Lutowy powrót Królowej…

   Od wczoraj znowu zima włada naszym Pogórzem! Po południu Królowa Śniegu powróciła w całej swojej urodzie i mocy. Na początku niewinnie i delikatne poprószyła pojedynczymi płatkami śniegu jak gdyby przeciągając się z rozkoszą i przytupując w miejscu do wielkiego balu się szykując. Dopiero wieczorem rozhulała się na dobre! Zawirowała, roztańczyła się, największe gwiazdki śniegowe z kieszeni wyciągnęła i posypała nimi szczodrze podwórko, drzewa, pola i lasy. Rozszumiały się jej taftowe suknie i muślinowe halki. Zalśniły srebrem lodowe pantofelki. Zaświeciły kryształowe oczy dumnej władczyni. A ja wyszłam przed dom i przystanąwszy nieśmiało na progu rozglądałam się i w niemym zachwycie słuchałam cichego szelestu śniegu opadającego na tę omalże wiosenną do niedawna rzeczywistość.

- Spójrz! Oto ja i moja moc! Oto moje królowanie! Jeszcze mam trochę siły, jeszcze mi się chce zaświstać, zaprószyć, zakołysać, zamalować świat na biało! Jeszcze pokaże na co mnie stać! Jeszcze zdążę porządnie świat roztańczyć i po swojemu rozśpiewać  zanim  na dobre zawita w te strony pani Wiosna! – zawołała Królowa stojąc zarazem blisko mnie i daleko, łaskocząc moją twarz ogromnymi płatkami śniegu, wdzierając się chłodnym powiewem pod niedopięte poły kurtki.  Spojrzałam w górę. Czarne niebo sypiące w krąg białym konfetti  jawiło mi się niby strop balowej sali w pałacu. A mgliste zasłony nad łąkami podnosiły się i ukazywały jakieś tajemne korytarze oraz niewyraźne sylwetki gości z dalekich stron i z czasów minionych na bal zimowy podążające….

   Potem nagły podmuch wiatru sypnął śniegiem prosto w moją twarz a ja zrozumiałam, że Królowa nie chce abym podglądała jej poczynania. Miała swoje sekrety i czary, które zastrzeżone były tylko dla jej gości oraz duchów nocy i  pogórzańskich sióstr: wichrzycy, dujawicy i śnieżycy. Wycofałam się więc posłusznie do ciepłego wnętrza domu, gdzie krzątając się w kuchni zupełnie zapomniałam o dziwach i czarach dziejących się na zewnątrz…

   Następnego poranka okazało się, że zimowy bal trwał przez calutką noc a Królowa bawiła się wspaniale i wzniecając tumany śnieżnego puchu wywijała dziarskie hołupce radośnie przy okazji upiększając rzeczywistość! Nic przed jej wzrokiem i magią nie umknęło. Nawet zrobiony przez Cezarego domek dla ptaków i kurzy wigwam, nawet sztachety w płocie, sznurki na pranie i skrzynka na listy. 

   Stareńka lipa odziana w swą najbardziej uroczystą szatę spoglądała w cichym zamyśleniu na leżące się u jej stóp dziewiczo białe kobierce dróg, na zamarznięte, srebrzyste oczko stawu, na śpiące w mięciutkich pierzynkach jabłonie, na dach naszego domu ustrojony w grubą, puszystą czapę, na ginące w mlecznej mgle okoliczne lasy i wzgórza. Tyle już zim w swoim prawie trzystuletnim życiu widziała, ale i tak każda kolejna zachwycała ją na nowo…A psy ujrzawszy ten bielusieńki raj wybiegły olśnione i pełne energii na podwórko aby gnać w kółko, gonić się w radosnym szale oraz tarzać w świeżutkim śniegu…Lipa zerkała na nie uśmiechając się serdecznie i psotnie posypując szczęśliwe psiska śnieżnymi kaskadami…

  

   I my z Cezarym oczarowani pięknem poranka natychmiast złapaliśmy za aparaty fotograficzne i poszliśmy do ogrodu a potem na drogę aby uwiecznić te cuda zimowego Pogórza ofiarowane nam przed szczodrą Królową Śniegu…