Małe radości…

   W pierwszym, grudniowym poście pisałam o powitaniu zimowej aury na Pogórzu, o śniegu, zamieci, zabawach psów i kolorowym wschodzie słońca. Przez kilka dni nacieszyłam się wówczas białymi pejzażami za oknem a potem nadeszło dziwne jak na tę porę roku ocieplenie, szaruga, plucha i słota. I tęskniłam za bielą śniegu, chrzęstem mrozu, błyszczącymi taflami lodu oraz słońcem potrafiącym wydobyć z każdego krajobrazu piękno a w sercu obudzić zachwyt i wzruszenie. Tęsknotę tę dzieliłam z mymi czterema psami, które w czas niepogody nudziły się niczym mopsy, na chwilę tylko domowe pielesze opuszczały i przegonione deszczem zaraz wracały z nosami spuszczonymi na kwintę i z nogami czarnymi od błota. Potem chcąc nie chcąc przesypiały całe dnie albo bawiły się tarzając i podgryzając wzajemnie na dywanie w pokoju komputerowym, co prowadziło nieraz do groźnych zatargów między nimi a nieszczęsny dywan natychmiast pokrywało grubą mgiełką ich jasnej sierści i wypadających im spomiędzy palców grudek zaschniętej ziemi. 

   Lecz oto spełniło się wreszcie moje oraz psie marzenie i od soboty znowu mamy w Jaworowie upragnioną zimę. Wrócił mróz i śnieg, wróciły dobre humory i wyraziste kolory! Oczywiście nie ma róży bez kolców, albowiem droga prowadząca do miasteczka pokryła się warstwą lodu, zniechęcającą skutecznie do ruszenia się z naszego siedliska, gdyż po prostu zrobiło się niebezpiecznie. I trzeba było odwołać zaplanowaną od dawna wizytę u lekarza specjalisty. I do sklepu po sprawunki też na razie nie da się wybrać. Trzeba poczekać na ocieplenie, które podobno już się zbliża. Z jednej strony to dobrze, bo znowu wyjazdy staną się możliwe, z drugiej źle, bo zniknie ta moja ukochana biel za oknem a znowu pojawi się wszędobylskie błoto.

   Dlatego cieszę się śnieżną aurą póki trwa i wychodzę na dwór łapiąc okiem aparatu fotograficznego te ulotne momenty, gdy zima nareszcie jest zimą. 

   Wczoraj niebo było u nas zachmurzone, dlatego w kolorycie widoków dominowała czerń oraz biel z lekką domieszką żółci traw i rudości krzewów. Jednak mimo to uznałam, iż jest cudownie i z samego rana poszłam przed siebie w stronę południowej części naszego przysiółka robiąc zdjęcia temu surowemu, lecz dla mnie pełnemu uroku krajobrazowi. Nie wzięłam ze sobą psów, chcąc się skupić tylko na spokojnym podziwianiu okolicy, na wsłuchiwaniu w ciszę śniegu, na swobodnym fotografowaniu. Jednak tuż po powrocie z mego samotnego spaceru pobiegłam z pieskami na tył ogrodu i szalałam tam z nimi, bawiłam się jak mała dziewczynka, wzbijając w górę tumany śniegu, hasając dokoła zielnej rabatki, nawołując wesoło moje kochane basałyki i zachęcając je do jeszcze intensywniejszych igraszek. Pieskom było w to graj! Ich oczy świeciły podnieceniem i radością a ogony kręciły młynki i piruety. Szusowały wokół mnie z popiskiwaniem i poszczekiwaniem. Podgryzały się i przewracały wzajemnie. Objadały śniegiem. Ryły w nim nosami. Tarzały się w upojeniu i zapamiętaniu. I znowu biegły przed siebie niczym konie wyścigowe a wiatr unosił im uszka i rozwiewał kudełki na szyjach i ogonach.

  A dzisiaj pogoda sprawiła mi kolejną radość. Znowu mogłam obserwować wielobarwny wschód słońca. Znowu powędrowałam przed siebie fotografując te kolorowe przestrzenie, te ciche, pokryte delikatną warstwą śniegu i lodu bezludne połaci.

  Słońce stoi teraz wysoko i zapowiada się, że przez cały dzisiejszy dzionek będzie pięknie. Może więc uda mi się namówić Cezarego na wspólny spacer do lasu (choć to wątpliwe, bo jest trochę przeziębiony). Może pobiegnę gdzieś sama z psami, bo wciąż jest we mnie jakieś nienasycenie, jakaś buzująca od środka niczym bąbelki szampana radość, wciąż pełna jestem energii i pragnienia wyjścia na spotkanie białej, mroźnej i pełnej blasku przestrzeni. Chcę się tym cieszyć póki trwa. Chcę napełniać oczy i serce tą zimową wolnością. Chcę żyć, póki życie nadal daje mi tak radosne, odradzające ciało i ducha chwile.

    Mógłby ktoś powiedzieć – Kobieto! Dorośnij w końcu i zachowuj się jak przystało na dojrzałą osobę! Porzuć wreszcie tę swoją egzaltację i nadmierny romantyzm! Spożytkuj energię na coś pożytecznego! Weź się za sprzątanie, gotowanie albo inne, bardziej ważne i pilne czynności.  

- Dobrze! - odpowiadam temu wyimagowanemu komuś (a tak naprawdę własnym kompleksom oraz wyrzutom sumienia ). Jednakże wszystkie ważne czynności przecież nie uciekną, w przeciwieństwie do słońca,  śnieżnej aury i mroźnych nawoływań wichru. W przeciwieństwie do nastroju, który teraz młodzieńczo tańczy w moim sercu i rozprzestrzenia się jak zaczarowana tęcza a już za moment może zniknąć, jakby go nigdy nie było, jakby znowu ważny był tylko rzeczywisty wiek, troski, obowiązki oraz zdrowy rozsądek, każący stulić skrzydła i działać niczym robot.

   Kochani! W Nowym, 2020 Roku życzymy Wam takich małych, lecz przecież jednocześnie bardzo ważnych radości. Byście chcieli i umieli się cieszyć czymkolwiek, by prosta radość niczym lampeczka  często lśniła na Waszym niebie, by przeganiała chmury smutku, zniechęcenia i pesymizmu  oraz by wskazywała kierunek, w którym warto podążać.

  Małych i wielkich radości w Nowym Roku życzą Wam Jaworowie oraz ich wesoła, psia czereda!:-)))