Lutowe bajdy…

 

 

 

   Oj, znowu zawitała do nas mroźna i groźna zima. Pięknie jest za oknem, ale tak dmie, tak zawiewa, że nosa nie chce się z domu wychylać, choć czasem trzeba. A to śnieg odgarnąć, a to po drwa do drewutni przez zaśnieżone podwórko przebrnąć, a to popiół z pieca wynieść, a to psy przywołać, co mimo, że całe śniegiem oblepione, mimo że lodowe kulki między palcami bieganie im utrudniają, przy płocie ujadają i z innymi wioskowymi psami pogwarki jazgotliwe wiodą…

 

   A tymczasem dujawica dmie,  nuci i jęczy coraz mocniej, coraz dziwniej. Jakby na wiele głosów dęła. Jakby z zimowej pustki całe zastępy duchów, wilków i strzyg przywoływała zawody organizując, kto głośniej, kto straszniej, kto ciekawiej zaśpiewa. Raz po raz uparcie budziła mnie w nocy. Blachami na dachu szarpała. Gałęziami drzew bezlitośnie miotała. W okno ostrymi powiewami stukała jakby do domu chciała się wedrzeć, jakby o czymś ważnym chciała mi powiedzieć… 

 

   Aż w końcu wpadłam na pomysł, że możemy przecież tutaj razem rozwinąć, czy też rozszyfrować opowieść lutowej dujawicy. Niechże dojdzie do głosu, a potem w końcu uciszy się zadowolona, ułagodzona wspólną, wierszowaną narracją. Kiedyś na blogu zorganizowałam podobną zabawę. Swobodnymi wierszykami przywoływaliśmy wówczas wspólnie wiosnę. Zerknijcie proszę na linka do tamtego posta: ( Zabawa w wiosenne rymowanki ) Przypomnijcie sobie jak zrobiło się nam wówczas wesoło i beztrosko. Chichotliwie i wariacko. Aż dziw, jak dobrze się tu razem bawiliśmy! Trochę wody od tamtej pory w rzekach upłynęło. Czasy się zmieniły i my też. Nie wiem więc, czy i dzisiaj znajdą się chętni do takiej blogowej zabawy, do opowieści na wiele głosów. Ale cóż szkodzi spróbować? Wszak pogoda nastraja do snucia zimowych historii. Wszak jest nas tu tyle…

 

   Kochani! Wyobraźmy sobie, że na wygodnych fotelach, na ławach wyścielonych baranią skórą albo na miękkich poduchach siedzimy razem przy kamiennym kominku starej chaty pod lasem. Wspaniale buzuje ogień. Tańczą kolorowe iskierki i migotliwe cienie na naszych rozgrzanych policzkach. Wpatrzeni w płomienie popijamy gorącego grzańca z cynamonem i leniwie snujemy opowieść. Poniżej jej początek. Kto chce, kto rymować się nie boi niech w komentarzach kontynuuje ją w kolejnych czterowierszach albo i w dłuższej formie. Ja będę sukcesywnie Wasze wierszyki do opowieści dodawać, ewentualnie przeplatając je moimi rymowanymi dopiskami. Serdecznie zapraszam! Bardzo jestem ciekawa jak się ta historia rozwinie…

 

 

Zimowa przygoda Jana

 

Wieje, duje, świszczy, gada

Luty bajdy opowiada

I historie z dawnych czasów

Pełne mrozem skutych lasów

 

Chat zawianych aż po dachy

Zasp ogromnych niby gmachy

I w śnieżycy brnących ludzi

Których dzień do pracy zbudził

 

Bo iść trzeba, choć to sztuka

Drogę w bieli tej odszukać

Oczy łzawią, dech zatyka

Zamieć wielka, dom gdzieś znika

 

Wciąż przed siebie, śnieg po pachy

Precz zwątpienia, na bok strachy

Każdy krok się przecież liczy

Choćby z dala zdał się niczym

 

Jan – maleńka w bieli kropka

Wiele przeszkód znów napotka

Lecz nie podda się żywiołom

Choćby sto ich było wkoło

 

Mocniej się owinie szalem

Śnieg odgarnie - byle dalej

I na przekór groźnej zimie

Przejdzie, dojdzie, nie zaginie

 

A po wszystkich bojach, trudach

Powrót także mu się uda

W domu czeka żonka, dzieci

I z komina dym już leci

 

Wnet za stołem siądą razem

Strawa czeka – krupnik w garze

W piecu się roztańczą iskry

I radośni będą wszyscy…

 

Ale co to? Wizja błoga

Znika nagle no bo droga

Jakaś obca jest, nieznana

Lęk ogarnia serce Jana…

 

kontynuacja Olgi J.:

 

Coś go z tyłu obłapuje

I gdzieś ciągnie, on to czuje

Wokół jakieś drzewa, krzaki

On zapada w sen, majaki

 

We śnie widzi dom strażaka ...

 

Kontynuacja Odnowionej Ja : 

 

W oknie domu zmora jakaś

Jan z rodziną skamieniali

Potem się rozchichotali…

 

kontynuacja Basi W. :

 

 We śnie wszystko jest możliwe
i królewna czasem czeka,
czule śpiewa słowa tkliwe,
żeby zwieść biednego człeka

 

 kontynuacja Olgi J.:

Sen na mrozie? – zguba pewna!

Coś tu dybie na mą duszę

Zmora mami czy królewna

Jan mamrocze – iść stąd muszę!

 

 kontynuacja Aleksandry I.

Jan się boi,
szuka gdzieś spokojnej ostoi,
Żeby zimę móc przeczekać,
i na wiosnę chce już czekać.

 kontynuacja Maksiuputkowej:

 

Na rozgrzewkę, dla otuchy,
by przegonić te złe duchy
Jan rozpina swą kurteczkę
i wyciąga piersióweczkę.
Jej zawartość szybko chłepie.
Już po łyku jest mu lepiej,
bo rozgrzewa od środeczka
taka mała piersióweczka.
Idzie śmiało, tam gdzie trzeba
choć mu w poprzek stają drzewa.
Idzie,śpiewa, podskakuje
i swym ciałem balansuje.
Nagle Janek się potyka,
bo zahaczył o patyka.
I choć bardzo nią się chlubił
swoją sztuczną szczękę zgubił.
 

 kontynuacja Agatki:

Wietrzyk wieje wprost do ucha
Jak by szeptał czułe słówka
Wstawaj Janie. Nie trać ducha.
Bo zamarznie tobie główka

 

 kontynuacja Olgi J.:

 

Sztuczna szczęka – rzecz bezcenna

Gdy na życie tylko jedna

Jak bez zębów do dom wróci?

Trzeba znów się w śniegi rzucić

 

Grzebie Jan i wrze z gorąca

Nagle coś go z tyłu trąca

Więc odwraca się struchlały

A tam z tyłu piesek mały…

 

 kontynuacja Jotki:

Piesek mały
biedna psina
w pysku jakąś
szczękę trzyma.
Lecz Jan patrzy
i trze oko
i zachować pragnie spokój
bo ta szczęka
w paszczy psiej
nie jest Jana
czyja więc?

 

kontynuacja anonimowego czytelnika:

Czyżby drogą tą przed Janem
przechodziły starsze panie?
Nagle jedna na śnieg praśnie-
szczękę tę zgubiła właśnie.
O la Boga! Rety, rety!
Pospadały aż berety.
Szuka jedna, szuka druga,
a tu psinka jakaś bura
szczękę wnet chwyciła w paszczę
i wyniosła w wielkie chaszcze

 Już zagadka rozwiązana,
wszak ta szczęka nie jest Jana.
Niech więc szybko ją odnajdzie,
skrót do chaty niech swej znajdzie
by do dziatek i do żony
wreszcie wrócić, bo strudzony.
Tyle czasu już zmitrężył,
mięśnie wszystkie nadwyrężył.
Wkłada do kieszeni rękę,
co tam znalazł?
Własną szczękę!!! 

 

kontynuacja Maksiuputkowej: 

Zamieć śnieżna już ustała
i nadzieję w duszę wlała.
Serce znowu się raduje
że szczęka dobrze pasuje.
Bo był bardzo przerażony
jak dziś zbliży się do żony.
Jak uśmiechnie się do dzieci,
gdy zgubił szczękę w zamieci.
Janek znowu w siebie wierzy,
dziarsko naprzód w śniegu bieży.
Jakieś ślady napotyka.
Chyba tędy ktoś kuśtykał?
Staje, patrzy, nasłuchuje,
aż nagle...Beret znajduje!  

 

 kontynuacja Olgi J.:

 

Kuca, schyla się, podnosi

Z ciekawością go miętosi

Bo w berecie coś twardego

Rolka forsy – dużo tego!

 

Ktoś w berecie kasę trzymał?

Lecz gdzie zniknął? – wkoło zima

Jakiej dawno nie bywało

Szuka Jan – znajduje ciało!

kontynuacja Anonima czyli Hani: 

Ciało zimne, bez bielizny.
Maca Jan przez brzuch krzywizny,
ręka bieży hen do góry
ni kawałka ciepłej skóry!
Gdy dokopał się do głowy
powstał teraz problem nowy,
bo na końcu głowy owej
Jan wymacał...... rogi krowie!!! 

***

Krowie rogi? Któż to słyszał!
Jan ze strachu się rozdyszał.
Z zaspy chce się podnieść prędko
lecz zahaczył go pan z wędką,
co do stawu po ryb siatkę
maszerował, by na kładkę
zdążyć pierwszy przed sąsiadem,
który czekał już z obiadem;
W tłuszczu złotym i panierce
ryb usmażyć na fajerce.
Gdy pan ujrzał Jana z trupem
trzeci bieg załączył butem
i nie patrząc na nic już
uciekł za dwanaście mórz.
A Jan biedny, zestrachany
z potu mokre ma kaftany.
Na odwagę zebrał się
i odkopał zwłoki te.
Śmiejąc, pędzi do dom biegiem,
bo manekin był pod śniegiem
co go nieśli kolędnicy
gdy zdążali do piwnicy
aby wypić szklankę grogu.
Grog w antałku niósł na rogu
rosły tur. Że tur pijany
(wypił grogu ze dwie szklany),
rzucił rogi, manekina,
co to go dla śmiechu trzymał.
I dlatego biedny Janek
przeżył tyle niespodzianek

 

kontynuacja czy raczej epilog Olgi J:

W epilogu ja – narrator

Pytam: Co Wy mili na to?

Czas by kończyć już bajędę

Którą razem z Wami przędę?

Można by to wieść bez końca

W blasku lampy albo słońca

Można, póki siły, chęci

Lecz czy Was to nadal nęci?

Wątki wszystkie posplatane

(Grzańce też powypijane)

Od chichotu bolą brzuchy

Więc co dalej moje zuchy?

(Bo mnie nigdzie się nie śpieszy

Wierszowanie wielce cieszy

Rymowanie – boski trunek

Co oddala precz frasunek!

Lepszy nawet niż szczepionka

Nie zagraża tu koronka

Humor to najlepsza tarcza

Co jej dla każdego starcza

A śnieżyce i zamiecie

Mogą hulać sobie w świecie)

Mocno ściskam Wasze dłonie

Na przemowy mojej koniec

Pięknie kłaniam się w podzięce

Śmieje do Was się me serce!:-)))