Odkurzając dobre wspomnienia…

- Gdzie jest duster z piór strusia emu? – zapytał o poranku Cezary ujrzawszy na swym komputerze szarą warstwę kurzu. Siorbnąwszy mocnej kawy spojrzałam na niego nieprzytomnie. Potarłam w zamyśleniu czoło. Za oknem deszcz stukał monotonnie o parapety a lodowaty wiatr za nic mając kwietniową zieleń i kwitnienie szyderczo poświstywał w kominie.

- Masz na myśli zmiotkę do kurzu? – odrzekłam nieco słabowicie a Cezary pokiwał tylko głową. Mimo siedmioletniego przebywania w ojczyźnie nadal często używał angielskich słów, wstawiając je gdzie popadnie, a zwłaszcza w  bliską mu tematykę komputerową. Nabyta na niedzielnym targu w South Australii pierzasta zmiotka z niejasnych przyczyn niezbyt często była w naszym domu używana. Najczęściej brało się po prostu lekko wilgotną szmatkę i w tradycyjny sposób walczyło z pyłem, którego zalegało wciąż u nas mnóstwo za sprawą wnoszących go na nogach psów oraz traktorów i innych pojazdów przejeżdżających po stykającej z naszą posesją drodze gruntowej. Z głębokim westchnieniem wlazłam na krzesło i zdjęłam z szafy rzeczoną zmiotkę a wykonawszy ten wysiłek klapnęłam przy swoim laptopie i kierując się impulsem włączyłam piosenki australijskie, mające moc ożywiania ciała i ducha. I już po chwili popłynęła z głośnika pogodna, patriotyczna pieśń w wykonaniu zespołu Seekers: I am, You are, We are Australian…

   Spojrzeliśmy na siebie z Cezarym z pełnym wzruszenia uśmiechem i odłożywszy na bok odnalezionego „dustera” zaczęliśmy nucić, porwani melodią i budzącymi się natychmiast pod jej wpływem wspomnieniami z czasów, gdy byliśmy w krainie kangurów...

A oto pełna wersja tej pieśni. Ulubiona przez Cezarego!:-)

 Kiedyś napisałam polskie słowa do tej pieśni i chyba udało mi się oddać choć w przybliżeniu ducha tego utworu…

Australia to mój dom

Jestem tutaj ze snów, marzeń
I wędruję w szkarłat dróg
Czyste serce niosę w darze
Strzegę mocy ognia, słów
Na skalistym brzegu stoję
I na statki patrzę w tle
Oto całe życie moje, Australio, czuję Cię

Przypłynęłam jako więzień

Wcale tu nie chciałam żyć
Obca ziemia przerażała
Wszechobecny upał, pył
Lecz znalazłam tu swe miejsce
A w bezkresie wolność swą
Dziś spokojem tętni serce
Bo Australia to mój dom

Jestem  córką prostych ludzi              
We mnie jest pokoleń ślad
Siła życia wciąż mnie budzi
W dalszą drogę pcha znów wiatr
We mnie smutek i samotność
I dążenie hen do gwiazd
Ja wędrowiec, który wolność

Widzi tam, gdzie słońca blask

Ja i Ty, my wszyscy tutaj
Wiatr nas przywiał z tylu różnych ziem
Nucimy na tę samą nutę
Australia to nasz dom wspólny jest

Opowiadam wam historie
Śpiewam, gra didgeridoo
Piękno buszu wciąż maluję
Eukaliptus kwitnie znów
Mknę na koniu w stepu bezkres
Chcę wyzywać stale los
O Matyldzie nuci serce
Australii daję głos

Jestem wiatrem z żaru pustyń
Jestem suchą ziemią dróg
Jestem górą i doliną
Deszczem, skałą, szczytem gór
Jestem wielkim oceanem
Rzeką, co wysycha znów
Żyje we mnie duch Australii
Magii przestrzeń trwa bez słów

Ja i Ty, my wszyscy tutaj
Wiatr nas przywiał z tylu różnych ziem
Nucimy na tę samą nutę
Australia to dom nasz wspólny jest...

                                                                                   

                                                                                            
                                                                        

 

- Wiesz, co mi się bardzo w Australijczykach podobało? Ich radosny patriotyzm, jakże inny od polskiego, przepojonego martyrologią i odniesieniami do wiary – zagaiłam, gdy tylko przebrzmiały ostatnie słowa naszej ulubionej pieśni.

- No tak, ich patriotyzm może być taki, bo jakże inne od naszych są dzieje Australii. A przy tym zauważ jak krótkie te dzieje, bo niewiele ponad dwustuletnie w porównaniu z naszą  ponad tysiącletnią historią. Naszą tożsamość kształtowały liczne wojny, powstania, zabory, bogata literatura, kultura, skomplikowana polityka a ich… sama wiesz – westchnął mój mąż.

- Osiemnasto i dziewiętnastowieczne angielskie statki z więźniami i zesłańcami, zależność od brytyjskiej monarchii, gorączka złota i opali, trudny los Aborygenów, ogromne pożary buszu, wielkie hodowle owiec, upały i susza w interiorze albo powodzie i huragany w Północnej Australii, rozbójnik Ned Kelly, zespół Bee Gees, AC DC i Kylie Minoque – wymieniłam jednym tchem wszystko to, co najbardziej mi się z historią i kulturą tego kraju w tym momencie skojarzyło.

- A do tego jeszcze ogromna siła propagandy! Silne i jednoznaczne formowanie opinii społecznej przez polityków i media. Australijczyk powinien być uparty, twardy, wytrwały i zadowolony. Powinien bez sprzeciwu przyjmować najbardziej bzdurne nakazy władzy, biurokracji i polityki. Trochę kojarzy mi się to z czasami socrealizmu w Polsce. Wtedy też śpiewano radosne pieśni, choć rzeczywistość skrzeczała – odrzekł z przekąsem z nieco większym zazwyczaj niż ja realizmem (czy może pesymizmem!) patrzący na rzeczywistość Cezary.

- Ale przecież rzeczywistość australijska wcale tak bardzo nie skrzeczy! Kraj bogaty, bezrobocie niskie, pogoda piękna! – zawołałam z oburzeniem.

- Kraj bogaty, ale wielu ludzi biednych, na całe życie wprzęgniętych w kredyty i w wyścig szczurów. Korporacje, w których rękach jest prawie cały handel i przemysł. Problemy z falą emigracji i wynikająca z niej porażka polityki multi kulti. Depresja zbierajaca swe żniwo pośród osób samotnie żyjących z dala od cywilizacji. Można by tak jeszcze długo wymieniać, ale mi się nie chce, bo mnie głowa rozbolała – pożalił się mój mąż i zwiesiwszy smętnie obolałą łepetynę spojrzał z niechęcią na szare chmury wiszące groźnie na pogórzańskim niebie.

- Ciśnienie jest chyba bardzo niskie, bo i ja mam wrażenie obręczy na czole! I zimno mi jakby to styczeń był a nie kwiecień. Ale wiesz co? Zrobię nam pysznej, mocnej herbatki i parę dobrych kanapeczek to zaraz się nam polepszy. Ty napal przez ten czas w piecu a potem pooglądamy trochę australijskich zdjęć.  To nam zawsze dobrze robi na bóle i słoty! – zarządziłam i pół godziny później rozgrzani i zadowoleni popijaliśmy gorący napój i oglądaliśmy w komputerowym archiwum fotografie zrobione dziesięć lat temu, w kwietniowy, ciepły dzień. Spacerowaliśmy wówczas po parku rzeźby usytuowanym w Langwarrin, na obrzeżach Melbourne i podziwialiśmy niezwykłe dzieła autorstwa współczesnych rzeźbiarzy australijskich. Oglądaniu towarzyszyły, rzecz jasna, sączące się z komputera ulubione piosenki australijskie. I sami już nie wiedzieliśmy, co nas tak w nich porusza? Czy działała na nas tylko siła propagandy a może zawarta w tych pieśniach najczystsza prawda o tym kraju  i związane z nim odkurzone znowu wspomnienia...?

...A tymczasem za oknem deszcz ustał i nieśmiałe promienie słońca zaczęły przedzierać się poprzez skłębione chmury. Nabraliśmy zatem nadziei, że wkrótce uda nam się wyjść w domu aby kontynuować w ogrodzie budowę płotków odgradzających grządki od niszczycielskiej i nieokiełznanej siły naszych kochanych piesków...