Kwietniowo...

   Biegnie nam ten kwietniowy czas codzienny w ogromnym zapracowaniu, staraniu, budowaniu, planowaniu, we wzajemnym dopingowaniu, gdy już człowiek ledwie nogami powłóczy a przemęczone dłonie tak bolą i drżą, że się kubek z herbatą ledwie trzyma a wieczorami nie starcza sił by się dobrze pod prysznicem opłukać.Wciąż się jednak człowiekowi chce zachody słońca oglądać. Widzieć te niepowtarzalne spektakle barw, świateł i tańca chmur. Nieraz stoi się tak aż do ostatniego promienia i oczy syci będąc wdzięcznym, że można takie cudowności podziwiać...

 Nanizujemy na nić życia kolejne chwile odradzania naszej jaworowej dziedziny. I tak to człowieka zajmuje, tak zawłaszcza, tyle sił wymaga i wykrzesania entuzjazmu, że na bok oddalają się inne sprawy. Takie, jak blogi na przykład. A taka wytężona dreptanina ma też to do siebie, iż miewa moc odsuwania smutków, dręczących wspomnień, tęsknot bezradnych, myśli uporczywych. Miewa, bo jednak czasem one niezapraszane w najbardziej nawet pogodny dzień przychodzą i powodują westchnienie, zatrzymanie,w dal zapatrzenie, mokrość nagłą pod powiekami i niemoc obezwładniającą...

   Na szczęście to w końcu mija, kluczyk w zardzewiałym mechanizmie znowu mimo wszystko daje radę się obrócić i rzeczywistość po raz kolejny doznaje ożywienia. Rusza taśma z filmem o pogórzańskiej codzienności pełnej zwyczajnych dłużyzn i  nadzwyczajnych olśnień. I zachwyca się tym człowiek jako widz i jako aktor. I docenia, że wciąż i wciąż może tego doświadczać. Być poza czasem, choć nadal w jego nurcie. Być potrzebnym i użytecznym ludziom, zwierzętom, roślinom oraz ziemi. Spełniać się w swojskiej, pogórzańskiej codzienności. Mieć na co czekać, czego wypatrywać, chcieć gdzieś podążać. Znów, jak co roku cieszyć się wiosną, która mimo chłodów swe dary szczodrze rozdaje, niebem ogromnym,światłem i półcieniem, praniem co szybko na sznurkach wysycha w cieple nieledwie letnim, biegiem żeby zdążyć wszystko zebrać przed burzą, kroplami deszczu na twarzy...

   Kilkanaście metrów drewna opałowego ścięte, pocięte, porąbane, przewiezione, ułożone na swym miejscu przeznaczenia. Mięśnie czują mocno ten wielki wysiłek. Z każdym rokiem większy. Ale i zdumienie, satysfakcja większa, że znowu dało się radę, i że zimą będzie czym karmić żarłoczny, jaworowy piec.

  A psy cieszą się każdą chwilą, zabawą, spacerem, pieszczotą, dobrym słowem, czułym gestem, słońcem i wiatrem, naszym zgodnym byciem razem...

   A żaby wytrwale składają skrzek. A pączki na drzewach i krzewach eksplodują co dzień. A kwiatki przeróżne kwitną. A poszycie leśne nowymi listkami i kolorami ściele się pod nogi, do fotografowania zaprasza. A słońce maluje niebo w magiczne nastroje i odcienie. A kury całymi dniami biegają po ogrodzie albo obradują o swych tajemniczych sprawach w wigwamie pod krzewami dzikiego bzu...

 A deszcz nie daje za wygraną i zrasza dostatecznie już nasiąkłą wodą rzeczywistość. A zimno każe w zimowe kurtki się ubierać i w piecu jak zimą palić. A ciepło, co już za chwilę w odwiedziny wpada namawia do zdjęcia z siebie cebulkowych warstw i do biegu z rozwianymi włosami wprost w pola, w przestrzenie łąk i lasów, razem z psami, razem z myślami pogodnymi, które nagłym wzruszeniem przenikają serce...

   Przed nami kilka dni zasłużonego odpoczywania, tym bowiem głównie będzie dla nas czas świąt. I Wam, drodzy czytelnicy również spokojnego, pełnego ciepła rodzinnego odpoczynku życzymy w te kwietniowe, świąteczne dni! Pozdrawiamy Was serdecznie i za życzliwą pamięć dziękujemy!:-))