźnie...

 Cieszyliśmy żeśmy zrobili sobie tę króciutką wycieczkę, bo każdemu trzeba od czasu do czasu móc się gdzieś dalej z domu wyprawić albo z przemierzanych zazwyczaj okolic się ruszyć, coś innego zobaczyć, nacieszyć się odmiennymi pejzażami, oddalić się od swojej codzienności. I dobrze, żeśmy pojechali wczoraj, bo dzisiaj znowu mocno śnieży, niebo zachmurzone a podjazd przy naszej bramie ponownie czeka na odśnieżanie. I tylko psy zadowolone, że nigdzie nas nie nosi i siedzimy z nimi w domu albo od czasu do czasu na podwórko wypuszczamy, żeby się mogły wyszaleć i wyszczekać. I tylko ptaszki przy karmniku jak gdyby nigdy nic nadal obsiadają kawałki słoninki i młócą je ze smakiem...

 A co do wczorajszego dnia...On nie zniknął. Trwa na fotografiach, we wspomnieniu, we mnie oraz w wierszu, który właśnie pod wpływem urody minionego dnia napisałam...

Tu i teraz…

 

Liczy się tu i teraz a teraz jest mroźnie i śnieg

Błękitne niebo spoziera słonecznym okiem zza drzew

Nieważne jest to, co przedtem, nie liczy się jutra mgła

Oddychaj zimnym powietrzem, wtapiaj się w barwy tła

 

Liczy się tu i teraz a teraz jest spokój i blask

To tworzy jedyny stelaż, na którym plecie się czas

Nie liczy się to, co było, nie trwoży zapowiedź zmian

Trwasz tu, choć stale płyniesz jak rzeka co mknie w dal

 

Choć jesteś częścią nurtu i mijasz kolejny brzeg

To twoje „teraz” buduje jutrzejszy rzeki bieg

Ta chwila jest tą siłą, co wiedzie istnienie w tan

Maleńka kropla, śnieżynka, zwyczajny życia gram

 

Liczy się tu i teraz a teraz wciąż trwa biały czar

Oddychasz, wchłaniasz w siebie niewinnej zimy dar

A krople z sopli skapują, a lśnienie po łąkach gra

Liczy się tu i teraz, bądź częścią dnia, który trwa...